سلام

نمو رو یادتون میاد؟ همون ماهی که گم شده بود و دنبالش می گشتن. منم حالا تو همون شرایطم که دنبال انگیزه می گردم تا دوباره مثل قدیما، هر روز بنویسم. هر روزِ هر روز!

شاید واستون عجیب باشه که وا، این دختره که همیشه کف اینستاگرام و توییتر در حال تولید محتوای فاخره، چی شده که به بلاگ رسیده می گه نمی تونم و انگیزه می خوام؟

بریم با هم ادامه مطلب …

سلام

من با نوشتن خوشحال ترم، هر چی از بچگی یادم میاد دوست داشتم بنویسم. برای دوستام نامه می نوشتم، خاطره می نوشتم. داستان می نوشتم. انشا نوشتن رو خیلی دوست داشتم.

همیشه با نوشتن راحت تر بودم.

شاید چون تو حرف زدن خجالتی ترم! یا اینکه شاید درست حرف زدن رو بلد نیستم، حتی شاید چون صدام رو هرگز دوست نداشتم.

اینا همه کلاف های سردرگم ذهن من هستن که دارم دنبال ریشه این می گردم که چرا با نوشتن حالم خوب می شه.

بریم ادامه مطلب؟ آره چند وقت اخیر تصمیم گرفتم از گزینه ادامه مطلب استفاده کنم که صفحه اول وبلاگ قشنگ تر بشه. رو کیبورد جدید هم نیم فاصله رو ندارم. ببخشید خلاصه که مجبورید روی ادامه مطلب کلیک کنید.

سلام

تا حالا شده به این فکر کنین که از چه امتیازهایی برخوردارین که حتی شاید به نظرتون پیش پا افتاده باشه؟

شاید بهتر باشه با این شروع کنم که این امتیاز یا privilege اصلاً چیه؟

مفهوم لغت انگلیسی رو با هم ببینیم:

a right, immunity, or benefit enjoyed by a particular person or a restricted group of persons.

a special right, immunity, or exemption granted to persons in authority or office to free them from certain obligations or liabilities.

حالا این مفهوم چیو می خواد نشون بده؟ یه چیزی که ما به دلایلی داریم که بقیه ندارن.

بریم ادامه مطلب تا چند تا مثال با هم ببینیم.

سلام

این پست رو با یک مقدمه از تاریخچه خانوادگی شروع می‌کنم. داستان خیلی قدیمیه. شاید ۶۰ یا ۷۰ سال پیش تا سال ۹۰ که مغازه‌ای به نام آش آقو تو محله گودعربون شیراز وجود داشت. ملک هنوز وجود داره، ولی از سال ۹۰ به بعد، دیگه آش آقو نبود. متعلق به خانواده یا خاندان ما هم نبود.

اگر شیرازی باشید و حداقل ۳۰ سال سن داشته باشید، حداقل یک‌بار اسم آش آقو به گوش‌تون خورده و احتمال زیاد حداقل یک‌بار در زندگی طعم آش آقو رو چشیدین.

به عنوان نوه‌ی آقو و دختر آقوی دوم، شاید یه روزی من هم یه آشپزخونه داشته باشم. خدا رو چه دیدی؟

سلام

یادش بخیر اون روزایی که هر روز پست وبلاگ می‌نوشتم. نمی‌دونم چی شد که دیگه این کار رو نمی‌کنم. دیدی یه روزایی به یه بخش‌هایی از خاطرات و گذشته‌ات فکر می‌کنی و آه می‌کشی. دلت می‌خواست هنوز اون ویژگی گذشته رو داشته باشی.

بریم ادامه مطلب تا بقیه حرفا رو بشنویم یا بخونیم …

سلام

این روزا، نوشتن از همه کارای دنیا برام سخت‌تر شده! چرا؟ نمی‌دونم! شاید هم بدونم، ولی ذهنم سررشته کلاف رو گم کرده! انگار که نیست که نیست! مثل سوزنی که تو انبار کاه گم شده.

باورم نمی‌شه! باورتون می‌شه؟ نوشتنی که از ۸ سالگی همراه همیشگی من بوده، برام سخت‌ترین شده! منی که عاشق نوشتنم! منی که همه زندگیم بر نوشتن بنا شده! منی که مزیت رقابتی‌ام تو تمام بخش‌های زندگیم همین نوشتن بوده! منی که مهارت ارتباطی قوی با نوشتن دارم! منی که قدرت بیان احساس رو با نوشتن دارم!‌ منی که حال خوبم رو با نوشتن منتقل می‌کنم! منی که حال بدم رو با نوشتن التیام می‌بخشم! همین من! همین من دیگه نمی‌تونه بنویسه!

پیر شدم؟ شاید …

سلام

مدت‌ها بود که نوشته‌هام منتقل شده بود به اینستاگرام، آخه خیلی دم دست‌تره، گوشی رو روشن می‌کنی و تق، اینستاگرام همون جاست.

اما انگار دل من یکی، تا آخر عمر با بلاگ یا وبلاگ یا هر چی اسمشه، باقی می‌مونه.

برای همین تصمیم گرفتم برخی از نوشته‌هام رو از اینستاگرام به اینجا منتقل کنم. اگر خواننده و دنبال‌کننده هر دو هستین، پیشاپیش عذرخواهی می‌کنم.

این نوشته اختصاص داره به تجربیات چند ماه اخیر (یه کمی قدیم‌تر) که دنبال کار جدید می‌گشتم. اگه دوست دارین این نوشته رو بخونین، به ادامه مطلب مراجعه کنین.

البته اگر دنبال‌کننده اینستاگرام من باشین، این پست‌ها براتون تکراریه که پیشاپیش عذر می‌خوام. البته که بعد از انتشار این پست وبلاگ، پست‌های اصلی توی اینستاگرام حذف خواهند شد.

یه موضوعی هم که به نظرم رسید بگم، خوندن نوشته‌های قدیمی خیلی به من کمک می‌کنه که قوی بمونم و یادم باشه هر سختی بالاخره تموم می‌شه. یه وقتایی هم از بلوغ خودم شگفت‌زده می‌شم.

امیدوارم شما هم با خوندن تجربه‌های ناچیز من، بتونین امیدوارانه‌تر به مسیرهای پیش‌رو نگاه کنین و محکم‌تر از قبل قدم بردارین.

با تشکر

سلام

بعد از مدت‌ها البته 😅

خیلی وقت بود می‌خواستم بنویسم، ولی دست و دلم به نوشتن نمی‌رفت و به عبارتی انگشت‌هام به تایپ کردن نمی‌رفت 😄

البته الآن هم که اومدم، حرف چندانی برای گفتن ندارم، فقط دوست داشتم یه پادکست کوچولو یا شاید بهتر بشه گفت یه کانال شعر و موسیقی کودکانه رو بهتون معرفی کنم.

انتظار یه کانال حرفه‌ای با کلی آهنگ و موسیقی نداشته باشین. همه فقط و فقط با یه موبایل و به کمک یک میکروفون ضبط شده، با صدای خودم 😅😅😅

این کانال رو فقط و فقط به خاطر علاقه‌ای که به بچه‌ها دارم شروع کردم و خوندن شعر و قصه‌ها به روحیه خودم هم کمک می‌کنه.

می‌دونم خیلی خوب و حرفه‌ای نیست، پس انتقاد نکنین 🙈 فقط از صدای قشنگم تعریف کنین تا انگیزه ادامه دادنم قوی‌تر بشه.

با تشکر از هندوانه‌ای که زیر بغل من نصب خواهید کرد.

تا بعد

آهان راستی، لینک کانال هم اینجاست

کودکان مانا

رو اکثر پلتفرم‌های پادکست هم می‌تونین پیداش کنین.

دیگه این بار جدی جدی خدافز و تا بعد.

سلام

این متن رو قبلاً تو صفحه درباره من نوشته بودم و وقتی تصمیم گرفتم که اون صفحه رو به‌روزرسانی کنم، دلم نیومد نوشته رو توی وبلاگ پست نکنم. این شما و یک قصه کوتاه از آنچه گذشت ….

کلیک کنید 👇🏻

سلام

دیدین یه وقتایی یهو یه عالمه خاطره از جلوی چشمتون رد می‌شه؟ خاطره‌های دور! خاطره‌های خوش و خاطره‌های تلخ!

امشب واسه من اینطور بود! تو چند ثانیه هزاران خاطره از جلوی چشمم رد شدن. چند تایی که مرتبط با این پست هستن رو براتون می‌نویسم.