از دوستی که بدون اجازه من رو در گروه وایبری برای تبلیغات و بازاریابی اضافه کرده بود، درخواست کردم که بدون اجازه مخاطب این کار رو نکنه و این جوابی هست که گرفتم:
“در گروه سازی وایبر نیازی به اجازه نیست این خاصیت وایبر هست کسی که ازش استفاده میکنه باید قبول کنه، ابزار مورد استفاده به معنای اطلاع از قوانین اون هست”
واقعاً ناراحتم از اینکه قوانین اخلاقی و حریم شخصی کلاً زیر پا گذاشته شدن.

این پستی بود که من در فیسبوک منتشر کردم. در ادامه این شخص در فیسبوک این پست رو منتشر کرد:

در مرحله اول من خاطرم نیست زمانی که در وایبر عضو شده باشم قابلیت گروه وجود داشته باشه، این قابلیت اخیراً اضافه شده. گروه‌های وایبری هم با پروفایل نیست و با شماره موبایل ذخیره میشه، شماره موبایل هم حریم شخصی افراد هست که به هر کسی داده نمیشه، به خصوص در کشور ما که مزاحمت تلفنی برای دخترا غیر قابل اجتناب هست.

اضافه کردن یک نفر بدون اجازه به یک گروه وایبری نه تنها خلاف قوانین اخلاقی هست، بلکه تجاوز به حریم شخصی هم به حساب میاد.

در نهایت پاسخی که من گرفتم این بود: شماره وایبرتون رو به کسی ندین.

چنین پاسخی از کسی که متخصص امور بازاریابی، جذب و حفظ مخاطب و حفظ بازار هست، نه تنها بعیده، بلکه خلاف اخلاق حرفه‌ای هم هست.

به دعوت امیرحسین آل‌شیخ که ازم خواسته بود در مورد وبلاگستان فارسی بنویسم، این پست رو می‌نویسم.

اولین وبلاگم رو سال ۸۵ روی بلاگفا ایجاد کردم و بعد از اون سه بار تغییر اساسی در نوع وبلاگ و دامنه وبلاگ داشتم تا بالاخره سال گذشته این دامنه رو از دوستانم هدیه گرفتم و وبلاگم به صورت رسمی و با اسم خودم ایجاد شد. قبل از اون یک بلاگ روی بلاگفا از سال ۸۵ تا ۸۸ داشتم، بعدش یک وبلاگ دیگه روی بلاگفا از ۸۸ تا ۹۰ و بعدش یک بلاگ روی وردپرس انگلیسی داشتم که به خاطر فیلتر  بودن وردپرس انگلیسی، بلاگ من هم فیلتر بود. و در نهایت ۱۶ مرداد ۱۳۹۲، دامنه فعلی راه‌اندازی شد و امیدوارم تا سال‌های زیادی بتونم بلاگم رو فعال نگه دارم.

عموماً نوشتن و به رشته تحریر در آوردن افکار رو خیلی دوست دارم، یه نوع آرامش نسبی برام ایجاد می‌کنه و واقعاً لذت‌بخشه. شاید علت اینکه در زمینه تولید محتوا کار می‌کنم همین باشه.

موضوعات زیادی هست که من در موردشون می‌نویسم، بخش عمده سایت به دل‌نوشته‌ها اختصاص داره که تجربه‌های شخصی، انتقادهای اجتماعی و درس‌هایی که از اطراف یاد گرفتم رو در این بخش می‌نویسم.

با توجه به فعالیتم در جامعه استارتاپی و رویدادهای استارتاپی، تجربیاتم در این حوزه هم یکی از مهم‌ترین بخش‌های وبلاگ به حساب میاد.

چندین ماه برنامه روزانه و هفتگی منظمی رو در ۶ بخش دنبال می‌کردم. موسیقی، معرفی سایت، معرفی سریال، معرفی فیلم سینمایی، شیرازگردی، معرفی نرم‌افزار و اپلیکیشن ۶ بخشی بود که به ترتیب شنبه تا پنجشنبه در موردشون می‌نوشتم. با توجه به اینکه نوشتن هر کدوم از این مطالب وقت زیادی از من می‌گرفت برای مدتی نوشته‌های روزانه رو کنار گذاشتم تا بتونم با یه برنامه‌ریزی جدید و بهینه نوشتن رو ادامه بدم.

در زمان فعلی دوره‌های فشرده آموزشی مختلفی رو دارم هم در دانشگاه، هم در زمینه کاری و زندگی، به همین علت فرصت نوشتنم محدود شده و بیشتر زمانم به خوندن و مطالعه اختصاص داره. سایت‌ها و وبلاگ‌های زیادی هست که اونها رو دنبال می‌کنم و عموماً تخصصی هستند. جدا از مطالب تخصصی، وبلاگ و روزنوشت و دلنوشت‌های دوستانم رو در وبلاگ‌های شخصی‌شون و همینطور پیج‌های فیسبوکشون هم دنبال می‌کنم. اما اینکه بخوام وبلاگ‌هایی که روزانه می‌خونمشون رو بنویسم، دور از انصاف و راستی هست. هر زمان که لینک نوشته‌ای رو توی توییتر ببینم، اگر فرصت داشته باشم حتماً می‌خونمش.

شاید بد نباشه یک پاراگراف کوتاه در مورد تاریخچه وبلاگستان یا بلاگستان فارسی بنویسم.

میگن: همه چیز از آبان سال ۱۳۸۱ شروع شد وقتی که روزنامه‌نگاری به اسم حسین درخشان دستورالعمل ساده‌ای به زبان فارسی نوشت که خیلی‌ها تونستن از روش وبلاگ درست کنن.

البته اگه ویکی‌پدیا رو بخونید ۱۶ شهریور ۱۳۸۰ اولین وبلاگ فارسی توسط سلمان جریری منتشر شده. خب حالا اینکه کدوم تاریخچه درست هست جستجو و مطالعه اش به عهده خودتون، این موارد مطالبی بود که من پیدا کردم. حالا نوبت شماست.

راستی یادتون نره سایت وبلاگستان فارسی رو ببینید.

مورد مهم بعدی هم اینه که، لطفاً پست مسعود فاطمی رو بخونید و به تکمیل لیست کمک کنید.

– – –

پی‌نوشت۱: الآن که حساب کردم، خودم هم باورم نمیشه ۸ سال هست که در زمینه وبلاگ نویسی فعالیت دارم.

پی‌نوشت ۲: روزتون مبارک

پی‌نوشت ۳: من هم هنوز فرق وبلاگ و بلاگ رو نفهمیدم.

پی‌نوشت ۴: تا جایی که متوجه شدم، عکسی که من انتخاب کردم پوستر روز بلاگستان فارسی در سال ۱۳۹۰ هست.

پی‌نوشت ۵: لینک سایت روز وبلاگستان فارسی رو آقای آل‌شیخ برام ارسال کردن و من به پست اضافه کردم.

قصه اول:

تو خیابان شهید آقایی بودیم، یه بچه گربه وسط بلوار دراز کشیده بود، همه ماشینا مسیرشون رو کج می‌کردن تا بچه گربه نترسه و ثابت بمونه و به خطر نیفته، آخرش هم یه راننده کنار خیابون ایستاد و رفت از وسط خیابون گربه رو برداشت.

قصه دوم:

یه دختر کوچیک حدود دو ساله، توی اتوبوس تو بغل مادرش گریه می‌کرد، به نظر میومد تازه حرف زدن یاد گرفته و چند کلمه‌ای بلده، یه کم گریه کرد و بعدش شروع کردن به گفتن “آب میخوام” همراه با گریه، یهویی همه قسمت خانم‌ها تو اتوبوس حواسشون به دختربچه جمع شد تا اینکه یه نفر یه شیشه آب داد به مادر بچه.

– – –

پی‌نوشت 1: انسانیت هنوز هست.

پی‌نوشت 2: محبت زیباست.

روز شنبه بود که در حال تدارک پوشش رسانه‌ای همایش بین المللی بازاریابی اینترنتی،اقتصاد و گردشگری شهری بودم. اعضای تیم استارتاپ‌تی‌وی که در شیراز مستقر بودن برای امروز (28 مرداد) در دسترس نبودن و لازم بود اعضای جدیدی رو برای این پوشش رسانه‌ای جذب کنم. عدم حضور خانم آل‌موسی واقعاً به عنوان یک تهدید به حساب میومد که بایستی این تهدید رو به فرصت تبدیل می‌کردیم. یک پست در فیسبوک و یک پست در توییتر اولین کاری بود که به ذهنم رسید.

This is the power of social network

چند نفر اعلام آمادگی کردن که با توجه به محدودیت اعضا، خانم قصرفخری و آقای شفیعی به عنوان خبرنگار افتخاری انتخاب شدن و برای پوشش رسانه‌ای همایش به ما پیوستند. همکاری دوستان تنها برای پوشش رسانه‌ای نبود و خانم جاماسب و آقای فرشاد دوربین‌های خودشون رو در اختیار ما گذاشتن تا بتونیم برای 10 ساعت مداوم پوشش رسانه‌ای آمادگی کامل داشته باشیم.

دوست دارم همین جا یک بار دیگه از خانم قصرفخری، آقای شفیعی، خانم جاماسب و آقای فرشاد تشکر کنم برای همکاری‌شون.

روز گذشته در طی تمام تماس‌های تلفنی محل همایش هتل بزرگ شیراز ذکر می‌شد. استارتاپ‌تی‌وی عنوان “حامی رسانه‌ای همایش بین المللی بازاریابی اینترنتی،اقتصاد و گردشگری شهری” رو یدک می‌کشید و از این رو انتظاراتی وجود داشت.

شب قبل با پیام یکی از دوستان متوجه شدم که محل برگزاری به سالن همایش مخابرات تغییر پیدا کرده و اولین انتظار من از برگزارکننده که دادن اطلاعات جامع در مورد همایش بود به بن‌بست رسید. به محض شنیدن خبر، با توجه به اینکه دیروقت بود به دو نفر از اعضای برگزاری اسمس فرستادم تا خبر رو جویا بشم که جوابی ندادن. اما ساعت 2:39 دقیقه شب با یک اسمس جالب از خواب پریدم. همایشی که ساعت 8:30 ساعت پذیرش اون اعلام شده بود به ساعت 11 به بهانه تاخیر در پرواز سخنرانان تغییر ساعت پیدا کرد.

صبح با توجه به اینکه گروه لایوبلاگ بایستی زودتر در محل مستقر بشه ساعت 10 به همراه خانم قصرفخری و آقای شفیعی به محل برگزاری رفتیم که همون ابتدا حراست اعلام کرد که چنین همایشی اینجا مجوز برگزاری نداره. بعد از تماس با دبیر همایش تعجب من چندین برابر شد. ایشون گفتن: “شما برگردید ما بهتون خبر میدیم”

تا اینکه جمعیت زیادی از شرکت‌کنندگان ساعت 10:30 در محل حضور پیدا کرده بودند و مشخص شد که این سالن هم کنسل شده. علتی که برای ما بیان کردن این بود که به علت وجود سخنرانان خارجی نیاز به مجوز هست. برای همه تاکسی گرفته شد تا به محل جدید (هتل هما) که به گفته برگزارکننده‌ها سازمان گردشگری محل رو تایید کرده بود بریم.

مدتی توی لابی نشستیم که از بلندگو اعلام کردن که همایشی در این سالن برگزار نخواهد شد، مهمانان عزیز لطفاً لابی هتل را ترک بفرمایید. و در نهایت در ساعت 12:30 تکلیف همه مشخص شد.

تیم استارتاپ‌تی‌وی برای پوشش رسانه‌ای اونجا حضور داشت، دو نفر خبرنگار افتخاری به تیم پیوسته بودن و بایستی از این زمانی که به همایش اختصاص داده بودیم استفاده می‎کردیم، با تماس با آقای سپیدنام، قرار گذاشتیم و با یکی از سخنرانان همایش مصاحبه کوتاهی داشتیم که حداقل دست خالی از این همایش برنگردیم.

مهم‌ترین سوالی که برای من مطرح هست اینه که چرا برگزاری یک همایش در شیراز باید به عهده یک شرکت از اصفهان (شرکت فناوری طراحان پارسی) باشه؟ و همایشی که حدود سه ماه هست دارن براش تبلیغ می‌کنن و حدود 1 ماه هست بزرگترین بیلبوردهای شهر بهشون اختصاص پیدا کرده چرا با چنین آبروریزی بزرگی لغو بشه؟

– – –

پی‌نوشت 1: لازم می‌دونم از خانم آل‌موسی عکاس ثابت تیم استارتاپ‌تی‌وی بابت تمامی زحماتی که برای ما کشیدن، تشکر کنم و آرزو می‌کنم سفر خوبی داشته باشن.

پی‌نوشت 2: زمانی که متوجه شدم محل همایش جا به جا شده و برگزارکننده هیچ اطلاعی به حامی رسانه‌ای نداده، خواستم همون موقع قرارداد رو کنسل کنم که وجدان کاری مانع از این مسئله شد.

پی‌نوشت 3: اسمسی که ساعت 2:39 برای من ارسال شد از سامانه پیامکی همایش نبود و شماره یکی از اعضای کادر برگزاری بود که این مورد خودش یک نکته منفی هست.

پی‌نوشت 4: شاید بد نباشه که بدونید هیچ پروازی از اصفهان به شیراز نیست و سخنرانان از اصفهان با ماشین شخصی به شیراز اومدن.

پی‌نوشت 5: چطور همایشی که در تهران، کرج، مشهد، اصفهان برگزار شده، زمانی که به شیراز می‌رسه اینطوری دچار مشکل میشه و فردا هم در بندرعباس قرار هست برگزار بشه؟

پی نوشت 6: برگزارکنندگان محترم، لطفاً توجه داشته باشید کسانی که 300 هزار – 500 هزار و 1 میلیون تومان برای ثبت‌نام در همایش پول خرج می‌کنن، عموماً افرادی هستند که از تجربه و دانش کافی برخوردارند، پس با بیان دلایل بی معنی، خودتون رو بی‌ارزش نکنید و شعور مخاطبتون رو زیر سوال نبرید. دلیلی مثل اینکه “چون شما فیلم گرفتین مسئولین هتل فکر می‌کنن می‌خواین علیه هتل تبلیغ منفی کنید”  نه تنها محاکمه پسند نیست، بلکه شعور و منطق خودتون زیر سوال میبره. تمامی این اتفاقات به منزله تبلیغ منفی برای شرکت برگزارکننده این همایش هست. همچنین بیان دروغ در مورد دیر رسیدن سخنرانان هم در پیام اول واقعاً ناشیانه بود. تصور کنید یکی از شرکت‌کنندگان مدیر یا کارمند آژانس هواپیمایی باشه، خیلی راحت و واضح می‌تونه دروغ شما رو کشف کنه.

پی‌نوشت 7: اگر تیم برگزاری همون روز جمعه که در مورد محل برگزاری دچار مشکل شده بودن اطلاعیه می‌دادن، شهروندان شیرازی و کسانی که در شیراز رویداد، همایش و سمینار برگزار می‌کنن می‌تونستن بهشون کمک کنن. پس شفاف کار کردن، کمک گرفتن و مشورت کردن رو فراموش نکنید.

پی‌نوشت 8: شاید به نظرتون بیاد این پست انتقادی هست و کاملاً درسته، من خودم تجربه برگزاری داشتم و تمام مواردی که یک برگزارکننده با اون رو به رو هست رو آشنایی کامل دارم و برای تمامی ناهماهنگی‌ها، مشکلات و هدر رفتن وقت شرکت برگزارکننده رو مسئول می‌دونم.

روز چهارشنبه در نهمین جلسه هفتگی استارتاپی شیراز، از آقای امید سجادی یکی از بزرگترین سردخانه سازان جنوب کشور دعوت کردیم تا برای ما از شکست‌ها و تجربیاتشون صحبت کنند. وویس این جلسه رو می‌تونید در پوشش رسانه‌ای استارتاپ‌تی‌وی بشنوید یا از این لینک دانلود کنید.

آقای سجادی با 33 سال سن، شاید بیش از 10 بار در زندگی شکست‌های مختلفی رو تجربه کرده بودند تا اینکه به یکی از موفق‌ترین اشخاص تبدیل شده بودند. لازم به ذکر هست که حتی در موقعیت فعلی تا نزدیکی یک شکست دیگه رفته بودند و با مشاوره و کمک دیگران از این شکست جلوگیری شده بود.

مهم‌ترین نکاتی که من از آقای سجادی یاد گرفتم، صبر و پشتکار ایشون بود. اینکه برای یادگیری و رسیدن به هر چیزی صبر کردن، تلاش کردن و با پشتکار تمامی راه رو پشت سر گذاشتن و هنوز هم با وجود اینکه در حرفه خودشون یکی از بهترین‌ها هستند برای بهتر شدن تلاش می‌کنن.

یکی از مواردی که آقای سجادی گفتن و برای من خیلی جالب بود، این بود که از کاگری و پایه ترین حالت کاری شروع کردن، تک به تک فعالیت‌ها رو یاد گرفتن، طراحی، ساخت، رنگ زدن و …. تا به اینجا رسیدن. توی این راه هم همیشه مطالعه می‌کردن و هیچ‌وقت دست از تلاش برنداشتن. با وجود اینکه صاحب یک کارخانه هستند، اگر روزی هر کدام از کارگرهاشون غائب باشن، خودشون لباس کار می‌پوشن و به جای اون کارگر کار می‌کنن.

چیزی که نسل ما و جوون‌های ما و حتی خود من فکر می‌کنیم این هست که یک شبه راه صد ساله بریم و از همون اول پشت میز ریاست بشینیم و حاضر نیستیم برای رسیدن به خواسته‌هامون تلاش کنیم. منتظر یک چراغ جادو و غول چراغ جادوییم که با اشاره‌ای همه آرزوها و خواسته‌های ما رو برآورده کنه.

– – –

پی‌نوشت 1: تلاش کنم، تلاش کنی، تلاش کند، تلاش کنیم، تلاش کنید، تلاش کنند. همین صرف فعل و عمل کردن به اون رمز موفقیت هست.

پی‌نوشت 2: از شکست نترسید و یاد بگیرید بعد از شکست دوباره، سه باره و چند باره بلند شید.

پی‌نوشت 3: در صحبت‌های آقای سجادی گفته شد که در زمان بستن سردخانه، به علت نداشتن اطلاعات کافی می‌خواستند فرار کنند، و دقیقاً موضوعی که می‌خواستند ازش فرار کنن باعث شده به موفقیت برسن. پس از یادگیری و کسب تجربه فرار نکنید. شاید علت ترس شما، روزی علت موفقیت شما شود.

دو روز پیش در جلسه هفتگی استارتاپی شیراز، یکی از دوستان بیان کرد که دیگه وبلاگت رو کنار گذاشتی. این جمله به سان یک جرقه و شاید هم ایجاد انگیزه برای من عمل کرد تا چیزی رو که دو سال پیش شروع کرده بودم سریعتر با برنامه جدید فعال کنم. سال گذشته برنامه‌های وبلاگ به صورت روزانه با 6 موضوع مختلف بود که بعد از مدتی تصمیم گرفتم هر هفته در مورد یک موضوع مطلب بنویسم و موضوعات بیشتری نیز به مطالب وبلاگ اضافه کنم. عمده موضوعات انتخابی به مطالب تخصصی و حوزه‌های فعالیت  من مربوط خواهد بود.

استارتاپ‌تی‌وی و جلسات هفتگی استارتاپی شیراز به عنوان اولویت‌های اول من در بعد کاری هستند. در یکی از جلسات هفتگی استارتاپی شیراز که در بنیاد توانگران کارآفرین نور برگزار شد، یکی از دوستان روشن دل ایده‌ای را مطرح کردند که اخیراً با حضور چند نفر از اعضای جامعه استارتاپی شیراز به جمع‌آوری اطلاعات، نیازسنجی و اعتبارسنجی پرداختیم. روند جمع‌آوری اطلاعات همچنان در حال پیگیری هست و اگر کسی علاقه‌مند به همکاری با این گروه باشه، با کمال میل خواهیم پذیرفت.

با توجه به اهمیت زبان انگلیسی و علاقه زیاد به نوشتن متون انگلیسی، اخیراً نویسندگی برای یکی از وب‌سایت‌ها به زبان انگلیسی رو شروع کردم که به زودی منتشر میشه.

در حوزه تخصصی، زمینه کاری رو به طور کامل مشخص کردم که در آینده Social Media Marketing رو ادامه خواهم داد. یکی از موضوعاتی که در آینده به صورت تخصصی در وبلاگم خواهم نوشت بازاریابی در رسانه‌های اجتماعی خواهد بود.

– – –

پی‌نوشت: با تشکر از اینکه وبلاگ من رو دنبال می‌کنید.

امروز اول مرداد ۱۳۹۳ هست. ماه مرداد همیشه برای من همراه بوده با تصمیمات، اتفاقات و چالش‌های جدید. شاید مهم‌ترین و در واقع تنها دلیلش این باشه که این ماه، ماه تولد من هست. مدتی هست که با ۱۰۰HappyDays آشنا شدم و امروز تصمیم گرفتم که این چالش رو وارد زندگیم کنم.

۱۰۰ روز شادی پشت سر هم. شادی رو بسازیم.

مدت زیادی هست که منتظر یک زمان هر چند اندک هستم تا بتونم اندیشه‌ها و تفکراتم رو به رشته تحریر در بیارم. البته برای یک وبلاگ نیمه رسمی، صحیح‌تر این هست که بگم: تفکراتم رو بنویسم.

نانوشته n: یکی از دوستان، با یک متد و چند تمرین، در شناخت شخصیتم بهم کمک کرد. البته تا امروز به تمرین چهارم رسیدم. این تمرین‌ها برای این هست که اعتماد به نفس رو بر اساس نظر بقیه و نظر خودم بر اساس رفتارهای فعلی، نقاط قوت فعلی و اعمالی که در آینده انجام خواهم داد بسازم. علاوه بر اون با ساخت این نوع اعتماد به نفس که بر پایه‌ی شخصیت هست و به نوعی شخصی سازی شده، میتونم قدرت مانوری برای اعمال بعدی که سازنده‌های بعدی اعتماد به نفس هستن پیدا کنم.

نانوشته n-1: چند وقتی هست که حجم فعالیت‌های روزانه‌ام به حدی زیاد شده که بدقولی بر تمام ویژگی‌هام غالب شده. اخیراً ناچار شدم چندی از فعالیت‌هایی که عهده‌دار شده بودم رو با شرمندگی تمام کنسل کنم. روز پنجشنبه، در ششمین جلسه هفتگی استارتاپی شیراز، آقای پاداش در مورد مدیریت زمان صحبت کردند. با توجه به گذروندن درس و دوره مدیریت و کنترل پروژه و بخشی از اون که مدیریت زمان بود، این توانمندی رو تا حدی داشتم که متاسفانه اخیراً این توانمندی تبدیل به نقطه ضعف شدیدی شده.

نانوشته n-2: یه زمانی به اینکه خیلی خوش قول هستم افتخار می‌کردم، هر قولی میدادم رو پیش از موعد انجام میدادم، هر قراری میذاشتم پیش از ساعت موعد سر قرار حاضر میشدم. اخیراً با وجود ناتوانی در زمانبندی و ذهن آشفته به انسان بدقولی تبدیل شدم که به شدت شرمسارم.

……

نانوشته 3: همیشه به اینکه شخصیت باثباتی دارم افتخار می‌کردم، به قولی به اینکه “بیدی نبودم به هر بادی بلرزم”. این روزا ولی اسیر طوفان‌های زیادی شدم که به نوعی ثبات شخصیتیم رو دستخوش تغییر قرار داده. شاید این یکی از ضعف‌های من در ماتریس SWOT باشه.

نانوشته 2: این روزا سریال دونگی از شبکه تماشا پخش میشد، من قبلاً کامل این سریال رو ندیده بودم، چند بخش جزئیش رو دیده بودم، این بار تقریباً بیشتر قسمت‌هاش رو دیدم. به شباهت‌های که خودم و آرزوهام با شخصیت دونگی داشتم فکر می‌کردم و به اینکه چطوری می‌تونم محکم و استوار در راهی که پا توش گذاشتم قدم بردارم.

نانوشته اول: حدود دو ماه هست که مسئولیت برگزاری جلسات هفتگی استارتاپی شیراز رو به صورت داوطلبانه به عهده گرفتم. این مسئولیت یکی از شیرین‌ترین مسئولیت‌هایی هست که بعد از استارتاپ ویکند شیراز، پوشش رسانه‌ای صفرویک در CES و لین استارتاپ ماشین تهران به عهده گرفتم. از اینکه با کمک تمامی دوستان بستری رو فراهم کردیم برای اشتراک دانش و انتقال تجربیات بسیار خرسندم. شاید دوستان از بیرون فایده اون رو نمی‌بینن، اما بحث شبکه‌سازی و آشنا شدن با افراد متخصص در شهرمون شیراز یکی از بزرگترین فواید این جلسات هست.

امروز داشتم کندي‌کراش بازي مي‌کردم که ناگهاني يه موضوعي ذهنم رو به خودش مشغول کرد. توي اين بازي براي رد شدن از يه مرحله، دوستانتون بايد براتون ticket بفرستن، يا وقتي جونتون تموم ميشه، مي‌تونين از دوستانتون تقاضاي life کنيد يا براي اونها life بفرستيد.

چيزي که در مرحله تقاضاي ticket به ذهن من خطور کرد، اين بود که حتي توي بازي‌هاي اسمارت ديوايس‌ها (Smart Device) ميل انسان به جمع‌گرايي داره رعايت ميشه. اينکه انسان به صورت ذاتي يک موجود اجتماعي هست و براي رشد و زندگي نياز به دوست و همدم داره. علاوه بر اين براي پيشرفت کمک به ديگران و کار تيمي يکي از مهم‌ترين مسائلي هست که حتي در بازي‌ها بهشون توجه شده.

علاوه بر اين، چيزي که به ذهنم رسيد اين هست که تمام اين تلاش‌ها، بازي‌هاي گروهي، شبکه‌هاي اجتماعي براي در کنار هم بودن انسان‌ها در محيط‌هاي مجازي هست. چرا در يک محيط فيزيکي و حضوري دور هم جمع نشيم و از بازي‌هاي حضوري لذت نبريم؟؟؟

مدت‌هاست دارم به موضوع يک تحقيق و پژوهش فکر مي‌کنم با عنوان تمرکز 140 کاراکتري. حالا اينکه اين موضوع به چي مربوط هست رو توضيح ميدم. اول اينکه عدد 140 مربوط به چي هست؟ اگر با سايت توييتر آشنا باشين، با عدد 140 کاراکتر آشنا هستيد. اين عدد 140 کاراکتر حتي براي يک پالس اسمس هم کاربرد داره. البته اسمس با حروف انگليسي، با حروف فارسي ميشه 70 حرف.

توييتر يک شبکه اجتماعي هست که شما مي‌تونيد در 140 کاراکتر يک جمله رو بيان کنيد. هميشه وقتي يکي از کاربراي توييتر ميپرسه اين سايت واسه چي هست و به چه دردي مي‌خوره؟ کاربرانش نمي‌تونن به اين سوال جواب بدن، من هم با همين معظل روبه‌رو شدم و الآن براي توضيح سايت توييتر ناچار به سرچ شدم.

طبق معرفي سايت ويکي‌پديا، توييتر يک شبکه اجتماعي آنلاين و ميکروبلاگ هست که کاربرانش مي‌تونن پيام‌ها و متن‌هاي کوتاه رو در 140 کاراکتر بخونن. اين متن‌ها “توييت” نام گرفتن. توييتر سال 2006 توسط Jack Dorsey، Evan Williams ،Biz Stone و Noah Glass منتشر شد.

من از سال 2008 در اين سايت عضو هستم. فعاليت من الآن با 8 يوزر مختلف براي کارهاي مختلف هست. توييتر استفاده‌هاي زيادي داره. براي انتشار اخبار، تبليغات، روزنوشت، مينيمال نويسي و … هر کسي با توجه به فعاليت حرفه‌اي و شخصي خودش از توييتر بهره مي‌بره.

– – –

خب برگرديم به موضوع پست، تمرکز 140 کاراکتري، من اخيراً متوجه شدم که به خوندن جملات و اخبار 140 کاراکتري به شدت عادت کردم و خوندن يک متن بيشتر از اين سختي زيادي برام داره، در واقع بيشتر از 140 کاراکتر نمي‌تونم تمرکزم رو جلب کنم. دوست داشتم بدونم آيا شما هم تجربه مشترکي دارين؟