امروز داشتم درس میخوندم و درسم کند پیش میرفت، نزدیک وقت ناهار هر روزه ام بود

خودم رو تنبیه کردم و گفتم تا این فصل رو تموم نکنی از ناهار خبری نیست

یه جورایی همه بدنم دست به دست هم دادن و به مغزم کمک کردن که تمرکز کنم و حدود ۳۰ صفحه از درس پایگاه داده ها رو در عرض یک ساعت با دقت تمام بخونم

فهمیدم چنین تنبیه و تهدیدی کارسازه

چند سالی هست که بحث های مختلفی در مورد نابودی زمین در سال ۲۰۱۲ میشه

و یه مدت همه فیلم سازها فیلم نابودی رو میساختن، و من با دیدن اون فیلم ها فکر میکردم هنوز خیلی مونده به سال ۲۰۱۲ و حالا داره تموم میشه

زمانه دیگه

و این چند روز اخیر مثل همه تاریخ های مشابه دیگه، همینطور دارن ۱۲-۱۲-۲۰۱۲ ساعت ۱۲:۱۲:۱۲ رو به زبون میارن و شده نقل محافل

بعضی ها هم که میگن شروع کنین به شمارش معکوس برای نابودی

کمتر از ۱۰ روز به ۲۱ دسامبر مونده، صبر کنیم و ببینیم 🙂

یکی از چیزایی که این چند روزه بهش فکر میکردم، پله برقی بود

آدم اگه واقعاً بخواد چیزی یاد بگیره، حتی از مکانیزم ساده پله برقی هم میشه درس گرفت

حالا بذارین موضوع رو تشریح کنم براتون

وقتی سوار پله برقی میشین به این نکته توجه کنین:

پله برقی با یه سرعت ثابت حرکت میکنه، این سرعت یه سرعت استاندارده و از یه بازه تعریف شده تبعیت میکنه

حالا اگه این سرعت از اون بازه کمتر یا بیشتر بشه چی میشه؟

خب معلومه، کسی که روش هست دچار سرگیجه میشه یا حتی ممکنه پرت بشه پایین

دو تا مورد هست که میخوام از این سرعت پله برقی بهش برسم

مورد اول:

آدما واسه رسیدن به خواسته هاشون باید یه تلاش مستمر داشته باشن با یه سرعت ثابت، نه یه شبه میشه ره صد ساله رفت، نه میشه آهسته آهسته گاهی حرکت گاهی ایست بود

پس رسیدن به اوج تلاش میخواد تلاش مستمر و بدون خستگی

مورد دوم:

تغییرات همیشه باید با یه سرعت ثابت اتفاق بیفتن، مخصوصاً تغییرات اخلاقی و شخصیتی، تغییری که یهویی باشه درست نیست

ربطش چیه به پله برقی، گفتم اگه سرعت پله برقی از یه حدی بیشتر باشه، آدم دچار سرگیجه یا حتی پرت شدن میشه

تغییر اخلاقی هم همینطوره، اگه دیدین یهو یه نفر یه تغییری ایجاد کرد تو رفتارش بدونین یه ایرادی تو کارش هست، ممکنه یهو خودش زمین بخوره، شما رو زمین بزنه، یا حتی دچار سرگیجه و تهوع بشین و بعدش گند همه شخصیت و اخلاق رو برداره

این فقط یه برداشت شخصی بود از یه حرکت مکانیزه ساده

امروز تو همون مسیر همیشگی داشتم به این فکر میکردم که امروز چه پستی بذارم

یاد دو مورد افتادم که میخوام بهم ربطشون بدم، گرچه بی ربط هم نیستن ولی شاید به نظرتون بیاد به هم نمیخورن

مورد اول یه جمله است:

میگن که اگه مشکلات رو بذارین رو دوشتون، کمرتون خم میشه، ولی اگه بذارینشون زیر پاتون قدتون بلند میشه

مورد دوم:

کوهنوردی

خب حالا چطوری میخوام این دو مورد رو بهم ربط بدم

یه مدت پیش فرصتی پیش اومد و رفتیم کوهنوردی، در کل طول مدت کوهنوردی که حدود ۳ ساعت بالا رفتن بود و همون مقدار هم پایین اومدن من به یه موضوع فکر میکردم

با هر قدمی که برمیدارم، یه پله بسازم رو مشکلات و بالاتر برم، اینقدر بالا تا برسم به اوج

رسیدم به اوج

و این همون ربط دو مورد به هم بود

هر قدر که از کوه بالاتر میریم مثل این میمونه که مشکلات رو زیر پا میذاریم، ما نباید مشکلات رو واسه زمین زدن خودمون استفاده کنیم، مشکلات واسه ساختن روحمون هستن

هر چی سختی بیشتر بکشیم مسلماً ارزش و قدرتمون بیشتر میشه

شاید به نظر رویاپردازی بیاد، ولی خواستن توانستن است، تو زندگی هر کسی مشکل هست، ارزش انسان به اینه که چطوری میتونه از اون مشکل فرصت بسازه، پله بسازه واسه بالاتر رفتن

نه اینکه باتلاق بسازه واسه فرو رفتن

🙂

این روزا یه مسیری رو هر روز رد میشم که یه پل عابر داره با پله برقی

قبلاً وقتی چنین وضعیتی نداشتن پل های عابر، و از کسی انتقاد میکردیم چرا از روی پل رد نمیشی میگفت پاش درد میکنه و نمیتونه از پله بالا بره

امروز با چنین صحنه ای روبه رو شدم:

دقیقاً، وقتی میگم دقیقاً به معنای کاملاً دقیق، دو نفر داشتن از زیر پل عابر از خیابون عبور میکردن، اون پل عابر هم پله برقی داره!

واسم عجیب بود که چرا؟ نه سرعت عبور از چنین خیابونی بیشتر یا کمتر میشه اگه بخوان از پل عابر رد بشن، نه ازشون چیزی کم میشه

داشتم به این فکر میکردم که مشکل از کجاست؟

از فرهنگ؟ از بی فرهنگی؟ از تنبلی؟ خب از چی؟

مشکل از کجاست؟

چرا ما فکر میکنیم دزدی فقط بالا رفتن از دیواره، یا دزدی فقط مالی هست؟

همین که قانون رو رعایت نکنیم، همین که به حق راننده ها احترام نذاریم دزدی کردیم!

عنوان اولین بلاگی که در سال ۸۷ داشتم  گم شده در پیچ و خم های جاده زندگی بود.

حکمتش چیه؟

بالاخره هر کسی در هر مقطعی از زندگیش راهش رو گم میکنه، زمانی که وبلاگ بلاگفا رو راه اندازی کردم چنین مقطعی از زندگیم بود و البته اینکه عبارتش رو دوست داشتم. البته زندگی همیشه راهش بازه، این ما هستیم که چشم به دیوار دوختیم! به امید زندگی بهتر و پیشرفت هر روزه.

این بلاگ چکیده ای از تفکرات، اندیشه ها و دل نوشته های شخصی، بی برداشت و بی کپی خواهد بود. همچنین سایر مطالب موضوعی دیگر.

– – –

پی نوشت ۱: در تاریخ ۲۱ تیر ۱۳۹۲، عنوان وبلاگ به ترنم نوشت تغییر پیدا کرد.

پی نوشت ۲: در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۹۲، در پی هدیه گرفته دامنه (samaaneh.ir) بلاگ، نام بلاگم به “روزنوشت – نوشته های شخصی” تغییر پیدا کرد.

سلام

سلام شروعی هست واسه هر چیزی

پس بهتره وبلاگ هم با سلام شروع بشه

عنوان رو گذاشتم سرآغازی دوباره، چون دارم وبلاگ نویسی رو از بلاگفا به وردپرس تغییر میدم

وبلاگ قبلی با همین عنوان در بلاگفا بود، مدت ها مسکوت بود و در انتها حذف شد و حالا که قصد کردم دوباره نوشتن رو از سر بگیرم ترجیح دادم از وردپرس استفاده کنم

این فقط یه سرآغازه

به امید نوشته هایی مفید