سلام

یکی از باورهای غلط موجود، شاید بهتر بگم دو تا از باورهای غلط موجود (که به ذهن من می‌رسه) اینه:

• اونی که مهاجرت کرده خوشی زده زیر دلش
• اونی که مهاجرت کرده، بر قالیچه پرنده سواره و در خوشبختی و آسایش غلت می‌زنه.

همون اول گفتم که هر دوی این‌ها باورهای غلطه.

مهاجرت رو می‌شه به چند بخش عمده تقسیم کرد:

• پیش از مهاجرت
• فرودگاه
• پس از مهاجرت

خب چرا اینطوری نوشتم؟ چون با توجه به برخوردهای عمومی در شبکه‌های اجتماعی و به خصوص توییتر، فقط و فقط “فرودگاه” دیده می‌شه. اما در مرحله اول سختی‌های پیش از مهاجرت آنچنان زیاد هست و فعالیت‌های زیادی رو در بر داره که عموماً کسی که می‌خواد مهاجرت کنه تو اون بازه زمانی سرش به کارش گرمه و به شدت گرفتاره و اطرافیان متوجه نیستن.

بعد از مهاجرت هم چون جلو چشم بقیه نیست، سختی‌هاش دیده نمی‌شه. البته اینکه کسی که مهاجرت کرده از سختی‌هاش نمی‌گه، دلیل نمی‌شه سختی نداشته باشه.

یکی از دلایلی که باعث شد حضورم رو تو شبکه‌های اجتماعی کمتر کنم، همین جدال شدید بین افراد مختلف بود که صفت‌های بی‌تعلق، وطن‌فروش، خودخواه، بی‌بته، بی‌پدرمادر، بی اصل و نسب و اقسام و انواع واژه‌هایی که در شأن هیچ‌کس نیست رو در مورد افرادی که مهاجرت کردن بخونم.

دنبال قضاوت کردن در مورد این جدال‌ها نیستم. اما شاید بد نباشه حداقل از دیدگاه خودم در مورد بخش‌‌های عمده مهاجرت بنویسم.

پیش از مهاجرت

• ۹ ماه انتظار برای گرفتن وقت مصاحبه سفارت (من آبان ۱۳۹۶ اقدام کردم که مدت انتظار ۹ ماه بود، الآن شده ۱۸ ماه)
• ۲ ماه تلاش و پیگیری برای آماده کردن مدارک برای مصاحبه (من خوش‌شانس بودم)
• ۱ ماه انتظار برای نتجیه مصاحبه سفارت (من خوش‌شانس بودم)
• ۳ ماه تلاش برای جمع کردن زندگی در ایران

پس از مهاجرت

• ۶ ماه انتظار، پیگیری و تلاش زیاد برای گرفتن کارت اقامت
• تلاش برای یادگیری زبان آلمانی (شاید براتون عجیب باشه، ولی بی‌نهایت برام سخته، آخرین باری که سر کلاس نشستم ۵ سال پیش بوده – آخرین باری که مشق نوشتم رو یادم نمیاد، شاید ۱۴ سال پیش)
• تلاش برای یادگیری روال و سیستم کاری، کاملاً متفاوت با ایران
• کار، کار و واقعاً کار (میانگین ساعت کاری مفید که می‌گن واقعاً اینجاست)
• من به خودم در زمینه تخصصی‌ام باور دارم، اما انجام دادن اون کار با زبان غیرمادری واقعاً سخته. انرژی بیشتری از آدم می‌گیره.
• یه وقتایی وسط روز دلت می‌خواد با یکی فارسی حرف بزنی و کسی نیست.
• وقتی کار پیچیده می‌شه احتیاج داری به فارسی چیزی رو توضیح بدی و گفتنش به زبان غیرمادری خیلی سخت می‌شه.
• ۸ ساعت مفید کار کردی (۱ ساعت بینش وقت ناهار داشتی)، مدت زمان رفت و آمد هم هست. خلاصه اینکه ۱۱ ساعت بیرون بودی، حالا باید برگردی خونه (اگه کلاس زبان نداشته باشی) واسه خودت شام بپزی! مشق‌های زبان رو هم یادت نره. پست وبلاگ روزانه هم هست. ساعت ۱۱ هم بهتره بخوابی.
• بر اساس مورد بالایی وقت استراحت تو این زندگی فعلی شوخیه. (به جز آخر هفته‌ها)
• به نظرتون اینا سختی و مشکل نیست؟ به قول خارجیا Just try it

هر کسی هر جای دنیا زندگی کنه، یه سری شرایط، سختی و برنامه‌‌های منحصر به زندگی خودش رو داره. اینکه ما از شرایط زندگی کسی بی‌اطلاع باشیم، دلیل نمی‌شه که بر قالیچه پرنده سوار باشه و در خوشبختی غلت بزنه.

می‌خواستم مثال موضوعی بزنم، اما شاید به جا نبود. بگذریم.

راستش ترجیح می‌دادم این متن خیلی طولانی‌تر باشه، ولی همونطور که می‌دونین سخن کوتاه باید!

سلام

امروز به صورت عجیبی دچار خلأ ذهنی شدم و تمرکز کردن برای نوشتن سخت شده، حتی برای پیدا کردن موضوع مجبور شدم برم سراغ نوت‌های توی گوشی و از ایده‌هایی که برای چنین مواقعی ذخیره کرده بودم بردارم. حتی سایت Days of the year هم نتونست بهم کمکی کنه.

همین پاراگراف بالا، می‌تونی منتهی بشه به این جمله: یکی از لذت‌های کوچک زندگی شاید همین باشه که یه وقتایی ذهنم سرشار می‌شه از کلی موضوع برای نوشتن و در جایی اونا رو یادداشت می‌کنم تا در مواقع ضروری استفاده کنم.

یه وقتی بعد از یه پیاده‌روی خیلی طولانی به خونه می‌رسیم و یه لیوان آب می‌خوریم و می‌گیم آخیش! همین یه لذت کوچیک زندگیه.

یه وقتی یه جوک یا لطیفه می‌خونیم یا می‌شنویم و چند ثانیه یا دقیقه‌ای می‌خندیم، همین هم لذت کوچک زندگیه.

– – –

من یه زمان‌هایی به شدت دنبال فلسفه هر چیزی بودم، فلسفه و هدف من از خلقت و خیلی چیزای دیگه، موقع فیلم و سریال دیدن دنبال درس زندگی گرفتن بودم. اینقدر این قضیه شدید شده بود که یه دفترچه داشتم که جمله‌های خوب و تاثیرگذار سریال‌ها رو می‌نوشتم.

الآن هم گاهی یه جمله از فیلم یا سریال رو ممکنه برای پست وبلاگ استفاده کنم، اما دیگه مثل قدیم درگیر جزییات و درس گرفتن نیستم.

چرا؟

ذهن و مغز به استراحت احتیاج داره، وقتی سریال می‌بینم، دنبال تفریح و استراحتم، نه درس زندگی گرفتن. خستگیم کمتر می‌شه! بله من موقع فیلم و سریال دیدن خسته می‌شدم!

– – –

خب برگردیم سر همون بحث خودمون، لذت‌های کوچک زندگی:

یه وقتی به آسمون نگاه می‌کنیم و یه ابر بامزه می‌بینیم و خیال و چشممون ابر رو شبیه آدما یا اشیا می‌بینه، این هم لذت کوچک زندگیه.

یه وقتی از یه غذایی خیلی لذت می‌بریم، این هم لذت کوچک زندگیه.

یه وقتی از شنیدن یا خوندن یه پیام احساس شادی می‌کنم، همین لذت‌های کوچک زندگیه!

از دیدن فیلم و عکس‌های جاهای دیدنی به خصوص طبیعت لذت می‌برم. امید دارم روزی ببینمشون، همین هم لذت‌های کوچک زندگیه.

با یه تست و سرگرمی چقدر دوستت رو می‌شناسی ساعت‌ها با دوستام می‌خندم، این یکی دیگه لذت خیلی بزرگ زندگیه.

واسه امثال ما که دوریم، پدیده تماس ویدیویی با خانواده، دیدنشون لذت‌بخشه، این هم جز لذت‌های بزرگ زندگیه. [یه وقتایی (همیشه) بعد از مکالمه ویدیو با خانواده، انرژی ام ده برابر می‌شه و کلی احساس خوشحالی بر من مستولی می‌شه]

گرفتن یه هدیه تولد غیرمنتظره از دوستایی که اصلاً انتظارش رو نداری، همین هم لذت‌های بزرگ زندگیه.

نگاه کردن به نوزادهای مردم تو مترو و قطار و لبخند زدن بهشون، این هم لذت‌‌های کوچک زندگیه.

و کلی مثال دیگه که به خاطر خلأ ذهنی امروز شاید به ذهنم نرسه.

خلاصه مطلب اینکه، مگه ما چند سال زنده‌ایم؟ ۳۱ سالش گذشته و معلوم نیست چقدر مونده باشه، عمر دست خداست. شما رو نمی‌دونم، ولی من “دیگه” انتظار شق‌القمر ندارم از خودم.

همین لذت‌های کوچک زندگی من را بس!

سلام

روز خوش یا به قول آلمانی‌ها Guten Tag

امروز کمی تا اندکی عجله دارم، چون باید به فرودگاه برسم برای برگشت به خونه خودم. دوره خوش زندگی در آپارتمان شرکت در شهر پر از آرامش زابروکن تموم شد. البته، سه هفته دیگه برمی‌گردم برای مهمانی تابستانی شرکت و خدا رو چه دیدین، شاید یهو چند ماه دیگه گفتم به شهروند جدید زاربروکن سلام کنید.

اما برای این تصمیم، عوامل زیادی هستش که باید در نظر گرفته بشه. اول عنوان پست رو نوشتم مزایا و معایب، اما دیدم معایب نیست و بیشتر شبیه نگرانی و دغدغه است.

مزایا:

• آرامش
• شهر خلوت
• نبود ترافیک
• سکوت
• مسیرهای کوتاه

مزایای انحصاری زاربروکن:

• سرسبزی دلنشین
• قیمت اجاره خونه مستقل (خیلی کمتر از برلین)
• نزدیکی به پاریسِ دوست داشتنی [قلب]
• نزدیکی به لوگزامبورگ
•  رستوران فیلو با غذاهای بی‌نهایت خوشمزه
• رود زار و طبیعت و زیبایی‌هایی که ایجاد کرده
• نزدیکی به فرانکفورت (پرواز مستقیم ایران‌ایر به تهران – فعلاً)
• نزدیکی به هایدلبرگ و کلی شهر جذاب دیگه در آلمان
• نزدیکی به متز (متس) و کلی شهر جذاب دیگه در فرانسه

نگرانی‌ها و دغدغه‌ها:

• سیستم حمل و نقل عمومی‌ مثل برلین ندارن (نیاز به ماشین شخصی – هزینه‌های ماشین شخصی)
• زبان آلمانی (درصد کمتری از جمعیت دو زبانه هستند – نسبت به برلین و فرانکفورت)
• کاریابی (خدای ناکرده اگر آدم کارش رو به هر دلیلی از دست بده، فرصت کاریابی کمتری داره)
• ساعت ۸ شب به بعد، دیگه همه جا بسته
• آدم ممکنه حوصله‌اش سر بره (شهر کوچیکه و تفریح‌ها کمتر و محدودتر)
• مهم‌ترین دغدغه پروسه اقامت

اینا نکاتی بود که به ذهن من رسید، بر اساس شرایط زندگی من و معیارهایی که من تو زندگی دارم. به نظر شما به چه نکات دیگه‌ای باید توجه کرد؟

سلام

عنوان پست قرار بود این باشه: “عادت نکنیم” اما دقیقاً در لحظه باز کردن ادیتور (ویرایشگر) وبلاگ یهو یادم اومد که من یه “عادت” خوب تو وجودم ساختم که همین پست‌های روزانه وبلاگم بود.

پس بهتره بگم که به چی چیزهایی عادت نکنیم.

تو یک سال گذشته، ۷ مکان مختلف زندگی کردم:

• خونه خودم در تهران
• خونه عمه
• خونه مامان بابا
• هتل
• خوابگاه موقت
• اتاقم (خونه عزیزم) ^_^
• خونه شرکت (ماموریت)

تو ۸ ماه گذشته سه تا شهر زندگی کردم:

• دوسلدورف
• برلین
• زاربروکن

هر کدوم از این مکان‌هایی که اقامت داشتم، روال متفاوتی داشتن به هر صورت. سیستم زندگی کردن تو خونه مامان بابا وقتی بعد از سه سال واسه مدت موقت رفتی پیششون خیلی متفاوته، خونه عمه هم که دیگه مهمونی. سیستم هتل که کلاً متفاوته، خوابگاه که اتاق خصوصی داشت و آشپزخونه و سرویس بهداشتی مشترک. خونه عزیزم هم که با یک خانواده آلمانی زندگی می‌کنم که آشپزخونه مشترک داریم که خب یه سری قوانین دارن که باید رعایت کنم. خونه‌ای که فعلاً ساکن هستم (سه هفته) کاملاً مستقله و در اختیار که تجربه خیلی خوبی بود بعد از مدت‌ها تنها زندگی کردن.

هر شهری، برای مسیریابی اپلیکیشن متفاوتی داره.

مدتی که دوسلدورف بودم خیلی کم مترو و اتوبوس سوار شدم از ترس گم شدن [ایموجی عرق شرم]، همه جا پیاده می‌رفتم. راحت‌تر بود.

برلین عزیز، چند باری گم شدم، اما با کمک گوگل مپ، که خیلی راحت مسیرها رو می‌گه که چطوری با حمل و نقل عمومی از مبدأ به مقصد برسیم. اپلیکیشن DB Navigator هم هست که من نتونستم باهاش کار کنم. دوستام تو دوسلدورف از این اپلیکیشن استفاده می‌کردن.

و در پایان می‌رسیم به شهر زیبای زاربروکن که کلاً یه اپلیکیشن داره که مسیرها رو نشون می‌ده به اسم Saarfahrplan که خیلی کار کردن باهاش راحت نیست [چون من به گوگل مپ عادت دارم].

خب بالاخره رسیدم به اون قسمت نوشته که می‌خواستم بگم عادت نکنید و عادت نکنیم در کل! حالا چرا؟

مدتی که برلین بودم بیش از حد به گوگل مپ عادت کردم، حتی طوری شده که به هیچ ایستگاهی دقت نمی‌کنم و فقط مسیری که گوگل مپ بهم گفته و جایی که باید پیاده بشم رو بهم نوتیفیکیشن می‌ده.

اینجا، تو زاربروکن، نبود گوگل مپ اذیتم می‌کرد تا اینکه …

یادم افتاد وقتی تهران بودم، حتی از روی فضاسازی ایستگاه‌های مترو می‌تونستم تشخیص بدم کدوم ایستگاه هستم و نیاز نداشتم اسم و تابلوی ایستگاه رو بخونم. همین باعث شد سعی کنم به محیط ایستگاه‌ها توجه کنم تا بتونم مسیرم رو یاد بگیرم و پیدا کنم.

مگه یاد گرفتن نقشه و آدرس‌های یه شهر چطوریه؟ مگه تو شهر و کشور خودمون چطوری یاد می‌گیریم؟

پس بهتره این عادت رو تغییر بدم، سرم رو از گوشی در بیارم و با نگاه کردن به محیط اطراف مسیرها رو یاد بگیرم.

مثال دوم رو اول توضیح دادم، حالا برم سراغ مثال اول، آدم باید انعطاف‌پذیر باشه بتونه با شرایط متفاوت زندگی کنه! عادت کردن به یه سبک زندگی چندان جذاب نیست. مثلاً من اگر به یک جای خواب ثابت عادت داشتم، با این همه تغییر خیلی اذیت می‌شدم، ولی خدا رو شکر، این هم یکی از نعماتی هستش که ازش بی‌خبر بودم. خدا رو شکر.

در کل می‌خوام بگم که عادت کنیم که عادت نکنیم.

– – –

پی‌نوشت ۱: فکر کنم من از اون دسته آدمایی بودم که قوانین و قواعد رو با مثال یاد می‌گرفتن.

پی‌نوشت ۲: زندگی کوله‌به‌دوشی یا همون خونه‌به‌دوشی هم عالمی داره.

سلام

اعداد رند و اعداد خاص، موضوع‌های خوبی برای نوشتن هستند / می‌باشند. مثلاً همین عدد ۵۵۵ که شماره این پسته! یعنی رسیدم با پانصد و پنجاه و پنجمین پست وبلاگم!

طبقه گفته این سایت، معنای پنهان پشت عدد فرشته ۵۵۵ اینه که یه اتفاق و تغییر مثبت توی زندگی‌تون اتفاق میفته و از شرایط موجود رد خواهید شد.

یه لحظه حس کردم فال قهوه گرفتم [ایموجی قهقهه] به هر صورت آدم دوست داره دنبال نشونه واسه اتفاق‌های خوشایند بگرده! یه جورایی خودش سورپرایزه!

خب الآن نه ماهگرده نه سالگرد، فقط یک شماره مهم! باید از خودم و تمام عوامل وابسته به ادامه راه نوشتن تشکر کنم. مهم‌تر از شمایی که خط‌خطی‌های ذهن من رو خوندی و باعث شدی ادامه بدم.

– – –

پی‌نوشت: خیلی وقته برای نوشتن، نرفتم سراغ سایت Days of The Year، حتی موضوع پست فردا رو هم انتخاب کردم

سلام

روز / شب / اصلاً شبانه‌روز / نه اصلاً روزگار همگی خوش!

همونقدر که مهاجرت خوبه، همونقدر هم سختی‌های خودش رو داره، بالاخره خدا و خرما رو نمیشه با هم داشت که!

دنبال یه ویدیو می‌گشتم که براتون بذارم، اما پیداش نکردم. (یکی از دوستانم زحمت کشید و لینک ویدیو رو برام فرستاد) مضمون ویدیو در مورد پسری بود که می‌خواست مهاجرت کنه و اومده بود فرودگاه، یه چمدون خیلی بزرگ داشت، کانتر بهش می‌گفت باید بارت رو کم کنی:

• پدر مادرت
• بهترین دوستت
• حیوون خونگی‌ات
• …

اینقدر بار رو کم کرد تا چمدون شد یه چمدون کوچیک! قصه مهاجرت همینه! باید فقط با یه چمدون کوچیک و با دنیا دنیا خاطره بری!

خب حالا بریم سراغ قسمت‌های سخت مهاجرت

وقتی مشکلی برای خانواده پیش میاد و دوری و کاری از دستت بر نمیاد! مهاجرت سخت می‌شه! دقیقه‌های خوشی‌ات زهر!

وقتی کسی آسیبی می‌بینه، تصادفی می‌کنه، مثلاً مادرت پاش می‌شکنه و نیستی! مهاجرت سخت می‌شه! زندگی زهر می‌شه!

دور از جون کسی فوت کنه، چه از عزیزان خودت، چه از عزیزان دوستات، کنارشون نیستی! مهاجرت سخت می‌شه! اوقات از زهر هم تلخ‌تر!

این یه دونه سختی‌اش کمتره، یکی ازدواج می‌کنه، یکی بچه‌دار می‌شه، خانواده دورهمی دارن و دسته‌جمعی تماس ویدیویی می‌گیرن! مهاجرت سخت می‌شه ولی خب شیرینه!

همین جا باید خدا رو شکر کنم که ما تو عصر تکنولوژی هستیم و هر زمان اراده کنیم می‌تونیم زنگ بزنیم به خانواده‌هامون. اونایی که ۲۰ سال پیش، ۳۰ سال پیش و بیشتر مهاجرت کردن چقدر زجر کشیدن!

مهاجرت سختی‌های دیگه‌ای هم داره که قبلاً تو پست “قصه رفتن” در موردش نوشتم. البته اینا سختی نیست، مسئولیت زندگیه.

یه کمی از بقیه سختی‌ها شاید هم چالش‌ها و شاید هم تجربه‌هایی که البته برای هر کسی ممکنه متفاوت باشه بگم.

این بخش تجربه من بر این اساسه: مهاجرت به کشوری که زبان رسمی‌اش انگلیسی نیست و متاسفانه من زبان رسمی این کشور رو بلد نیستم. پس تجربه من ممکنه برای شما کاربردی نداشته باشه و شاید هم چراغی باشه که مسیر شما رو روشن کنه که مثل من سرتون به سنگ نخوره [مزاح می‌کنم، منم مشکل خاصی نداشتم].

• دشواری در پیگیری امور اداری، گاهی ناچار می‌شید مترجم درخواست بدین که هزینه بره.
• چالش‌های هنگام خرید! من با کمک Google Translate میرم خرید، حتی برای خرید خامه هم مشکل داشتم.
• اپلیکیشن بانک و اپلیکیشن سیم کارتم آلمانی زبانه! یه بار اشتباهی به جای رومینگ کردن، ترافیک خریدم که حدود ۲۰ یورو پول هدر دادم [ایموجی خیلی ناراحت]
• می‌دونم، باید آلمانی یاد بگیرم، خرده نگیرید از ماه دیگه می‌رم کلاس [در حد راه افتادن کارم آلمانی یاد گرفتم]
• نکته بالا باید پی‌نوشت می‌شد، اما خواستم از قضاوت‌ها پیشگیری کنم.
• آشنا نبودن با فرهنگ و عرف، من یه جایی با کت شلوار رفتم که همه اسپرت پوشیده بودن [ایموجی عرق شرم بر پیشانی]
• اینکه بتونی همه لهجه‌هایی که آدما حرف می‌زنن رو هم تشخیص بدی خودش تبحر خاصی نیاز داره که من با داشتن همکار انگلیسی، تا ۷۰٪ پیشرفت داشتم.
• راستی، هندی‌ها خیلی خوب انگلیسی حرف می‌زنن، حداقل اون تعدادی که من باهاشون برخورد داشتم.
• یاد گرفتن اسما خیلی سخته، مثلاً می‌نویسن استفان، می‌خونن شتفان. یا همین ساربروکن که درستش زاربروکن هست، من تا حالا اشتباه می‌نوشتم که ببخشید.
• هر کسی اسم شما رو با یه لهجه و تلفظ متفاوت می‌گه، دیگه باید یاد بگیرین هر آوایی شبیه اسم شما بود واکنش نشون بدین [ایموجی خیلی خنده‌دار]
• می‌دونم اینا هیچ‌کدوم سختی نیست، فقط تجربه است دیگه!
• موارد دیگه رو فراموش کردم! خیلی چیزا تو ذهنم بود که بنویسم.

– – –

پی‌نوشت ۱: ممنون می‌شم اگر سوالی دارید بپرسید، اینطوری موضوعات بیشتری برای نوشتن خواهم داشت و کیفیت هم بالاتر می‌ره و شما هم به جواب‌های سوال‌هاتون می‌رسید و شاید سوال شما، سوال دیگران هم باشه و از نظر من فراموش شده باشه.

 پی‌نوشت ۲: ویدیویی که اول پست نوشتم رو یکی از دوستان عزیزم برام فرستاد. می‌تونید توی این لینک این ویدیو رو ببینید.

سلام

با توجه به اینکه امروز، چشمه نوشتن یه کمی خشک شده، فقط یک پست معرفی و تجربه می‌ذارم.

یه سری فروشگاه همین سال‌های اخیر تو شیراز (بقیه شهرها هم حتماً هست) باز شده بود که هر چیزی می‌خریدی، ۲ هزار تومن. آخرین باری هم که رفتم شده بود ۲ هزار و ۵۰۰ تومن. کاری ندارم جنسش چیه و چطوری اینقدر ارزونه، من یه قندون بلور ازش خریده بودم، سفره و کلی هم ظرف درب دار واسه گذاشتن غذا تو یخچال.

یکی از اولین چیزهایی که توی آلمان توجهم رو جلب کرد، یوروشاپ (مغازه یورو یا یورو مغازه) بود که اینجا هر چیزی بخری ۱ یورو و بعضی چیزا هم دو تاش ۱ یورو.

این یوروشاپ از اون مغازه‌هاست که از شیر مرغ تا جون آدمیزاد رو می‌تونین توش پیدا کنین، هایپراستاری هست واسه خودش. هر چیزی هم بردارین ۱ یورو.

خب پس اگه اومدین آلمان و ظرف و ظروف نیاز داشتین برای خونه جدید، می‌تونین از یوروشاپ مایحتاج اولیه رو تهیه کنین.

یه لیست کوچیک هم بنویسم از چیزایی که یادم مونده که یوروشاپ داره:

• غذای حیوان خانگی
• لوازم التحریر
• تنقلات (کیک و کلوچه و پاستیل و …)
• لوازم آرایشی بهداشتی
• لوازم آشپزخونه
• لوازم شیرینی‌پزی
• لوازم مهمونی و تولد
• وسایل باغبونی
• حتی سردوش حمام

اینو هم اضافه کنم که کیفیتشون هم خیلی خوبه و محصولات متنوعی هم دارن. من لیوان و رنده ازشون خریدم و لوازم‌التحریر و البته کلوچه‌های بسیار خوشمزه.

– – –

پی‌نوشت ۱: عکس یه کمی بی‌کیفیته که ببخشید، اینجا یوروشاپ شهر ساربروکن هست، این هم آدرسش: Bahnhofstraße 22

پی‌نوشت ۲: برلین فکر می‌کنم هر منطقه حداقل ۱ یوروشاپ رو داشته باشه، روی نقشه گوگل سرچ کنین بهتون آدرس‌هاش رو نشون می‌ده. ۲۰ تا یوروشاپ روی نقشه برلین پیدا کردم.

سلام

چند سالی هست که بحث مهاجرت حسابی داغ شده و هزاران هزار موسسه و سایت مهاجرت هم از همین رو مشغول به فعالیت شدن.

این پست نه تبلیغیه، نه تبلیغ منفی! نه تشویق! نه جلوگیری! نه هیچی! فقط و فقط نظر منه. حالا می‌تونه درست باشه، می‌تونه غلط باشه، می‌تونه به دل شما بشینه، می‌تونه همچین به مذاق‌تون خوش نیاد و دوست داشته باشین نفرین کنین یا هر چی!

همونقدر که من آزادم نظرم رو بگم، شما هم آزادین نظرتون رو بگین! قرار نیست همه با یک نظر واحد زندگی کنن!

با دوستان راهنمایی و دبیرستان، یه گروه داریم که هر کدوم یک گوشه دنیان، دیروز صحبتی شروع شد برای انتخاب شهر، چون یکی از دوستان اقامت کانادا گرفته بود و داشت از بقیه که کانادا بودن برای انتخاب شهر راهنمایی می‌گرفت. همین شد که تصمیم گرفتم این پست رو بنویسم و البته در پایان هم چند نکته که از دوستام (که سال‌های خیلی بیشتریه خارج از ایران زندگی می‌کنن) یاد گرفتم رو می‌نویسم. ***

البته که صلح اول به از جنگ آخر یا جنگ اول به از صلح آخر، شاید هم هیچ‌کدام، مهم نیست، موضوع این نوشته چیز دیگری است.

همین اول کار باید بگم که:

مدینه فاضله وجود خارجی نداره!

بله، کاملاً درست فهمیدین، مدینه فاضله وجود خارجی نداره، هیچ جای دنیا صلح و صفا و صمیمیت نیست! هیچ جای دنیا خدا و خرما رو با هم ندارن!

اصلاً چرا باید مهاجرت کنیم؟ یا اینکه اصلاً مهاجرت کنیم یا نه؟

نظر من رو خواسته باشین، حالا مهاجرت دائمی اصراری نیست، ولی حتماً زندگی (حداقل ۶ ماه) در یک کشور دیگه رو تجربه کنین.

یه جورایی آدم متعادل می‌شه بین خواسته‌هاش!

دیدن یه کشور به اصطلاح جهان اولی، زندگی کردن در اون، باعث می‌شه خیلی چیزهایی رو که تا قبلش نمی‌دیدیم، ببینیم.

نظرمون در مورد رفاه تغییر می‌کنه و حتی شاید تصمیم بگیریم ایران زندگی کنیم و از زندگی در ایران لذت بیشتری ببریم!

باز هم اگر نظر من رو خواسته باشین، مهاجرت کنین، ولی یادتون باشه از لحظه فرود، فرش قرمز جلوی پای شما پهن نکردن، برای پذیرفته شدن توی جامعه، کمی تلاش لازمه!

باز هم اگر نظر من رو خواسته باشین، تجربه‌های بقیه رو گوش بدین، سبک سنگین کنین، ولی بر اساس مبالغه‌ها تصمیم نگیرین، خارج از ایران، مدینه فاضله نیست، هر جا شرایط خودش رو داره!

باز هم اگر نظر من رو خواسته باشین، بر اساس شرایط شخصی و اجتماعی، سلیقه یا هر عامل دیگه، نظرها و بازخوردهای متفاوتی در مورد هر شهر و کشوری وجود داره.

مثلاً یکی مثل من عاشق آلمانه، یکی هم که حتی خودش آلمانیه و همه عمرش آلمان زندگی کرده، از آلمان بیزاره! تفاوت نظر و سلیقه همه جا هست.

البته که حرفای من کلی محسوب میشه و خیلی جزییات وارد صحبت نکردم!

– – –

*** خب بریم سراغ گلچینی از صحبت‌های دوستانم:

مهاجرت پروسه پیچیده‌ایه، قبل از اومدن، همه حرف‌های کلی می‌زنن و بیشتر نظرهای شخصی‌شون رو می‌گن. باید از آدم‌های خیلی زیاد، سوال‌های specific بپرسی و در نظر داشته باشی که باز هم تجربه زیسته طرف و شرایط زندگیش ممکنه رو جواباش تاثیر داشته باشه و کاملاً با واقعیت مطابق نباشه.

تحمل و صبر بالا می‌خواد مهاجرت

کلاً تو ذوق خوردن و مهاجرت به هم وصلن! حتی اگه همه چیز هم ردیف باشه، می‌خوره تو ذوقت که چرا اینجا پشمک حاج عبدالله و برادران نیست مثلاً

خیلی بیشتر از چیزی که انتظار داری ممکنه تو ذوقت بخوره. چون از تو ایران آدم دنبال بهتر شدن زندگیش از اونیه که تو ایران داره و بر اساس خودت فکر می‌کنی. اینجا که میای، یهو می‌بینی اون چیزهایی که تو ایران داشتی دیگه نیست و در نتیجه‌اش چیزهایی که فکر می‌کردی مهمن اهمیتشون رو از دست می‌دن، چون پای کلی چیزهای مهم‌تر دیگه میاد وسط!

همه ما راضی هستیم که موندیم، حرف من فقط اینه که اگر با این دید بیای که مهاجرت مشکلات خودش رو داره که زیاد هم سخت هست ولی ارزشش رو داره، مشکلی پیدا نمی‌کنی و تلاش می‌کنی سختی‌ها رو هم تحمل کنی و هی بهتر می‌شه.
ولی اگر کسی با این دید گل بلبلی که تو ایران از کانادا و آمریکا نشون میدن بیاد این ور، شدیداً تو ذوقش می‌خوره و گاهی هم به افسردگی می‌کشه و خیلی‌ها برمی‌گردن، چون از نظر ذهنی آمادگی در افتادن یا کنار اومدن با مسائل رو ندارن.

– – –

پی‌نوشت: این نوشته ادامه خواهد داشت!

سلام

داشتم برای خودم شام درست می‌کردم که جریان این پست به ذهنم خطور کرد! خیلی ادبی شد، ایده نوشتن برای پست امروز به ذهنم رسید!!!

بله، یه وقتایی همین‌طور ساده، ایده به ذهن آدم می‌رسه، یه وقتایی هم باید هزار تا مقاله بخونم تا چشمه خشکیده “قلم” باز بجوشه و بشه نوشتن رو از سر گرفت!

بگذریم!

داشتم برای خودم شام درست می‌کردم که یادم افتاد به چند ماهی که خونه عمه جانم زندگی می‌کردم. هر روز صبح وقتی می‌خواستم برم سر کار، یه پاکت بزرگ به من می‌دادن، میان‌وعده صبح، ناهار (غذای اصلی و سالاد)، میان‌وعده بعدازظهر. وقتی هم که رفتم خونه خودم و روزهای تعطیل که می‌رفتم خونه‌شون، برای حداقل سه روز بعد بهم غذا و خوراکی می‌دادن.

این فکر یه کمی عمیق‌تر شد و رسید به زمانی که مامانم هم‌سن و سال الآن من بود و اون زمان، من کلاس اول بودم! اون زمان، مادرم صبحا من رو حاضر می‌کرد، ناهار رو حاضر می‌کرد، من رو می‌فرستاد مدرسه و خودش می‌رفت سر کار (البته یک هفته در میون، ما شیفت صبح و عصر داشتیم).

خواستم کمی غصه بخورم که تو این سن و سال، مادر که نشدم هیچ، زندگی خودم رو هم ندارم که یاد پست سرنوشت افتادم. من تو زمان خودم زندگی می‌کنم، نه از مادرم جلوترم و نه عقب‌تر!

در نهایت اینکه، در زمان‌های گذشته، همیشه کسی بوده که به من رسیدگی کنه، از من مراقبت کنه، به فکر غذا و تغذیه‌ام باشه. الآن خودمم و خودم.

پس باید مراقب خودم باشم!

نکته مهم: از میوه و سبزیجات غافل نشید.

سلام

متاسفانه هوای حوصله ابری است!

هوای حوصله که به دلیل واضحی ابریه! مرگ مادربزرگ (مامانی صداشون می‌کردیم)! مرگ تنها چیزیه که واسه همه است و درمانی نداره. یه روزی هم که مشخص نیست نوبت من می‌شه و کاش اون روز، سر پا باشم و روی تخت بیمارستان نباشم و به عبارتی زجرکش نشم! شب بخوابم صبح بیدار نشم!

من به ظاهر آدم قصی‌القلبی هستم، در مقابل غم، غصه و مرگ، توی جمع گریه نمی‌کنم! از اولین لحظه‌ای که شنیدم مامانی فوت کردن، فقط به این فکر می‌کردم که از همه درد و رنجی که هفته آخر داشتن راحت شدن و اینطوری دلم رو آروم می‌کردم!

اما رفتن عزیز، همیشه سخته! دلتنگشون می‌شیم، خاطره‌ها رو مرور می‌کنیم و غصه میاد سراغمون! گاهی هم اشک!

فقط و فقط کاش یادم بمونه نوبت من هم می‌رسه، شاید یک دقیقه دیگه، شاید ۱۰ سال دیگه و شاید دیرتر!

درست زندگی کنم!‌قدر زندگی رو بدونم!

قبلاً هم نوشته بودم که کنار اومدن با مرگ عزیزان سخته، ولی چاره‌ای نیست، زندگی جاریه و دکمه Pause هم نداره!

– – –

پی‌نوشت: مامانی روحت شاد!