خیلی وقت پیش، شهریور ۹۶ شاید هم قبل‌تر این پست رو نوشته بودم که به خاطر از بین رفتن سرور وبلاگ، پست‌های قدیمی هم از دست رفت، چون یادم بود چنین پستی نوشتم، جای خالی‌اش رو گذاشتم تا به وقتش پرش کنم، البته اینکه الآن وقت خودکشی نیست، وقت نوشتن از خودکشی در مقابل خودخواهیه.

اخیراً سریال ۱۳ Reasons Why رو دیدم، موضوع این سریال در مورد دختری هست که خودکشی کرده و ۱۳ دلیل برای اینکه چرا خودکشی کرده! البته موضوع این پست در مورد خودخواهیه بیشتر و اینکه خودکشی به نوعی خودخواهیه شاید!

دوست دارم چند تا مثال بزنم که چرا از نظر من خودکشی خودخواهیه. برای این مثال یه سری روش‌هایی که ممکنه آدما برای خودکشی استفاده کنن رو بررسی می‌کنم.

مرگ
شما فرض کن یک نفر که می‌میره، کلی دردسر و اینا داره واسه کفن و دفن و مراسم و این‌جور چیزا، خب یکی دیگه سنی ازش گذشته، آدما آمادگی مردنش رو دارن، ولی وقتی یه جوون یا آدم سرپا می‌میره، علاوه بر این دردسرا، حرف و حدیث‌هایی که نیش زبون می‌شه واسه خانواده‌اش، داغ عزیز رو هزار و صدهزار برابر می‌کنه!

این اگر خودخواهی نیست پس چیه؟

خودکشی با مترو
شما فرض کن یک نفر، خودش رو پرت کنه جلوی مترو، اگر اتفاق به قطع عضو و مرگ از شدت خونریزی نرسه و اون شخص درجا بمیره، تصور کنین برای جمع کردن بدن نیمه‌جان یا بی‌جان این شخص، چند نفر و چه نیروهای امدادی درگیر می‌شن و چقدر زمان درگیر می‌شه و وقت اون همه آدم دیگه که دنبال زندگی‌شون هستن چطوری تلف می‌شه!

این اگر خودخواهی نیست پس چیه؟

خودکشی با قرص
شما فرض کن یک نفر، بره داروخونه یا سر گنجه قرص خان‌جون و آقاجون و هر چی دارو هست مصرف کنه، جز اینکه این روزا داروهای خان‌جون و آقاجون یا گرون شده یا نایاب و با این کارش ضرر بزرگی به اون پیرمرد پیرزن بیچاره زده، فرض کنین نمیره، و کار فقط به شستشوی معده برسه یا در بدترین حالت به زندگی نباتی یا کما یا هر مشکل دیگه که با خوردن قرص پیش میاد، خانواده چه گناهی کردن؟

این اگر خودخواهی نیست پس چیه؟

خودکشی با پریدن از ارتفاع
شما فرض کن یک نفر، بره بالای یه ساختمون بلند، خودش رو پرت کنه پایین، چه کاریه خب؟ تا کلی وقت باید خون پاشیده به در و دیوار رو پاک کنن! رفتگر بیچاره چه گناهی کرده؟ یا اگه این آدم تو روز روشن چنین کاری کنه، آدم‌هایی که این صحنه رو می‌بینن چه گناهی کردن؟

این اگر خودخواهی نیست پس چیه؟

خودکشی با دار زدن
شما فرض کن یک نفر، تو این ساختمون‌های بساز بنداز، خودش رو از لوستر حلق آویز کنه، در بهترین حالت، می‌افته پایین و دست و پاش می‌شکنه که خب دردسری می‌شه واسه خانواده و اطرافیان! در بدترین حالت هم سقف بساز بنداز خونه‌های امروزی می‌ریزه و کف خونه همسایه طبقه بالایی که خیلی هم بداخلاقه خراب می‌شه! خدا رحم کنه!

این اگر خودخواهی نیست پس چیه؟

در نهایت اینکه، شاید درسته ما اختیار داریم، ولی یه چارچوبی هم هست که باید مراعات کنیم، همین که به اطرافیان آسیب نرسونیم.

خودکشی راه‌حل نیست، پاک کردن صورت مسئله است.

– – –

پی‌نوشت: یه حسی بهم می‌گه پستی که اولین بار نوشته بودم در این رابطه، به مراتب چند درجه بهتر بوده، اما چاره‌ای نیست، آدمی در هر لحظه متفاوت فکر می‌کنه و اگر اندیشه در لحظه ثبت نشه ممکنه فراموش بشه! از بین رفتن سرور وبلاگ هم حکم آتش‌سوزی اتاقی رو داره که دست‌نوشته‌ها اونجاست.

قصه‌های اول:

مهاجرت کهکشانی …

اول قصه vs قصه اول

شروع مهاجرت

قصه مهاجرت من

و حالا ادامه داستان:

تو قصه‌های اول این مجموعه، بیشتر از مقدمات و پیش‌نیازها گفتم. این بار دوست دارم بیشتر از خود زندگی مستقل و تنها بودن و طعم متفاوت مهاجرت بگم، طعمی که نه شیرینه و نه تلخ، نه ترش و نه تند! انگار یه طعم متفاوت از سردی و گرمی روزگار چشیدن!

اولین چیزی که موقع مهاجرت و رو پای خود ایستادن بیشتر از همه به چشم میاد، مسئولیت‌های شخصی زندگیه! غذا پختن، لباس شستن، رسیدگی به خود و این جور چیزا، ماه اول و دوم شاید کمتر به نظر برسه اما دیگه دخل و خرج و حساب و کتاب هم خیلی مهم می‌شه.

اگه موقع مهاجرت، پانسیون یا خوابگاه رو انتخاب کنین، خب سبک زندگی به مراتب متفاوت‌تر می‌شه و تنهایی خیلی زیاد فرصت نمی‌کنه غلبه کنه.

شاید طعم اصلی مهاجرت وقتی باشه که آدم خونه مستقل و تنها داشته باشه، اینجاست که می‌شه امپراطور زندگی خودش و کهکشان خودش و قوانین زندگی خودش! انگاری یه قلمرو داره که اونطوری که می‌خواد زندگی کنه!

سخت‌ترین قسمت مهاجرت واسه من وقتای مریضی بود! خودت تنهایی، باید بری دکتر! نباید خانواده رو نگران کنی و خب، همین دیگه! خودتی و خودت! باید بتونی از پس مریضی خودت بر بیای! سوپ بپزی و از خودت پرستاری کنی! پیشگیری البته بهتر از درمانه! خوردن میوه و سبزی، قرص جوشان و معجون آب‌جوش عسل لیمو!

مسئولیت‌پذیری بزرگترین دستاورد من از زندگی مستقل و مهاجرت کهکشانی بود!

– – –

پی‌نوشت ۱: من هنوز مهاجرت به کشور خارجی رو تجربه نکردم، هر چی که می‌نویسم، برای مهاجرت کهکشانی ۹۰۰ کیلومتری به پایتخته! پس تجربه‌های من بسیار کوچیک‌تر از تجربه‌های کسایی هستش که از کشور و وطن‌شون رفتن.

پی‌نوشت ۲: خوشحال می‌شم تجربه‌هاتون رو نظر بذارین.

 یادم نیست دقیقاً مامان یا بابا، پس واسه اینکه حق مطلب ادا بشه میگم، “مامان‌بابا” ، آره، یه زمانی تو گذشته دور، “مامان‌بابا” بهم یه تذکر به جا داد. حالا قصه رو ادامه بدیم و برسیم به اون تذکر به جا و درس‌های من از زندگی.

این روزا خیلی به عادت‌های روزمره و روزانه خودم فکر می‌کنم، قطعاً هر چیزی یه ریشه درست و درمونی داره دیگه، و الا

“خشت اول چون نهد معمار کج تا ثریا میرود دیوار کج”

یادمه بچه سال که بودم، موقع راه رفتن گاهی پام روی زمین کشیده می‌شد و اینجای قصه بود که “مامان‌بابا” با یه روش خیلی درست و صحیح، باعث شد این عادت غلط از بین بره.

یه وقتایی تو زندگی تذکر لازمه، این تذکر اگه به جا باشه و درست گفته بشه، قطعاً تلنگری می‌شه تو ذهن آدم و جای انرژی‌های منفی، “ابر و باد و مه و خورشید و فلک” دست به دست هم میدن که تمام انرژی‌های مثبت دنیا رو جمع کنن و اون اثر مثبت رو از خودشون به جا بذارن.

شما تصور کن یه فرد “بچه‌سال” که می‌تونه از نظر شناسنامه‌ای حتی هزار سال داشته باشه و از نظر من بچه‌سال کسی محسوب می‌شه که رشد عقلی و شعوری مناسبی نداشته، آره، ادامه بدیم به تصورمون، شما تصور کن به یه فرد بچه‌سال که دارای انواع ویژگی‌های (خصوصیت می‌گن عربیه) لجبازی، یک‌دندگی، سرخود بودن، سرکش بودن و تا ابد ویژگی بچه‌سالی بگی “این کار رو نکن” و هیچ دلیل و منطقی هم براش نیاری، والا (عربیه، چه می‌شه کرد*) اگه طرف بچه‌سال هم نباشه، به کارش ادامه می‌ده، چه برسه به یه بچه‌سال

حالا اونجاست که یه آدم منطقی با ذهن باز، می‌تونه بره سراغ “تذکر به جا” و خیلی قشنگ یه تلنگر درست کنه واسه آدمی که دنبال بهبود و پیشرفته و رشد عقلی، فرهنگی، شعوری و اجتماعی براش مهمه.

“مامان‌بابا”ی من هم اون روز خیلی خوب و درست این وظیفه مهم رو به جا آورد، اینطوری که کفِ کفشت خراب می‌شه و صدای ایجاد شده دلپسند نیست.

قطعاً اگه بچه‌ای باشین که خیلی به وسایلتون علاقه‌مندین و با دقت ازشون مراقبت می‌کنین. اینجاست که اثر یه تذکر به جا و مثبت، تا آخر عمر باقی می‌مونه و اون تلنگر به موقع در دنیای کودکی، باعث می‌شه عادت‌های غلط و اشتباه تا آخر عمر با ما نمونن.

– – –

پی‌نوشت ۱: خیلی مهمه که تلنگرهای به جا و به موقع تو زندگی اتفاق بیفتن، هر چی سن بره بالاتر، مقاومت بچه‌سالی بیشتر می‌شه.

پی‌نوشت۲ و *:  اونقدری کلمات از زبان‌های دیگه وارد زبان فارسی شدن که واقعاً تفکیک کردن سخته، پس شاید بد نباشه جای اینکه اینقدر حساس باشیم روی لغات عربی ولی هی “اوه مای گاد” بگیم، درست حرف بزنیم. همین. ریشه کلمه مهم نیست، بیان و حرفی که باهاش زده می‌شه مهمه.

من شاید فلسفی حرف زدن و پیچوندن جملات رو بلد نباشم، بلد هم نیستم هزار تو درست کنم واسه رسیدن به مقصود. رک و صریح و بی‌پرده حرف می‌زنم. کنترل قلم (تایپ کردن) رو میدم به رشته افکارم و میذارم هر چیزی به ذهن میاد رو به رشته تحریر و اینا در بیارن.

واسه همین، در راستای پست های قبلی داشتم به این فکر میکردم که خب حالا زندگی و تغییر و جوانب و ابعاد تصمیم به تغییر و چطوری میشه سنجید، اصلاً میشه سنجید؟ شاید بشه، شاید هم نشه.

آدم وقتی یه تصمیم مهم تو زندگی می‌گیره تلاش می‌کنه همه جوانبش رو بسنجه، تلاش می‌کنه همه آینده‌ای که ممکنه اتفاق بیفته رو مثل یه صفحه شطرنج، مثل یه درخت تصمیم ترسیم کنه و بگه من اگه از این راه برم این‌طوری می‌شه و اگه از اون یکی مسیر برم، زندگیم به کل تغییر می‌کنه.

ولی دنیا و زندگی، صفحه شطرنج نیست، اتفاقات، حماسه‌ها و معجزات زندگی اتفاقات دیگه‌ای رقم می‌زنن.

حالا چی می‌شه که همه چی عجیب می‌شه؟

مثلاً، من تصمیم می‌گیرم درس بخونم، برم دانشگاه، کارشناسی رو تموم کنم، ارشد قبول بشم و همراه یه کار پاره‌وقت برای کسب تخصص، دوره ارشد رو بگذرونم و بعد از دوره ارشد ازدواج کنم و یه زندگی آروم و ساده رو تجربه کنم.

That’s it

I will happily live ever after

ولی دنیا اینطوری نیست، همه اتفاقات اونطوری که من می‌خوام اتفاق نمی‌فتن.

قصه اول: ترم ۲ که هستم، پدرم فوت می‌کنه و مجبورم از دوره کارشناسی برم سر کار، بالاخره خانواده خرجی می‌خوان، به هر سختی هست کارشناسی رو تموم می‌کنم و چون باید بیشتر کار کنم وقت ندارم ارشد بخونم، کار می‌کنم و کار می‌کنم و …. آخر هم با دختر همسایه ازدواج می‌کنم.

قصه دوم: من یه دختر درس‌خون و حسابی زرنگم. تو دوره کارشناسی، عاشق می‌شم، اون پسر کلاس که همه دخترا دنبالشن، اون پسری که چطوری بگم خیلی خوبه، خیلی عالیه، عاشقش شدم، دیگه هیچی دست من نیست، نمی‌تونم احساسات و عواطفم رو کنترل کنم. از درس خوندن میفتم، همش بیرون و گردش و تفریح. درسا رو فقط پاس می‌کنم. آخر قصه هم اون پسری که عاشقش بودم، میره دنبال یه دختر دیگه و من شکست عشقی خوردم و نابود شدم. حالا من موندم و یه مدرک کارشناسی با معدل به زور پاس شده و باید خیلی تلاش کنم تا شرایط رو از اول درست کنم.

قصه سوم: با بهترین معدل و بهترین وضعیت تحصیلی و آکادمیک و یه بورسیه عالی و خوب، به بهترین دانشگاه دنیا رفته، استادا تحسینش می کنن و انتظار دارن یکی از بهترین دانشمندای حوزه خودش و عصر خودش بشه. یکی از نزدیکانش فوت می کنه و میمونه سر دو راهی اینکه برگرده به وطنش یا بمونه و به کنفرانسی که میتونه آینده زندگیش رو تغییر بده بره. انتخاب و تصمیم سختیه …

قصه چهارم: قصه بعدی رو شما بگین.

شاید بشه به این قسمت نوشته گفت: بخش  نتیجه‌گیری

عواطف انسانی، چیزی هست که زندگی رو با صفحه شطرنج و درخت تصمیم متفاوت می‌کنه، این عواطف و شرایط مرتبط با همین حس عجیب و غریبه که زندگی رو عجیب می‌کنه. همین زندگی عجیب و احساسات و عواطفه که زندگی رو قابل زندگی کردن و نفس کشیدن می‌کنه. اگه قرار بود همه چیز مثل صفحه شطرنج یا صفر و یک باشه که دنیا فقط دو رنگ بود.

– – –

پی‌نوشت ۱: این قصه‌ها فقط و فقط زاده ذهن من هستن و شاید شبیه زندگی خیلی از آدم‌های اطراف ما باشن.

پی‌نوشت ۲: البته همیشه هم نمیشه گفت نتیجه‌گیری، نمیشه گفت این قصه‌های زاده ذهن، قراره یه نسخه آماده بدن به ما برای تمام زندگی‌ها، مسیر زندگی آدم‌ها و اتفاقات زندگی‌ها با هم فرق داره، شاید یه تصمیم که واسه زندگی من نوعی نتیجه خیلی بدی به همراه داشته باشه، واسه یه شخص دیگه بهترین نتیجه رو بده. اینه که نباید نسخه پیچید، اینه که زندگی صفر و یک نیست، اینه که زندگی صفحه شطرنج نیست.

شاید اول قصه برگرده به چندین سال پیش، اون وقتا که کنکور ارشدی بود و درس خوندن و علاقه به قبول شدن در دانشگاه‌های تهران. به اون سفر یک هفته‌ای به تهران و زندگی تو این شهر شلوغ و عجیب، شهری که آلودگی و ترافیک بیداد می‌کنه ولی دوسش داری، شهری که زندگی سختی رو برات رقم میزنه ولی نمیتونی جای دیگه زندگی کنی.

شاید همون سال و همون سفر، این تقدیر نوشته شد. شاید هم پیدا کردن دوست‌های زیاد به واسطه رویدادها و همایش‌ها و دلبستگی بهشون باعث شد فکر کنم تهران هم می‌شه زندگی کرد، تهران هم می‌شه که خوش بگذره.

گذشت و گذشت تا حدود یک سال و نیم پیش، روز تولدم، مصاحبه کاری با بامیلو، بهترین مصاحبه کاری همه زندگیم. چقدر احساس خوب داشتم و چقدر می‌تونست تجربه جالبی باشه. من به صورت دورکاری، به عنوان یک عضو از تیم مارکتینگ بامیلو کارم رو شروع کردم. تو این مدت روزهای زیادی رو در تهران گذروندم. اوایل ماهی یک روز، کم‌کم یک هفته در ماه و به مرور دو هفته که تهران زندگی می‌کردم و تجربه کار در تهران، دلبستگی‌ام رو به این شهر بیشتر و بیشتر کرد. محیط کاری پویا، صمیمیت محل کار، محیط حرفه‌ای و تمام مزایای دیگه‌ای که بامیلو داشت و داره.

از مرداد ۱۳۹۴ زندگی پر از سفر و پر از مصاحبه و پر از جاده و پر از همه تلاطم‌ها، من رو رسوند به ۱۶ شهریور و مصاحبه با آژانس تبلیغاتی بین‌المللی داروگ و خیلی یهویی و خیلی سریع، بدون اینکه حتی آمادگی داشته باشم، دوره آزمایشی ۱۰ روزه و بعد از اون دوره ۳ ماهه شروع شد و من به صورت جدی ساکن تهران شدم.

دوره عجیبی بود، هر روز یک سفر کوتاه از غرب به شمال شرق تهران، سفری که ۲ ساعت و نیم هر روز صبح برای رفت و هر روز عصر هم ۲ ساعت و نیم برای برگشت طول می‌کشید. سختی مسیر و مسائل مختلف باعث شد تصمیم بگیرم محل کار رو تغییر بدم و بعد از تموم شدن دوره ۳ ماهه داروگ، کارم رو در شتابدهنده دیموند شروع کنم.

از مرداد امسال تا امروزی که ۱۰ اسفنده، اینقدر تو جاده زمینی و هوایی شیراز و تهران در سفر بودم که خط به خط مسیرها رو حفظ شدم. شرایطی بود که نه شیراز دلم آروم می‌گرفت و نه تهران. حالا کم‌کم دارم به این غربت عجیب عادت می‌کنم و یاد می‌گیرم تنهایی رو تبدیل کنم به انرژی‌ مثبت و حسابی از این فرصتی که دارم استفاده کنم، فرصتی برای ساختن خود، فرصتی برای بلوغ فکری و فرصتی برای بزرگ و بزرگ‌تر شدن.

– – –

پی‌نوشت ۱: به صورت عجیبی مسیر نوشته وقتی به قلم رسید تغییر کرد، وقتی آدم رشته افکارش رو روی کاغذ (روی ادیتور بلاگ) میاره، حرفا انگاری که عوض میشن، انگاری که یه چیزای دیگه به ذهن میرسه.

پی‌نوشت ۲: تغییر همیشه سخته، تغییر محل زندگی، تغییر محل کار، تغییر نحوه زندگی و تغییر عادت‌ها

پی‌نوشت ۳: اول قصه کجا بود؟ خودم هم واقعاً اول قصه رو گم کردم.

پی‌نوشت ۴: به همه پیشنهاد میدم چنین تغییری رو تجربه کنن. تغییری که به مهاجرت منتهی بشه و به جدا شدن از تمام حریم امن و آسایش و شیرجه زدن تو دریای متلاطم زندگی. تجربه ناب و لذت بخشیه. وقتی بتونی توی تلاطم، شنا کردن رو یاد بگیری، اون وقته که احساس موفقیت و پیروزی واقعی رو تجربه می کنی.

یه وقتایی یه اتفاقاتی تو زندگی میفته که آدم رو ناچار به گرفتن یه سری تصمیمات می‌کنه که باعث می‌شه زندگی و آینده شخص توی تلاطم موج‌های نارآرام گیر کنه و سال‌های سال از ساحل امن دور بشه. اینکه اون اتفاقات چی هستن مهم نیست، مهم اون تصمیم حیاتی و خطرناکی هست که تو مسیر زندگی آدم رو در دریای خروشان می‌اندازه.

شاید یه تصمیمی مثل مهاجرت

حالا مهاجرت می‌تونه چند صد کیلومتر باشه، می‌تونه چند صد هزار کیلومتر باشه. تو دنیایی که روحیه و فرهنگ اعضای خانواده با هم فرق داره، تفاوتی نداره فاصله مهاجرت چقدر باشه.

• محله به محله
• شهر به شهر
• کشور به کشور
• حتی سیاره به سیاره
• شاید هم کهکشان به کهکشان

دنیای همه ما آدما یه کهکشان واسه خودش داره و مهاجرت تو هر شرایطی کم از مهاجرت کهکشانی نیست.

خروج از ساحل امن خانواده، از آغوش امن و محبت و قلب‌هایی که واسه آدم می‌تپه به دنیایی که ماورای زمین و انسانیت هست، دنیایی که ترس و اندوه، گاهی هم پشیمونی، احساس غالب شده و امنیت روحی آخرین چیزی هست که دنبالش می‌گردی، چون لحظه به لحظه فقط به امنیت شخصی و امنیت مالی فکر می‌کنی.

مهاجرتی که به خاطر استقلال و امنیت مالی باشه، حتی وقتی تو آغوش امن خانواده استقلال و امنیت مالی داری، ولی احساس می‌کنی واسه جامعه مفید نیستی، تبعاتی داره که آدم رو عوض می‌کنه. آدم واقعاً می‌شه یه مهاجر کهکشانی. انگار از سیاره اسب‌های مهربون شاخدار، رفته باشی به دنیای سیاهی‌ها و جادوگرهای وحشتناک.

شاید اینقدرا هم بد نباشه و من عمق فاجعه رو با مبالغه دارم توصیف می‌کنم. شاید هم واقعاً همینقدر که شبیه مبالغه است بد باشه.

اصلاً چی می‌شه که آدم از شهرش، از حریم امنش، از وطنش فرار می‌کنه؟ آره، دقیقاً فرار می‌کنه. موندن همیشه بد نیست، فرار هم همیشه بد نیست. من فرار کردم؟ نمی‌دونم. شاید هم فرار نکردم. دنبال جایی گشتم که اثربخش باشم، جایی که مفید باشم. و متاسفانه اون جایی که تونستم مفید و اثربخش باشم، چند صد کیلومتر و چند صد سال نوری با حریم امن خونه و آغوش پدر و مادر فاصله داره. که کاش نداشت ….

این  گاه‌نوشته‌های مهاجرت کهکشانی قراره تجربه من از این مسیر باشه، شاید یه روزی، یه وقتی، یه جایی، یه نفر مثل من بخواد از شهرش و وطنش بزنه بیرون، شاید بخواد فرار کنه، شاید هم …. حالا هر چی اسمش رو بشه گذاشت، شاید همین نوشته‌ها بتونه یه راهنمایی باشه برای آدم‌هایی شبیه من که فداکاری و قصی‌القلبی رو خوب بلدن. مهاجرت فداکاری و قصی‌القلبی داره، اینکه بتونی با دلتنگی کنار بیای، اینکه بتونی از تمام لحظات خوش و خاطرات قشنگ کنار خانواده بگذری، اینا فداکاری و قصی‌القلبی نیاز داره. مهاجرت خیلی سخته، سخت‌تر از چیزی که بشه باورش کرد. آدم وقتی سختی‌اش رو می‌فهمه که دیگه برگشتن براش سخت شده، وقتی که به شرایط موجود عادت کرده. اون وقته که می‌گن: نه راه پس داری نه راه پیش

– – –

پی‌نوشت ۱: این گاه‌نوشته‌ها بیشتر شبیه حرفایی هستن که نمیشه گفته بشن، نمیشه با صدای بلند اونها رو بیان کرد، نکنه همسایه دیوار به دیوار زندگی، که شاید اسمش یأس و ناامیدی باشه، شاید هم اسمش غم باشه، نباید این همسایه اینا رو بشنوه. آدم وقتی از حریم امن خونه دور میشه، احساس تنهایی و ضعف ممکنه بهش غلبه کنه، باید خندید و خندید و لبخند زد و پرانرژی بود، تا این همسایه بدچشم، زندگی آدم رو تلخ نکنه.

پی‌نوشت ۲: شاید به نظر برسه این گاه‌نوشته‌ها مبالغه زیاد دارن که خب دارن، آدم وقتی تنها میشه، قوه تخیل و داستان‌نویسی و حتی شعرسرایی‌اش حسابی گل می‌کنه.

دیروز که سوار اتوبوس شدم، چند تا دختر جوون تر از من آخر اتوبوس نشسته بودن و حرف می زدن و می خندیدن. این اتفاق باعث شد من به یاد چند سال پیش و خاطرات خودمون بیفتم، وقتایی که بچه سال تر بودیم و توی اتوبوس دانشگاه آخر اتوبوس مینشستیم و به قولی گل می گفتیم و گل می شنیدیم.

یه لحظه پیش خودم فکر کردم که مگه چند سال گذشته که اینقدر این خاطره ها دور به نظر می رسن، اینقدر شبیه این به نظر می رسه که ده سال، شاید هم بیست سال از اون جوونی ها و شیطنت ها و خنده های بی دغدغه گذشته؟

چی شد که اون خنده ها تموم شدن و واسه پیدا کردن آرامش و شادی، افتادیم تو تلاطم دریای مواج زندگی؟ چی شد که استفاده از لحظه مون از بین رفته و آینده نگر شدیم؟ چی شد که حتی واسه خندیدن هم دنبال دلیلی می گردیم که بشه باهاش آینده رو ساخت؟ واقعاً چی شد؟

– – –

پی نوشت: این پست ادامه دارد …

همیشه میگن آرزوهات رو یه جا یادداشت کن، تو یادت میره ولی خدا یادش نمی‌ره. شاید چیزی که امروز داری، آرزوی دیروزت بوده.

البته من آرزوهام همیشه یادم هست و تلاش می‌کنم مسیر به وقوع پیوستن اونها رو بسازم.

از چند سال پیش که با آقای مهرانی و سایت ایشون آشنا شدم، دلم می‌خواست یکی از کارگاه‌های ایشون رو حتماً شرکت کنم. بالاخره بعد از چند سال دیروز فرصت این پیش اومد که در کارگاه کوله‌پشتی شرکت کنم. یه کارگاه فوق‌العاده خوب با یه عالمه درس زندگی.

کارگاه کوله‌پشتی، دیروز با همکاری ۲۰تا۳۰ و شتاب‌دهنده دیموند برگزار شد. یک کارگاه ۵ ساعته که خیلیزود گذشت و آرزو می‌کردم کاش ساعت‌ها ادامه داشت.

آخر کارگاه آقای مهرانی خواستن که به این فکر کنیم با مواردی که امروز فهمیدیم و یاد گرفتیم، از شنبه روی چه کاری انرژی می‌ذاریم؟

فکر می‌کنم من می‌خوام این سه تا مورد رو توی زندگیم بیشتر کنم:

۱- خواندن مجدد سایت آقای مهرانی، این بار با دقت خیلی خیلی بیشتر

۲- مطالعه بیشتر کتاب

۳- تمرین از بین بردن خجولی!!! (شاید عجیب به نظر برسه ولی واقعاً یه جاهایی خجالت بزرگترین مشکلی هست که باعث خیلی اتفاق‌های دیگه میشه)

البته مورد چهارمی هم هست. اینکه ریز به ریز جزییات و اتفاقات و همین‌طور مواردی که یاد گرفتم یا فکرم رو مشغول کرده رو در یک پست دیگه بنویسم.

اگه امسال قبل از عید بخوام کوله‌پشتی رو بنویسم، قطعاً می‌نویسم کوله‌پشتی‌ای که واقعی‌تر شد.

– – –

پی‌نوشت ۱ : ممنون از تیم خوب ۲۰تا۳۰ که این کارگاه رو هماهنگ کردن و برای من فرصت شرکت کردن ایجاد شد.

پی‌نوشت ۲: ممنون از دیموند که فضا رو برای کارگاه در اختیار گذاشتن. فضای دیموند یکی از فوق‌العاده‌ترین فضاهایی هست که آدم می‌تونه با آرامش تمام کار کنه و یاد بگیره.

پی‌نوشت ۳: ممنون از آقای مهرانی عزیز برای این کارگاه فوق‌العاده

یه وقتایی، یه زمان‌هایی، یه لحظه‌هایی تو زندگی هست که می‌شینی و به شروع یه زنجیره اتفاق فکر می‌کنی و اینکه چطور اینقدر زندگیت عوض شده.

یه وقتی یه جایی از زندگی می‌بری، خسته می‌شی حتی ناامید می‌شی، ولی یه اتفاق، یه لحظه یه ثانیه همه زندگی عوض می‌شه.

امشب بعد از مدت‌ها تصمیم گرفتم بنویسم، دست به قلم بشم، دست به کیبورد بشم و بنویسم. از تغییر بنویسم، از تابستانی که گذشت و تمام اتفاقات هیجان‌انگیز و زنجیرواری که من رو به لحظه‌ای که الآن باشه رسوند.

نوشتن بهونه می‌خواد، انگیزه می‌خواد، انرژی می‌خواد و این سلسله اتفاقات بهونه و انرژی و انگیزه داد تا باز بیشتر از ۱۴۰ کاراکتر بنویسم.

– – –

یه مدت پیش یه پست نوشتم در مورد اولین تجربه رفتن به کنسرت پاپ محسن یگانه. قصه زندگی من شاید از اون روز شروع شد که علی‌رغم سردرد شدید و حال بد، تصمیم گرفتم با زور دو تا قرص برم به کنسرت.

یه سه‌شنبه هیجان‌انگیز، روز بعدش و روز بعدترش و روزهای بعدش همگی پر شدن از اتفاقات هیجان‌انگیز. تمام این روزهای خوب رو کسانی برام رقم زدن که بهترین‌های زندگیم هستن.

معرفت آدما، انگیزه‌بخش‌ترین و قشنگ‌ترین حس دنیاست.

– – –

بریم سراغ تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ

مردادی که پر بود از مصاحبه کاری و رویداد و همایش. ۴ روز در هفته تهران و سه روز شیراز.

مصاحبه ماشین زمان میهن بلاگ که به لطف دوست خوبم آقای اعتضادی روز تولدم در آپارات منتشر شد.

اولین رویداد استارتاپ گرایند شیراز که با کمک یه تیم فوق‌العاده با همراهی، همکاری و پشتیبانی آقای صابری (نماینده تهران) با کلی هیجان و انرژی برگزار شد.

حضورم در دومین مجمع جهانی کارآفرینی جوانان در تیم اجرایی که باعث آشنایی با آقای رضوی (نماینده مجمع)، ملودی حسینی و سایر دوستان شد.

و اینجاست که میگن: هیچ لذتی فراتر از برگزاری رویداد نیست. فکر کنم من به جای اکسیژن، با برگزاری رویداد نفس می‌کشم.

شهریوری که ….

با یه مسافرت استثنائی شروع شد.

با مهاجرت به تهران ادامه پیدا کرد.

و با برگزاری دومین رویداد استارتاپ گرایند شیراز تموم شد. رویدادی که با حضور بیش از ۲۰۰ شرکت‌کننده برگزار شد. به نظر من، آشنایی با تیم آیرین یکی از بزرگترین و مهم‌ترین اتفاقاتی بود که در اکوسیستم استارتاپی شیراز رخ داد.

تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ پر بود از اتفاقاتی که همگی با هم دست به دست هم دادن تا ابعادی فراتر از دنیای بلوری زندگی رو ببینم و به مراحلی از رشد شخصیتی برسم که بتونم الآن در همین لحظه بگم واقعاً یک سال بزرگ شدم.

برای تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ خدا رو شکر می‌کنم و از تمام افرادی که در این تابستان استئنائی در زندگیم نقش داشتن ممنونم.

– – –

پی‌نوشت ۱: یه لحظه توی زندگیم هست که هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم. ۱۵ مرداد ۱۳۹۴ و تولد سورپرایزی (سه روز قبل از تولدم) و خاطره‌ای که دوستام با کمک خانواده برام رقم زدن. تا اون لحظه از زندگی، معنی اشک شوق رو با تمام وجود حس نکرده بودم و اون لحظه و اون ثانیه با تمام وجود مفهومش رو لمس کردم.

پی‌نوشت ۲: یه جایی از زندگی فکر می‌کردم باید یه بخش مهم از زندگیم رو برای همیشه کنار بذارم، اما باز سرم رو بالا گرفتم و محکم قدم برداشتم. اگه چیزی رو دوست دارین، اگه کاری باعث میشه رضایت داشته باشین، از هیچی نترسین، قدم بردارین.

روزهای آخر سال ۹۲، در پست کوله‌پشتی من، بخشی از دستاوردها و تجربیاتی که دوست داشتم در سال ۹۳ هم همراهم باشن رو نوشتم. سال ۹۳ رو با سفر حج شروع کردم که شاید بهترین تجربه محسوب میشه.

سال ۹۳ درس‌های خیلی خیلی خیلی زیادی برای من داشت، تجربه‌های متفاوت، سختی‌های جدید و شکست‌های خیلی جدیدتر. همیشه میگن بعد از هر شکست پیروزی هست، اما وقتی پیروزی اتفاق میفته که آدم از شکست قبلی تجربه کسب کنه و باز همون اشتباه رو تکرار نکنه.*

سال ۹۳ رو در حالی شروع کردم که از شغل سابق استعفا داده بودم، البته به جز اینکه شغلم رو دوست نداشتم یک دلیل دیگه داشت و اون هم آسیب‌دیدگی دستم بود که متاسفانه دچار فلج مقطعی شده بود و با فیزیوتراپی به وضعیت نسبتاً خوب برگشت.

سال ۹۳ رو با حلالیت طلبیدن از اطرافیان، دوستان، خانواده و هر کسی رو هر جایی می‌شناختیم شروع کردیم، چون عازم سفر حج بودیم.

سال ۹۳ رو با سفر حج شروع کردم، سفر نابی بود که هیچ‌وقت نخواستم از تجربیات و خاطراتم چیزی بنویسم تا همیشه در قلبم بمونه.

سال ۹۳ برای من پر بود از سفر، سفرهای کاری. سفرهایی پر بار برای روح.

سال ۹۳ برای من پر بود از موقعیت‌های شغلی جدید و رسیدن به شغلی که فوق‌العاده است.

سال ۹۳ پدربزرگم از میان ما رفت …

سال ۹۳ دوره کارشناسی ارشد تمام شد.

سال ۹۳ تمامی استعدادهایی که در تست استعدادیابی برام شناسایی شده بود به صورت بالفعل و در فعالیت‌های مختلف به کار گرفته شد.

سال ۹۳ استعدادهای نهفته دیگه‌ای که داشتم شکوفا شد.

سال ۹۳ واسه من پر از سفر بود که یکی یکی همه رو بیان می‌کنم.

سفرها

اولین سفر: سفر معنوی حج

دومین سفر: تهران – سفر استارتاپی – اولین رویداد ماشین استارتاپ ناب تهران : برگزارکننده بودن در این رویداد، تجربه نابی برای من به همراه داشت. برگزاری با استاندارد جهانی، همکاری با افراد حرفه‌ای و کسب تجربه در چنین فضای نابی باعث شد بخشی از مسیر زندگی من تغییر کنه.

سومین سفر: زنجان – سفر استارتاپی – رویداد استارتاپ ویکند زنجان: تیم برگزاری فوق‌العاده، نماینده جهانی فوق‌العاده، مربیان فوق‌العاده …. همه چی عالی بود

چهارمین سفر: تهران – مصاحبه کاری: اینکه روز تولدت، ۴ ساعت توی اتوبوس باشی و برسی تهران و بری جایی که قرار بوده برای مصاحبه بری، خیلی باهات گرم و صمیمی برخورد بشه، به مناسبت تولدت به ناهار مهمونت کنن (اون هم فیش اند چیپس)، بعد از اون به جای یک مصاحبه خشک، یک مصاحبه در پارک در حال خوردن بستنی رو تجربه کنی و همه و همه، نوید این رو بده که چقدر این محیط شرکت رو دوست داری. مصاحبه من فوق‌العاده بود.

پنجمین سفر: تهران – سفر استارتاپی – رویداد Slush تهران: سفرهایی که برای لایوبلاگ استارتاپ‌تی‌وی انجام دادم، همشون در جایگاه خودشون تجربه نابی بودند. رویداد Slush علاوه بر سختی‌های خودش برای بهبود فعالیت‌های لایوبلاگ استارتاپ‌تی‌وی به من کمک کرد.

ششمین سفر: مشهد – سفر تفریحی: خیلی خوشحالم که بعد از مدت‌ها تونستم به این سفر برم، هم زیارت و هم دیدن دوستانی که مدت‌ها دلتنگشون بودم. خوشحالم که در جای‌جای ایران دوستانی دارم بهتر از آب روان.

هفتمین سفر: تهران – سفر کاری: حس اینکه برای اولین بار بیمه بشی و سابقه کار رسمی داشته باشی.

هشتمین سفر: تهران – سفر کاری: کنفرانس VP Design برای مدیران سازمانی

نهمین سفر: بوشهر – سفر استارتاپی – میتاپس استارتاپی بوشهر: سخنرانی جلو ۵۰۰ نفر اونقدرا هم سخت نبود که به نظر می‌رسید. واقعاً خوشحالم که دعوتم کردن و این دعوت باعث شد من دوست دانشگاه دوره کارشناسیم رو بعد از ۴ سال ببینم.

دهمین سفر: تهران – سفر استارتاپی: نشست‌های ماهانه ایران استارتاپز یکی از بهترین فرصت‌هایی هستن که گروه استارتاپ‌های ایران ایجاد کرده.

یازدهمین سفر: قزوین – سفر استارتاپی – استارتاپ ویکند قزوین

دوازدهمین سفر: تهران – همایش کاربردپذیری: میزان احترام و حرفه‌ای بودن رو واقعاً می‌شد در این رویداد و از برخورد برگزارکنندگان دید. خوشحالم که فرصتی پیش اومد و در کنار این بزرگواران بودم.

سیزدهمین سفر: تهران – سفر استارتاپی – دومین رویداد لین استارتاپ ماشین تهران: صحبت از رویداد ماشین استارتاپ ناب رو میسپارم به پست‌های قبلی و بعدی که نوشتم و خواهم نوشت.

چهاردهمین سفر: بوشهر – سفر استارتاپی – رویداد استارتاپ ویکند بوشهر : جدا از غذاهای به شدت خوشمزه‌ای که بوشهر خوردیم، گرمی و صمیمیت مردم جنوب کشور رو به عینه دیدم و حس کردم. واقعاً بوشهر فوق‌العاده بود.

سفر دائمی: از ۷ خرداد، یک سفر هفتگی رو شروع کردیم که تا آخر سال موفق شدیم ۳۵ سفر ۲ ساعته در کنار هم باشیم، تو این سفرهای دو ساعته، با دوستان جامعه استارتاپی شیراز، دور هم جمع شدیم تا تجربیاتمون رو به اشتراک بذاریم و با دعوت از افراد فعال، اکوسیستم استارتاپی شهرمون رو گسترش بدیم. ما برای این جلسات اسم نذاشیم و ترجیح دادیم با همون اسم جلسات هفتگی پیش بریم.

فعالیت‌های کاری

استارتاپ‌تی‌وی: برای اولین بار همزمان با برگزاری رویداد لین استارتاپ ماشین تهران، با لایوبلاگ این استارتاپ رو لانچ کردیم. استارتاپ‌تی‌وی اولین رسانه تصویری استارتاپ‌های ایران هستش که مهدی علیپور به عنوان بنیانگذار و من و آرش ماهر به عنوان هم‌بنیانگذار داریم روش کار می‌کنیم.

پوکولیو: یادم میاد اولین باری که کلاس طراحی وب رفتم، هدفم راه‌اندازی یک سایت در زمینه گردشگری برای شیراز بود و وقتی همکاری در استارتاپ پوکولیو به من پیشنهاد شد، خیلی زیاد خوشحال شدم. امیدوارم در سال ۱۳۹۴ بتونیم این استارتاپ رو به مرحله مد نظرمون برسونیم.

تکلی: نشریه الکترونیکی تکلی با هدف معرفی استارتاپ‌های ایران به انگلیسی زبانان فعالیت خودش رو تیر ماه ۹۳ شروع کرد.

بامیلو: شاید فوق‌العاده‌ترین اتفاق سال ۹۳ برای من، کار کردن در تیم فوق‌العاده خوب بامیلو بود. درسته که دورکاری بودم و کمتر در محل شرکت حضور داشتم، ولی حداقل زمانی رو هم که در شرکت بودم برام حس نابی به همراه داشت. جدا از اینکه فعالیت‌های مجازی و جلسات اسکایپی هم جو حاکم بر تیم رو به من منتقل میکرد. مهم‌ترین و فوق‌العاده‌ترین تجربه من در این سال، به کار گرفتن استعدادم در بازاریابی و ترکیب اون با تخصصم در رسانه‌های اجتماعی بود که در نتیجه «متخصص رسانه‌های اجتماعی» عنوانی بود که در این سال به عنوان تخصص من معرفی شد.

لین استارتاپ ماشین شیراز: فعالیت‌های برگزاری این رویداد رو شروع کردیم و این رویداد ۲ تا ۴ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ برگزار میشه. تا این لحظه، ۵۰% از ظرفیت رویداد تکمیل شده.

جنبش Lean IN: یکی از اتفاقات نابی که در حین اولین رویداد لین استارتاپ ماشین تهران برای من و مهدیه افتاد، آشنایی با شریل سندبرگ معاون فیسبوک و رهبر این جنبش بود، این جنبش برای حمایت از بانوان هست و ما تلاش داریم با معرفی زنان موفق، انگیزه‌بخش سایر بانوان کشورمون باشیم.

دوستان

سال ۹۳ برای من پر بود از دوست‌های جدید و دوستی‌های جدید و دوستی‌های کهنه‌ای که به قول رستاک، یه کهنه شرابه که ۳۰ سالشه. خوشحالم که در این سال تمامی این دوستان رو در تک‌تک لحظات در کنارم داشتم.

تصمیمات آینده

زندگی فراز و نشیب زیاد داره، مهم اینه که از این همه پاراگراف بالا که حاصل ۳۶۵ روز زندگیم بود، چه تجربه‌ای کسب کردم، چه چیز جدیدی یاد گرفتم و چه تصمیماتی برای آینده گرفتم:

سال ۹۴ سال طلوع خورشیده، قراره سحرخیر بشم تا کامرواتر از سال ۹۳ بشم.

سال ۹۴ سال ورزشه، قراره ورزش کنم تا سلامتیم بهبود پیدا کنه.

سال ۹۴ قراره چایی نخورم یا حداقل کمتر چایی بخورم که قطعاً برای سلامتیم خیلی مهمه.

سال ۹۴ سال تمرکزه، وقتش رسیده که با تمرکز روی یکی از استارتاپ‌ها، به سمت آینده برم.

سال ۹۴ سال نوشتنه، بیشتر و بیشتر، تجربیاتم رو می‌نویسم و منتشر می‌کنم.

سال ۹۴ سال مطالعه است، بیشتر و بیشتر و خیلی بیشتر از قبل مطالعه خواهم کرد. حامیان محیط زیست مجبورم ازتون معذرت بخوام ولی من واقعاً بدون کتاب کاغذی نمیتونم کتاب بخونم. خیلی تلاش کردم از روی آیپد کتاب بخونم ولی اثربخشی کتاب کاغذی خیلی بیشتره.

سال ۹۴ سال یادگیریه، بیشتر و بیشتر برای یادگیری وقت میذارم.

سال ۹۴ سال چالش فردیه، بیشتر از سال گذشته برای خودم چالش تعریف خواهم کرد و به رشد فردی خودم بیشتر و بیشتر کمک می‌کنم.

سال ۹۴ سال مشاوره است، هر کسی که کمک بخواد، من در خدمتم که در حوزه‌های تخصصی خودم بهش مشاوره بدم.

سال ۹۴ سال …، کی می‌دونه چی ممکنه پیش بیاد؟

کوله‌پشتی ۹۴

دلم می‌خواد کوله‌پشتی سال ۹۴ رو پر کنم از تجربه‌های خوب، پر کنم از تمام نقاط قوتی که دارم، پر کنم از انسان‌های دوست‌داشتنی که سال ۹۳ رو در کنارشون رشد کردم و قد کشیدم و بزرگ شدم که اگر نبودن شاید هیچ‌وقت چنین لحظه‌ای برام رقم نمی‌خورد:

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از دوستی‌های خوب

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از همکاران خوب و خوب‌تر

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از استعدادهای بالقوه بالقعل شده

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از نقاط قوت

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از تجربیات خوب

اینا دیگه تو کوله‌پشتی نیستن

غم‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید سرشار از انرژی مثبت و شادی باشه.

کینه‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از فداکاری و گذشت باشه.

خاطرات تلخ رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از طعم شیرین زندگی باشه.

خستگی‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از انرژی باشه.

– – –

* : این پاراگراف در کوله‌پشتی قبلی هم نوشته شده بود.

– – –

پی‌نوشت:

اول: تشکر می‌کنم از خدا برای استعدادهایی که بهم داده و کمک‌های بی‌دریغش در زندگیم.

دوم: تشکر می‌کنم از پدر و مادرم و تمامی کمک‌هاشون و حمایت‌هاشون و اینکه چنین زندگی نابی رو برام رقم زدن و باهام همراهی کردن تا به آرزوهام برسم.

سوم: تشکر از دوستان خوبم که امسال هم در کنارم بودن.

چهارم: تشکر از همکارانم که دوستان خوبم شدن.

پنجم: تشکر از همگی