سلام

امروز روز دانشجو نام‌گذاری شده، چرا و به چه علت؟ الآن مهم نیست، چیزی که مهمه اینه:

اگر دانشجو هستی، روزت مبارک!

دانشجویی فقط به قبولی در دانشگاه یا حتی محصل بودن در دانشگاه نیست!

دانشجو!

دانش جو!

جوینده دانش!

فکر کنم مشخص باشه، هر کسی که در جستجوی دانش باشه، دانشجو محسوب می‌شه.

و البته:

ز گهواره تا گور دانش بجوی!

روزتون مبارک دانشجوهای عزیز!

حتی اگر دانشگاه خوب نیست، حتی اگر استاد خوب نیست، حتی اگر هزار تا دلیل و بهونه دیگه دارین، یادتون باشه پدیده‌ای تو دنیا وجود داره که جواب تمام سوال‌های شما رو می‌دونه:

گوگل

پس دانش را در هر شرایطی بجویید!

سلام

مجردهای عزیز، روزتون مبارک. بله مجرد بودن اینقدر اهمیت داره که یک روز در سال به این قشر از اجتماع اختصاص داره. پس روزتون مبارک [ایموجی قلب و بادکنک و فشفشه و جشن].

۱۱ نوامبر به روز مجردها نام‌گذاری شده. برای این روز، فروشگاه‌های اینترنتی کمپین‌های فروش ویژه و تخفیف‌های باورنکردنی اجرا می‌کنن و علی‌بابا هم بالاترین رکورد فروش رو در این روز داره. البته علی بابای واقعی، نه سایت فروش بلیط ایرانی که اگه تحریم‌ها برداشته بشه و قانون‌های بین‌المللی تو ایران اجرا بشن، قطعاً دچار مشکل می‌شه!

بگذریم حالا از صحبتای خاله‌زنکی!

مجردها، روزتون مبارک!

این روز یک روز تعطیل در چینه و این نام‌گذاری از سال‌های ۱۹۹۰ در دانشگاه نانجینگ چین شروع شده که چهار پسر جوان تصمیم می‌گیرن این روز رو جشن بگیرن. اوایل اسم این روز Bachelor بوده. این ایده بین دانشگاه‌های دیگه پخش می‌شه و در نهایت به روز مجردها تبدیل می‌شه.

این روز به یکی از مهم‌ترین روزها برای مراکز خرید و فروشگاه‌ها در چین تبدیل شده، حتی از بلک‌فرایدی مهم‌تر!

سلام

جونم براتون بگه که امثال آدم‌هایی مثل من هم که خیلی سریع به غربت خو می‌گیرن هم، دلشون واسه وطن تنگ می‌شه.

خب نکته بالا رو آویزه گوشتون کنین و قضاوت نکنین، این پست منحصراً در مورد غذاست و بله من هم چونان شکمو [خنده]

شاید اولین چیزی که آدم دلش واسش تنگ بشه، قرمه‌سبزی باشه، البته از نوع مامان‌پز، من دلم واسه آش سبزی شیرازی هم خیلی تنگ می‌شه و هی هوس می‌کنم. از جیگر، دل، قلوه، خوئک و خوش‌گوشت هم که رد بشیم، کله‌پاچه رو چه کنیم؟

یکی از بهترین حس‌های اخیر واسه من، رفتن به رستوران ایرانیه. خبر خوش اینکه، تو کمپ دانشگاهی زاربروکن، یه رستوران ایرانی هست که پنجشنبه‌ها قرمه‌سبزی داره، سعی کنین خیلی زود مثلاً قبل از ۱۱:۳۰ برید رستوران که ته‌دیگ هم داشته باشه، من امروز ۱۱:۴۵ رسیدم و پرس‌های آخر قرمه‌سبزی بود و ته‌دیگ هم نداشت.

حس خوب بعدی‌اش اینه که می‌تونی با صاحب رستوران فارسی حرف بزنی و چاق سلامتی کنی! وسط یه روز شلوغ کاری که دائم انگلیسی حرف زدی و گاهی هم آلمانی شنیدی، شنیدن زبان فارسی خیلی لذت‌بخشه.

می‌دونم به خوشمزگی قرمه‌سبزی مامان‌پز نمی‌شه، ولی خب منابع محدوده!

در کل، خمیرمایه وجود ما ایرانیه، هر چیزی مرتبط با ایران ببینیم ذوق می‌کنیم. حداقل من اینطوری‌ام.

– – –

پی‌نوشت: پست امروز خلاصه بود چون یه رستوران ژاپنی رو امشب تجربه کردم که شاید تصمیم بگیرم در موردش بنویسم. برای همین دیر برگشتم خونه و خستگی باعث شده محتواهایی که برای این پست تو ذهنم داشتم رو فراموش کنم. شاید در آینده آپدیت بشه!

در پست قبلی، قسمت سوم، مدارک مورد نیاز سفارت رو لیست کردم و گفتم برای بعضی از این مدارک توضیحات بیشتری وجود داره.

امروز در مورد مدرک تحصیلی می‌نویسم. یعنی شماره ۳ از لیست.

ویزای جستجوی کار بر اساس داشتن مدرک دانشگاهی و سابقه کار مرتبط با مدرک تعریف شده. پس شما به یک مدرک دانشگاهی نیاز دارید.

مدرک دانشگاهی شما، بایستی به تایید سفارت برسه، برای اینکه به تایید سفارت برسه، باید ترجمه رسمی داشته باشه و برای اینکه ترجمه رسمی بشه، باید به تایید وزارت علوم رسیده باشه و برای اینکه به تایید وزارت علوم برسه، باید دانشنامه باشه. پس:

۱- تبدیل مدرک موقت به دانشنامه – آزاد کردن مدرک – از طریق دانشگاهی که فارغ‌التحصیل شدید پیگیری کنید.

۲- تایید مدرک دانشگاهی در سامانه مرتبط، برای رشته و دانشگاه من سامانه خدمات آموزشی، قدم اول برای این مورد بود. حتماً راهنمای موجود در این سایت رو کامل بخونید.
همین الآن سایت رو چک کردم و نسبت به زمانی که من تایید مدارک رو انجام دادم تغییراتی ایجاد شده، پس بهتره توضیح بیشتری ننویسم، چون اطلاع دقیقی از این تغییرات و روال جدید ندارم.

۳- ترجمه مدرک، ترجمه رسمی و به اصطلاح ترجمه ۳ مهر. فقط مدرک دانشگاهی رو نیاز دارین و به ترجمه ریزنمرات نیازی نیست. البته من ریزنمرات رو هم ترجمه کردم، وجودش ضرری نداشت، شاید جایی به درد بخوره که باز هم بعید می‌دونم. اینقدر اطلاعات زیاد در گروه‌ها منتشر می‌شه آدم گاهی گیج می‌شه. ولی تا امروز که ۱۱۰ روز از اقامتم در آلمان گذشته، ریزنمرات به دردم نخورده.

۴- برای تایید مدارک توسط سفارت، بایستی وقت تایید مدارک بگیرید. در صفحه تعیین وقت سفارت آلمان، قسمت آخر، بخش حقوقی و کنسولی شما می‌تویید برای تایید مدارک توسط سفارت وقت بگیرید. ظاهراً گرفتن این وقت ساده نیست، من خودم هم موفق نشدم وقت بگیرم، باید در ساعات مختلف روز امتحان کنید تا بتونید برای تایید مدارک وقت بگیرید.
هزینه تایید شناسنامه ۲۵ یورو
هزینه تایید سایر مدارک ۴۵ یورو
اطلاعات کامل‌تر در مورد روند تایید مدارک رو از سایت سفارت آلمان بخونید.
حالا اگر موفق نشدیم وقت بگیریم چی؟

پذیرش مدارک جهت تصدیق/تأیید کپی برای مراجعینی که هفته بعد دارای وقت تعیین شده برای بخش روادید جهت ارایه درخواست می باشند و یا بخش روادید از آن ها ارایه این مدارک جهت تکمیل نقص مدارک را درخواست نموده است، از این پس همواره روزهای پنجشنبه و از تاریخ ۶ اسفند به بعد، مضافاً روزهای دوشنبه و بدون وقت قبلی صورت خواهد گرفت. [سایت سفارت آلمان]

واسه این مورد باید صبح زود برید و تو صف بایستید. وابسته به اینکه برای روز مصاحبه می‌خواید مدرک تایید بشه یا برای ارسال به زاب، مدرک مربوطه رو داشته باشید.

– – –

می‌خواستم در این پست کل اطلاعات مربوط به مدرک تحصیلی و سایر تاییدیه‌ها رو هم بنویسم که ترجیح می‌دم برای طولانی نشدن مطلب و حجم قابل مطالعه، یک پست جداگانه در مورد آنابین و زاب بنویسم.

– – –

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت اول

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت دوم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت سوم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت چهارم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت پنجم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت ششم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت هفتم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت هشتم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت نهم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت دهم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت یازدهم

آلمان – ویزای جستجوی کار – قسمت دوازدهم

آلمان – اقامت بلند مدت – بلوکارت

آلمان – اقامت بلند مدت – مصاحبه سفارت

– – –

پی‌نوشت: همون‌طور که قبلاً هم گفتم، سایت سفارت آلمان بهترین مرجع برای پیشبرد کارهاست، گروه‌های تلگرامی زیادی در بحث مهاجرت وجود دارن که هر کسی تجربه شخصی خودش رو می‌نویسه و خیلی تجربه‌ها قابل تعمیم نیست. سعی کنید در ابتدا سایت سفارت آلمان رو به عنوان مرجع قرار بدین و از گفته‌های گروه‌ها برای اطلاعات و تجربه‌های فردی استفاده کنید. نه کمتر و نه بیشتر. این جمله در مورد مطالبی که من می‌نویسم هم صادقه، مثلاً در راستای نوشتن همین پست، متوجه شدم سامانه خدمات آموزشی برای تایید مدرک دانشگاهی توسط وزارت علوم تغییراتی کرده.

روزهای گذشته، این روزا و روزای آینده روزهای بسیار شلوغ و پربرنامه‌ای واسه من بودند، هستند و خواهند بود. من روزهای شلوغ و پرمشغله رو خیلی دوست دارم. روزای راکد و خلوت ارزش زندگی رو کم می‌کنن. اینکه آدم بتونه برنامه‌ریزی کنه و از 24 ساعت شبانه‌روزش در حد 48 ساعت استفاده کنه واقعاً ارزشمنده و هیجان داره. روزهای من چنین شرایطی رو دارن. شروع دوره ارشد دانشگاه در شرایطی که هنوز پروژه کاری به جای خودش باقی هست و همچنین همکاری در کادر اجرایی استارتاپ‌ویکند شیراز. شدت شلوغی برنامه‌هام به وضعی هست که در تمام ساعات روز همزمان باید دو یا سه جا باشم که ناچارم طبق اولویت یک برنامه رو شرکت کنم و اطلاعات و نتیجه جلسه یا برنامه دوم رو از کسایی که حضور داشتن بپرسم.

بعضی وقتا عدم حضور باعث میشه در تصمیمات گرفته شده شریک نباشم و تصمیمی گرفته بشه که مسئولیت من رو دو چندان کنه. مثل جلسه دیروز برای پروژه درسی که عدم حضور من باعث شد به عنوان سرگروه انتخاب بشم. درسته که اگر خودم هم تو جلسه بودم مسئولیت رو قبول می‌کردم اما شاید اون موقع حس اینکه تصمیم رو خودم “داوطلبانه“ گرفتم باعث میشه با استرس کمتری کار کنم. حس اینکه کسی مسئولیتی به عهده‌ام گذاشته باعث میشه فشار کاری بیشتری رو تجربه کنم.

اصولاً علاقه زیادی به کارهای “داوطلبانه“ دارم. اینکه خودم بخوام یه کاری رو انجام بدم همیشه حس بهتری به من القا می‌کنه. در همین مورد جمله‌ای به ذهنم رسید:

“ارزش کار “داوطلبانه“ همیشه بیشتر از کار اجباری هست، واسه همینه که درسی که برا نمره خونده بشه بی ارزشه. ارزش تحصیل به فهم و کمالاته”

البته این جمله تعمیم داره به همه مسائل. دیروز در یکی از جلسات، افرادی بودن که می‌گفتن ما داوطلب کمک هستیم ولی باید بهمون بگین چی کار کنیم. برام سوال بود که گفتن کجا و عمل “داوطلبانه“ کجا. به این فکر می‌کردم که اصلاً عمل “داوطلبانه“ یعنی چی؟ چه تفاوتی بین مسئولیت واگذارشده و عمل “داوطلبانه” هست که یکی میشه وظیفه یکی میشه همکاری “داوطلبانه“.

یه مثال می‌زنم: شما توی یک اداره دولتی کار می‌کنید. یکی از همکاران می‌خواد بره مرخصی، فرمی رو به جای ایشون امضا می‌کنید به عنوان تعهد که در طول زمان مرخصی همکارتون شما وظیفه انجام کارهاش رو دارین. این میشه وظیفه و اگر انجامش ندین از طرف مافوق و غیره توبیخ میشین. اما یه زمانی همکارتون واسه نیم ساعت دنبال کار اداری هست و شما به جای ایشون “داوطلبانه” به مراجعه‌کننده‌هاش جواب میدین. این کار رو اگه انجام ندین هیچ‌کس نمی‌پرسه چرا، ولی وجدان خودتون با کار درگیر هست. حس انسان‌دوستی درگیر هست و اگر انجامش بدین حس بهتری نسبت به خودتون خواهید داشت.

حس می‌کنم مطلبی که نوشتم بیشتر شبیه به پراکنده‌گویی شد. علتش این هست که در مورد موضوعات مطرح شده و مسائلی که باهاشون برخورد کردم ذهنم هنوز تفکیک و مرتب‌سازی رو انجام نداده و به شدت در تلاش هستم تا سر و سامانی به این وضعیت بدم. علت نوشتن این مطلب هم همین بود که ذهنم سبک بشه و مسائل رو از هم تفکیک کنم.

خب ادامه صحبت: عمل “داوطلبانه” یعنی اینکه بدون اینکه کاری از من خواسته بشه مسئولیتی رو قبول کنم. قبول مسئولیت فقط باشه گفتن و رفتن نیست. اجرا و اجرا و اجرا اصل اساسی مسئولیت‌پذیری هست. قول دادن و عمل نکردن یه جورایی شرافت و انسانیت رو زیر سوال می‌بره. همیشه این رو یادمون باشه که ارزش‌های انسانی رو زیر سوال نبریم. وقتی من به صورت “داوطلبانه” مسئولیتی رو قبول ‌می‌کنم، انگیزه و کنترل اصلی به عهده وجدانم هست و نیازی نیست کسی ازم بپرسه کار رو انجام دادم یا نه چون خودم “داوطلبانه” کار رو قبول کردم.

دنبال شعار دادن نیستم، فقط دوست دارم همه با هم در کنار هم یاد بگیریم که خودجوش بودن و کار “داوطلبانه” با وظیفه خیلی فرق داره. کاری که به شخص محول بشه و گفته بشه این رو انجام بده، “داوطلبانه” نیست، وظیفه است و میشه در قبالش بازخواست و تنبیه بشه.