سلام

۲۵ آذر، در تقویم فارسی به نام روز پژوهش نام‌گذاری شده. یکی از بخش‌های مهم تولید محتوای خوب، همین پژوهش درست و کاربردیه.

یکی از چالش‌هایی که شاید همه‌مون باهاش روبه‌رو شده باشیم، همین مبحث پژوهشه.

حالا البته من می‌خوام یه مرحله برم عقب‌تر، پژوهش خیلی پیشرفته‌تر محسوب می‌شه. قطعاً ماحصل پژوهش یه مقاله غنی‌تر خواهد بود و من فقط می‌خوام به پژوهش‌های فردی در راستای افزایش دانش اشاره کنم.

خیلی پیشتر در مورد گوگل کردن نوشته بودم. گوگل قریب به یقین، جواب همه سوال‌ها رو می‌دونه. هر سوالی دارین رو ازش بپرسین.

چیزی هم که خودم خیلی زیاد این اواخر باهاش روبه‌رو شدم همینه. بهترین راه قبل از پرسیدن سوال از اطرافیان، گوگل کردنه.

وقتی که در برلین وارد یک فروشگاه می‌شم و نمی‌دونم وسیله‌ای که لازم دارم چه شکلیه، گوگل می‌کنم. مثال بزنم:

دنبال لاک‌پاک‌کن می‌گشتم، کلمه آلمانی‌ش رو پیدا کردم اما نتونستم پیداش کنم، از دوستانم کمک گرفتم که عکس محصول رو برام فرستادن، همین شد که یاد گرفتم از این به بعد، به جای پیدا کردن کلمه آلمانی، عکس محصول رو در اون فروشگاه پیدا کنم.

Product’s name  in Retailer’s name Germany

با سرچ کردن چنین چیزی دیگه خیلی راحت می‌تونم چیزی که می‌خوام رو پیدا کنم.

حالا چرا سوال نمی‌پرسم؟ چندین و چند دلیل داره. وقتی گوگل می‌تونه جواب سوال من رو بده، با سوال پرسیدن وقت افراد دیگه رو تلف نمی‌کنم.

فکر می‌کنم واضح باشه که مثال فروشگاه، یک مثال جز به کل بود. و وقتی بحث اتلاف وفت باشه، منظور به پرسیدن سوال از مسئول فروشگاه نیست که یکی از شرح وظایف شغلی‌شون پاسخ دادن به سوال مشتری‌هاست.

شما وقتی توی کار، یه بحث فنی و حرفه‌ای مشکلی دارین، مرحله اول جستجو و پژوهشه. نه پرسیدن از همکارا. چون وقتی بین کار اونها سوال می‌پرسید، باعث می‌شید تمرکزشون به‌هم بخوره و اتلاف وقتی حاصل بشه.

اما وقتی در مرحله اول تلاش کنین با سرچ کردن و گوگل کردن، جواب‌تون رو پیدا کنین، تاثیر مثبت‌تری داره. این روحیه جستجوگری و دانش‌جویی، این سمت دنیا بسیار بسیار ارزشمند و قابل تحسینه.

پس شاید بشه گفت این نکته، یکی از مهم‌ترین نکات مهاجرت باشه، روحیه پژوهش و جستجوگری رو در خودتون تقویت کنید.

سلام

اگه شیرازی باشین که قطعاً و اگه به شیراز رفته باشین احتمالاً این جمله رو شنیدین:

بیا برات یه چایی لبریز و لب‌سوز و لب‌دوز بریزم.

البته فکر کنم بقیه شهرها هم بگن، نمی‌دونم! پیگیری نکردم!‌ تنبلی کردم، به بزرگی خودتون ببخشید. اگه بقیه هم می‌گن، حتماً برام بنویسید.

البته که عکس این پست، آنچنان که باید لبریز نیست. رستوران‌های ترکی اینجا، اعتقاد چندانی به لبریز بودن چایی ندارن.

من یه مقداری در مورد تاریخچه این چایی لبریز و لب‌سوز و لب‌دوز جستجو کردم، اما متاسفانه به منبعی نرسیدم. پس برمی‌گردم به خاطرات خودم.

قدیم چایی رو با استکان و نعلبکی میاوردیم. چایی رو اینقدر می‌ریختیم که لب‌به لب می‌شد و بزرگترهامون، به محض اینکه استکان به دستشون می‌رسید، یه قند می‌ذاشتن روی زبون بین دندون‌ها، چایی رو می‌ریختن تو نعلبکی و می‌خوردن.

قند بین دندون و لب که انگار لب‌ها رو دوخته، چایی توی استکان لبریز بوده و از شدت داغی هم لب‌سوز.

همه ما هم وقتی کوچیک بودیم و خواستیم مثل بزرگترها چایی بخوریم، دچار سوختگی لب، زبان و مری شدیم [ایموجی خنده هیستیریک – بالاخره تجربه ارزون بدست نمیاد]

هورت کشیدن چایی با نعلبکی، وقتی یه تیکه قند یا بین دندون‌هاست یا گوشه لپ، خیلی لذت‌بخش بود.

حتماً امتحانش کنین.

– – –

چایی جان روزت مبارک!

– – –

پی‌نوشت: روز ۱۵ دسامبر به روز چایی نام‌گذاری شده.

سلام

حتی شاه‌بلوط بوداده هم یه روز تو تقویم به خودش اختصاص داده! باورتون می‌شه؟ پس امروز رو باید بگیم شاه‌بلوط بو‌داده روزت مبارک!

احتمالاً می‌دونید که از ۲۸ نوامبر تا ۳۱ دسامبر به عنوان کریسمس آبی شناخته می‌شه. جاهای مختلف فستیوال و بازارچه‌های کریسمس دارن.

یکی از چیزایی که خیلی زیاد تو بازارچه‌ها پیدا می‌شه، همین شاه‌بلوط بوداده است. من فقط یک بار امتحان کردم این شاه‌بلوط‌ها رو و خیلی خوشم نیومد. اما تجربه جدید جالبی بود. حتماً امتحان کنید، سلیقه افراد متفاوته.

سلام

۱۳ دسامبر به “روز ویلن” نام‌گذاری شده و چه نام‌گذاری زیبایی …

ساز عزیزم، روزت مبارک!

نمی‌دونم، شاید شکستن دست بهونه باشه، ولی از بعد از شکستن آرنجم، دیگه نتونستم راحت حتی ساز رو دست بگیرم، حتی دست گرفتن ساز، درد زیادی واسم به همراه داشت.

البته که، آرزوهام رو همیشه دارم، شاید روزی موفق بشم دوباره آهنگ‌هایی که دوست داشتم رو بنوازم.

یکی از چیزهایی که خیلی این روزا دلم براش تنگ می‌شه، ویلنمه، متاسفانه موفق نشدم با خودم بیارمش! زمان مهاجرت، اولویت‌بندی وسایل خیلی تغییر می‌کنه. اما مطمئنم تو سفر بعدی، حتماً با خودم میارمش! می‌دونم حضورش باعث می‌شه مجدد دل رو به دریا بزنم، درمان و فیزیوتراپی دستم رو ادامه بدم و تو راه این آرزوم هم قدم بردارم!

آره همین‌طوره، شاید از روزی که موفق شدم دوباره passion‌ام رو پیدا کنم، موفق شدم آرزوهام رو یادآوری کنم و چیزایی که برام “حال خوب” می‌سازن رو تو اولویت بخش‌های زندگیم قرار بدم.

اولین روزی که عاشق این ساز شدم رو یادم نمیاد، فقط می‌دونم یادگیری این ساز اگه سخت‌ترین نباشه، یکی از سخت‌ترین‌هاست. من پیانو رو شروع کردم، اما علاقه‌ای بهش نداشتم، نمی‌تونستم با نواختن پیانو ارتباط برقرار کنم، از قبلش آخه عاشق ویلن بودم.

بالاخره ویلن رو شروع کردم، خیلی پیشرفت نداشتم، فقط چند تا آهنگ رو با سختی می‌تونستم بنوازم، آخه من شنوایی ضعیفی دارم و فالش بودن صداها رو به درستی تشخیص نمی‌دم.

شاید یکی از دلایلی که دوست دارم نواختن ساز رو ادامه بدم همینه، برای اینکه چالش بی‌نهایت سختیه برام، استعدادی توی موسیقی ندارم. هر چی تو این راه پیش رفتم با تمرین بوده.

روزایی بود که سه تا کلاس می‌رفتم، ویلن، سلفژ و صداسازی. و چه مربی و استادهای صبوری داشتم که بی‌استعدادی و توانایی پایین من رو تحمل می‌کردن و بهم کمک می‌کردن تا یاد بگیرم.

و در این روز زیبا که به نام ویلن نام‌گذاری باشه، آرزوی نواختن ویلن رو یادداشت می‌کنم، من شاید یادم بره، ولی خدا یادش نمی‌ره، وبلاگم هم ایشالا تا وقتی زنده‌ام سر پاست.

تا بعد …

سلام

۸ مارس یا همون ۱۷ اسفند، پستی با عنوان “روز جهانی زن vs زندگی فارغ از جنسیت” نوشتم و پست ۶۰۰‌ام وبلاگم رو هم اختصاص داده بودم به همین دغدغه‌ها.

من کمی تا اندکی با فمنیسم موجود موافق نیستم. راستش حس می‌کنم به صورت افراطی روی جنسیت داره تاکید می‌شه. اگر قرار باشه روی برابری جنسیتی کار کنیم، شاید راهش این باشه که اختلاف‌های ظاهری و جنسیتی رو کنار بذاریم و برای برابری حقوق انسان‌ها فارغ از جنسیت تلاش کنیم.

جنبش‌های موجود و تلاش برای یک جنسیت مشخص، شاید سیاهی‌ها یا خودش به همراه داشته باشه، یه وقتایی دچار کج‌روی و حتی انحراف از هدف اصلی داره پیش می‌ره.

نمی‌شه منکر شد که خیلی از داشته‌های امروز منِ نوعی، ماحصل جنبش‌های فمنیستی سال‌های سال پیشه. مثل حق تحصیل، اجازه کار و حتی اجازه خروج از خونه و …

اما کاش این جنبش‌ها، دچار افراط نشن و راه روشنی رو دنبال کنن. مثل قدیم …