سلام / بعد از مدت‌های خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی طولانی. جدا از اینکه به شدت دلم برای نوشتن تنگ شده بود، دروغ چرا، یه بخشی از حرفای دلم رو انتقال داده بودم به اینستاگرام، تا چشمه این قلم خشک نشه. 😁

چند وقت پیش یه پیام در لینکداین دریافت کردم که از معدود زمان‌هایی بود که لینکداین رو هر روز و روزی چند بار چک می‌کردم. چرا؟ اگر دنبال‌کننده پروفایل اینستاگرام من باشید، حتماً متوجه شدین که یک بازه زمانی طولانی (۵ ماه) درگیر پروسه کاریابی و شغل جدید بودم. برای این پروسه تمام وقتم رو تو لینکداین می‌گذروندم، به اصطلاح فرش پهن کرده بودم تو محوطه لینکداین و چادر زده بودم همون‌جا.

همین شد که خیلی سریع پیام خانم مهندس معتضد رو دیدم و شد آنچه در ادامه می‌بینید.

سلام

این متن رو قبلاً تو صفحه درباره من نوشته بودم و وقتی تصمیم گرفتم که اون صفحه رو به‌روزرسانی کنم، دلم نیومد نوشته رو توی وبلاگ پست نکنم. این شما و یک قصه کوتاه از آنچه گذشت ….

کلیک کنید 👇🏻

سلام

دیدین یه وقتایی یهو یه عالمه خاطره از جلوی چشمتون رد می‌شه؟ خاطره‌های دور! خاطره‌های خوش و خاطره‌های تلخ!

امشب واسه من اینطور بود! تو چند ثانیه هزاران خاطره از جلوی چشمم رد شدن. چند تایی که مرتبط با این پست هستن رو براتون می‌نویسم.

سلام

همونطوری که تو پست قبلی اشاره کردم، من هم نتونستم از دست این ویروس کوچولو فرار کنم و بالاخره در ماه یازدهم حضور کرونا در زندگی‌هامون و همون هفته‌ای که واکسیناسیون رو تو آلمان شروع کردن، من کرونا گرفتم.

قصه از اونجایی شروع می‌شه که، من ۱۱ ماه آزگار از خونه کار کردم. رفت و آمدام کاملاً کنترل‌شده بود، فقط با یک دوست که پرستاره و یک روز در میون تست کرونا می‌ده. سفری که به ایران داشتم دو بار تست کرونا دادم، دو هفته قبل از سفر، کل مدت سفر و دو هفته بعد از سفر قرنطینه بودم. تو همه شرایطی از نظر ضدعفونی کردن، فاصله اجتماعی، ماسک و هر قانون دیگه رو با حداکثر توان رعایت می‌کردم.

طبیعی بود که هرگز فکرش رو هم نمی‌کردم تو خونه خودم کرونا بگیرم.

تا اینکه ….

سلام

“مهاجرت سخت است” [نقطه]

بله، خلاصه این پست بعد از گذر از دومین سال مهاجرت، همین جمله مهمه!

همین که این پست مربوط به روز نهم آذر ۱۳۹۹ رو دارم در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۹۹ می‌نویسم، خودش کم نشونه‌ای نیست. (امروزی هم که دارم این نوشته رو کامل می‌کنم، ۱۷ بهمنه) البته که دلایل زیادی برای عقب افتادن این پست وجود داره، مثل شلوغی برنامه‎‌های زندگی، شرایط کاری و از همه مهم‌تر، مهمون ناخونده روزهای گذشته، جناب کرونا!

بله! من هم کرونایی شدم. بالاخره درست نبود وقتی آمار آلمان اینقدر بالا رفته بود، از قافله عقب بیفتم. کرونا هم البته اومد تا بفهمونه رییس کیه. بدترین تجربه زندگیم بود، بدترین بدترین بدترین! خیلی بیشتر از قبل رعایت کنین و مراقبت کنین و حواستون به خودتون و اطرافیان‌تون باشه. البته که عوارض خود کرونا، به مراتب از خود کرونا بدتره! که این حرفا رو می‌ذارم واسه پست بعدی یا بعد از بعدی و در مورد تجربه‌ام مفصل می‌نویسم.

– – – – – –

بریم سراغ این قسمت، تولد ۲ سالگی مهاجرت از ساحل امن به کهکشانی دیگر! کهکشانی به فاصله سال‌های سالِ نوری که با حضور کرونا هزار برابر هم شده.

سلام

این نوشته فقط برای حفظ شمار گاه‌شمار ارسال شده و هیچ ارزش دیگری ندارد!

تا ۹ آذر بدرود!

سلام

این نوشته فقط برای ماندگاری این گاه‌شمار ارسال شده و ارزش دیگری ندارد!

تا بعد!

سلام

۹ شهریور چند روزی هست که گذشته و هی دست‌دست کردم تا بتونم انگیزه پیدا کنم برای نوشتن! نوشتن از چیزی که حالا ۲۱ ماهه شده! ۲۱ ماهی که انگار ۵ سال شاید هم ۷ سال گذشته!

از پست قبلی تا امروز، با ۳۲ سالگی خداحافظی کردم و به ۳۳ سالگی سلام کردم. یادمه خیلی سال پیش با بابام رفته بودم بانک و هی می‌گفتم کی می‌شه من واسه خودم حساب باز کنم؟

مسئول بانک گفت واسه بزرگ شدن عجله داری؟

حالا بعد از ۱۶ ۱۷ سال به حرفش رسیدم! کاش اینقدر واسه بزرگ شدن عجله نداشتم و کودکی و نوجوونی رو حروم نکرده بودم.

بریم ادامه مطلب؟

سلام

از بچگی ازمون می‌پرسیدن ۲۰ شدی؟ بیستِ بیست؟ ما هم می‌گفتیم حالا بیستِ بیست که نه، نوزده شدم، خواهر بیست!

ولی حالا دیگه من جدی جدی بیست شدم!

سلام

نوشته امروز، شاید و کمی با بقیه نوشته‌ها فرق داشته باشه. قبلاً هم گاهی به حرفای مشابه اشاره کرده بودم، ولی این گاه‌شمارِ نوزدهمین ماه از مهاجرت رو به طور کامل می‌خوام به این حرفای گفته نشده یا کمتر گفته شده اختصاص بدم.

۱ سال و ۷ ماه از روزی که با کشور محل تولدم، برای ادامه زندگیم خداحافظی کردم. جایی که بهش وطن گفته می‌شه، جایی که اکثر مردم هم‌زبانت هستن. جایی که خانواده‌ات هستن، جایی که دوستات هستن! جایی که همه خاطرات عمرت اونجا رقم خورده!

ابتدای مهاجرت با یه کوله‌بار پر از ریسک، اضطراب، هیجان، دلتنگی و هزاران هزار احساس ناشناخته، پا به اقیانوسی می‌ذاری که ثباتی نداره و هر آن ممکنه طوفانی، تمام کشتی زندگیت رو در هم بشکنه!

شاید به نظرتون برسه این مبالغه است، ولی به خوندن این متن ادامه بدین.