سلام

این پست رو با یک مقدمه از تاریخچه خانوادگی شروع می‌کنم. داستان خیلی قدیمیه. شاید ۶۰ یا ۷۰ سال پیش تا سال ۹۰ که مغازه‌ای به نام آش آقو تو محله گودعربون شیراز وجود داشت. ملک هنوز وجود داره، ولی از سال ۹۰ به بعد، دیگه آش آقو نبود. متعلق به خانواده یا خاندان ما هم نبود.

اگر شیرازی باشید و حداقل ۳۰ سال سن داشته باشید، حداقل یک‌بار اسم آش آقو به گوش‌تون خورده و احتمال زیاد حداقل یک‌بار در زندگی طعم آش آقو رو چشیدین.

به عنوان نوه‌ی آقو و دختر آقوی دوم، شاید یه روزی من هم یه آشپزخونه داشته باشم. خدا رو چه دیدی؟

سلام

چند وقت پیش، یکی از دوستان قدیم بهم پیام داد و گفت: ‌«…… تو خیلی راحت مهاجرت کردی ……..». قبل و بعدش هم سوال و اینا بود برای راه و روش‌های مهاجرت.

خلاصه بگم که، تا امروزی که در خدمت شما هستم، یه چیزی حدود ۸ سال می‌شه که به دل‌خوش و آسایش کامل استراحت نکردم و آخیش نگفتم و نفس راحت نکشیدم.

سلام

یادش بخیر اون روزایی که هر روز پست وبلاگ می‌نوشتم. نمی‌دونم چی شد که دیگه این کار رو نمی‌کنم. دیدی یه روزایی به یه بخش‌هایی از خاطرات و گذشته‌ات فکر می‌کنی و آه می‌کشی. دلت می‌خواست هنوز اون ویژگی گذشته رو داشته باشی.

بریم ادامه مطلب تا بقیه حرفا رو بشنویم یا بخونیم …

سلام

این روزا، نوشتن از همه کارای دنیا برام سخت‌تر شده! چرا؟ نمی‌دونم! شاید هم بدونم، ولی ذهنم سررشته کلاف رو گم کرده! انگار که نیست که نیست! مثل سوزنی که تو انبار کاه گم شده.

باورم نمی‌شه! باورتون می‌شه؟ نوشتنی که از ۸ سالگی همراه همیشگی من بوده، برام سخت‌ترین شده! منی که عاشق نوشتنم! منی که همه زندگیم بر نوشتن بنا شده! منی که مزیت رقابتی‌ام تو تمام بخش‌های زندگیم همین نوشتن بوده! منی که مهارت ارتباطی قوی با نوشتن دارم! منی که قدرت بیان احساس رو با نوشتن دارم!‌ منی که حال خوبم رو با نوشتن منتقل می‌کنم! منی که حال بدم رو با نوشتن التیام می‌بخشم! همین من! همین من دیگه نمی‌تونه بنویسه!

پیر شدم؟ شاید …

سلام

۳ سال / تمام. [نقطه، سر خط]

یکی از عجیب‌ترین اتفاقات زندگی، اونجایی رقم می‌خوره که سه سال بگذره و ببینی تو لحظه‌ای ایستادی که تفاوت چندانی با لحظه ۳ سال قبل نداره! و چقدر این تجربه عجیب و وحشتناکه!

مثل چیزی که من تو سه سالگی مهاجرتم تجربه کردم!

سلام

این نوشته رو در تاریخ ۱۲ آگوست ۲۰۲۱ که می‌شه همون ۲۱ مرداد خودمون، تو اینستاگرام نوشته بودم که در راستای تصمیمی که تو پست قبلی گفتم، از این به بعد کاربری کانال‌های آنلاین رو به تنظیمات کارخونه برمی‌گردونم. این شما و این پست من در مورد تعداد رزومه‌های ارسال شده و شرکت‌هایی که درخواست شغل فرستادم، تا به این مرحله رسیدم.

بریم با هم ادامه مطلب

سلام

مدت‌ها بود که نوشته‌هام منتقل شده بود به اینستاگرام، آخه خیلی دم دست‌تره، گوشی رو روشن می‌کنی و تق، اینستاگرام همون جاست.

اما انگار دل من یکی، تا آخر عمر با بلاگ یا وبلاگ یا هر چی اسمشه، باقی می‌مونه.

برای همین تصمیم گرفتم برخی از نوشته‌هام رو از اینستاگرام به اینجا منتقل کنم. اگر خواننده و دنبال‌کننده هر دو هستین، پیشاپیش عذرخواهی می‌کنم.

این نوشته اختصاص داره به تجربیات چند ماه اخیر (یه کمی قدیم‌تر) که دنبال کار جدید می‌گشتم. اگه دوست دارین این نوشته رو بخونین، به ادامه مطلب مراجعه کنین.

البته اگر دنبال‌کننده اینستاگرام من باشین، این پست‌ها براتون تکراریه که پیشاپیش عذر می‌خوام. البته که بعد از انتشار این پست وبلاگ، پست‌های اصلی توی اینستاگرام حذف خواهند شد.

یه موضوعی هم که به نظرم رسید بگم، خوندن نوشته‌های قدیمی خیلی به من کمک می‌کنه که قوی بمونم و یادم باشه هر سختی بالاخره تموم می‌شه. یه وقتایی هم از بلوغ خودم شگفت‌زده می‌شم.

امیدوارم شما هم با خوندن تجربه‌های ناچیز من، بتونین امیدوارانه‌تر به مسیرهای پیش‌رو نگاه کنین و محکم‌تر از قبل قدم بردارین.

با تشکر

سلام

بعد از مدت‌ها البته 😅

خیلی وقت بود می‌خواستم بنویسم، ولی دست و دلم به نوشتن نمی‌رفت و به عبارتی انگشت‌هام به تایپ کردن نمی‌رفت 😄

البته الآن هم که اومدم، حرف چندانی برای گفتن ندارم، فقط دوست داشتم یه پادکست کوچولو یا شاید بهتر بشه گفت یه کانال شعر و موسیقی کودکانه رو بهتون معرفی کنم.

انتظار یه کانال حرفه‌ای با کلی آهنگ و موسیقی نداشته باشین. همه فقط و فقط با یه موبایل و به کمک یک میکروفون ضبط شده، با صدای خودم 😅😅😅

این کانال رو فقط و فقط به خاطر علاقه‌ای که به بچه‌ها دارم شروع کردم و خوندن شعر و قصه‌ها به روحیه خودم هم کمک می‌کنه.

می‌دونم خیلی خوب و حرفه‌ای نیست، پس انتقاد نکنین 🙈 فقط از صدای قشنگم تعریف کنین تا انگیزه ادامه دادنم قوی‌تر بشه.

با تشکر از هندوانه‌ای که زیر بغل من نصب خواهید کرد.

تا بعد

آهان راستی، لینک کانال هم اینجاست

کودکان مانا

رو اکثر پلتفرم‌های پادکست هم می‌تونین پیداش کنین.

دیگه این بار جدی جدی خدافز و تا بعد.

سلام / بعد از مدت‌های خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی طولانی. جدا از اینکه به شدت دلم برای نوشتن تنگ شده بود، دروغ چرا، یه بخشی از حرفای دلم رو انتقال داده بودم به اینستاگرام، تا چشمه این قلم خشک نشه. 😁

چند وقت پیش یه پیام در لینکداین دریافت کردم که از معدود زمان‌هایی بود که لینکداین رو هر روز و روزی چند بار چک می‌کردم. چرا؟ اگر دنبال‌کننده پروفایل اینستاگرام من باشید، حتماً متوجه شدین که یک بازه زمانی طولانی (۵ ماه) درگیر پروسه کاریابی و شغل جدید بودم. برای این پروسه تمام وقتم رو تو لینکداین می‌گذروندم، به اصطلاح فرش پهن کرده بودم تو محوطه لینکداین و چادر زده بودم همون‌جا.

همین شد که خیلی سریع پیام خانم مهندس معتضد رو دیدم و شد آنچه در ادامه می‌بینید.

سلام

این متن رو قبلاً تو صفحه درباره من نوشته بودم و وقتی تصمیم گرفتم که اون صفحه رو به‌روزرسانی کنم، دلم نیومد نوشته رو توی وبلاگ پست نکنم. این شما و یک قصه کوتاه از آنچه گذشت ….

کلیک کنید 👇🏻