یکی از موضوعاتی که مدت‌هاست فکر من رو خیلی زیاد به خودش مشغول کرده، جمله‌هایی هست از قبیل:

• عکس غذا نذار، شاید یکی دلش بخواد.
• عکس سفر نذار، شاید یکی دلش بخواد.
• عکس لباس جدید نذار، شاید یکی دلش بخواد.
• و مشابه

مدت‌ها بود داشتم به این موضوع و جملات مشابه فکر می‌کردم تا جملاتی از این قبیل به ذهنم رسید:

• عکس شغل نذار، شاید یکی دلش شغل بخواد.
• عکس از خونه‌ات نذار، شاید یکی دلش خونه بخواد
• عکس از ازدواجت نذار، شاید یکی دلش ازدواج بخواد.
• عکس از بچه‌ات نذار، شاید یکی دلش بچه بخواد.
• و مشابه

برام سوال بود که چرا گفتن گروه اول اینقدر طبیعی و نرماله و هیچ‌کسی در مورد مثال‌های دومی نظری نمی‌ده، چه بسا که عکس‌های ازدواج و بچه خیلی هم طرفدار دارن.

این موضوعات و برخوردهای وابسته بهشون، به شما حس استاندارد دوگانه و چندگانه نمی‌ده؟

خلاصه‌اش که بالاخره به کدوم ساز برقصیم؟

همین.

تا بعد.

سلام

چند روز پیش یه موضوعی یادم اومده بود:

وقتی تهران بودم، از مترو میرداماد تا سر میرداماد، یه خط تاکسی بود با مبلغ ۱۰۰۰ تومن. روزای بارونی، تاکسی‌ها می‌گفتن ۲ هزار تومن بده، من معمولاً اینقدر صبر می‌کردم تا یه راننده منصف بیاد یا پیاده می‌رفتم. نه اینکه هزار تومن اضافه دادن پولی باشه، اما پول زور بود!

چرا وقتی یه شرایط جوی و آب و هوایی که من مسافر درگیرش نبودم پیش اومده، هزینه‌اش رو من باید بدم؟

این مسئله رو اینطوری مثال می‌زنم.

شما یه محصولی رو می‌خواید بخرید، مثلاً یک شیشه روغن لادن، قیمت این روغن لادن همه شهر ثابته و همیشه با یک قیمت مشخص این محصول رو تهیه می‌کنید.

فرض کنید، روزی شما به جای روغن همیشگی بخواید که یه روغن خاص داشته باشید، مثلاً روغن زیتون طبیعی، می‌رید بازار تجریش و جلوی خودتون زیتون‌ها رو می‌ریزن تو دستگاه و بهتون روغن کاملاً طبیعی تحویل می‌دن. بالطبع این روغن گرون‌تره.

چون شخصی‌سازی شده برای شما.

حالا برگردیم به مثال تاکسی، من می‌خوام دربست بگیرم، پس دیگه مسیر هزار تومن نیست و باید هزینه هر ۴ نفر رو پرداخت کنم.

من می‌رم از یه مانتو فروشی، یه مانتو که به صورت انبوه تولید می‌شه می‌خرم با قیمت مناسب، اما اگر یه مانتو خاص و متمایز بخوام، باید برم پیش خیاط و هزینه بیشتری پرداخت کنم.

همه این مثال‌ها، نشون از این داره که وقتی من به عنوان خدمات گیرنده، خدمتی بیش از خدمت معمول نیاز داشته باشم، اون زمان باید هزینه بیشتر رو پرداخت کنم.

چرا تغییر شرایط آب و هوایی که مشتری یا متقاضی نقشی در اون نداشته، باعث بشه خدمات دهنده، قیمت خدماتش رو بالا ببره؟

چه دلیلی می‌تونه داشته باشه؟

آیا ما به هم رحم داریم؟ یا در موقع اضطرار دنبال منفعت خودمون هستیم؟

کی میدونه بعدش چی میشه؟

این جمله ای بود که ذهن من رو به خودش مشغول کرد و در جوابش به این جمله رسیدم:

کسی که آینده رو خودش بسازه میدونه بعدش چی میشه، مثل معمار و بنا که میدونن ساختمونی که در حال ساخت هست قراره چه شکلی بشه.

زندگی هم مثل ساختن یه پل میمونه، اول باید پایه هاش ساخته بشه و محکم بشه و بعد محل عبورش ساخته بشه، آخر کار هم میشه کنار جاده عبور زندگی گل کاشت تا به ظواهرش رسید.

فقط یادمون باشه پل زندگی یک طرفه است، پایه هاش رو محکم بسازیم.

این روزا سعی میکنم بیشتر سکوت کنم و فکر، وقتی چیزی میشنوم وقتی چیزی میبینم فکر کنم

خدا عقل رو واسه فکر کردن بهمون داده و قراره رشدش بدیم

نه اینکه اجازه بدیم با یه سری افکار ساده در ثبات و سکون بمونه که این میشه مرگ تدریجی

ما در مقابل نعمتی به نام عقل مسئولیم، مسئولیم که اندیشه ها رو پرورش بدیم و ذهنمون رو باز کنیم برای دریافت حقایق

از روزی که تلاش کردم ذهنم باز بشه پیش اومده که چیزی رو که نسبت بهش هیچ علمی نداشتم بدون هیچ پیش زمینه ای بفهمم و این تاثیر رشد اندیشه است