بالاخره رسیدیم به روز سوم، جمعه ۱۹ مرداد ۱۳۹۷، برای گشت و گذار نیمی از روز رو فرصت داشتیم، چون بعدازظهر، قرار بود به سمت پاریس حرکت کنیم.

مطمئنم دیگه حسابی براتون جا افتاده که، خانواده دوستم مراکشی هستن و یه لباس مراکشی خیلی قشنگ بهم هدیه دادن. از نظر خونگرمی و محبت کردن، با این خانواده مراکشی شباهت زیادی به هم داشتیم. اینکه حس می‌کردن بابت هدیه‌ها و سوغاتی‌هایی که من براشون بردم، بهم هدیه بدن و به نوعی هر طوری تلاش می‌کردن محبت‌شون رو بهم نشون بدن.

بعد از صبحونه خوشمزه فرانسوی با چای مراکشی، رفتیم سمت آلمان و فروشگاه‌های Aldi و Muller که کمی خرید کنیم. کلی دستگاه‌های جالب دیدم.

دستگاه بازیافت پلاستیک که در ازای انداختن بطری های مشخص، کوپن تخفیف برای خرید از فروشگاه می‌داد. دستگاه برش زدن نان که اینقدر برام جذاب بود که از دستگاه فیلم گرفتم.

از اونجایی که هنوز وقت داشتیم، توی شهر دوستم که خودشون سن‌وی تلفظ می‌کردن چرخ زدیم و چند جایی رو دیدم. متاسفانه اسم کلیساها و یادبودهایی که دیدم رو فراموش کردم و سرچ کردن تو اینترنت کمک زیادی بهم نکرد.

به جز بناهای تاریخی، ماشین‌ها هم برای من جذابیت خاصی داشتن، مثل دیدن ژیان!

عکس‌های بیشتر رو می‌تونید در قسمت هایلایت اینستاگرام ببینید.

بعد از خرید و گردش در شهر برای ناهار به خونه دوستم برگشتیم و با یه غذای مراکشی بسیار خوشمزه، ازم پذیرایی کردن. غذای Moroccan Couscous که رسم روز جمعه شون بود.

روزهای جمعه، یا این غذا یا یه غذای دیگه که متاسفانه اسمش رو یادم نمیاد رو درست می‌کردن و همه خانواده از یک ظرف غذا می‌خوردن.

دو تا دستور پخت از این غذا رو توی اینترنت پیدا کردم اما کمی تفاوت دارن با نحوه پختی که مادر دوستم این غذا رو تدارک دیده بودن.

دستور پخت اول رو در این لینک بخونید.

دستور پخت دوم رو در این لینک بخونید.

از اونجایی که خانواده دوستم با من مثل عضوی از خانواده‌شون برخورد می‌کردن، همگی با هم توی همین سینی توی عکس غذا خوردیم. لیوان‌های کناری هم دوغ بود که طعم مشابهی با دوغ‌های قوطی پاکبان داشت.

ترکیباتش تا اونجایی که فهمیدم:

• گوشت
• هویج
• نخود
• یه چیزی شبیه بادمجون یا کدو
• سایر موارد

تجربه خوشمزه و دلچسبی بود. سعی کنید به قول معروف از comfort zone خارج بشید و خوراکی‌های جدید رو تجربه کنید. البته مطمئن باشید در سفر به چین همین عقیده رو نخواهم داشت. 😅

این تجربه هم ماند به یادگار و مطمئنم اگه به مراکش برم یا باز مهمون دوستم باشم، ازشون می‌خوام باز همین غذا رو درست کنن.

بعد از ناهار وسایل رو جمع کردیم و آماده برای رفتن. برای رفتن به پاریس BlaBlaCar گرفته بودیم. یه چیزیه مثل همین تاکسی‌های اینترنتی خودمون برای سفرهای مختلف درون‌شهری و برون‌شهری و بین‌شهری و اینا و به صورت اشتراکیه. مثلاً آقا یا خانم راننده میاد می‌گه من این ساعت از این مبدا می‌خوام برم این مقصد. شما می‌تونین درخواست بدین و راننده درخواست شما رو می‌خونه و پروفایل شما رو می‌بینه و اگر اوکی باشه، قبول می‌کنه.

ما با آقای راننده، جلوی ایستگاه قطار شهر Mulhouse قرار داشتیم. با ماشین دوستم به این شهر رفتیم. مثل خانواده‌های ما، خانواده دوستم هم با این اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های جدید احساس غریبگی دارن و به خاطر احساس عدم امنیت، به خانواده دوستم نگفتیم که با بلابلاکار سفر میریم. (شباهت فرهنگ و رفتار بیداد می‌کرد)

آقای راننده به صورت اتفاقی یه آقای مراکشی بود به اسم مصطفی و وقتی دیده بود ما دو تا خانم هستیم، مسافر چهارم قبول نکرده بود تا ما راحت باشیم. از اونجایی که آقای راننده انگلیسی بلد نبود، دوستم تمام مسیر باهاش فرانسوی حرف می‌زد و من بیشتر مسیر تا پاریس رو خواب بودم.

آقای مصطفی که فهمیده بود من توریستم و از ایران اومدم، توی پاریس ما رو گردوند و ایفل و میدان شارل دوگل رو نشونم داد. وقتی می‌رسیدیم به محوطه دوستم می‌گفت Let’s Do Chinese و ما سریع از ماشین پیاده می‌شدیم تند تند عکس می‌گرفتیم و می‌رفتیم. بین فرانسوی‌ها این اصطلاح شده. هم اینکه توریست چینی زیاد دارن و چینی‌ها تند تند عکس می‌گیرن و میرن.

در نهایت ما رو به خونه دوستم رسوند. در آخر هم کلی هدیه و سوغاتی بهم داد. من هم یه بسته لواشک بهش دادم.

و این گونه روز سوم سفر هم به پایان رسید.

– – –

پی‌نوشت: تمام توانم رو جمع کردم تا به پایان روز سوم برسم. برای اینکه روز چهارم و اولین دیدار من با پاریس فوق‌العاده دوست داشتنی بود. پر از هیجان و ذوق‌زدگی فراوان. امیدوارم بتونم حسی که تو اون لحظات داشتم رو از طریق این نوشته‌های وبلاگ و سفرنامه باهاتون شریک شم.

تو پست قبلی در مورد تجربه پرواز و فرودگاه، گفتم که ورود خاطره‌انگیزی بود و تعبیری که من از این تجربه داشتم رو دوست دارم با همه به اشتراک بذارم.

همونطور که تو قسمت دوم سفرنامه نوشتم، پرواز من بیزنس ایران‌ایر بود و چک‌این پرواز از سالن CIP فرودگاه امام خمینی انجام می‌شد.

من از سیر و سفر فرودگاه خواستم که برام ماشین بفرستن و از همون لحظه‌ای که از در آپارتمان بیرون اومدم، رفتارهای ویژه و متفاوت با من شروع شد. با رسیدن به فرودگاه امام خمینی، یک نفر چمدان من رو از ماشین تحویل گرفت و جلوی پذیرش برد. توی پذیرش سالن CIP چمدان و پاسپورت و بلیط رو از من تحویل گرفتن و به سمت سالن ویژه CIP که پذیرایی فوق‌العاده تدارک دیده شده بود راهنمایی کردن. از این مرحله به بعد هر کاری مثل گرفتن ارز مسافرتی، عوارض خروج از کشور و مهر خروج، توسط پذیرش CIP انجام می‌شد، به همین سادگی.

میزان عزت و احترامی هم که همه خدمه و کارمندهای اون سالن نسبت به مسافرها داشتند که نگفتنیه.

از لحظه‌ای هم که وارد هواپیما شدیم، پذیرایی کابین بیزنس و تمام برخورد مهماندارها با مسافرهای بیزنس، صد پله بالاتر و بهتر بود. که تو قسمت دوم سفرنامه کامل نوشتم.

حالا رسیدیم به فرودگاه فرانکفورت! همه وارد یک صف شدیم، برای مهر ورود، با همه مسافرهای سایر پروازها، با مسافرهای پرواز کشورهای دیگه و اکونومی و بیزنس، همه و همه! سیاه و سفید! زرد و سرخ! همه و همه! آسیایی و آمریکایی! اروپایی و آفریقایی!

همه وارد یک صف مشترک شدیم و از اون به بعد همه مثل هم بودیم!

همه با اشاره کارمندهای فرودگاه مسیر مستقیم رو دنبال می‌کردیم!

همه گم شدیم و به دنبال پیدا کردن سالن برای تحویل گرفتن چمدان!

همه مثل هم!

همه!

تعبیر من: دنیا تموم شد و وارد آخرت شدیم. آخرت هست، باید باشه، قیامت هست و باید باشه. حداقل من معتقدم باید باشه. حالا دیگه همه برابریم! چه فقیر چه غنی! چه سیاه چه سفید! چه زرد چه سرخ! همه مثل هم! همه برابریم!

تعبیر شما چیه؟ برداشت شما چیه؟!

*عکس از اینترنت گرفته شده است.

این سومین ورود من به اروپا و حوزه شنگن و آلمان و دومین ورود من به فرودگاه فرانکفورت بود. البته سفر سال ۱۳۹۴، فرودگاه فرانکفورت فقط مهر ورود زدم و با سرعت برق و باد خودم رو به پرواز برلین رسوندم، به اصطلاح فقط ترانزیت بودم.

برای این ورود خاطره‌انگیز یه تعبیر در پست‌های آینده می‌نویسم که واقعاً جالب بود.

از پرواز که پیاده شدم، توی دفتر Exchange همون اول خواستم ۵۰۰ یورویی رو خرد کنم که مسئول باجه گفت متاسفانه ما ۵ یورو کارمزد می‌گیریم، برو خرید کن تا بدون کارمزد پولت خرد بشه. برخورد جالبی بود و برای من عجیب! البته من برخوردهای اینطوری قبلاً دیده بودم از آلمانی‌ها که واقعاً انسان‌دوستانه و مهمان‌نوازانه است.

موقع مهر ورود، چند تا سوال ازم پرسیدن، یکی اینکه چند روز میمونی، چه شهرهایی اقامت داری و پرواز برگشتت چه روزی هستش. همه صحبت‌های شما رو با اطلاعاتی که از اسکن پاسپورت براشون نشون میده رو چک می‌کنن و مهر ورود می‌زنن و میگن خوش آمدید.

متاسفانه به دلیلی که من نفهمیدم چی بود، چند تا از سالن‌ها و ورودی‌های فرودگاه فرانکفورت رو بسته بودن، ما از ترمینال بین‌المللی خارج شدیم، به ترمینال داخلی رسیدیم و دوباره باید برمی‌گشتیم به ترمینال بین‌المللی تا بتونیم چمدون‌ها رو بگیریم. همه می‌گفتن مستقیم برو و من واقعاً ترسیده بودم! احساس می‌کردم تو این شهر فرودگاهی گم شدم! واقعاً هم شهر بزرگیه! هر چی مستقیم می‌رفتم نمی‌رسیدم، آخر یکی از مامورها گفت دنبال اون دو تا خانم برو! تا یه جایی از مسیر رو رفتم و اون دو تا خانم رو گم کردم، داشتم تلاش می‌کردم از یه باجه بپرسم چطوری باید برم ترمینال بین‌المللی که همون دختر صدام کرد گفت با من بیا اگه پرواز ایران‌ایر بودی. اصالتاً ایرانی بود و ساکن آلمان، انگار فرشته نجاتم شد. بهم گفت دیروز اتفاقی تو فرودگاه افتاده که ورودی‌های ترمینال رو بستن. بالاخره رسیدیم به سالن مربوطه و چمدونم رو گرفتم.

خدا رو شکر فرودگاه اینترنت رایگان داره و من تونستم پیام بفرستم و تماس بگیرم، دوست فرانسوی‌ام که قرار بود برم خونه‌شون بهم زنگ زد و گفت برم ایستگاه اتوبوس تا به اتوبوسم برسم، دوستم برام یه اتوبوس خوش قیمت پیدا کرده بود که از ایستگاه اتوبوس فرودگاه فرانکفورت می‌رفت به نزدیک شهری که اونا هستن تا اونجا خودش با ماشین بیاد دنبالم.

از ترمینالی که من بودم، یه سری اتوبوس رایگان بودن که مسافرها رو به ایستگاه‌های مختلف اتوبوس و پارکینگ می‌بردن. سوار شدم و به راننده گفتم می‌خوام کجا پیاده بشم تا زمانی که باید پیاده شم رو بهم بگه، آقای راننده با اینکه خیلی دست و پا شکسته انگلیسی بلد بود، بهم گفت که کجا باید پیاده شم.

بعد از اون ورود و سختی گرفتن چمدون تو فرودگاه فرانکفورت، این دومین اتفاق جالب امروز بود. علی‌رغم اینکه هم خودم سایت FlixBus رو سرچ کرده بودم هم دوستم، هیچ اتوبوسی در روز چهارشنبه ۸ آگوست به شهر Strasbourg فرانسه نمی‌رفت! اینو چطور فهمیدم؟ آلمانی‌ها خیلی دقیقن و تقریباً تاخیر خیلی کم پیش میاد، وقتی هم تاخیری باشه رو تابلوهای ایستگاه‌ها می‌نویسن.

من چون زود رسیده بودم به ایستگاه اتوبوس، کمی توی سایه استراحت کردم تا ساعت شد ۱۲:۵۵، ساعتی که اتوبوس قرار بود بیاد، ولی نیومد! گفتم شاید تاخیر باشه تا ۱۰ دقیقه طبیعیه! اما وقتی بیشتر طول کشید، رفتم پای تابلو برنامه اتوبوس‌ها و دیدم هیچ اتوبوسی اون روز به استراسبورگ حرکت نداره [ایموجی خنده هیستیریک]

اینجا بود که برگشتم فرودگاه، اول از همه رفتم سوپرمارکت و فقط ۲ یورو پول خرد داشتم و دو تا ۵۰۰ یورویی، سوپرمارکت ۵۰۰ یورویی قبول نکرد و آب معدنی ۳ یورو بود. از اول فرودگاه فرانکفورت تا انتهاش رفتم تا بالاخره بانکی رو پیدا کردم که حاضر شد اسکناس من رو خرد کنه. باز مسئول گفت متاسفانه ما ۲ یورو کارمزد داریم و گفتم هیچ اشکالی نداره، من ۲ یورو رو خرد دارم و با این پولی که دارم حتی آب هم نمی‌تونم بخرم.

خب دیگه، اتفاق عجیب دیگه نبود؟ فعلاً که نه

بالاخره رفتم ایستگاه قطار فرودگاه که دقیقاً رو به روی همون سالن اولی بود که چمدونم رو تحویل گرفتم و خارج شدم. رفتم ایستگاه قطار، اول خواستم از دستگاه بلیط بخرم که چون اسم ایستگاهی که باید پیاده می‌شدم رو شک داشتم، رفتم از باجه بلیط خریدم. بلیط‌های لحظه آخری گرون‌ترین بلیط‌ها هستن [ایموجی گریه] اگر FlixBus ما رو گول نزده بود، بلیط قطار رو با قیمت خیلی پایین‌تر خریده بودم.

همچنان تو ایستگاه قطار، اینترنت رایگان بود، بعد از اینکه بلیط رو خریدم و رسیدم به پلتفرمی که باید سوار می‌شدم، دوستم زنگ زد که یه BlaBlaCar واست پیدا کردم نیم ساعت دیگه از فرودگاه حرکت می‌کنه (یه چیزی مثل اسنپ و تپسی که اشتراکی هست. معمولاً هم برای سفرهای بین شهری استفاده می‌شه) که بهش گفتم دیییییر زنگ زدی دیرهههه بلیط خریدم. عکس بلیطم رو براش فرستادم که بدونه کی می‌رسم شهر Basel سوئیس تا بیاد دنبالم.

بلیط قطار رو حدود ۸۸ یورو، چند سنت کمتر خریدم. برای یک مسیر حدود ۲ الی ۳ ساعت، قطار اتوبوسی تندرو DB که اینترنت هم داشت.

مسیرهای قطار توی آلمان که من چند تا مسیرش رو دیدم، واقعاً سرسبز و جذاب بودن، مثل شمال خودمون، پر از درخت و طبیعت قشنگ.

یه سری صندلی‌ها هم با میز هستن که من منتظر شدم اون قسمت خالی بشه و رفتم اونجا نشستم تا راحت از منظره‌های بیرون لذت ببرم.

این بود خلاصه‌ای از استقبال عجیب و غریب کشور عزیز و دوست داشتنی آلمان جان برای این سفر ویژه من

پرواز رفت من، ایران ایر تهران فرانکفورت، چهارشنبه ۱۷ مرداد ۱۳۹۷، ساعت ۷:۲۰ صبح از فرودگاه بین‌المللی امام خمینی بود. با توجه به اینکه پروازم بیزنس بود، چک‌این من از سالن CIP انجام میشد.

با توجه به اینکه باید حدود ساعت ۴:۲۰ صبح می‌رسیدم فرودگاه، با سیر و سفر فرودگاه، شماره تلفن ۱۸۳۳ تماس گرفتم و گفتم تا برای ساعت ۰۳:۳۰ بامداد برام یه ماشین بفرستن.

چرا اسنپ یا تپسی نگرفتم؟ به دو دلیل واضح، ریسک نبودن ماشین و احساس عدم امنیت! به هر صورت آدم ترجیح میده با خیال راحت‌تری هم برای خودش هم برای خانواده‌اش سفرش رو شروع کنه.

راننده سر ساعت اومد و به موبایلم تماس گرفت و گفت رسیده، از در ساختمون که بیرون رفتم، خود راننده اومد و چمدون رو ازم گرفت. به فرودگاه که رسیدیم، یک نفر چمدون من رو تحویل گرفت و وارد سالن CIP شدم، یک شروع کاملاً متفاوت و اولین تجربه من در استفاده از سالن CIP

زمانی که در سالن CIP پذیرش می‌شید، کارمندی که شما رو پذیرش کرده مسئول شماست تا آخرین لحظه‌ای که در فرودگاه حضور دارید و سوار هواپیما می‌شید. چمدانم رو تحویل دادم و رفتم سالن مسافران، یه سالن بزرگ که پذیرایی و رفاه مسافرها رو فراهم کردن.

موقع پذیرش نوشته بود که اگر ارز مسافرتی دارید، اطلاع بدین، من بهشون گفتم که حواله ارز دارم. مسئول پذیرش پرسیدن کدوم بانک و گفتم بانک سامان که گفتن خیلی خوبه. علتش این بود که تو سالن CIP بانک سامان و بانک پاسارگاد بود و یک میز کوچیک برای بانک ملت که حسابی شلوغ بود. بانک تجارت و بانک ملی تو سالن CIP شعبه ندارن.

در مورد پذیرایی سالن CIP با توجه به ساعت پروازی من، صبحانه مفصلی روی میزها بود از انواع صبحانه‌های سرد و گرم ایرانی و خارجی، من متاسفانه موقع بدخواب شدن و استرس سفر، شرایط گوارشی بدی پیدا می‌کنم و نتونستم خیلی از میز صبحانه سالن CIP استفاده کنم.

حدود ۳ ساعت و نیم تو سالن CIP بودم، چند باری مسئول پذیرش اومد پیشم، یک بار برای تحویل دادن کارت پرواز به من، یک بار برای گرفتن برگه عوارض خروج از کشور و یک بار برای دریافت ارز مسافرتی. در تمامی این مدت پاسپورت من پیش مسئول پذیرش بود و پاسپورت رو از خروجی سپاه، لحظه آخر تحویل گرفتم.

پذیرش مسافران بیزنس بعضی از پروازها از سالن CIP انجام میشه، علاوه بر این، شما خودتون هم می‌تونین از طریق سایت فرودگاه امام خمینی یا به صورت تلفنی برای استفاده از سالن CIP درخواست بدین. فکر می‌کنم هزینه‌ای در حدود ۲۵۰ هزار تومان داشته باشه. یادتون باشه در این صورت اگر بخواید همراهی داشته باشید و کسی برای بدرقه شما بیاد، برای هر همراه ۱۷۰ هزار تومان باید پرداخت کنید.

بالاخره بعد از انتظار طولانی، پرواز فرانکفورت رو اعلام کردن و برای سوار شدن به سمت خروجی رفتیم، با ون‌های نبستاً لوکس مسافرهای بیزنس رو به سمت هواپیما بردن. پرواز من حدوداً ۲۰ نفر بودیم که بلیط بیزنس داشتیم. هواپیمای ایرباس A330 ایران ایر حدود ۷۲ یا بیشتر صندلی بیزنس داره، اگر اشتباه نکرده باشم، ۱۸ ردیف ۴ تایی.

شروع پرواز با پذیرایی یک لیوان آب پرتقال طبیعی بود. صندلی بیزنس هواپیمای ایرباس A330 کاملاً تخت می‌شه و من خیلی راحت تونستم تو پرواز بخوابم.

جای شارژ موبایل هم که بهترین امکانی هستش که این هواپیما هم تو قسمت بیزنس و هم اکونومی داره. روی ال‌سی‌دی هم ۵ تا فیلم ایرانی داشت که می‌شد تماشا کرد.

خب بریم سراغ پذیرایی‌های اصلی پرواز

بعد از خاموش شدن چراغ کمربند، پذیرایی صبحانه رو شروع کردن، که میشه عکس بالا سمت چپ، بعد از اون دو ساعتی هواپیما کاملاً ساکت و آروم بود و همه چراغ‌ها رو خاموش کردن که بتونیم راحت بخوابیم.

بعد از اون یه پذیرایی میان وعده و پیش‌غذا برای ناهار داشتن که عکس بالا سمت راسته. برای ناهار چند مدل غذا آوردن که من فقط خوراک مرغ رو انتخاب کردم، عکس پایین سمت چپ، غذاهایی که برای ناهار داشتن: سبزی پلو با ماهی سوخاری، برنج سفید و زعفرانی، بیف‌استراگانوف و خوراک بره، خوراک چیکن یا همون مرغ که من انتخاب کردم. دورچین غذا هم انواع سبزیجات داشتن که من دیگه نگرفتم.

بعد از تموم شدن ناهار و جمع کردن بشقاب‌ها، پذیرایی میوه رو شروع کردن که انواع میوه‌ها رو داشتن و من دیگه یه موز برداشتم :)) البته خود مهماندارها با چنگال مخصوص (اسمش رو نمیدونم چیه) برامون هر میوه‌ای انتخاب می‌کردیم می‌ذاشتن.

در نهایت اینکه، دو دقیقه رفتیم خودشون رو ببینیم، همش تو آشپزخونه بودن!

مهم‌ترین نکته‌ها، یکی استفاده از سرویس‌های چینی و لیوان بلور برای پذیرایی بود، و قاشق چنگال فلزی.

تجربه پرواز بیزنس و سالن CIP فرودگاه امام‌خمینی به شدت توصیه می‌شه.

– – –

پی‌نوشت ۱: قیمت بلیطم ۳ میلیون و ۱۶۵ هزار تومن شد، رفت بیزنس و برگشت اکونومی.

پی‌نوشت ۲: چرا پرواز قطر که ارزون‌تر بود نگرفتم؟ از استاپ بیزارم! اینکه راحت تو کشور خودم سوار شدم و مقصد پیاده شدم برام راحت‌تر بود.

پی‌نوشت ۳: من خیلی به جزییات توجه می‌کنم، امیدوارم شما هم از این همه به جزییات توجه کردن من در طی این سفرنامه لذت ببرید.

پی‌نوشت ۴: بلیطم رو از آی‌آرتریپ خریدم که شرکتی هست که خودم اونجا کار می‌کنم.

پی‌نوشت ۵: سوال دارید؟ بپرسید.

سلام!

در یه سلسله نوشته، می‌خوام تجربه‌های سفرم رو بنویسم، سفری که از دی ماه ۹۶ براش برنامه‌ریزی کردم تا روزی که اتفاق افتاد و امروزی که دو روز از برگشتنم گذشته و می‌خوام شروع کنم به نوشتن سفرنامه

واسه قسمت اول سفرنامه، تصمیم گرفتم در مورد مقدمات سفرم بنویسم. من این سفر رو برای تاریخ تولدم برنامه‌ریزی کرده بودم که تولد ۳۰ سالگی رو خارج از ایران باشم، البته معمولاً میگن خانم‌ها سنشون رو نمی‌گن، ولی من از اینکه به سی سالگی رسیدم و اونطور که دوست داشتم برام اتفاق افتاد، خوشحالم.

اول: ویزا

من برای ویزا از سفارت آلمان اقدام کردم و طی یه پروسه پیچیده ریجکت شدن و اعتراض گذاشتن، ویزام رو گرفتم. مهم اینه که در نهایت ویزام رو گرفتم.

دوم: فراهم کردن شرایط اقامت

من چند تا دوست توی فرانسه دارم که از طریق couchsurfing باهاشون آشنا شدم. سال گذشته، این سه تا دوست اومدن ایران و ۴ شبی رو خونه پدر مادرم بودن و ما آنطور که شایسته ایرانی‌ها و مهمان‌نوازی شیرازی‌هاست ازشون پذیرایی کردیم، الآن دیگه فقط مهمون خارجی نیستن و جزئی از دوستان نزدیک و حتی خانواده من شدن. اینکه اونها قبول کردن که پیششون بمونم خیلی برای من عالی شد، بدون تعارف، از نظر هزینه اقامت کمک بزرگی به من کردن.

سوم: تهیه بلیط

با توجه به ویزام، ورود من حتماً باید از آلمان اتفاق میفتاد، پرواز فرانکفورت رو برای ورود انتخاب کردم که نزدیک‌ترین شهر به مقصد بعدی‌ام یعنی شهر باسل سوئیس بود و هم اینکه ایران‌ایر به این شهر پرواز مستقیم داشت. پرواز برگشت از پاریس به تهران و مجدد ایران ایر و پرواز مستقیم. من بلیطم رو از آی‌آر‌تریپ تهیه کردم. شماره تماس: ۰۲۱۷۵۳۴۷

چهارم: ارز مسافرتی

فکر کنم من آخرین نفری بودم که تونستم ارز مسافرتی رو بگیرم، چون از روز بعد، ارز حذف شد.

یه سری نکته:

مهم‌ترین مقدمه سفر، کفش خوبه! یادتون باشه یه کفش خوب داشته باشید.

زبان انگیسی رو فراموش نکنید.

بلیط قطار واقعاً گرونه! من یه مسیر ۲ ساعته فرانکفورت به باسل رو ۸۸ یورو پول دادم! اگه بتونین FlixiBus بگیرید یا Blabla Car قطعاً با هزینه‌های کمتری می‌تونید بین شهرها سفر کنید.

اگر بلیط ایران‌ایر خریدین حتماً بپرسید که بلیط قطار داخلی هم روش دارید یا نه، من فراموش کردم بپرسم و ظاهراً یه بلیط قطار داشتم که خب استفاده نکردم متاسفانه!

اگر بخواید هتل برید، گاهی بهتره هتل گرون‌تر انتخاب کنید و مرکز شهر باشید و کمتر هزینه اتوبوس و مترو و تاکسی بدین، توی اروپا حمل و نقل به نسبت گرونه.

خونه دوست من توی پاریس مرکز شهر بود و نزدیک به لوور، شانزه‌لیزه و اکثر جاهای دیدنی، همین باعث شد کمترین هزینه رو واسه رفت و آمد بدم و بیشتر جاها رو پیاده رفتم.

اینکه به جای اعتماد به سایت‌های معمول گردشگری، از محلی‌ها جاهای دیدنی رو بپرسید خیلی خیلی بهتره، باعث می‌شه جاهایی رو ببینید که کمتر توریستی میره و تجربه‌های بهتری داشته باشید.

اگر می‌خواید با کمک سایت couchsurfing سفر کنید، یادتون باشه خودتون هم باید شرایط میزبان شدن رو داشته باشید، چون اعتماد به آدم‌ها از همین طریق شکل می‌گیره که افراد مهمان همدیگه میشن و برای هم نظر می‌نویسن و اعتبار کسب می‌کنن.

منتظر سوالات شما برای مقدمات سفر هستم.

امشب فرصتی پیش اومد که برای تقریباً اولین بار در زندگیم در یک کنسرت پاپ از یک خواننده خوب شرکت کردم. کنسرت محسن یگانه.

تا حالا پیش نیومده بود کنسرت اینطوری شرکت کنم، تنها کنسرت‌هایی که رفته بودم گروه آوازی کر پاسارگاد و ارکستر زهی هنگام بود. یکی دو بار هم کنسرت‌های موسیقی ملل رو شرکت کرده بودم. عموماً افرادی که در این کنسرت‌ها شرکت می‌کنن روحیه هنری دارن و علاوه بر روحیه هنری و توجه تخصصی به موسیقی، فرهنگ رفتاری متفاوتی دارن.

شرکت کردن تو یه کنسرت با آدم‌های معمولی که هر روز می‌بینیم و حالا توی شادی و هیجان یه کنسرت با هم شریک شدیم جالب بود. واقعاً تجربه جدید و نابی بود و میتونم اعتراف کنم که اینقدر دلچسب بود که حاضرم از این به بعد کنسرت تمام خواننده‌ها رو شرکت کنم و اینقدر خوب بود که آدم می‌تونه برای یک هفته انرژی بگیره.

یه «کاش» عمیق هم اینجا نهفته است که خب از گفتنش معذورم.

پیشنهاد: اگه براتون فرصتش پیش اومد، حتماً توی کنسرت‌های پاپ شرکت کنین و سعی کنین همرنگ جماعت باشین و لذت ببرین.

تشکر ویژه دارم از تمام کسانی که برای برگزاری این کنسرت زحمت کشیده بودن.

– – –
پی‌نوشت عجیب: تالار حافظ، بالکن، بلوک D5، ردیف ۱۸، صندلی ۵۵؛ ولی جای صندلی کاملاً خالیه و صندلی وجود نداره، به انتظامات گفتم من صندلی ندارم و یه صندلی معمولی بهم دادن تا همون جلو بشینم. واقعاً جالب بود که اینقدر بی توجهی توی سالن زیاده که حتی مسئولین نمی‌دونستن صندلی‌شون وجود نداره و به راحتی بلیت ۴۰ هزار تومنی (آخرین ردیف بالکن) رو فروخته بودن. امیدوارم این مسئله رو پیگیری کنن تا کسی با مشکلی که برای من پیش اومد رو به رو نشه.

بخش مهمی از سفر، قطعاً به صبحانه‌های به شدت خوشمزه هتل‌ها اختصاص داره. صبحانه به عنوان مهم‌ترین وعده غذایی هست و همه مردم دنیا به صبحانه خیلی اهمیت میدن.
من برای صبحانه همون اول تمام خوراکی‌هایی رو که دوست داشتم برمی‌داشتم و برام جالب بود که سایر افراد (اروپایی) یک نوع خوراکی رو برمی‌داشتن، با آرامش اون رو می‌خوردن، یه مدتی با دوست و همراهشون صحبت می‌کردن و در واقع به معده‌شون استراحت می‌دادن و بعد از اون خوراکی بعدی رو میاوردن. گاهی حتی ۱ ساعت صبحانه خوردن‌شون ممکن بود طول بکشه و من هم سعی کردم این آرامش‌شون در غذا خوردن و اهمیت به وعده صبحانه رو یاد بگیرم.

نکته مهم: سه روز همایش واقعاً خوردن این صبحونه لازم بود، تا بتونم با غذای کم و میان وعده، سر پا بمونم. مرسی از هتل خوبی که بودیم و صبحانه عالی‌شون.

– – –

برگردیم به شنبه، ۱۶ خرداد، بعد از همایش.
نمی‌دونم تو پست‌های قبلی گفتم یا نه، مغازه‌ها در برلین ساعت ۸ شب که البته اونجا هنوز خورشید تو آسمونه و غروب نشده، می‌بندن، بعضی مغازه‌ها در مرکز شهر و مراکز خرید تا ساعت ۹ بازن.
بعد از اختتامیه، از دوستانی که ساکن برلین بودن آدرس کتاب‌فروشی رو پرسیدیم و رفتیم تا چند تا کتاب بخریم.

اول از همه باید بگم که بزرگترین کتاب‌فروشی بود که در همه زندگیم دیدم. حتی از شهر کتاب خیابان شریعتی تهران بزرگتر بود. اینقدر جذاب و گیرا بود که دلم می‌خواست همیشه اونجا بمونم.
پرسیدیم کتاب‌های انگلیسی کجا هستن، راهنمایی‌مون کردن به آخر راهرو، جایی که فکر می‌کردی کتاب‌فروشی تموم شده اما بعد از دیدن یه مجسمه مصری به شدت جذاب، English Bookshop بزرگ بود که میزان جذابیتش غیر قابل وصف بود.
مثل شهر کتاب شریعتی تهران، مثل پاتوق‌کتاب شیراز و شاید خیلی جاهای دیگه، می‌تونستی همون‌جا بشینی و کتاب بخونی و کسی با اینکه کتاب رو نخری کاری نداشت.
راهنماهایی در قسمت‌های مختلف حضور داشتن که خیلی دقیق راهنمایی می‌کردن. خیلی خوشحالم که این سفر باعث شد

بالاخره کتاب Lean IN رو تهیه کنم.

یکی از کتاب‌های جالبی که این روزا دیده میشه something for dummies هست. حالا این something می‌تونه هر چیزی باشه، برنامه‌نویسی، آیپد، اندروید و هر موضوعی که فکرش رو کنین. این انتشارات (انتشارات Wiley) تمامی مفاهیم رو به صورت پایه و ساده آموزش میده و چند کتابش رو که من خوندم آدم حس می‌کنه داره اون کار رو انجام میده و به راحتی و به سادگی نفس کشیدن اون رو متوجه میشه. در مورد هر موضوعی خواستین مطالعه کنین، اول سرچ کنین ببینین این انتشارات کتابی در این زمینه داره یا نه.
نکته قابل توجه اینجاست که این مجموعه کتاب در ایران با عنوان «برای باهوش‌ها» ترجمه و منتشر میشه!!!

از ادامه کتاب‌فروشی و کتاب‌های به شدت هیجان‌انگیزش می‌گذرم و به بخش لوازم‌التحریرش می‌رسم. من عاشق لوازم‌التحریرم و چیزای هیجان‌انگیز و جالبی که دارن. از خودکارهای رنگی با رنگ‌های عجیب و غریب تا دفترهایی با جلدهای متنوع. حتی استیکی‌نوت‌هایی با شکل سیب و درخت نخل و تمام چیزایی که اونجا دیدم. اینقدر خوب بود که دلم می‌خواست تک به تک چیزایی که اونجا داشتن رو بخرم.
آدم این لوازم‌التحریر رو ببینه، دلش می‌خواد از اول ابتدایی رو دوباره شروع کنه به درس خوندن.

راستی، تو کتاب‌فروشی یه سری پیکسل مجانی هم گذاشته بودن که می‌تونستیم برداریم. من اجازه گرفتم و دو تا برداشتم و یکیو به خواهرم هدیه دادم

– – –

از هر چه که بگذریم، سخن غذا خوش‌تر است. از کتاب‌فروشی خواستیم تا مسیر رودخونه رو قدم بزنیم و رودخونه رو ببینیم که یهو چشممون خورد به یه رستوران ترکی، بله درست هست زدین، کباب ترکی یا همون Donar Kebab. ازشون پرسیدیم در مورد حلال بودن گوشت که برچسب جلو مغازه رو نشون دادن و گفتن تمام جاهایی که این برچسب رو دارن، گوشت حلال دارن.
از میزان خوشمزگی دنر کباب نمیشه توصیف درستی داشت. مهم‌تر اینکه به نوعی customize شده یا شخصی‌سازی بود. سه نوع سس که می‌تونستی یکیو انتخاب کنی و من سس سیر رو انتخاب کردم و انواع مخلفات که به جز پیاز من بقیه رو انتخاب کردم. جالب بود به مخلفات می‌گفتن سالاد.

یکی از هیجان‌انگیزترین قسمت‌های این دنرکباب خوشمزه، نونش بود که نون ساندویچی نبود، اسمش رو هم نمیدونم، ولی خب عموماً توی ایران اینقدر حجم نون زیاده که زودتر سیر میشیم.

موقعی که نشسته بودیم تا شام بخوریم، از کافه‌های اطراف صدای فوتبال و تماشاچی‌هایی میومد که اومده بودن تو کافه، اون شب فینال جام باشگاه‌های اروپا بود و هیجان موجود در کافه‌ها دیدنی بود.

بعد از تموم شدن شام هم، ازشون اجازه گرفتم و یه عکس از مغازه‌شون گرفتم. خیلی آدم‌های خوبی بودن
البته نتونستم همه مغازه رو توی کادر جا بدم، چون لبه پیاده‌رو ایستاده بودم و نمی‌تونستم عقب‌تر برم.

– – –

پی‌نوشت ۱: این قسمت رو خودم واقعاً دوست دارم، چون پر از تجربه‌های ناب بود و کلی هیجان و انرژی. امیدوارم انرژی و هیجانی که داشتم رو تونسته باشم در قالب کلمات و این متن بگنجونم.

 پی‌نوشت ۲: از اینکه خیلی به غذا اهمیت میدم تعجب نکنین، غذا خوردن یکی از مهم‌ترین تفریحات من در زندگی هست و سعی می‌کنم حسابی از غذام لذت ببرم.

پی‌نوشت ۳: یادتون باشه اگه تو کشورهای دیگه خرید کردین، ازشون بخواین بهتون Tax Free بدن. یک فاکتور براتون چاپ می‌کنن که موقع برگشتن توی فرودگاه، مالیات‌هایی رو که پرداخت کردین، دولت بهتون پس میده. به هر حال شما تابعه اون کشور نیستین و قوانین مالیاتی اون کشور برای شما نیست.

یکشنبه ۱۷ خرداد ۱۳۹۴ – جلسه Advisory Board کنفرانس بریج

برای برگزاری این کنفرانس از ۸ ما قبل سه تیم در ایران، آمریکا و آلمان، مقدمات رو فراهم می‌کردن. تیم ایران با برگزاری جشنواره کارآفرینی پل و جذب اسپانسرها، بستر سفر جوان‌ها رو به این کنفرانس فراهم کردن. خوشحالم که من هم عضو بسیار کوچکی در این تیم فوق‌العاده بودم.

یکشنبه صبح ساعت ۸ جلسه جمع‌بندی کنفرانس، کشف نقاط ضعف و نقاط قوت و برنامه‌ریزی برای کنفرانس بعدی شروع شد. این برای من خیلی جالب بود که بعد از تمام شدن کنفرانس، روز تعطیل، همگی ساعت ۸ صبح با وجود تمام خستگی‌هاشون حاضر شده بودند و این جلسه رو برگزار کردن.

یادم رفت در قسمت قبلی این رو بگم که شنبه بعد از اختتامیه، از شرکت‌کننده‌ها خواستن که نظراتشون رو بگن، گفتن هر کسی دوست داره انتقاد و پیشنهادش رو مطرح کنه، بیاد اتاق کناری Main Hall.

توی جلسه صبح یکشنبه هم نظرات شرکت‌کننده‌ها رو مطرح کردن و هم تمامی اعضای تیم برگزاری نظراتشون رو گفتن و در مورد کنفرانس سال آینده برنامه‌ریزی شد.

قسمت بعدازظهر یکشنبه به گردش در شهر اختصاص داره که در قسمت آینده در موردش خواهم نوشت.

دوشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۴ – بازدید از Incubator و Accelerator های برلین

دوشنبه صبح با Factory Berlin شروع شد. استارتاپ‌هایی مثل SoundCloud، Firefox، Twitte، Uber و حتی شرکت Lufthansa در این مجموعه مستقر هستن. از در کناری این مجموعه وارد فضایی شدیم که محل اجتماعات‌شون بود و یکی از اعضا در مورد این مجموعه برامون توضیح داد. خواستیم داخل مجموعه و استارتاپ‌ها رو ببینیم و گفتن الآن ساعت از ۹ گذشته و استارتاپ‌ها دارن کار می‌کنن و این ساعت نمی‌تونین از داخل مجموعه بازدید کنین.
برای من واقعاً قابل توجه بود که اینقدر به کار و تمرکز اهمیت میدن. اما در ایران خیلی راحت بازدیدها در ساعات کاری هست.

بعد از اون به Bayer رفتیم که کارخانجات پزشکی و داروسازی هست و در دو سال اخیر یک Accelerator ایجاد کردن برای استارتاپ‌هایی در این حوزه. این رو هم از نظر خودم جالب هست که بگم، Bayer تنها تولیدکننده آسپیرین در دنیاست.

در طول بازدید چندین Security یا همون حفاظت فیزیکی همراهمون بود و چیزی که برای من جالب بود، رفتار به شدت محترم این افراد بود. از اونجایی‌که از حفاظت فیزیکی چند سازمان برخورد بد در ایران دیده بودم، رفتار این افراد برای من جالب بود که با لبخند بهت نگاه می‌کردن، مسیر عبورت رو نگاه می‌کردن و اگر جز مناطق ممنوعه بود فقط می‌گفتن لطفاً از این طرف، نمی‌گفتن از اون طرف نرو، بلکه مسیر درست رو نشون می‌دادن.

بعد از اون به Betahaus رفتیم که یک coworking space بسیار جالب داشت. وقتی وارد ساختمون می‌شدی، در واقع وارد یک کافه می‌شدی و بعد از اون در انتهای کافه یک راهرو بود که به طبقات دیگه ساختمون منتهی می‌شد و ما به طبقه چهارم که سالن کنفرانس و اجتماعات به نظر می‌رسید رفتیم و یکی از بنیانگذاران اونجا برامون صحبت کرد.

آخرین بازدید به شتاب‌دهنده Plug & Play اختصاص داشت که ندا عمیدی، برادرزاده سعید عمیدی بنیانگذار این شتاب‌دهنده در مورد اونجا برامون توضیح داد. اگه زمانی دوست داشته باشم استارتاپی رو راه‌اندازی کنم، قطعاً برای شرکت در دوره Plug & Play درخواست خواهم داد.
نکته قابل توجه در مورد این شعبه شتاب‌دهنده در برلین، همکاری با Axel Springer بود که یکی از بزرگترین مجموعه‌های نشریات دیجیتالی است.

– – –

پی‌نوشت ۱: چیزی که جالب بود، تمامی این ساختمون‌ها خیلی قدیمی بودن، چیزی که ما فهمیدیم، در آلمان به شدت برای ساختمان‌های قدیمی ارزش قائل هستن و اونها رو خراب نمی‌کنن. حتی آسانسوری که در Betahaus سوار شدیم شبیه آسانسورهای خیلی قدیمی بود که بازسازی شده بود.

پی‌نوشت ۲: در تمامی این مراکز، Wifi رایگان در اختیار همه بازدیدکنندگان میذاشتن و این واقعاً برای من جالب بود که اینقدر زیاد برای همه، حتی بازدیدکنندگان ارزش قائل هستن.