الکامپ نوزدهم

امسال یه جورایی سال ویژه‌ای بود. واسه اولین بار تونستم الکامپ رو از نزدیک ببینم. واسه من که بار اول بود میدیدم و دوره‌های قبلی رو فقط از رسانه‌ها دیده بودم، به نظر خیلی جذاب و عالی بود. به تک تک جرییاتش توجه می‌کردم. از طراحی غرفه‌ها گرفته تا رفتار مسئولین غرفه و محل نمایشگاه و سایر موارد.

اول از همه، بار اولی بود که سوار اتوبوس BRT می‌شدم و برام خیلی جالب بود که قسمت خانم‌ها جلوی اتوبوس هست. همینطور برام خیلی جالب بود که در اتوبوس سمت راننده بود. هوای بارونی و برفی هم خالی از لطف نبود و به شدت فضای شهر رو جذاب و دلنشین کرده بود. توی مسیر به گوشه گوشه توجه می‌کردم و خیلی دلم می‌خواست امکان پیاده‌روی و عکاسی رو داشتم، اما فرصت خیلی کم بود. فقط تا ساعت 1 ظهر وقت داشتم برای بازدید از اون همه سالن و غرفه که در نهایت فقط دو سالن رو دیدم و از هر سالن فقط سه یا 4 غرفه.

یکی از مهم‌ترین دلیل‌هایی که رفتم الکامپ، همایش و کارگاه “رسانه های اجتماعی، سبک زندگی”  بود که به علت تعدد سالن‌ها و غرفه‌ها اصلاً پیدا نکردم کجا و چه ساعتی برگزار میشه و متاسفانه فرصت کم بود. امیدوارم بعداً فیلمی که از کارگاه تهیه شده رو منتشر کنن.

دوست داشتم تجربه‌ام از اولین الکامپ رو بنویسم و با سایر دوستان به اشتراک بذارم و نظرات بقیه رو هم در مورد این الکامپ بدونم. پیش از اینکه برم، خیلی بازخوردهای پیش از بازدید از دوستان مختلف شنیده بودم که می‌گفتن الکامپ خیلی مسخره است و اصلاً ارزش نداره و بیخودی وقتت رو تلف نکن، اما من به حرف‌ها توجهی نکردم، فقط کمی دچار ذهنیت منفی شدم که نکنه خوب نباشه و این همه رفتن بی فایده باشه. اما خب از اونجایی که توی سایت در مورد شرکت‌ها کمی خونده بودم و می‌دونستم برای شغلم مفید هست به هیچ حس منفی توجه نکردم.

اولین سالنی که رفتیم سالن 7 بود، بیشتر ISPها در این سالن غرفه داشتن. بعد از اون به سالن خلیج فارس رفتیم که فکر می‌کنم یکی از بزرگترین سالن‌های محل دائمی نمایشگاه‌های بین المللی تهران باشه. این سالنی بود که بیشتر از بقیه سالن‌ها من رو جذب کرد، اکثر شرکت‌های نرم‌افزاری مرتبط با شهر هوشمند و نرم‌افزارهای یکپارچه‌سازی در این سالن غرفه داشتن. طراحی غرفه‌ها جذاب بود. نورپردازی‌ها و دکوراسیون‌ها مخاطب رو جذب می‌کردن. مسئولان خیلی خوش‌برخورد بودن و خیلی خوب راهنمایی می‌کردن، مهم‌تر از همه پکیج‌های معرفی‌شون بود که خیلی راهنمای خوبی بود.

تو این نمایشگاه خیلی دیوایس‌ها و تکنولوژی‌ها رو برای بار اول دیدم، یکیش سینما سه بعدی بود. حس جالبی داشت. وقتی از بیرون افرادی که داشتن نگاه می‌کردن می‌دیدم و بیننده یهو از جا می‌پرید برام عجیب بود که چه اتفاقی ممکنه افتاده باشه، اما وقتی خودم عینک سه‌بعدی رو زدم و فیلمی که در حال پخش بود رو برای چند دقیقه نگاه کردم، حس حضور در صحنه که اینقدر در تبلیغات تاکید می‌کنن رو درک کردم.

غرفه مبین‌نت یه طراحی جالب داشت، یه ماکت مودم وایمکس بزرگ با تمامی پورت‌ها به عنوان یه بخشی از دکوراسیون گذاشته بودن.

یکی از صحنه‌های جالبی که تو الکامپ بهش برخورد کردم، صف‌های طولانی دریافت سیم‌کارت بود. ایرانسل سیم کارت رایگان میداد و رایتل سیم کارت دانشجویی که متوجه نشدم رایگان هست یا با هزینه کمتر. عکسی که می‌بینید فقط قسمت کمی از صف هست که در کادر دوربین جا شد. محاسبات قوی‌ای ندارم، ولی صف حداقل به 30 متر می‌رسید.

اگر فرزند کم سن و سالی دارین، نگرانی سرگرمی براش نباشین، در بیشتر غرفه‌ها به کودکان بادکنک‌های رنگی جذابی هدیه میدن. همچنین در برخی غرفه‌ها، بازیگرانی بودن با گریم خاص خودشون برای سرگرم کردن بازدیدکنندگان حرکات نمایشی انجام می‌دادن و کودکان باهاشون عکس می‌گرفتن و سرگرم می‌شدن.

واسه من واقعاً دیدنی بود، اما فرصتم کم بود و نتونستم همه سالن‌ها رو ببینم. اگر می‌خواید همه بخش‌های مورد علاقه‌تون رو بازدید کنید، صبح اول وقت اونجا باشید و تا آخر وقت بمونید. یادتون باشه کفش راحتی بپوشین.

یکی از نکته‌هایی که برام قابل توجه بود عدم وجود تابلوی راهنما در تقاطع‌های داخلی نمایشگاه بود. ورودی همه سالن‌ها یک نقشه می‌دادن که میتونستیم از نقشه استفاده کنیم، ولی تشخیص اینکه از چه جهتی خارج شدیم واقعاً سخت بود و این مسئله باعث شد 45 دقیقه دور محوطه دور بزنیم تا بتونیم خروجی چمران رو پیدا کنیم. تنها انتقاد من به کل نمایشگاه همین بود.