سلام

شاید براتون عجیب باشه که تا حالا سه قسمت سفرنامه (قسمت اول – قسمت دوم – قسمت سوم) نوشتم و تازه به ساعت ۵ عصر روز دوم رسیدم.

اگه فکر کردین روز دوم به ۲۳ هزار قدم جمع میشه و میره، خب سخت در اشتباهید ? این جمعه ای که غروب نداشت، خیلی خیلی طولانیه.

مسیر کلن به دوسلدورف حدود نیم ساعت هست، قطاری که سوار شدم یه کمی شبیه مترو تهران کرج بود، تو مسیر مشغول خوردن کباب ترکی بودم، در نتیجه هیچ عکسی از قطار و جاده و مسیر ندارم که البته چنان زیبا بود که زبان از وصفش قاصره.

یه رنگین کمون فوق‌العاده هم تو آسمون نقش بسته بود که خب، کباب ترکی و شکم گرسنه دست و پای من رو بسته بودن و تنهایی از دیدنش لذت بردم.

وقتی به ایستگاه قطار دوسلدورف رسیدم، از یه نفر پرسیدم که ورودی مترو کجاست. از تو ایستگاه مترو، چک کردم که کدوم خط‌ها به ایستگاهی که من می‌خوام برم می‌رسن (روی هر پلتفرم چند خط مختلف مترو رد می‌شد) که خب همه خط ها از ایستگاه Heinrich Heine Allee رد می‌شدن، هر قطاری که میومد هی چشم چشم میکردم ببینم دستگاه داره برای خرید بلیط یا نه و نمی‌دیدم!!!!! اینطوری بود که ۴ تا قطار رد شد و من هی سوار نشدم ?

دیگه بالاخره از پلیس مترو پرسیدم این واگن دستگاه خرید بلیط داره یا نه؟ و گفت آره برو سوار شو، من سوار شدم و دستگاه خرید بلیط خراب بود و نتونستم بلیط بخرم. در صورت نداشتن بلیط وقتی توریست هستید، ۲۰ یورو جریمه می‌شید.

جا داره بگم همچنان عذاب وجدان دارم که مجانی سوار مترو شدم و باید حتماً دینم رو در آینده به مترو دوسلدورف ادا کنم.
به ایستگاهی که با دوستم قرار داشتم رسیدم و منتظر شدم تا بیان.

با دوستای دوستم آشنا شدم و با هم تو کوچه های هیجان انگیز دوسلدورف قدم زدیم تا به راین رسیدیم. کنار رود پر از کافه و بار بود. تو یکی از کافه ها نشستیم و حرف زدیم و یاد ایام و یاد شیراز و یاد ایران!

بعد از این به یه پیتزا فروشی هیجان انگیز رفتیم که خیلی شلوغ بود و یه پیتزا گیاهی و دو تا پیتزا دیگه (اسمشون یادم نیست) سفارش دادیم. دستگاه وندینگ ماشین آب معمولی نداشت، یادتون باشه اگه آب گاز دار دوست ندارین، حتماً موقع خرید دقت کنید.

من همچنان رژیم گیاهی و فرار از گوشتی که ندونم چیه و حلال هست یا نه رو دنبال میکنم. پیتزا خوردیم و من به همراه دوستم به خونه دوستش در شهر Essen رفتیم. زحمت رسوندن ما رو هم یکی از دوستان کشید.

با توجه به اینکه گوشی ام شارژ نداشت و شارژ پاوربانک هم تموم شده بود، از این بخش سفر عکس ندارم و عکس‌ها رو از اینترنت گرفتم.

روز دوم سفر با ۳۰،۴۷۲ قدم و ۱۹.۴ کیلومتر در ساعت ۱۱:۵۸ شب به وقت آلمان تمام شد.

سلام

خاطرات روز اول، دو قسمت طول کشید. قسمت اول ورود و قسمت دوم دیدار عاشقانه با شهر زیبای کلن. روز دوم، جمعه ۶ اکتبر سال ۲۰۱۷ معادل با ۱۴ مهر ۱۳۹۶

بالاخره رسیدیم به روز دوم، خودم هم احساس میکردم کیفیت ثانیه ها اینجا بالاتره و انگار زمان کش میاد. با اینکه روز قبل کمتر از ۶ ساعت بیرون بودم ولی موفق شده بودم یه عالمه جا رو ببینم. بهترین تصمیمم قطعاً mini train بود، من کلاً یک روز از سفر رو کلن بودم و اینطوری تونستم بخش زیادی از کلن رو ببینم. بازدید از موزه ها رو از برنامه حذف کردم و ترجیح دادم تو خیابون ها بگردم. صبح بعد از صبحانه به سمت آدرس فروشگاه Aldi که دوستم برام گذاشته بود رفتم تا بتونم سیم کارت تهیه کنم.

فروشگاه نزدیک بود و من آروم تو خیابون ها و کوچه های کلن قدم زدم تا رسیدم به فروشگاه و متوجه شدم در حال بازسازی هست و تعطیله. گفتم اشکال نداره و بالاخره تو منطقه فروشگاه پیدا میشه، همینطور پیاده راهم رو ادامه دادم تا به یه خیابون پر از مغازه رسیدم که فروشگاه چند تا از ارائه دهنده های سیم کارت رو داشت، من زیادی سحرخیز بودم و هنوز مغازه ها باز نشده بودن. ظاهراً فروشگاه ها و مغازه ها توی کلن ساعت ۱۰ صبح باز میشن.

کمی اطراف چرخیدم و ساختمون ها رو دیدم. کافه های خیابونی رو دیدم. جلو مغازه هایی که قهوه و صبحانه میدادن صف بود و اون ساعت صبح همه داشتن به سمت محل کار میرفتن.

بالاخره موفق شدم یه سیم کارت prepaid بخرم از Vodafone  از مغازه دار خواستم تا همون موقع سیم کارت رو برام رجیستر کنه. برای این کار به کارت شناسایی (پاسپورت) نیاز دارن. پاسپورت ایرانی کمی براشون ناشناخته و عجیبه و برای سیم کارت من، اسم پدرم رو به جای اسم خودم وارد کردن. می تونید در مورد اطلاعات پاسپورت بهشون توضیح بدین.

قیمت سیم کارت ۹ یورو و ۹۹ سنت بود و ۱۵ یورو (معادل ۲۰۰ دقیقه تماس و اسمس) و ۱ گیگ اینترنت داشت. این سیم کارت توی سایر کشورها هم رومینگ میشد. یادتون باشه حتماً تنظیمات اینترنت گوشی رو روی LTE قرار بدین. بعد از خریدن سیم کارت، خیالم راحت شد، حدود ساعت ۱۱ بود و من تا ساعت ۵ وقت داشتم.

من علاقه زیادی به کلیسا دارم و از معماری شون لذت میبرم، شاید زمانی که تصمیم داشتم رشته معماری بخونم، بهترین تصمیم و فکر زندگیم بود، ولی یهو تکنولوژی و IT کل زندگی من رو تغییر داد. اما همچنان از دیدن معماری های مختلف لذت میبرم، شاید یکی از علت های شیفتگی من نسبت به آلمان، همین ساختمان های قدیمی و معماری های هیجان انگیزه.

تو خیابون ها قدم میزدم و هر کلیسایی رو میدیدم به سمتش میرفتم. اول به City Hall رفتم که حسابی شلوغ بود و چندین خانواده و زوج اومده بودن برای مراسم ازدواج، خیلی دلم می‌خواست تو مراسم شون شرکت کنم ولی خب ترجیح دادم این کار رو نکنم.

متاسفانه از City Hall عکس ندارم، چون دوربین گوشی ام در همون مدت هنگ کرده بود و موفق نشدم عکس بگیرم. بعد از بیرون اومدن از City Hall، بین ساختمان ها چشم چشم کردم تا یه کلیسای دیگه از دور دیدم و به سمتش حرکت کردم.

به کلیسای Great St. Martin که رسیدم صدای موسیقی دلنواز و دلنشینی میومد، وارد شدم و دیدم دو خواهر روحانی دارن فلوت و ارگ مینوازن. چند دقیقه ای اونجا نشستم و از شنیدن موسیقی حسابی و فضای معنوی کلیسا لذت بردم. ناقوس کلیسا چندین بار به صدا در اومد و بعد از اون افراد زیادی وارد کلیسا شدن. شبیه به زمانی که اذان میگن و افراد به مسجد میرن.

بعد از بیرون اومدن از کلیسای سنت مارتین به سمت رود راین رفتم. دلم میخواست قایق تفریحی سوار بشم که چون فرصت کم بود و نتونستم برنامه حرکت و اسکله قایق و کشتی رو پیدا کنم، موفق نشدم سوار بشم.

توی مسیر چند تا فروشگاه کوچیک دیدم که قفل میفروخت و پرسیدم که Love Lock Bridge کجاست و بهم گفتن دقیقاً همین پل رو به رو هست. همون پلی که قطارها از روش رد میشن. پل HohenZollern

قیمت قفل ها خیلی بالا بود. هر قفل حدود ۲۰ یورو، اگه خواستین روی پل عشاق، قفل بزنین، حتماً از ایران با خودتون قفل ببرین ?

پیاده رو های کنار راین هم خیلی عریض بود و هم پر از درخت. هوا آفتابی بود، البته کمی باد میومد و کمی سرد بود. هر چی به پل نزدیک تر میشدم، فضای سبز و پارک کنار راین قشنگ تر و پاییزی تر میشد. تو مسیر همچنان کلیسای کلن از لا به لای ساختمون ها خودنمایی می کرد.
وقتی به پل رسیدم، متوجه شدم که پل دقیقاً رو به روی یکی از ضلع های کلیسای کلن واقع شده.
فضای سبز ورودی پل هم خیلی قشنگ بود.

احساسم رو در مورد این پل قبلاً گفته بودم، تبدیل کردن یه بنای مدرن به جاذبه گردشگری فوق‌العاده است.

البته این جاذبه گردشگری برای اینکه خطری برای پل ایجاد نکنه، هر سال بخش زیادی از قفل ها از روی اون برداشته میشه. نشستن کنار این پل، قدم زدن روی این پل، روی رود راین، یه حس و حال عجیب داشت. ترکیبی از آرامشی که از سمت کلیسا میومد و عشقی که روی پل جاودانه شده بود.

وقتی که سمت شرق پل، جهت مقابل کلیسا، روی سکو نشسته بودم و عبور زوج ها و کلیسا رو میدیدم، انگار جهان غرق آرامش بود و زمان ایستاده بود. ثانیه ها کش اومده بودن و من تا جایی که بارون بهم اجازه داد غرق شدم تو اون حال و اون فضای پر احساس. اگه فرصت سفر به آلمان براتون پیش اومد، حتی شده برای نصف روز به کلن برید و از این پل دیدن کنید.

از پل هوهنزولرن، ساختمان Panorama یا Sky Köln خودنمایی میکنه، بعد از رد شدن از پل، به یه مسیر سبز رسیدم که اینقدر جذاب بود آدم دلش میخواست تا ابد اونجا ورزش کنه ?

ورودی Sky Köln در میانه این مسیر سبز قرار داشت. با پرداخت ۳ یورو، شما می تونید وارد این ساختمان بشید به طبقه آخر برید و کل شهر رو ببینید. روی شیشه های حفاظتی هم، طرح ساختمون هایی که از اون قسمت میشد دید رو کشیده بودن.
از اون بالا، ساختمون ها و خیابان های اطراف که دلم میخواست ببینم رو انتخاب کردم.

از بالای Sky Köln، یه کلیسای سفید دیدم و قطعاً واسه من که عاشق کلیسا و عاشق رنگ سفیدم، راهی جز رفتن به این کلیسا باقی نمی موند.
از برج کلن پایین اومدم و به موازات رود راین حرکت کردم و یه مسیر نسبتا طولانی رو پیاده رفتم، البته طولانی به نظر میرسید چون من در عرض ۷ ساعت حدود ۲۰ هزار قدم راه رفته بودم و پاهام حسابی خسته بود.

رسیدم به کلیسا و خب! در بسته بود و یه سری متن های آلمانی نوشته شده بود که من هیچی نفهمیدم. به در بسته خوردن باعث نمیشه از قشنگی بیرون کلیسا لذت نبرد که!!! ?

کمی اطراف کلیسا چرخیدم و در نهایت سوزش معده بهم فهموند که دیگه نایی برام نمونده و باید به سمت غذا برم. اما خب لذت پیاده روی کنار راین رو نمیشد از دست داد. آروم به سمت پل هوهنزولرن رفتم تا به مرکز شهر برگردم. اون طرف رود هم کلیساهایی که قبلاً در موردش گفتم خودنمایی میکردن و کشتی های باری و تفریحی هم از کنارم رد میشدن.

خیلی دلم میخواست مسیر کلن تا دوسلدورف رو با کشتی برم، اما فرصت محدود بود. بارون شروع شد و من با سرعت بیشتری به سمت مرکز شهر رفتم. کلیسای کلن پناهگاه خوبی برای فرار از بارون بود.

من که دلم نمیاد زودتر به مرکز شهر برسم، شما چطور؟ ??? اینجا اینقدر خوب بود که اگر وقت داشتم و قطعاً اگر بارون نمیومد و هوا سرد نبود، ساعت ها میشد به آب و رود و پل عشاق و کلیساها خیره شد و سرشار شد از حس زندگی و عاشقی. انگار اینجا رو ساختن واسه خوب بودن واسه خوب شدن واسه زنده شدن!اینجا رو ساختن تا هر چی غم و غصه است غرق بشه تو رود و حل بشه و بشوره ببره ?

حتی ابرها اومده بودن تا حال من رو پر کنن از شور و نشاط و شادی! همه چی اونقدر شبیه معجزه بود که دلم میخواست زمان بایسته، که انگار هم ایستاده بود، هر دقیقه، حداقل ۱۰ دقیقه ایران میشد!! برم دیگه؟ برم به مرکز شهر؟ شما دلتون میاد؟

همونطور که تا حالا متوجه شدین، روزا تو خارج، ۲۴ ساعت نیستن و کمِ کمش، ۶۰ ساعت رو شیرین دارن! ?  از اونجایی که با دوستم قرار گذاشته بودم که ساعت ۵ تو یه ایستگاه مترو دوسلدورف ببینمش، در نتیجه فرصت محدود بود. از پل هوهنزولرن رد شدم و به سمت مرکز شهر برگشتم تا به ایستگاه قطار برم، سر راه هم باز دور کلیسای کلن چرخیدم. (اگر به موزه علاقه دارین، چند تا موزه تو اضلاع مختلف کلیسای کلن واقع شده)

من عکاسی بلد نیستم، با این حال تلاش کردم زیبایی این کلیسا رو به تصویر بکشم تا حداقل برای خودم به یادگار بمونه.

در حال چرخیدن دور کلیسا بودم که بارون یه طوری حمله کرد که فقط بدو بدو رفتم تا کلیسای کلن، البته خب بارون های کلن شوخی ندارن و مثل موش آب کشیده و قندیل بسته وارد کلیسا شدم و خودم رو به قسمت شمع ها رسوندم تا گرم شم ?

تو صندوق کلیسا سکه انداختم و یه شمع برداشتم و روشن کردم، همیشه دوست داشتم تو کلیسا شمع روشن کنم ? بعد از اینکه یه کمی گرم شدم و بارون قطع شد، به مرحله خوشمزه غذا رسیدم که دنر کباب یا همون کباب ترکی بود، که اتفاقاً یکی از کارکنان رستوران فارسی زبان بود (ایرانی نبود). یه ساندویچ کباب ترکی مخلوط گرفتم و به سمت ایستگاه قطار حرکت کردم.

تو ایستگاه قطار تو صف خرید بلیط بودم که دوستم زنگ زد و گفت بلیط رو بهتره از دستگاه بخرم. اینطوری ارزون تر میشه. روی دستگاه خیلی راحت میشه زبان انگلیسی رو انتخاب کرد. مبدا و مقصد رو مشخص کردم، قیمت بلیط رو بهم نشون داد. دستگاه تا اسکناس ۲۰ یورویی و انواع سکه رو قبول میکنه. البته محدودیت تعداد سکه هم داره. تنها نکته منفی این بلیط ها اینه که کاملاً آلمانی هست و یه کمی فهمیدنش سخته ?

بلیط رو خریدم و با کمک راهنمایی مسئول اطلاعات به پلت‌فرمی که باید سوار میشدم، رفتم. توی قطار که نشستم، تعداد قدم هایی که راه رفته بودم ۲۳،۱۱۱ قدم بود و ۱۴.۷ کیلومتر راه رفته بودم.

خداحافظ کلن دوست داشتنی – تا دیدار بعدی بدرود!

سلام

قسمت اول که تجربه‌ی ورود به خاک آلمان و سفر از دوسلدورف به کلن بود و این قسمت دیدار عاشقانه من با شهر زیبای کلن. همچنان به نظرم دوست‌داشتنی‌ترین شهر آلمانه.

بعد از رد شدن از یه مسیر سرسبز رسیدم به ایستگاه قطار کلن و پیاده شدم و بعد از پرسیدن چند تا سوال از اطلاعات ایستگاه قطار، از ایستگاه بیرون اومدم و دیدن کلیسای کلن بهترین استقبال دنیا شد. 

اینقدر این بنای تاریخی قشنگ و پر عظمت هست که آدم از نگاه کردن بهش سیر نمیشه. 

اولین نکته ای که توجه من رو جلب کرد، وجود ایستگاه قطار کنار این کلیسا بود. چیزی که تو ایران و به خصوص شیراز زیاد میشنویم، اینه که مترو باعث خراب شدن بنای تاریخی میشه و بارها و بارها از افراد به اصطلاح کاردان شنیدیم که تا چند سال دیگه مجموعه کریمخان زند به خاطر مترو خراب میشه. 

جالب بود که ایستگاه قطار کاملاً چسبیده بود به این کلیسا و کسی هم نمیگفت خطری تهدیدش میکنه. اون هم ایستگاهی که حسابی پر تردده! 

هوا حسابی بارونی بود و من با راهنمایی مسئول اطلاعات ایستگاه قطار و همینطور نقشه گوگل، خیلی راحت مسیرم رو پیدا کردم و به محل اقامت رسیدم. برای یک شب در هتل Senats کلن اقامت داشتم که بی‌نهایت هتل خوبی بود. 

بعد از کمی استراحت و پوشیدن لباس گرم، اومدم بیرون و پیاده اطراف رو گشتم، هتل تو محدوده Old City بود که تقریباً مرکز شهر میشه و به بیشتر جاذبه های گردشگری کلن نزدیک بود. 

هوا آفتابی شده بود و بهترین زمان برای گشت و گذار بود. پیاده اطراف رو قدم زدم و کوچه ها و ساختمون های قدیمی رو دیدم و به کلیسای کلن رفتم. (با توجه به اینکه قبلاً در مورد این کلیسا نوشتم، دیگه نمی نویسم تا تکراری نشه) 

هوا خیلی سرد بود، اول تصمیم گرفتم برگردم و کمی بخوابم، چون شب قبل نخوابیده بودم، اما ترجیح دادم فرصت محدودی که دارم رو از دست ندم. 

با توجه به سردی هوا، تصمیم گرفتم با Mini Train شهر رو بگردم. بلیطش ۸ یورو بود و با این بلیط یه سفر رفت و برگشت به موزه شکلات، ورودی موزه و ورودی باغ وحش کلن رو میداد. در حین این سفر رفت و برگشت هم از کوچه پس کوچه ها و خیابان های مختلف رد میشد و در مورد تمام قسمت ها، هم مدرن و هم تاریخی به دو زبان انگلیسی و آلمانی توضیح می داد. 

طول مدت سفر با این قطار کوچولو، حدود یک ساعت بود، نیم ساعت رفت و نیم ساعت برگشت. ایستگاه اول جلوی کلیسا بود و ایستگاه آخر جلو موزه شکلات. 

من تقریباً به آخرین قطار رسیدم و موفق نشدم موزه شکلات رو ببینم. ولی به جاش حسابی رود راین و اسکله قایق های تفریحی رو دیدم. 

ورودی موزه شکلات، فروشگاه هم داره که یه عالمه شکلات متنوع میشه دید یا خرید. 

زمانی که جلوی موزه شکلات پیاده می‌شید، راننده می‌گه که ساعت قطارهای برگشت چه ساعت‌هایی هست. اینطوری می‌تونید صبح با قطار تفریحی تا جلو موزه برید و موزه رو ببینید، کنار رود راین قدم بزنید، قایق تفریحی سوار بشید و بعد از ظهر با قطار به مرکز شهر یا Old City برگردین. 

یادتون باشه بلیطی که اول سفر راننده به شما میده رو تا آخر سفر نگه دارید. قیمت بلیط کودک هم کمتر از بزرگساله. با قطار تفریحی تا موزه اومدم و راننده قطار بهم گفت که آخرین قطار ساعت ۱۸:۱۰ حرکت میکنه و حواسم باشه جا نمونم. حدود نیم ساعت فرصت داشتم. 

اول داخل ساختمان موزه و فروشگاه شکلات رفتم. ساعت کاری موزه تموم شده بود، کمی فروشگاه شکلات رو دیدم و بیرون اومدم. اگر خیلی به شکلات علاقه دارید، یه بودجه حسابی باید واسه خرید تو این فروشگاه بذارید. 

با شروع پاییز، بیشتر روزها هوا ابری و بارونی هست، به محض اینکه آفتاب میشه، آلمانی ها هر جا بتونن از آفتاب استفاده میکنن. هوا آفتابی بود و افراد زیادی روی پله های موزه شکلات در حال استراحت بودن. 

کنار موزه شکلات یه پلکان بود که به یه بالکن بزرگ دسترسی داشت. از اونجا میشد رود راین، بخشی از شهر و اسکله قایق های تفریحی رو دید. کلیساها و پل عشاق هم در این عکس خودنمایی میکنن. 

مجاور رود راین، در هر دو طرف، پیاده روهای عریضی ساختن که برای دوچرخه سواری و دویدن یه لاین مخصوص داره. 

البته تقریباً تمام پیاده رو های شهرهای آلمان که من دیدم اینطور بودن، تفاوت پیاده روهای مجاور رود راین، عریض تر بودن و پر درخت بودنش بود. و صد البته وجود رود راین! 

قطار آخر اومد و با یه سفر توضیحی دیگه از مناطقی که ازش رد میشد، به مرکز شهر برگشتم.

بعد از اینکه به مرکز شهر برگشتم، از کارمند پذیرش هتل پرسیدم که شما معمولاً شب ها کجا میرید و nightlife بیشتر تو کدوم خیابون هست. بهم روی نقشه آدرس داد و گفت با کدوم خط مترو و از کدوم ایستگاه میتونم برم به رادولف پلاتز. 

ایستگاه مترو نزدیک بود و من پیاده رفتم به اون سمت، به یه ایستگاه مترو دیگه رسیدم و چون سرد بود گفتم بالاخره تو کلن هم مترو ها ایستگاه مشترک دارن و پیدا میکنم چطوری خط عوض کنم. 

با تجربه قبلی از ایستگاه مترو برلین، فکر می کردم بتونم از باجه داخل ایستگاه بلیط بخرم، که وقتی وارد ایستگاه شدم دیدم هیچ باجه ای وجود نداره. 

یه خانم مسن آلمانی وارد مترو شد و من ازش هم آدرس پرسیدم و هم اینکه چطوری می تونم بلیط بخرم. 

برای آدرس بهم گفت این خط جایی که میخوام برم نمیره، ولی یه ایستگاه نزدیک به رادولف پلاتز داره به اسم فرشن پلاتز (Friesenplatz) که میتونم با چند دقیقه پیاده روی برسم اونجایی که میخوام برم. 

در مورد بلیط هم بهم گفت از داخل قطار میتونم بلیط تهیه کنم اگر پول خرد دارم و در نهایت گفت من یه بلیط دارم که روزهای آخر هفته بعد از ساعت ۷ عصر میتونم یک نفر همراه داشته باشم و رایگان هست. اینطوری بود که باز محبت و انسان دوستی آلمانی ها رو دیدم. 

برعکس چیزی که شاید شنیده باشید که آلمانی ها اصلاً انگلیسی حرف نمیزنن، من با هر نفر که برخورد داشتم و سوال پرسیدم، خیلی خوب و عالی انگلیسی حرف میزد و فوق‌العاده مهربون هم راهنمایی میکردن. 

وقتی به ایستگاه فرشن پلاتز رسیدم، خانمی که باهاش همسفر شدم بهم گفت اینجا باید پیاده شم. از مترو خارج شدم و از یه نفر دیگه مسیر رادولف پلاتز رو پرسیدم. 

آروم به سمت رادولف پلاتز قدم زدم و به دروازه Hahnen رسیدم. 

یکی از بهترین کارهایی که در سفر به آلمان میشه انجام داد، قدم زدن تو خیابون های قدیمی با ترکیب مدرنیته است.

وقتی به دروازه Hahnen نزدیک شدم، صدای موسیقی میومد، به سمت دروازه رفتم و وقتی از دروازه رد شدم، کافه های خیابونی رو دیدم. 

تقریباً شبیه به خیابون سی تیر که در تهران هستش، اینجا هم یه سری ون و ماشین بودن که کافه و رستوران بودن و جمعیت زیادی هم اطراف این کافه ها بودن که اکثراً جوون بودن. 

حس جالبی داشتم. انگار که تهران و ایرانم و 

It feels like home!

کمی بین کافه ها چرخیدم و از اون فضای هیجان انگیز لذت بردم، حتی یکی شون انواع خرما و آلوچه و برگ زردآلو و خوراکی های اینطوری داشت که جدی جدی حس میکردم ایرانم. 

پیاده به سمت ایستگاه مترو رفتم، شام خوردم و در نهایت از شدت خستگی بعد از بیشتر از ۳۶ ساعت نخوابیدن، بیهوش شدم. 

من روز اول به جز هتل که وایفای داشتم، تو خیابون‌ها هم از وایفای رایگان استفاده می‌کردم. بیشتر خیابون ها این امکان رو داشتن. 

پیدا کردن رستوران های ترکی و حلال تو آلمان خیلی راحته، کافیه گوگل کنید. تا رستوران های اطراف رو بهتون نشون بده. GPS موبایل هم خیلی راحت بدون اینترنت کار میکرد و میتونستم مسیر رو پیدا کنم. 

قبلاً شنیده بودم که بیشتر گوشت های آلمان حلال هستن چون اکثر قصاب‌هاشون ترک هستن و مسلمان و ذبح اسلامی دارن. 

روز اول برای ناهار، رو به روی کلیسای کلن، رستوران مک دونالد بود و من Chicken Wings سفارش دادم که مطمئن باشم مرغ هست و نگرانی از بابت گوشت خوک نداشته باشم. 

یکی از بهترین بال و کتف هایی بود که در زندگیم خوردم، قیمتش هم حدود ۵ یورو بود و به نظرم کاملاً به صرفه بود. 

شب وقتی از رادولف پلاتز به سمت فرشن پلاتز میرفتم، Kebaphaus am Ring رو دیدم و وقتی دیدم دنر داره، حدس زدم که ترک باشه و گوشت حلال داشته باشه. رستوران هایی که گوشت حلال دارن، یه علامت “حلال” روی شیشه ها یا زیر منو ها شون هست. 

تو ویترین مغازه پیتزا دیدم و ترجیح دادم پیتزا بخورم و داشتم از مغازه دار میپرسیدم که توی پیتزا چه گوشتی هست که یهو ازم پرسید اهل کجایی؟ گفتم ایران. که گفت: 

فارسی بلدی حرف بزنی؟ 

که فهمیدم صاحب رستوران ایرانی هست و با هم فارسی صحبت کردیم و گفت توی پیتزا گوشت خوک داره و در نهایت یه پیتزای گیاهی بهم داد. قیمتش هم حدود ۲ یورو بود. 

پیدا کردن افراد فارسی زبان تو کلن خیلی راحت بود، پیدا کردن رستوران ایرانی هم راحت تر، و در کل اگر دنبال گوشت حلال هستید، اصلاً نگران نباشید، خیلی راحت میشه رستوران های حلال یا گوشت حلال پیدا کرد، که اگر هم موفق نشدین، تمام رستوران ها غذای گیاهی دارن، باز هم موفق نشدین، همه جا سیب زمینی سرخ کرده دارن و باز هم موفق نشدین فروشگاه زنجیره ای و سوپرمارکت اینقدر زیاده و غذا و خوراکی اینقدر ارزون که گرسنه نمیمونید.

پایان روز اول

– – – –

پی‌نوشت: عکس از مک دونالد و اسنک بار رو از اینترنت گرفتم و عکس های خودم نیست.

سلام، مدت‌هاست که می‌خوام این سفرنامه رو بنویسم. این سفرنامه رو در اینستاگرامم منتشر کرده بودم که ترجیح دادم توی وبلاگم هم منتشرش کنم.

• زمان سفر: اکتبر سال ۲۰۱۷
• طول سفر: ۵ روز،
• تعداد شهرهایی که دیدم: ۴ شهر
• پرواز رفت: ماهان
• پرواز برگشت: پگاسوس ??‍♀

روز پنجشنبه ۱۳ مهر ماه ۱۳۹۶ (۵ اکتبر ۲۰۱۷)، پرواز ماهان به دوسلدورف، شماره پرواز W5100، ساعت ۰۶:۰۰ 

دم دم های طلوع آفتاب و همراه با نم بارون، این تجربه جدید شروع شد. اینقدر برنامه سفر و همه چیز یهویی بود که تا لحظه ای که مهر خروج زدم باورم نمیشد. 

یه کم برگردم عقب تر، موقع چک این، پرواز رفت من ماهان بود و پرواز برگشت پگاسوس، واسه همین تو فرودگاه امام خمینی، پای کانتر، بلیط برگشت من رو چک کردن. علاوه بر این بیمه مسافرتی رو هم ازم خواستن و دلایل سفر رو ازم پرسیدن. ازم واچر هتل خواستن که گفتم هتل نمیرم و خونه دوستم اقامت دارم و یه اطلاعات کلی در مورد محل اقامت دوستم هم ازم پرسیدن. ایرلاین ها وظیفه دارن تمام این موارد رو چک کنن، چون اگر مسافری به هر دلیل دیپورت بشه، برای ایرلاین هم هزینه برگشت مسافر رو داره و هم جریمه. 

پرواز ماهان، پرواز خیلی خوبی بود، یکی از بهترین تجربه های پروازی من، اون هم تو هوای به شدت بارونی، هم از مبدا تهران و هم در مقصد دوسلدورف. مهماندارها همه فوق‌العاده خوب بودن. موقعی که وارد پرواز شدیم خیلی سرد بود و به محض ورود به هر کسی که پتو میخواست، پتو میدادن. وقتی هم همه سوار شدن، به همه پتو و بالش دادن و هر کسی پتوی گرم تر میخواست براش میاوردن. 

من پای کانتر وقتی گفتم صندلی پنجره بهم بدین، دیر شده بود و کارت پرواز رو صادر کرده بودن. مسئول کانتر بهم گفت که پرواز صندلی خالی داره و میتونم جا به جا بشم. من هم از مهماندار خواستم در صورت امکان جای من رو تغییر بده که وقتی همه مسافرها سوار شدن و در هواپیما رو بستن، مهماندار بهم گفت میتونم برم ردیف های کنار پنجره که خالی هستن. اینطوری من دو تا صندلی داشتم و تونستم راحت بخوابم. بقیه مسافرها هم ردیف های وسط راحت دراز کشیده بودن. 

من سه روز مونده به پرواز بلیط ماهان رو خریدم و چون هم یک طرفه بود و هم نزدیک به زمان پرواز، به نسبت زمان های دیگه خیلی گرون تر خریدم! قطعاً پرواز ماهان دو طرفه رو با قیمت خیلی بهتری میتونید تهیه کنید.

حدود ۵۰ دقیقه که از پرواز گذشت، موقع پذیرایی صبحونه رسید. من نیمه خواب بودم که مهماندار خیلی آروم میز کنار من رو باز کرد و صبحانه من رو برام گذاشت. یه لحظه چشم هام رو باز کردم و مهماندار با اینکه از ردیف من رد شده بود تا متوجه شد بیدارم، پرسید چایی میخوری یا نسکافه، که من چایی رو انتخاب کردم. 

صبحونه پرواز ماهان به نظرم خیلی خوب و مفصل بود. پنیر، گوجه، خیار، گردو، کره، مربا، املت (شاید هم خاگینه) و قارچ و از این شیرینی های خوشمزه که اسمش رو نمیدونم (کروسانت، الآن دیگه می‌دونم). چایی و نسکافه هم هر چند تا میخواستی برات میاوردن. 

من تقریباً نتونستم صبحانه ام رو بخورم، شب قبلش نخوابیده بودم و توی پرواز هم خیلی خوابم نبرد و دائم تهوع داشتم (پرواز طولانی من رو خیلی اذیت می‌کنه). تقریباً تنها مسافر بیدار پرواز من بودم، واسه همین حین پرواز سر مهماندار اومد پیشم و گفت اگه چیزی میخوام برام بیارن. 

طول پرواز حدود ۵ ساعت بود و ساعت آخر پرواز، با یک میان وعده دیگه پذیرایی کردن. ساندویچ مرغ، کیک شکلاتی و چای یا نسکافه، کیک شکلاتی اش فوق‌العاده خوشمزه بود. اگر قصد سفر اروپایی دارین، ماهان به چند شهر پرواز مستقیم داره. (متاسفانه در زمان انتشار این پست در وبلاگم، پروازهای ماهان به آلمان لغو شدن) 

پرواز تو ابرها و بارندگی دوسلدورف، تقریباً سر ساعتی که مقرر بود، خیلی خوب فرود اومد. ظاهراً رسمی هست تو پروازهای بین‌المللی که موقع فرود مسافرها برای خلبان دست میزنن. 

از اولین باری که آلمان رو دیدم، همیشه برام نماد سرسبزی و پر از درخت بوده. هم فرانکفورت، هم برلین و حالا هم دوسلدورف. من بی نهایت آلمان رو دوست دارم، قطعاً اگر زبان شون انگلیسی بود، حتماً به مهاجرت بهش فکر میکردم ? [و این پست رو زمانی دارم در وبلاگم “بازنشر” می‌کنم که به آلمان با زبان انگلیسی مهاجرت کردم]

موقعی که پرواز فرود اومد، یه احساسی سرشار از استرس و هیجان توامان من رو فرا گرفت. اولین باری بود که تنها سفر میکردم و تا حد زیادی ترسیده بودم. تمام مدت استرس این رو داشتم که زبان یادم بره ?? برعکس ایران، هواپیما به ورودی فرودگاه وصل شد و مستقیم از هواپیما داخل ترمینال فرودگاه شدم. 

به محض ورود، به بخش چک کردن ویزا و مهر ورود رسیدم، مسئول این بخش ازم پرسید چند روز اینجا هستی و برای چه هدفی اومدی. سوال ها رو که جواب دادم، اثر انگشتم رو اسکن کرد، مهر ورود زد و به طور رسمی وارد خاک آلمان شدم. 

من فقط یه کوله پشتی همراه داشتم که تو فرودگاه امام خمینی ترجیح دادم به بار بدم، همین باعث شد حدود نیم ساعت منتظر اومدن کوله پشتی باشم. 

تو این فاصله موفق شدم به اینترنت فرودگاه وصل بشم و با خانواده تماس بگیرم. اینترنت رایگان بود و سرعت و کیفیت قابل قبولی داشت. 

با اینکه سیم کارت ایرانسل رو رومینگ کرده بودم و شارژ هم داشت، اما نه موفق شدم اسمس بفرستم و نه زنگ بزنم. از ایران هم نتونستن بهم زنگ بزنن!! فقط یک اسمس خوش آمدید ورود به شنگن و اینکه میتونی از سیم کارتت استفاده کنی از سمت ایرانسل برام اومد و دیگه هیچی به هیچی! رومینگ ایرانسل اصلاً قابل اعتماد نیست!!!

کوله پشتی رو که برداشتم، خواستم از در خارج بشم که حراست فرودگاه ازم چند تا سوال پرسید و ازم خواست که پولی که همراه دارم رو بهش نشون بدم، سعی کنید بهشون حقیقت رو بگید و خیلی راحت بهشون کیف پول رو نشون بدین. من اولش کمی ترسیدم، ولی بعدش دیدم یک روال عادی هست و میپرسن و وقتی حقیقت رو بگی کاری باهات ندارن. 

پلیس فرودگاه حتی بهم کمک کرد تا سلفون که تو فرودگاه امام خمینی دور کیفم پیچیده بودم رو باز کنم تا راحت بتونم کوله پشتی ام رو حمل کنم. 

اینجا بود که همچنان استرس داشتم و به طور رسمی Adventure شروع شد. اولین کاری که کردم دنبال تابلو Information فرودگاه گشتم. 

قطعاً بهترین کار همینه، به خصوص اینکه تابلو ها به زبان آلمانی هستن و کلمات انگلیسی رو با فونت کوچکتر زیر کلمات آلمانی نوشتن و ممکنه شما رو دچار سردرگمی کنن.

بعد از بیرون اومدن از سالن تحویل بار، تابلو Information رو دنبال کردم تا رسیدم بهش. 

برعکس تمام چیزهایی که شاید شنیده باشید، آلمانی ها خیلی خوب انگلیسی حرف میزنن، درسته که هنوز هم آدم های تندرویی داره که حتی اگر انگلیسی بلد باشن، به خارجی ها کمک نمیکنن، ولی تقریباً ۹۰٪ افراد با خوشرویی و به زبان انگلیسی یا در بدترین حالت با زبان اشاره و به کار بردن کلمات مشابه انگلیسی و آلمانی، راهنمایی میکنن. البته این توضیح مربوط به مردم عادی هست، نه مسئول Information فرودگاه. 

من به مسئول اطلاعات فرودگاه گفتم میخوام برم شهر کلن. 

اولین جواب این بود: 

It’s so easy to get to Cologne.

من که تا اون لحظه از استرس تمام بدنم میلرزید، با همین جمله انگار آروم شده بودم. 

مسئول اطلاعات گفت از پله ها برم بالا به سمت Sky Train و با اون به سادگی میتونم تا ایستگاه قطار فرودگاه برم و از اونجا بلیط قطار تهیه کنم و به کلن برم. 

به همین سادگی تونستم با Sky Train که رایگان هست به ایستگاه قطار برم و اونجا یه بلیط با قیمت ۱۵ یورو به مقصد کلن خریدم. 

جلوی Sky Train از یه آقا راهنمایی خواستم که بهم گفت مقصد اون هم کلن هست و وقتی رسیدیم به ایستگاه قطار بهم نشون داد که کجا باید بلیط بخرم. 

واسه خرید بلیط یه سری دستگاه هم هست که تا اسکناس ۲۰ یورویی قبول میکنن و قیمت بلیط شون کمتر میشه. اما من پول خرد نداشتم و مجبور بودم مستقیم از باجه خرید کنم. زمانی که بلیط میخرید، مسئول فروش کامل راهنمایی میکنه که به کدوم خروجی باید برید و کدوم قسمت باید سوار شید. 

علاوه بر این تابلوهای دیجیتالی توی ایستگاه هم، راهنمای خیلی خوبی هستن که حتی زمان دقیق یا تاخیر قطار رو اعلام میکنن. درسته، تو آلمان به این دقیقی هم میتونه تاخیر اتفاق بیفته، فقط خوبی اش اینه که تاخیر دقیق رو محاسبه و اعلام میکنن. 

آلمان تنوع قطار زیادی داره و قیمت های مختلف، من اولین قطار رو گرفتم که اتوبوسی بود و شماره صندلی هم نداشت. هر جا میخواستی میتونستی بشینی. 

بیشتر تابلو ها به زبان آلمانی بودن و مسئول اعلان قطار هم آلمانی صحبت میکرد، واسه همین من گوگل مپ رو باز کردم تا مطمئن بشم کجا باید پیاده بشم. 

یادتون باشه بلیط تون رو گم نکنید، معمولاً یه نفر میاد، بلیط رو چک میکنه و پانچ میکنه. 

مسیر دوسلدورف به کلن، حدود ۳۰ دقیقه است.

– – –

ادامه در پست بعدی …