امروز به صورت عجیبی، یه بخش تاریک و سیاه و خاکستری از خاطرات زندگیم، از قسمت‌های تلخش جلو چشمم رژه می‌رفتن، چیز بدی نبود، اما من عادت دارم از رشد خودم و چیزایی که بدست آوردم یا از دست دادم، درس زندگی بگیرم!

عنوان بهتری برای این پست پیدا نکردم، اما وقتی در موردش توضیح بدم، شاید شما عنوان بهتری براش پیدا کردین.

خب قصه از این قراره که، تو شبکه‌های اجتماعی، به خصوص توییتر، یهو یه ژانر شروع می‌شه، یک نفر شروع به مسخره کردن کسی می‌کنه و بقیه همین‌طور ادامه میدن.

نفر اول که فقط جرقه رو زده و مثل مهره اول دومینو، همینطوری ادامه پیدا می‌کنه. هر کسی با هدفی به این موج اضافه می‌شه، جذب فالوئر، بامزه بازی، و هر هدف دیگه، که من در جایگاهی نیستم که بخوام نظر کارشناسی روانشناسی بدم.

در نهایت همه اینا می‌گذرن و میرن و البته دنیای مجازیه، کافیه اینترنت قطع بشه و دیگه دنیای مجازی هم وجود نداره. مهم اینه اون شخص مورد تمسخر واقع شده چه واکنشی نشون بده و چه تاثیری روش بذاره.

به عنوان کسی که به عنوان شخص مورد تمسخر واقع شده، تجربه موفقی برای گذر از این قضیه نداشتم و مدت‌های زیادی غصه بر من غلبه کرده بود، می‌تونم یه پیشنهاد بدم. هر وقت موج این چنینی راه میفته، اینترنت رو خاموش کنین، یه آهنگ شاد بذارین و به زندگی واقعی برگردین. یادتون باشه آدما حرفشون رو می‌زنن و میرن دنبال زندگی‌شون، شما نباید قربانی این موج بشید. خودتون رو نجات بدین.

اینترنت دنیا رو اگه قطع کنن، دیگه هیچ کدوم از این ژانرها و موج‌ها وجود خارجی ندارن. پس غصه نخورین.

– – –

پی‌نوشت: دوست داشتم خیلی بیشتر از اینا بنویسم در این رابطه، ولی همین کافیه!

شاید اعتراف به شکست کار سختی باشه، یا شاید هم اصلاً خود کلمه «شکست» کلمه اشتباهی باشه، یا شاید هم به کار بردن کلمه‌های «شکست» و «اشتباه» درباره این موضوع به‌جا نباشه و هزار شاید دیگه.  

۲۰ مهر تصمیم گرفتم که سی روز هر روز بنویسم و بعد از روز ششم با شروع سفرهای پی‌درپی (توجیه و بهانه) ادامه راه غیرممکن شد. پذیرفتن شکست و پیدا کردن راهی برای شروع مجدد البته یه شروع موفقیت‌آمیز نقطه آغازی می‌تونه باشه برای ادامه مسیر.

مهم اینه که هیچ‌وقت از حرکت بازنمونیم و همیشه راه رو ادامه بدیم. پس …

پیش به سوی ادامه مسیر

تو فیلم “شهر موش‌ها ۲” یه قسمتش “کپلک” (پسر کپل خان) به بچه گربه‌ای که پیدا کرده بودن می‌گفت:

“پاشو شیر بخور، جون بگیری، بزرگ بشی، اسمش رو نبر بشی، ما رو بخوری”

شاید یه فیلم کودکانه به نظر بیاد، اما همین یه حرف هزار تا معنی داره.

آدم‌های زیادی وجود دارن که سکوی پرتاب بقیه میشن، کمک می‌کنن تا رشد کنن، شناخته بشن، معروف بشن، کارشون رو پیش ببرن، اما همین افراد ارتقا پیدا کرده، وقتی فکر می‌کنن کسی شدن، یادشون میره واسه رسیدن به این مقام و مرتبه، یه نفر رو زیر پا گذاشتن، حالا یا ناخودآگاه یا خودآگاه، یا یک نفر رو نابود کردن، یا ازش سواستفاده کردن، یا هزار اتفاق دیگه …

از این دسته افراد نباشیم.

روز چهارشنبه در نهمین جلسه هفتگی استارتاپی شیراز، از آقای امید سجادی یکی از بزرگترین سردخانه سازان جنوب کشور دعوت کردیم تا برای ما از شکست‌ها و تجربیاتشون صحبت کنند. وویس این جلسه رو می‌تونید در پوشش رسانه‌ای استارتاپ‌تی‌وی بشنوید یا از این لینک دانلود کنید.

آقای سجادی با 33 سال سن، شاید بیش از 10 بار در زندگی شکست‌های مختلفی رو تجربه کرده بودند تا اینکه به یکی از موفق‌ترین اشخاص تبدیل شده بودند. لازم به ذکر هست که حتی در موقعیت فعلی تا نزدیکی یک شکست دیگه رفته بودند و با مشاوره و کمک دیگران از این شکست جلوگیری شده بود.

مهم‌ترین نکاتی که من از آقای سجادی یاد گرفتم، صبر و پشتکار ایشون بود. اینکه برای یادگیری و رسیدن به هر چیزی صبر کردن، تلاش کردن و با پشتکار تمامی راه رو پشت سر گذاشتن و هنوز هم با وجود اینکه در حرفه خودشون یکی از بهترین‌ها هستند برای بهتر شدن تلاش می‌کنن.

یکی از مواردی که آقای سجادی گفتن و برای من خیلی جالب بود، این بود که از کاگری و پایه ترین حالت کاری شروع کردن، تک به تک فعالیت‌ها رو یاد گرفتن، طراحی، ساخت، رنگ زدن و …. تا به اینجا رسیدن. توی این راه هم همیشه مطالعه می‌کردن و هیچ‌وقت دست از تلاش برنداشتن. با وجود اینکه صاحب یک کارخانه هستند، اگر روزی هر کدام از کارگرهاشون غائب باشن، خودشون لباس کار می‌پوشن و به جای اون کارگر کار می‌کنن.

چیزی که نسل ما و جوون‌های ما و حتی خود من فکر می‌کنیم این هست که یک شبه راه صد ساله بریم و از همون اول پشت میز ریاست بشینیم و حاضر نیستیم برای رسیدن به خواسته‌هامون تلاش کنیم. منتظر یک چراغ جادو و غول چراغ جادوییم که با اشاره‌ای همه آرزوها و خواسته‌های ما رو برآورده کنه.

– – –

پی‌نوشت 1: تلاش کنم، تلاش کنی، تلاش کند، تلاش کنیم، تلاش کنید، تلاش کنند. همین صرف فعل و عمل کردن به اون رمز موفقیت هست.

پی‌نوشت 2: از شکست نترسید و یاد بگیرید بعد از شکست دوباره، سه باره و چند باره بلند شید.

پی‌نوشت 3: در صحبت‌های آقای سجادی گفته شد که در زمان بستن سردخانه، به علت نداشتن اطلاعات کافی می‌خواستند فرار کنند، و دقیقاً موضوعی که می‌خواستند ازش فرار کنن باعث شده به موفقیت برسن. پس از یادگیری و کسب تجربه فرار نکنید. شاید علت ترس شما، روزی علت موفقیت شما شود.