شاید اول قصه برگرده به چندین سال پیش، اون وقتا که کنکور ارشدی بود و درس خوندن و علاقه به قبول شدن در دانشگاه‌های تهران. به اون سفر یک هفته‌ای به تهران و زندگی تو این شهر شلوغ و عجیب، شهری که آلودگی و ترافیک بیداد می‌کنه ولی دوسش داری، شهری که زندگی سختی رو برات رقم میزنه ولی نمیتونی جای دیگه زندگی کنی.

شاید همون سال و همون سفر، این تقدیر نوشته شد. شاید هم پیدا کردن دوست‌های زیاد به واسطه رویدادها و همایش‌ها و دلبستگی بهشون باعث شد فکر کنم تهران هم می‌شه زندگی کرد، تهران هم می‌شه که خوش بگذره.

گذشت و گذشت تا حدود یک سال و نیم پیش، روز تولدم، مصاحبه کاری با بامیلو، بهترین مصاحبه کاری همه زندگیم. چقدر احساس خوب داشتم و چقدر می‌تونست تجربه جالبی باشه. من به صورت دورکاری، به عنوان یک عضو از تیم مارکتینگ بامیلو کارم رو شروع کردم. تو این مدت روزهای زیادی رو در تهران گذروندم. اوایل ماهی یک روز، کم‌کم یک هفته در ماه و به مرور دو هفته که تهران زندگی می‌کردم و تجربه کار در تهران، دلبستگی‌ام رو به این شهر بیشتر و بیشتر کرد. محیط کاری پویا، صمیمیت محل کار، محیط حرفه‌ای و تمام مزایای دیگه‌ای که بامیلو داشت و داره.

از مرداد ۱۳۹۴ زندگی پر از سفر و پر از مصاحبه و پر از جاده و پر از همه تلاطم‌ها، من رو رسوند به ۱۶ شهریور و مصاحبه با آژانس تبلیغاتی بین‌المللی داروگ و خیلی یهویی و خیلی سریع، بدون اینکه حتی آمادگی داشته باشم، دوره آزمایشی ۱۰ روزه و بعد از اون دوره ۳ ماهه شروع شد و من به صورت جدی ساکن تهران شدم.

دوره عجیبی بود، هر روز یک سفر کوتاه از غرب به شمال شرق تهران، سفری که ۲ ساعت و نیم هر روز صبح برای رفت و هر روز عصر هم ۲ ساعت و نیم برای برگشت طول می‌کشید. سختی مسیر و مسائل مختلف باعث شد تصمیم بگیرم محل کار رو تغییر بدم و بعد از تموم شدن دوره ۳ ماهه داروگ، کارم رو در شتابدهنده دیموند شروع کنم.

از مرداد امسال تا امروزی که ۱۰ اسفنده، اینقدر تو جاده زمینی و هوایی شیراز و تهران در سفر بودم که خط به خط مسیرها رو حفظ شدم. شرایطی بود که نه شیراز دلم آروم می‌گرفت و نه تهران. حالا کم‌کم دارم به این غربت عجیب عادت می‌کنم و یاد می‌گیرم تنهایی رو تبدیل کنم به انرژی‌ مثبت و حسابی از این فرصتی که دارم استفاده کنم، فرصتی برای ساختن خود، فرصتی برای بلوغ فکری و فرصتی برای بزرگ و بزرگ‌تر شدن.

– – –

پی‌نوشت ۱: به صورت عجیبی مسیر نوشته وقتی به قلم رسید تغییر کرد، وقتی آدم رشته افکارش رو روی کاغذ (روی ادیتور بلاگ) میاره، حرفا انگاری که عوض میشن، انگاری که یه چیزای دیگه به ذهن میرسه.

پی‌نوشت ۲: تغییر همیشه سخته، تغییر محل زندگی، تغییر محل کار، تغییر نحوه زندگی و تغییر عادت‌ها

پی‌نوشت ۳: اول قصه کجا بود؟ خودم هم واقعاً اول قصه رو گم کردم.

پی‌نوشت ۴: به همه پیشنهاد میدم چنین تغییری رو تجربه کنن. تغییری که به مهاجرت منتهی بشه و به جدا شدن از تمام حریم امن و آسایش و شیرجه زدن تو دریای متلاطم زندگی. تجربه ناب و لذت بخشیه. وقتی بتونی توی تلاطم، شنا کردن رو یاد بگیری، اون وقته که احساس موفقیت و پیروزی واقعی رو تجربه می کنی.

یه وقتایی یه اتفاقاتی تو زندگی میفته که آدم رو ناچار به گرفتن یه سری تصمیمات می‌کنه که باعث می‌شه زندگی و آینده شخص توی تلاطم موج‌های نارآرام گیر کنه و سال‌های سال از ساحل امن دور بشه. اینکه اون اتفاقات چی هستن مهم نیست، مهم اون تصمیم حیاتی و خطرناکی هست که تو مسیر زندگی آدم رو در دریای خروشان می‌اندازه.

شاید یه تصمیمی مثل مهاجرت

حالا مهاجرت می‌تونه چند صد کیلومتر باشه، می‌تونه چند صد هزار کیلومتر باشه. تو دنیایی که روحیه و فرهنگ اعضای خانواده با هم فرق داره، تفاوتی نداره فاصله مهاجرت چقدر باشه.

• محله به محله
• شهر به شهر
• کشور به کشور
• حتی سیاره به سیاره
• شاید هم کهکشان به کهکشان

دنیای همه ما آدما یه کهکشان واسه خودش داره و مهاجرت تو هر شرایطی کم از مهاجرت کهکشانی نیست.

خروج از ساحل امن خانواده، از آغوش امن و محبت و قلب‌هایی که واسه آدم می‌تپه به دنیایی که ماورای زمین و انسانیت هست، دنیایی که ترس و اندوه، گاهی هم پشیمونی، احساس غالب شده و امنیت روحی آخرین چیزی هست که دنبالش می‌گردی، چون لحظه به لحظه فقط به امنیت شخصی و امنیت مالی فکر می‌کنی.

مهاجرتی که به خاطر استقلال و امنیت مالی باشه، حتی وقتی تو آغوش امن خانواده استقلال و امنیت مالی داری، ولی احساس می‌کنی واسه جامعه مفید نیستی، تبعاتی داره که آدم رو عوض می‌کنه. آدم واقعاً می‌شه یه مهاجر کهکشانی. انگار از سیاره اسب‌های مهربون شاخدار، رفته باشی به دنیای سیاهی‌ها و جادوگرهای وحشتناک.

شاید اینقدرا هم بد نباشه و من عمق فاجعه رو با مبالغه دارم توصیف می‌کنم. شاید هم واقعاً همینقدر که شبیه مبالغه است بد باشه.

اصلاً چی می‌شه که آدم از شهرش، از حریم امنش، از وطنش فرار می‌کنه؟ آره، دقیقاً فرار می‌کنه. موندن همیشه بد نیست، فرار هم همیشه بد نیست. من فرار کردم؟ نمی‌دونم. شاید هم فرار نکردم. دنبال جایی گشتم که اثربخش باشم، جایی که مفید باشم. و متاسفانه اون جایی که تونستم مفید و اثربخش باشم، چند صد کیلومتر و چند صد سال نوری با حریم امن خونه و آغوش پدر و مادر فاصله داره. که کاش نداشت ….

این  گاه‌نوشته‌های مهاجرت کهکشانی قراره تجربه من از این مسیر باشه، شاید یه روزی، یه وقتی، یه جایی، یه نفر مثل من بخواد از شهرش و وطنش بزنه بیرون، شاید بخواد فرار کنه، شاید هم …. حالا هر چی اسمش رو بشه گذاشت، شاید همین نوشته‌ها بتونه یه راهنمایی باشه برای آدم‌هایی شبیه من که فداکاری و قصی‌القلبی رو خوب بلدن. مهاجرت فداکاری و قصی‌القلبی داره، اینکه بتونی با دلتنگی کنار بیای، اینکه بتونی از تمام لحظات خوش و خاطرات قشنگ کنار خانواده بگذری، اینا فداکاری و قصی‌القلبی نیاز داره. مهاجرت خیلی سخته، سخت‌تر از چیزی که بشه باورش کرد. آدم وقتی سختی‌اش رو می‌فهمه که دیگه برگشتن براش سخت شده، وقتی که به شرایط موجود عادت کرده. اون وقته که می‌گن: نه راه پس داری نه راه پیش

– – –

پی‌نوشت ۱: این گاه‌نوشته‌ها بیشتر شبیه حرفایی هستن که نمیشه گفته بشن، نمیشه با صدای بلند اونها رو بیان کرد، نکنه همسایه دیوار به دیوار زندگی، که شاید اسمش یأس و ناامیدی باشه، شاید هم اسمش غم باشه، نباید این همسایه اینا رو بشنوه. آدم وقتی از حریم امن خونه دور میشه، احساس تنهایی و ضعف ممکنه بهش غلبه کنه، باید خندید و خندید و لبخند زد و پرانرژی بود، تا این همسایه بدچشم، زندگی آدم رو تلخ نکنه.

پی‌نوشت ۲: شاید به نظر برسه این گاه‌نوشته‌ها مبالغه زیاد دارن که خب دارن، آدم وقتی تنها میشه، قوه تخیل و داستان‌نویسی و حتی شعرسرایی‌اش حسابی گل می‌کنه.

دیروز که سوار اتوبوس شدم، چند تا دختر جوون تر از من آخر اتوبوس نشسته بودن و حرف می زدن و می خندیدن. این اتفاق باعث شد من به یاد چند سال پیش و خاطرات خودمون بیفتم، وقتایی که بچه سال تر بودیم و توی اتوبوس دانشگاه آخر اتوبوس مینشستیم و به قولی گل می گفتیم و گل می شنیدیم.

یه لحظه پیش خودم فکر کردم که مگه چند سال گذشته که اینقدر این خاطره ها دور به نظر می رسن، اینقدر شبیه این به نظر می رسه که ده سال، شاید هم بیست سال از اون جوونی ها و شیطنت ها و خنده های بی دغدغه گذشته؟

چی شد که اون خنده ها تموم شدن و واسه پیدا کردن آرامش و شادی، افتادیم تو تلاطم دریای مواج زندگی؟ چی شد که استفاده از لحظه مون از بین رفته و آینده نگر شدیم؟ چی شد که حتی واسه خندیدن هم دنبال دلیلی می گردیم که بشه باهاش آینده رو ساخت؟ واقعاً چی شد؟

– – –

پی نوشت: این پست ادامه دارد …

همیشه میگن آرزوهات رو یه جا یادداشت کن، تو یادت میره ولی خدا یادش نمی‌ره. شاید چیزی که امروز داری، آرزوی دیروزت بوده.

البته من آرزوهام همیشه یادم هست و تلاش می‌کنم مسیر به وقوع پیوستن اونها رو بسازم.

از چند سال پیش که با آقای مهرانی و سایت ایشون آشنا شدم، دلم می‌خواست یکی از کارگاه‌های ایشون رو حتماً شرکت کنم. بالاخره بعد از چند سال دیروز فرصت این پیش اومد که در کارگاه کوله‌پشتی شرکت کنم. یه کارگاه فوق‌العاده خوب با یه عالمه درس زندگی.

کارگاه کوله‌پشتی، دیروز با همکاری ۲۰تا۳۰ و شتاب‌دهنده دیموند برگزار شد. یک کارگاه ۵ ساعته که خیلیزود گذشت و آرزو می‌کردم کاش ساعت‌ها ادامه داشت.

آخر کارگاه آقای مهرانی خواستن که به این فکر کنیم با مواردی که امروز فهمیدیم و یاد گرفتیم، از شنبه روی چه کاری انرژی می‌ذاریم؟

فکر می‌کنم من می‌خوام این سه تا مورد رو توی زندگیم بیشتر کنم:

۱- خواندن مجدد سایت آقای مهرانی، این بار با دقت خیلی خیلی بیشتر

۲- مطالعه بیشتر کتاب

۳- تمرین از بین بردن خجولی!!! (شاید عجیب به نظر برسه ولی واقعاً یه جاهایی خجالت بزرگترین مشکلی هست که باعث خیلی اتفاق‌های دیگه میشه)

البته مورد چهارمی هم هست. اینکه ریز به ریز جزییات و اتفاقات و همین‌طور مواردی که یاد گرفتم یا فکرم رو مشغول کرده رو در یک پست دیگه بنویسم.

اگه امسال قبل از عید بخوام کوله‌پشتی رو بنویسم، قطعاً می‌نویسم کوله‌پشتی‌ای که واقعی‌تر شد.

– – –

پی‌نوشت ۱ : ممنون از تیم خوب ۲۰تا۳۰ که این کارگاه رو هماهنگ کردن و برای من فرصت شرکت کردن ایجاد شد.

پی‌نوشت ۲: ممنون از دیموند که فضا رو برای کارگاه در اختیار گذاشتن. فضای دیموند یکی از فوق‌العاده‌ترین فضاهایی هست که آدم می‌تونه با آرامش تمام کار کنه و یاد بگیره.

پی‌نوشت ۳: ممنون از آقای مهرانی عزیز برای این کارگاه فوق‌العاده

یه وقتایی، یه زمان‌هایی، یه لحظه‌هایی تو زندگی هست که می‌شینی و به شروع یه زنجیره اتفاق فکر می‌کنی و اینکه چطور اینقدر زندگیت عوض شده.

یه وقتی یه جایی از زندگی می‌بری، خسته می‌شی حتی ناامید می‌شی، ولی یه اتفاق، یه لحظه یه ثانیه همه زندگی عوض می‌شه.

امشب بعد از مدت‌ها تصمیم گرفتم بنویسم، دست به قلم بشم، دست به کیبورد بشم و بنویسم. از تغییر بنویسم، از تابستانی که گذشت و تمام اتفاقات هیجان‌انگیز و زنجیرواری که من رو به لحظه‌ای که الآن باشه رسوند.

نوشتن بهونه می‌خواد، انگیزه می‌خواد، انرژی می‌خواد و این سلسله اتفاقات بهونه و انرژی و انگیزه داد تا باز بیشتر از ۱۴۰ کاراکتر بنویسم.

– – –

یه مدت پیش یه پست نوشتم در مورد اولین تجربه رفتن به کنسرت پاپ محسن یگانه. قصه زندگی من شاید از اون روز شروع شد که علی‌رغم سردرد شدید و حال بد، تصمیم گرفتم با زور دو تا قرص برم به کنسرت.

یه سه‌شنبه هیجان‌انگیز، روز بعدش و روز بعدترش و روزهای بعدش همگی پر شدن از اتفاقات هیجان‌انگیز. تمام این روزهای خوب رو کسانی برام رقم زدن که بهترین‌های زندگیم هستن.

معرفت آدما، انگیزه‌بخش‌ترین و قشنگ‌ترین حس دنیاست.

– – –

بریم سراغ تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ

مردادی که پر بود از مصاحبه کاری و رویداد و همایش. ۴ روز در هفته تهران و سه روز شیراز.

مصاحبه ماشین زمان میهن بلاگ که به لطف دوست خوبم آقای اعتضادی روز تولدم در آپارات منتشر شد.

اولین رویداد استارتاپ گرایند شیراز که با کمک یه تیم فوق‌العاده با همراهی، همکاری و پشتیبانی آقای صابری (نماینده تهران) با کلی هیجان و انرژی برگزار شد.

حضورم در دومین مجمع جهانی کارآفرینی جوانان در تیم اجرایی که باعث آشنایی با آقای رضوی (نماینده مجمع)، ملودی حسینی و سایر دوستان شد.

و اینجاست که میگن: هیچ لذتی فراتر از برگزاری رویداد نیست. فکر کنم من به جای اکسیژن، با برگزاری رویداد نفس می‌کشم.

شهریوری که ….

با یه مسافرت استثنائی شروع شد.

با مهاجرت به تهران ادامه پیدا کرد.

و با برگزاری دومین رویداد استارتاپ گرایند شیراز تموم شد. رویدادی که با حضور بیش از ۲۰۰ شرکت‌کننده برگزار شد. به نظر من، آشنایی با تیم آیرین یکی از بزرگترین و مهم‌ترین اتفاقاتی بود که در اکوسیستم استارتاپی شیراز رخ داد.

تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ پر بود از اتفاقاتی که همگی با هم دست به دست هم دادن تا ابعادی فراتر از دنیای بلوری زندگی رو ببینم و به مراحلی از رشد شخصیتی برسم که بتونم الآن در همین لحظه بگم واقعاً یک سال بزرگ شدم.

برای تابستانی که گذشـــــــــــتـــــــ خدا رو شکر می‌کنم و از تمام افرادی که در این تابستان استئنائی در زندگیم نقش داشتن ممنونم.

– – –

پی‌نوشت ۱: یه لحظه توی زندگیم هست که هیچ‌وقت فراموشش نمی‌کنم. ۱۵ مرداد ۱۳۹۴ و تولد سورپرایزی (سه روز قبل از تولدم) و خاطره‌ای که دوستام با کمک خانواده برام رقم زدن. تا اون لحظه از زندگی، معنی اشک شوق رو با تمام وجود حس نکرده بودم و اون لحظه و اون ثانیه با تمام وجود مفهومش رو لمس کردم.

پی‌نوشت ۲: یه جایی از زندگی فکر می‌کردم باید یه بخش مهم از زندگیم رو برای همیشه کنار بذارم، اما باز سرم رو بالا گرفتم و محکم قدم برداشتم. اگه چیزی رو دوست دارین، اگه کاری باعث میشه رضایت داشته باشین، از هیچی نترسین، قدم بردارین.

روزهای آخر سال ۹۲، در پست کوله‌پشتی من، بخشی از دستاوردها و تجربیاتی که دوست داشتم در سال ۹۳ هم همراهم باشن رو نوشتم. سال ۹۳ رو با سفر حج شروع کردم که شاید بهترین تجربه محسوب میشه.

سال ۹۳ درس‌های خیلی خیلی خیلی زیادی برای من داشت، تجربه‌های متفاوت، سختی‌های جدید و شکست‌های خیلی جدیدتر. همیشه میگن بعد از هر شکست پیروزی هست، اما وقتی پیروزی اتفاق میفته که آدم از شکست قبلی تجربه کسب کنه و باز همون اشتباه رو تکرار نکنه.*

سال ۹۳ رو در حالی شروع کردم که از شغل سابق استعفا داده بودم، البته به جز اینکه شغلم رو دوست نداشتم یک دلیل دیگه داشت و اون هم آسیب‌دیدگی دستم بود که متاسفانه دچار فلج مقطعی شده بود و با فیزیوتراپی به وضعیت نسبتاً خوب برگشت.

سال ۹۳ رو با حلالیت طلبیدن از اطرافیان، دوستان، خانواده و هر کسی رو هر جایی می‌شناختیم شروع کردیم، چون عازم سفر حج بودیم.

سال ۹۳ رو با سفر حج شروع کردم، سفر نابی بود که هیچ‌وقت نخواستم از تجربیات و خاطراتم چیزی بنویسم تا همیشه در قلبم بمونه.

سال ۹۳ برای من پر بود از سفر، سفرهای کاری. سفرهایی پر بار برای روح.

سال ۹۳ برای من پر بود از موقعیت‌های شغلی جدید و رسیدن به شغلی که فوق‌العاده است.

سال ۹۳ پدربزرگم از میان ما رفت …

سال ۹۳ دوره کارشناسی ارشد تمام شد.

سال ۹۳ تمامی استعدادهایی که در تست استعدادیابی برام شناسایی شده بود به صورت بالفعل و در فعالیت‌های مختلف به کار گرفته شد.

سال ۹۳ استعدادهای نهفته دیگه‌ای که داشتم شکوفا شد.

سال ۹۳ واسه من پر از سفر بود که یکی یکی همه رو بیان می‌کنم.

سفرها

اولین سفر: سفر معنوی حج

دومین سفر: تهران – سفر استارتاپی – اولین رویداد ماشین استارتاپ ناب تهران : برگزارکننده بودن در این رویداد، تجربه نابی برای من به همراه داشت. برگزاری با استاندارد جهانی، همکاری با افراد حرفه‌ای و کسب تجربه در چنین فضای نابی باعث شد بخشی از مسیر زندگی من تغییر کنه.

سومین سفر: زنجان – سفر استارتاپی – رویداد استارتاپ ویکند زنجان: تیم برگزاری فوق‌العاده، نماینده جهانی فوق‌العاده، مربیان فوق‌العاده …. همه چی عالی بود

چهارمین سفر: تهران – مصاحبه کاری: اینکه روز تولدت، ۴ ساعت توی اتوبوس باشی و برسی تهران و بری جایی که قرار بوده برای مصاحبه بری، خیلی باهات گرم و صمیمی برخورد بشه، به مناسبت تولدت به ناهار مهمونت کنن (اون هم فیش اند چیپس)، بعد از اون به جای یک مصاحبه خشک، یک مصاحبه در پارک در حال خوردن بستنی رو تجربه کنی و همه و همه، نوید این رو بده که چقدر این محیط شرکت رو دوست داری. مصاحبه من فوق‌العاده بود.

پنجمین سفر: تهران – سفر استارتاپی – رویداد Slush تهران: سفرهایی که برای لایوبلاگ استارتاپ‌تی‌وی انجام دادم، همشون در جایگاه خودشون تجربه نابی بودند. رویداد Slush علاوه بر سختی‌های خودش برای بهبود فعالیت‌های لایوبلاگ استارتاپ‌تی‌وی به من کمک کرد.

ششمین سفر: مشهد – سفر تفریحی: خیلی خوشحالم که بعد از مدت‌ها تونستم به این سفر برم، هم زیارت و هم دیدن دوستانی که مدت‌ها دلتنگشون بودم. خوشحالم که در جای‌جای ایران دوستانی دارم بهتر از آب روان.

هفتمین سفر: تهران – سفر کاری: حس اینکه برای اولین بار بیمه بشی و سابقه کار رسمی داشته باشی.

هشتمین سفر: تهران – سفر کاری: کنفرانس VP Design برای مدیران سازمانی

نهمین سفر: بوشهر – سفر استارتاپی – میتاپس استارتاپی بوشهر: سخنرانی جلو ۵۰۰ نفر اونقدرا هم سخت نبود که به نظر می‌رسید. واقعاً خوشحالم که دعوتم کردن و این دعوت باعث شد من دوست دانشگاه دوره کارشناسیم رو بعد از ۴ سال ببینم.

دهمین سفر: تهران – سفر استارتاپی: نشست‌های ماهانه ایران استارتاپز یکی از بهترین فرصت‌هایی هستن که گروه استارتاپ‌های ایران ایجاد کرده.

یازدهمین سفر: قزوین – سفر استارتاپی – استارتاپ ویکند قزوین

دوازدهمین سفر: تهران – همایش کاربردپذیری: میزان احترام و حرفه‌ای بودن رو واقعاً می‌شد در این رویداد و از برخورد برگزارکنندگان دید. خوشحالم که فرصتی پیش اومد و در کنار این بزرگواران بودم.

سیزدهمین سفر: تهران – سفر استارتاپی – دومین رویداد لین استارتاپ ماشین تهران: صحبت از رویداد ماشین استارتاپ ناب رو میسپارم به پست‌های قبلی و بعدی که نوشتم و خواهم نوشت.

چهاردهمین سفر: بوشهر – سفر استارتاپی – رویداد استارتاپ ویکند بوشهر : جدا از غذاهای به شدت خوشمزه‌ای که بوشهر خوردیم، گرمی و صمیمیت مردم جنوب کشور رو به عینه دیدم و حس کردم. واقعاً بوشهر فوق‌العاده بود.

سفر دائمی: از ۷ خرداد، یک سفر هفتگی رو شروع کردیم که تا آخر سال موفق شدیم ۳۵ سفر ۲ ساعته در کنار هم باشیم، تو این سفرهای دو ساعته، با دوستان جامعه استارتاپی شیراز، دور هم جمع شدیم تا تجربیاتمون رو به اشتراک بذاریم و با دعوت از افراد فعال، اکوسیستم استارتاپی شهرمون رو گسترش بدیم. ما برای این جلسات اسم نذاشیم و ترجیح دادیم با همون اسم جلسات هفتگی پیش بریم.

فعالیت‌های کاری

استارتاپ‌تی‌وی: برای اولین بار همزمان با برگزاری رویداد لین استارتاپ ماشین تهران، با لایوبلاگ این استارتاپ رو لانچ کردیم. استارتاپ‌تی‌وی اولین رسانه تصویری استارتاپ‌های ایران هستش که مهدی علیپور به عنوان بنیانگذار و من و آرش ماهر به عنوان هم‌بنیانگذار داریم روش کار می‌کنیم.

پوکولیو: یادم میاد اولین باری که کلاس طراحی وب رفتم، هدفم راه‌اندازی یک سایت در زمینه گردشگری برای شیراز بود و وقتی همکاری در استارتاپ پوکولیو به من پیشنهاد شد، خیلی زیاد خوشحال شدم. امیدوارم در سال ۱۳۹۴ بتونیم این استارتاپ رو به مرحله مد نظرمون برسونیم.

تکلی: نشریه الکترونیکی تکلی با هدف معرفی استارتاپ‌های ایران به انگلیسی زبانان فعالیت خودش رو تیر ماه ۹۳ شروع کرد.

بامیلو: شاید فوق‌العاده‌ترین اتفاق سال ۹۳ برای من، کار کردن در تیم فوق‌العاده خوب بامیلو بود. درسته که دورکاری بودم و کمتر در محل شرکت حضور داشتم، ولی حداقل زمانی رو هم که در شرکت بودم برام حس نابی به همراه داشت. جدا از اینکه فعالیت‌های مجازی و جلسات اسکایپی هم جو حاکم بر تیم رو به من منتقل میکرد. مهم‌ترین و فوق‌العاده‌ترین تجربه من در این سال، به کار گرفتن استعدادم در بازاریابی و ترکیب اون با تخصصم در رسانه‌های اجتماعی بود که در نتیجه «متخصص رسانه‌های اجتماعی» عنوانی بود که در این سال به عنوان تخصص من معرفی شد.

لین استارتاپ ماشین شیراز: فعالیت‌های برگزاری این رویداد رو شروع کردیم و این رویداد ۲ تا ۴ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ برگزار میشه. تا این لحظه، ۵۰% از ظرفیت رویداد تکمیل شده.

جنبش Lean IN: یکی از اتفاقات نابی که در حین اولین رویداد لین استارتاپ ماشین تهران برای من و مهدیه افتاد، آشنایی با شریل سندبرگ معاون فیسبوک و رهبر این جنبش بود، این جنبش برای حمایت از بانوان هست و ما تلاش داریم با معرفی زنان موفق، انگیزه‌بخش سایر بانوان کشورمون باشیم.

دوستان

سال ۹۳ برای من پر بود از دوست‌های جدید و دوستی‌های جدید و دوستی‌های کهنه‌ای که به قول رستاک، یه کهنه شرابه که ۳۰ سالشه. خوشحالم که در این سال تمامی این دوستان رو در تک‌تک لحظات در کنارم داشتم.

تصمیمات آینده

زندگی فراز و نشیب زیاد داره، مهم اینه که از این همه پاراگراف بالا که حاصل ۳۶۵ روز زندگیم بود، چه تجربه‌ای کسب کردم، چه چیز جدیدی یاد گرفتم و چه تصمیماتی برای آینده گرفتم:

سال ۹۴ سال طلوع خورشیده، قراره سحرخیر بشم تا کامرواتر از سال ۹۳ بشم.

سال ۹۴ سال ورزشه، قراره ورزش کنم تا سلامتیم بهبود پیدا کنه.

سال ۹۴ قراره چایی نخورم یا حداقل کمتر چایی بخورم که قطعاً برای سلامتیم خیلی مهمه.

سال ۹۴ سال تمرکزه، وقتش رسیده که با تمرکز روی یکی از استارتاپ‌ها، به سمت آینده برم.

سال ۹۴ سال نوشتنه، بیشتر و بیشتر، تجربیاتم رو می‌نویسم و منتشر می‌کنم.

سال ۹۴ سال مطالعه است، بیشتر و بیشتر و خیلی بیشتر از قبل مطالعه خواهم کرد. حامیان محیط زیست مجبورم ازتون معذرت بخوام ولی من واقعاً بدون کتاب کاغذی نمیتونم کتاب بخونم. خیلی تلاش کردم از روی آیپد کتاب بخونم ولی اثربخشی کتاب کاغذی خیلی بیشتره.

سال ۹۴ سال یادگیریه، بیشتر و بیشتر برای یادگیری وقت میذارم.

سال ۹۴ سال چالش فردیه، بیشتر از سال گذشته برای خودم چالش تعریف خواهم کرد و به رشد فردی خودم بیشتر و بیشتر کمک می‌کنم.

سال ۹۴ سال مشاوره است، هر کسی که کمک بخواد، من در خدمتم که در حوزه‌های تخصصی خودم بهش مشاوره بدم.

سال ۹۴ سال …، کی می‌دونه چی ممکنه پیش بیاد؟

کوله‌پشتی ۹۴

دلم می‌خواد کوله‌پشتی سال ۹۴ رو پر کنم از تجربه‌های خوب، پر کنم از تمام نقاط قوتی که دارم، پر کنم از انسان‌های دوست‌داشتنی که سال ۹۳ رو در کنارشون رشد کردم و قد کشیدم و بزرگ شدم که اگر نبودن شاید هیچ‌وقت چنین لحظه‌ای برام رقم نمی‌خورد:

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از دوستی‌های خوب

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از همکاران خوب و خوب‌تر

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از استعدادهای بالقوه بالقعل شده

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از نقاط قوت

کوله‌پشتی ۹۴ من پر شده از تجربیات خوب

اینا دیگه تو کوله‌پشتی نیستن

غم‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید سرشار از انرژی مثبت و شادی باشه.

کینه‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از فداکاری و گذشت باشه.

خاطرات تلخ رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از طعم شیرین زندگی باشه.

خستگی‌ها رو میذارم تو همین سال بمونه، کوله‌پشتی ۹۴ من باید پر از انرژی باشه.

– – –

* : این پاراگراف در کوله‌پشتی قبلی هم نوشته شده بود.

– – –

پی‌نوشت:

اول: تشکر می‌کنم از خدا برای استعدادهایی که بهم داده و کمک‌های بی‌دریغش در زندگیم.

دوم: تشکر می‌کنم از پدر و مادرم و تمامی کمک‌هاشون و حمایت‌هاشون و اینکه چنین زندگی نابی رو برام رقم زدن و باهام همراهی کردن تا به آرزوهام برسم.

سوم: تشکر از دوستان خوبم که امسال هم در کنارم بودن.

چهارم: تشکر از همکارانم که دوستان خوبم شدن.

پنجم: تشکر از همگی

نیمی از روز گذشته رو در بیمارستان “مادر و کودک” بودم. فضای بخش زایمان بیمارستان یه فضای خاص هست، یه شادی غیرقابل وصفی تو این فضا پراکنده شده. مادرهایی که علی‌رغم دردی که دارن، از تولد فرزندشون خیلی خوشحالن. پدرهایی که هم دیدن فرزند خوشحالشون کرده، هم نگرانی برای سلامت همسرشون تو نگاهشون موج می‌زنه.

بخش زنان و زایمان بیمارستان‌های اینجا، قانون ورود آقایان ممنوع رو داره. پدرها فقط ساعت ملاقات رو می‌تونن کنار همسر و فرزندشون باشن. تو سالن انتظار بخش زنان، می‌تونین مردایی رو ببینین که خستگی و نگرانی‌شون با لایه‌ای از شادی و شعف پوشونده شده. نوزادهایی که تازه پا به این دنیا گذاشتن و برخی با دقت همه اطراف رو نگاه می‌کنن و صداهای آشنا رو دنبال می‌کنن. توی رفتار نوزاد، شاید به صورت غریزی، میشه توجهشون به پدر و مادر رو دید. نوزادی که صدای پدر رو می‌شنوه و چشماش رو باز می‌کنه. بعضی از رفتارهایی که از نوزادای تازه متولد شده می‌بینین به نظر غریزی میاد، اما اگر کمی دقت کنید، حس والد – فرزندی رو میشه تو رفتار این نوزادا دید.

تو دنیای امروزی که همه چیز تحت تاثیر دغدغه‌های امروزی و نارضایتی هست، حضور تو چنین فضای پربرکتی با این نعمات زندگی، بهترین و ناب‌ترین انرژی ممکن رو به آدم هدیه می‌کنه.

– – –

پی‌نوشت: از زندگی خسته شدید؟ حس می‌کنید همه چی پوچ و بی‌هدف شده؟؟؟ برید یه شیرخوارگاه و نوزادهای کوچیک رو ببینید. حس زندگی تو وجودتون جوونه می‌کنه.

این نوشته، با کمی تفاوت نسبت به ساختار وبلاگ نوشته شده، پس قضاوت نکنید.

ساندکلود باز بود و آهنگ‌ها یکی یکی رد می‌شدن، رسید به یه پادکست که آهنگ پس‌زمنیه‌اش “همیشه با همیم – 25 باند” بود. این آهنگ واسه من یادآور یکی از بهترین خاطرات زندگیم هست. این خاطره برمی‌گرده به شب دوم برگزاری استارتاپ‌ویکند شیراز که شام رو در کنار چند تن از مربیان و میزبان برنامه صفر و یک بودم. مربیانی که الآن از بهترین دوستانم به حساب میان. اولین بار این آهنگ رو اون شب شنیدم. 9 آبان 1392 برای من خاطره شد.

لحظه‌ای که الآن داریم در اون زندگی می‌کنیم برای فردا میشه خاطرات دیروز. باید طوری این لحظات رو بسازیم که وقتی در آینده، به گذشته فکر می‌کنیم از شادی و هیجان اون لحظات انرژی بگیریم و بتونیم لحظات بهتری رو بسازیم. لذت و شادی انتهایی ندارن. ما در مقابل سلامت روحمون و شادی روحمون مسئولیم. شاد باشیم و شادی رو بسازیم، خندیدن سخت نیست. لحظات خوب داشتن سخت نیست، فقط کافیه از قید و بند و تکلف دور بشیم و از کوچکترین لذتی شاد بشیم، لذتی مثل خوردن یه دسر خوشمزه.

به دنیا میایم، بزرگ میشیم، میریم مدرسه، میریم دانشگاه و … !!! همین جا صبر کنید. چرا میریم دانشگاه؟ واسه اینکه تخصصی کسب کنیم و بعدش بر اساس اون تخصص کاری پیدا کنیم. چرا میخوایم کار پیدا کنیم؟ تا از تخصصمون استفاده کنیم و واسه جامعه مفید باشیم و برای گذران زندگی هم درآمدی داشته باشیم.

این یه روند طبیعی هست که همه مردم طی میکنن. بخش عمده ای از زندگی ما آدما، به کار کردن اختصاص داره، کار میکنیم تا درآمد داشته باشیم تا بتونیم زندگی کنیم. حالا اینکه این روند درست هست یا نه، به برداشت هر کسی از زندگی خودش مرتبط میشه. نظر شخصی من این هست که کار کردن لازمه، آدم باید توی زندگی مفید باشه و به هم نوعانش خدمتی ارائه بده. یه نانوا برای بقیه مردم نان میپزه، یه فروشنده توی سوپرمارکت لوازم مورد نیاز مردم رو از کارخونه ها میگیره و توی محله عرضه میکنه، هر کدوم به نوعی خدمتی به بقیه ارائه میکنن و در ازا خدمتشون درآمد دارن.

بخش عمده‌ای از ساعات روزانه ما به کار میگذره. به نظر من انسان نسبت به هر لحظه اش مسئوله و هر لحظه باید از نفس کشیدنش لذت ببره، در همین راستا، باید از شغل و کارش راضی باشه و لذت ببره. شغل باید طوری باشه که به اندوخته‌های آدم اضافه کنه و راهی برای پیشرفت و رشد مغز پیش روی آدم بذاره. واسه انجامش آدم نیازمند یادگیری مطالب جدید باشه و کار روتین نباشه. شغل باید طوری باشه که از انجام جز به جزئش لذت ببریم و از اینکه کارمون این هست لذت ببریم.

من جز اون دسته افرادی هستم که از کارم راضی نیستم، چون به معلومات چیزی اضافه نمیشه و کار جدیدی یاد نمیگیرم و متاسفانه اعصاب خردی زیاد داره کارم. یه شغل پروژه ای هست که نه قراردادی داره نه تعهد خدمتی، هر زمان بخوام میتونم دست از کار بکشم اما اولین موضوع وجدان کاری هست که اجازه نمیده میانه راه کار رو ول کنم و موضوع مهم دیگه بحث حقوقش هست که چون منبع درآمد ثابت دیگه ای ندارم، نمیتونم راحت کارم رو ول کنم. اما واقعیتش این هست که دلم میخواد هر چه زودتر پروژه تموم بشه و بتونم با آرامش به کارایی که خودم بهشون علاقه دارم بپردازم.

این نوشته رو نوشتم تا به همه کسایی که وبلاگم رو میخونن بگم که شما در مقابل شادی و لذت زندگی تون در هر لحظه و ثانیه مسئولید، دنبال درس و تخصص و شغلی باشید که از انجام دادنش لذت ببرید.

دیروز بعد از حدود 10 روز، رانندگی کردم. لذت رانندگی و پشت ماشین نشستن اون هم بعد از یک سوم ماه، واسه من که به شدت به اتومبیل وابسته هستم اونقدر زیاد بود که دچار شعف شده بودم. در حین این احساس شعف و خوشحالی، یه موضوعی به ذهنم خطور کرد که باعث شد در موردش بنویسم.

دنیای امروزه ما با دنیای نسل قدیم خیلی فرق داره:

ما سوار ماشین شدن رو به پیاده روی ترجیح میدیم.

ما نان ماشینی رو به نان تنوری ترجیح میدیم.

ما غذاهای ماشینی رو به غذای خونگی ترجیح میدیم. (فست فود و … )

ما بازی ماشینی رو به بازی حضوری و فیزیکی ترجیح میدیم. (بازی‌های کامپیوتری)

ما ارتباط ماشینی رو به صحبت حضوری ترجیح میدیم. (ایمیل و اسمس و چت و …)

ما زندگی ماشینی رو به زندگی واقعی ترجیح میدیم. (زندگی مبتنی بر وب و شبکه‌های اجتماعی و دنیای مجازی)

ما آدمایی هستیم وابسته به ماشین. اگه روزی فناوری رو ازمون بگیرن، مثل این میمونه که یکی از اعضای حیاتی وجودمون رو ازمون بگیرن و همین “ماشین” شکافی است عمیق بین نسل قدیم و جدید. نسلی به فاصله سنی 20 سال و فاصله واقعی یک قرن.