ذهن انسان خیلی قوی هست. تا جایی که من فهمیدم ذهن در زمان و مکان محدود نیست، هم میتونه به گذشته سفر کنه و هم به آینده.

حالا اینکه چطور یه ذهن رو به نحوی فعال کنیم که وقایع آینده رو ببینه به نظر من کار خاصی لازم نداره، فقط اینکه بخوای و باور کنی که چنین استعدادی در وجودت نهفته هست.

آدم با قابلیت های ویژه ذهنش تا جایی میتونه پیش بره که واسه تک تک قدم هاش و تک تک ثانیه ها و لحظه های زندگیش برنامه ریزی کنه.

مثل یه بازی شطرنج و درخت تصمیم گیری میمونه، که آدم با دیدن همه احتمالات ممکن میتونه قدم بعدی و حرکت بعدی رو مشخص کنه.

این کار نیاز به استفاده از عنصری داره به نام “مغز”. یادمه معلمی داشتیم تو دوره راهنمایی بهمون میگفت مغزتون رو آکبند نگه ندارین، ازش استفاده کنین. ذهن و مغز هر چی بیشتر ازشون استفاده بشه قوی تر میشن.

و اگه یه ورزشی مثل “بدنسازی” واسه ذهن و مغز وجود داشته باشه اون ورزش “مطالعه و تفکر” هست.

بخوانید و بیندیشید.

یکی از کارایی که من خیلی دوست دارم، خوندن وبلاگ دوستان و آشنایی با عقاید و تفکراتشون هست، این کار باعث رشد ذهن و تقویت عقاید خودم میشه.

وبلاگ شخصی علیرضا اعتضادی رو که اخیراً باهاش آشنا شدم، بهتون معرفی میکنم.

امیدوارم شما هم مثل من از خوندن وبلاگ دوستانتون لذت ببرید.

تو قسمت ۱۲ سیزن ۱ سریال تاچ، یه جمله قشنگی گفت:

We, human don’t like change, we fight it.

ما انسان‌ها، تغییر رو دوست نداریم، باهاش می‌جنگیم.

واقعاً هم همینطوره، ما در مقابل تغییر منعطف نیستیم و بیشتر ماها در مقابل تغییر هر چند مثبت باشه و هر چند حس خوبی بهمون بده جبهه گیری داریم. خیلی وقتا با اینکه میدونیم یه تغییر برامون مفیده و ازش لذت میبریم به خاطر اینکه به رفتارهای قبلی عادت کردیم با تغییر مقابله میکنیم.

اینکه انسان بتونه در مقابل تغییر منعطف باشه به نظرم یه استعداد بالقوه است که با تمرین و تلاش بالفعل میشه، همه ما قابل تغییر هستیم، ولی تغییر باید مستمر و به مرور زمان و پایدار باشه، تغییرات آنی پایدار نیستند.

بیاید واسه تغییر جامعه از خودمون شروع کنیم و قطره قطره و ذره ذره جلو بریم تا تغییر مفید و پایدار حاصل بشه.

همه ما حداقل یک بار در طول هفته مجبور به استفاده از وسایل نقلیه عمومی و علی الخصوص تاکسی ها میشیم، حتی ماهایی که اتومبیل شخصی داریم مسلماً برامون پیش میاد که ناچار به استفاده از وسایل نقلیه عمومی بشیم.

به شخصه بعد از تکرار در تکدر خاطر از راننده های تاکسی، فقط از اتوبوس به عنوان وسیله نقلیه عمومی استفاده میکنم و خب خدا رو شکر اکثر مواقع خودرو شخصی دارم و کمتر پیش میاد سوار اتوبوس هم بشم.

بگذریم، موضوع صحبت در مورد تاکسی هاست و راننده هاشون.

ما روزمره از تاکسی ها استفاده میکنیم واسه رفتن به محل کار و محل تحصیل و غیره و غیره، تصور کنید روزی رو که با یه راننده خوش برخورد مواجه میشید و مقایسه اش کنید با روزی که با یه راننده بداخلاق مسیر رو طی میکنید.

مسلماً تاثیر این دو فرد متفاوت روی روز شما و اخلاق شما خیلی زیاده.

این روزا بعد از دیدن سریال Touch خیلی زیاد به نظریه آشوب علاقه مند شدم.

حالا چی شد که این پست رو نوشتم، مسلماً هیچ راننده تاکسی ای اهل وب و خوندن وبلاگ نیست ولی خب، بالاخره دلنوشته است و یه جور خواهش و خواسته که ممکنه روزی به گوش بقیه هم برسه.

راننده های تاکسی عزیز، خستگی و بی حوصلگی و کم خوابی و وضع مالی خراب واسه همه هست، چرا با اعصاب خردی بیشتر روزمون رو خراب کنیم و باعث تکدر خاطر بقیه بشیم

چرا واسه منفعت خودتون، به خاطر چند قدم جلوتر از کورس(تاکید میکنم فقط دو سه قدم) یه کورس اضافه تر کرایه بگیرید؟

 چرا  مسیر روزمره رو کرایه های متفاوت میگیرید به بهونه قیمت دلار و شیر و تیرآهن؟

دانشجویی که فقط ماهیانه  200هزار تومن میگیره و هر روز ناچاره با تاکسی تردد کنه مسلماً روزی 500 تومن اضافه تر ازش بگیری خرج ماهیانه اش کم میاره

بیاید یه کم با انصاف باشیم، هم تو مسائل مادی، هم تو مسائل اخلاقی و معنوی

روزمون رو با مادیات و اخلاقیات خراب نکنیم.

یکشنبه ای دیگر با معرفی سایتی دیگر:

این روزا بیشتر از هر وقت دیگه عبارت “تجارت الکترونیک” به گوش میرسه، اینکه تجارت و کسب و کار چیه دیگه همه باهاش آشنا هستن. حالا وقتی واژه الکترونیک قبل یا بعد یه کلمه قرار میگیره ناخودآگاه ذهنمون رو میفرسته سمت اینترنت و دنیای تحت وب و کاری که بشه توی اینترنت انجامش داد.

سایت لوکوپوک رو که من اخیراً باهاش آشنا شدم مثل یه بازارچه مجازی میمونه که هر کسی میتونه واسه خودش یه مغازه مجازی داشته باشه و سرویس و خدمات و اجناسی رو که داره به مشتریان عرضه کنه.

سایت یک پزشک در معرفی این سایت یه متن داره که پیشنهاد میدم مطالعه اش کنید.

فیلترینگ واسه ماها عادی شده، یه جورایی عادت کردیم بهش، سایت و وبلاگی اگه فیلتر نباشه برامون عجیبه و اینقدر ازش تو دنیای مجازی مثل توییتر و فیسبوک میگیم که فلان سایت فیلتر نیست که فیلتر میشه. بالاخره دیگه بعد این همه سال عادت کردیم. از حدود 12 سال پیش که سایت orkut بود و بعدش هم سایت gazzag و اخیراً هم فیسبوک و توییتر. اینا حالا سایت‌های ارتباط جمعی هستن و طبیعی هست فیلتر بشن. گاهاً با وبلاگی برخورد می‌کنیم که نوشته‌های خوبی داره و دوست داریم روزانه اونا رو دنبال کنیم،

یادمه چند وقت پیش من هر سایتی رو که دنبال می‌کردم به گوگل ریدر اضافه میکردم، مطالب سایت توی گوگل ریدر لود میشد و می‌تونستم سایت ها و وبلاگ‌های فیلتر شده رو هم دنبال کنم. اما متاسفانه خود گوگل ریدر فیلتر شد و خب دسترسی بهش سخت، اینطوری هم نیست که همه جا بشه از وی پی ان و بقیه فیلترشکن‌ها استفاده کرد، خیلی جاها پورت‌های پراکسی رو میبندن و حداقل من راه دیگه ای بلد نیستم.

اخیراً هم که گوگل اعلام کرده که میخواد گوگل ریدر رو تعطیل کنه این شده که فیدلی به عنوان یه RSS Reader  توی بورس افتاده. امیدوارم این یکی دیگه قابل استفاده برای عموم بمونه.

یه وقتایی دلت گرفته، میخوای کاغذ و خودکار رو برداری و بنویسی، غصه هات رو بنویسی، دردهات رو بنویسی، شکست هات رو بنویسی، از هر چیزی که تو دلت هست بنویسی، نوشتن خوبه، دلت میخواد بنویسی

بنویسی تا قلبت سبک شه، بنویسی تا دلت آروم بگیره، بنویسی تا لرزش قلبت، لرزش دستت و لرزش پات کم بشه، بنویسی تا بتونی باز بلند شی و راه بری، بنویسی تا باز بتونی زندگی رو از سر بگیری

بنویسی و هی بنویسی

ولی خب یه مشکل اساسی هست، واسه افرادی که ناخواسته و ناآگاهانه به وسایل الکترونیکی مثل موبایل و کامپیوتر اعتیاد دارن، نوشتن سخت ترین کار ممکنه، یه جورایی لذت رو کاغذ و با دست خودشون نوشتن رو دارن از دست میدن، انگشتاشون ضعیف میشه.

شاید بگن تایپ میکنیم، ولی تایپ کردن اونقدری که باید انگشت ها رو ورزیده نمیکنه، مخصوصاً اینکه با وجود اسمارت فون ها و تبلت ها، تایپ کردن هم از فشار دادن کلید کیبورد به لمس کردن صفحه تقلیل پیدا کرده.

اینجوریه که ماها شدیم یه عده آدم ضعیف که دائم به کامپیوتر و موبایلمون وابسته ایم، ترجیح میدم تایپ کنیم تا بنویسیم.

ترجیح میدیم توییت کنیم تا بنویسیم.

ترجیح میدم تو ۳۱شب بنویسیم تا توی دفتر کاغذی.

ترجیح میدیم وبلاگ داشته باشیم تا یه دفتر شخصی خصوصی.

چطوره یه روز، فقط واسه یه روز دنیای مجازی رو بذاریم کنار، وسایل الکترونیکی رو بذاریم کنار، با خودمون خلوت کنیم و بنویسیم.

هر چیزی واقعی تر باشه تاثیرش بیشتره، دنیای مجازی رو رها کنیم.

تا حالا شده وقتی سوار آسانسور میشین به آهنگش توجه کنین؟

در همین مورد ویکی پدیا یه مطلب داره که بد نیست مطالعه اش کنین

حالا چی شد که تصمیم گرفتم در این مورد بنویسم، معمولاً تو زندگی آپارتمان نشین امروزی، اولین لحظه ای که از خونه میریم بیرون و میخوایم روزمون رو شروع کنیم، بریم سر کار یا دانشگاه و مدرسه و غیره،  آهنگ آسانسور همراه کننده برنامه آغازین روزمون هست.

پس این مسئله از نظر روانشناسی خیلی مهمه که یه آهنگ ملایم و انرژی بخش و آرامبخش واسه شروع روزمون بشنویم.

پس شرکت های سازنده آسانسورها باید خیلی به این مسئله دقت کنن و نباید سرسری از این مسئله بگذرن

افرادی که در عرصه وب کار میکنن حتماً و حتماً با یه سیستم مدیریت محتوا آشنا هستن، سیستم مدیریت محتوا یا Content Management System

یکی از سی ام اس های فراگیر وردپرس هست که توی ایران سایت های آموزش و فروم های زیادی در موردش هست که میخوام چند تا شون رو معرفی کنم

وردپرس فارسی

وردپرس ایرانی

وردپرس ۹۸ 

انجمن پشتیبانی وردپرس

وردپرس دیزاینر

وردپرس پرو – فروم

وردپرس پارسی 

موفق باشید.

اعراب به ما آموختند که آنچه را که می‌خوریم «غذا» بنامیم و حال آنکه در زبان عربی غذا به «پس آب شتر» گفته می‌شود. اعراب به ما آموختند که برای شمارش جمعیّتمان کلمه‌ی «نفر» را استفاده کنیم و حال آنکه در زبان عربی حیوان را با این کلمه می‌شمارند و انسان را با کلمه‌ی «تن» می‌شمارند؟ شما ۵ تن آل عبا و ۷۲ تن صحرای کربلا را به خوبی می‌شناسید. اعراب به ما آموختند که «صدای سگ» را «پارس» بگوییم و حال آنکه این کلمه نام کشور عزیزمان می‌باشد؟ اعراب به ما آموختند که «شاهنامه آخرش خوش است» و حال آنکه فردوسی در انتهای شاهنامه از شکست ایرانیان سخن می‌گوید. آیا بیشتر از این می‌شود به یک ملّت اهانت کرد و همین ملّت هنوز نمی‌فهمد که به کسانی احترام می‌گذارد که به او نهایت حقارت را روا داشته‌اند و هنوز با استفاده‌ی همین کلمات به ریشش می‌خندد. حداقل بیایید با یک انقلاب فرهنگی این کلمات و این افکار را کنار بگذاریم. به جای «غذا» بگوییم «خوراک»، به جای «نفر» بگوییم «تعداد»، به جای «پارس سگ» بگوییم «واق زدن سگ»، به جای «شاهنامه آخرش خوش است» بگوییم «جوجه را آخر پائیز می‌شمارند»

مسلماً همه این پاراگراف رو بارها و بارها جایی خوندیم یا دیدیم، متاسفانه دوره جدیدی از نژادپرستی و خودبرتربینی در کشور ما در حال شکل گرفتنه که به سخره گرفتن اعراب میپردازه، و متاسفانه جبهه گیری های عجیب و دور از عقلی نسبت به هر چیز وابسته به اعراب و زبان عربی در حال صورت گرفتن هست

سایت گمانه دات کام در یک پست دقیقاً به همین مسئله پرداخته، چقدر زشت و ناپسند هست که ما بدون شناخت زبان خودمون، تا کسی بهمون میگه اعراب به ما یاد دادن بگیم غذا، ما سریع حرفمون رو عوض میکنیم

کاش، کاش، یه کمی کاش فقط یه ذره مطالعه میکردیم و قبل از باور هر اندیشه اشتباهی از منابع معتبر و مستدل مطالعه میکردیم

حتی با قرار دادن چند منبع متناقص و متعارض نسبت به هم و با استفاده از عقل خودمون میتونیم حقیقت و واقعیت رو پیدا کنیم.

ضمناً «تن» واژه‌ای پارسی است و مشخص نیست دوستان شایعه پرداز، چنین اطلاعات عجیبی را از چه منابعی کسب می‌کنند!

۳- چندی پیش تعدادی از مدعیان فرزندیِ کوروش، به صفحه‌ی ولیعهد عربستان حمله کرده و برای تحقیر او و سایر اعراب، از ایشان خواسته بودند «پ چ ژ گ» را تلفظ کند! در تعدادی از به اصطلاح جُک‌هایی که برای اعراب ساخته شده هم این موضوع دست‌مایه‌ی تمسخرشان قرار گرفته است. حالا تصور کنید در متن مذکور ادعا شده که اعراب برای تحقیر ایرانیان به ما آموختند به صدای سگ، پارس کردن بگوییم. سؤالی که اینجا پیش می‌آید این است که در همان مکتبی که این علوم به ایرانیان بی‌سواد و حرف گوش کن تدریس می‌شد، آموزگار تازی چگونه «پ» را تلفظ می‌کرده؟!
اینجا هم مختصری از نظریه‌ی آقای اشکبوس در مورد تفاوت پارس با پاس (که لزوماً مورد تأیید ما نیست):
«واژه‌ی پارس به معنی صدای سگ درست نیست. تلفظ درست این واژه به معنی صدای سگ “پاس” است که به نادرستی پارس آمده و جا افتاده است. وظیفه‌ی سگ پاسداری و پاسبانی است و پاس کار اوست. سگ پاس می‌کند یعنی با صدایش دارد پاسبانی می‌کند. امروزه کردها (مثلاً کردهای فهلوی یا فَیلی) درست تلفظ می‌کنند و پارس نمی‌گویند. ئه و سه گه فره پاس ئه کا. یعنی آن سگ خیلی پاس می‌کند…»:

۴- در انتهای متن هم افشاگری دیگری صورت گرفته: «اعراب به ما آموختند که شاهنامه آخرش خوش است.» حالا این دوستان چگونه فهمیده‌اند که این ضرب‌المثل ساخته‌ی اعراب بوده، جای بسی تأمل است. جالب‌تر اینکه این قشر هر جا که نام عرب بر زبانشان می‌آید، در ادامه از صفاتی چون سوسمارخور و بی‌سواد و انواع الفاظ رکیک دیگر استفاده می‌کنند؛ ولی در جای جای این متن از آموختن ایرانیان از تازیان سخن گفته‌اند! اعرابی که این همه زشتی به ما آموختند، چرا خوردنِ سوسمار نیاموختند؟! گویی این یکی از دستشان در رفته! (فرض بر این گذاشته شده که به گفته‌ی آنان، سوسمار خوردن کار زشتی است)