سلام
چهارشنبه اول!
به نظرتون چند تا چهارشنبه دیگه باید بگذره تا این دل‌های وامونده آروم بگیره؟
خطاب به شمایی که رفتید، که کاش بی‌درد رفته باشید، که کاش رنجی نکشیده باشید، که کاش تو اون آخرین لحظه‌ها، نفهمیده باشید چه بر سر آرزوهای پر‌پر شده‌تون اومده!
کاش هیچ‌وقت عکساتون رو ندیده بودم!
کاش هیچ‌وقت اسماتون رو نخونده بودم!
کاش هیچ‌وقت اسماتون رو نشنیده بودم!
کاش هیچ‌وقت عکس و فیلم تشییع‌جنازه‌هاتون رو ندیده بودم!
کاش هیچ‌وقت …!
کاش دنیا جای بهتری بود! کاش بودید هنوز! کاش و هزار کاش!
ازتون معذرت می‌خوام، اما من دیگه تاب و توانم رو از دست دادم! توییتر رو بستم! اینستاگرام رو هم همینطور!
دیگه اخبار نمی‌خونم! دیگه از عکساتون فرار می‌کنم!
چه فایده! هر بار چشمام رو می‌بندم، عکسای شاد و خندونتون، به خصوص عکس عروسی جلوی چشمم ظاهر می‌شه!
ما محکومیم به زنده موندن با این داغ! داغی که گلومون رو طوری فشار می‌ده که نه می‌میریم، نه زنده‌ایم!
ازتون معذرت می‌خوام، معذرت می‌خوام که شاید دیگه از این اندوه اینجا ننویسم، اما هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم!
روحتان شاد!
