پنجشنبه ۱۴ خرداد ۱۳۹۴ – روز اول کنفرانس iBridges

کنفرانس با حضور حدود ۱۴۰۰ نفر شرکت‌کننده شروع شد. البته با کمی تاخیر که خب متاسفانه برای ایرانی‌ها یک مسئله عادی شده.

در مورد سخنرانی‌ها دلم نمی‌خواد چیزی بنویسم، چون به نظر من بهتره خودتون ویدیوهای این کنفرانس رو ببینین. در لینک http://ibridges.org/main-hall-program-videos/ می‌تونین تمامی سخنرانی‌های سالن اصلی کنفرانس رو ببینین.

دوست دارم بیشتر به حواشی و اتفاقاتی که در خارج از سالن اصلی و جلسات برنامه‌ریزی شده میفته صحبت کنم. اما قبل از اون باید بگم سخنرانی Dave McClure فوق‌العاده بود و شاید عجیب باشه که من سخنرانی دکتر حمید بیگلری رو بیشتر از سخنرانی دیو مک‌کلور دوست داشتم.

عموماً بخش عمده‌ای از زمان چنین کنفرانس‌های به شبکه‌سازی اختصاص داره و صبح با سلام و احوالپرسی با دوستان ایران شروع شد. دوستانی که در سایر همایش‌ها و کنفرانس‌ها دیده بودیم.

شاید عجیب باشه اما من همین روز اول فهمیدم که به طور عجیبی خجالتی شدم، البته شاید تحت تاثیر سفر به «فرنگ» بوده و استرس تنهایی و حتی خستگی راه که خب شاید بهانه یا توجیه به نظر برسه. کسایی که من رو از نزدیک می‌شناسن قطعاً می‌دونن که اصلاً خجالتی نیستم. در هر صورت کشف این روحیه خجالتی توی وجودم باعث شد که خودم رو به برقراری ارتباط با آدما و صحبت کردن مجبور کنم. راه‌حل هر مشکل در مواجهه با اون پیدا میشه نه در فرار از اون.

در مورد افراد و کسایی هم که باهاشون آشنا شدم ترجیح میدم چیزی ننویسم و باز به حواشی حاشیه‌ها بپردازم.

وقت ناهاره و باز مطمئن نیستم گوشت و مرغ غذاها حلال هستن یا نه، ناچاریم چند روز به گیاهخواری بگذرونیم. غذای گیاهی بیشتر شبیه غذاهای تایلندی یا کره‌ای با یه عالمه ادویه کاری بود و برنج هم به صورت نرم و سرد. اما طعم جالبی داشت و من واقعاً غذا رو دوست داشتم.

البته تقریباً ۹۹٫۹% از شرکت‌کننده‌ها ظاهراً از غذا ناراضی بودن ولی من عموماً سعی می‌کنم با شرایط کنار بیام، کمی غذا خوردم تا سر پا بمونم و به میان‌وعده بعدی با شیرینی‌های به شدت خوشمزه رویداد برسم.

از اونجایی‌که مسئولیت اکانت توییتر ibridgesfest از زمان جشنواره کارآفرینی پل با من بود، قرار بر این شد که من تا جایی که می‌تونم در توییتر کنفرانس و سخنرانی‌ها رو پوشش بدم. با تجربه لایوبلاگی که داشتم، تصور می‌کردم این کار ساده باشه، چون همیشه در حین رویدادها با سرعت بسیار زیادی این کار رو انجام می‌دادم. تفاوت اینجا بود که حالا زبان انگلیسی هست و همزمان باید انگلیسی بشنوی و در حینی که داری جمله بعدی رو می‌شنوی، جمله قبلی رو به فارسی ترجمه کنی، تایپ کنی و پست کنی. دو فعالیت تبدیل شده بود به ۴ فعالیت و نمی‌دونم مغز انسان باید چند پردازنده داشته باشه تا بشه زبان غیر زبان مادری رو با همون سرعت مشابه در رویدادهای فارسی زبان لایوبلاگ کرد. واقعاً تجربه هیجان‌انگیزی بود.

یه اتفاق جالب امروز افتاد، یکی از سخنران‌های ایرانی، در یک جمع برگشت گفت: As you know، شیرازیا حال و حوصله ندارن.

دوست دارم همین جا نظرم رو در مورد حرف ایشون بزنم. اولین مورد اینه که ایشون این حرف رو در یک جمعی که افراد غیر ایرانی حضور داشتن زدن و خب تا اونجایی که من می‌دونم اعتماد به یک ملت زمانی شکل می‌گیره که مردم احترام به خود و کشورشون بذارن و اتحاد در اون جامعه احساس بشه. گفتن چنین حرفی، علاوه بر توهین به یک قومیت (شهر) نشون میده ما برای هم‌وطن‌های خودمون احترام قائل نیستیم و در یک عرصه بین‌المللی هم چنین بی‌احترامی رو در ملا عام نشون میدیم.

جدا از اینکه من خودم به عنوان یک شیرازی از حرف ایشون به شدت ناراحت شدم، از تمام کسانی که روزی جایی و در محلی سخنرانی خواهند داشت، خواهش می‌کنم احترام به وطن و هم‌وطن‌تون رو فراموش نکنین.

راستی، داشت یادم می‌رفت که این رو بگم، از اونجایی که یادم رفت شام رویداد رو بخورم نظری در مورد شام ندارم. همینطور اینکه ناچار شدیم کلی محدوده هتل رو بگردیم تا یه رستوران ترک با گوشت حلال پیدا کنیم. غذاش فوق‌العاده خوشمزه بود.

جمعه ۱۵ خرداد ۱۳۹۴ – روز دوم کنفرانس iBridges

در لینک http://ibridges.org/main-hall-program-videos/ می‌تونین تمامی سخنرانی‌های سالن اصلی کنفرانس رو ببینین.

حواشی همیشه هست. سعی کنین درگیر حواشی نشین.

پرانتز باز:

(روز دوم من با مازیار آشنا شدم که فضای کار مشابهی با من داشت و حوزه تخصصی یکسانی داشتیم و با ۱۳ سال سابقه، متخصص‌ترین فردی بود که من در زمینه Social Media Marketing تا به حال باهاش آشنا شدم. هم‌صحبتی با مازیار تجربه فوق‌العاده‌ای برای من بود و امیدوارم بتونم خیلی چیزها در زمینه کارم ازش یاد بگیرم.)

پرانتز بسته.
دوست داشتم حتماً این یک نفر رو معرفی کنم.

آخرین برنامه روز دوم Pitch Fest Award Ceremony بود که توی این برنامه ۶ تا استارتاپ برتر رو انتخاب کردن و جایزه این ۶ تیم بازدید از Silicon Valley بود. از اونجایی که در زمان ارائه هیچ‌کدوم از این استارتاپ‌ها نبودم، نمی‌تونم توضیحی در موردشون بدم، امیدوارم در ویدیوهای سایت، ارائه‌های استارتاپ‌ها رو هم اضافه کنن.

از غذای امروز چیزی ندارم بگم، چون نفهمیدم چی بود، اول فکر کردم لازانیاست ولی نبود.

شب با جمعی از دوستان به کافه رفتیم. وقتی هر کدوم در مورد بیزنس‌هاشون حرف می‌زدن به این فکر می‌کردم که ما چقدر عقب هستیم چه در تخصص و چه در انسانیت و فروتنی.

کاش بتونم فردی موفق باشم مثل چنین دوستانی.

از تارت خوشمزه‌ای که اونجا خوردم نگم که خب نمی‌تونین امتحانش کنین به دلتون می‌مونه، لازمه البته عکسش رو بذارم.

شنبه ۱۶ خرداد ۱۳۹۴ – روز سوم کنفرانس iBridges

در لینک http://ibridges.org/main-hall-program-videos/ می‌تونین تمامی سخنرانی‌های سالن اصلی کنفرانس رو ببینین.

روز آخر کنفرانس بود و می‌خواستم نهایت استفاده رو ببرم، سعی کردم در تمامی Session هایی که علاقه داشتم شرکت کنم. البته هر ساعت ۱۵ سشن به صورت موازی برگزار می‌شد که این کار رو واقعاً سخت می‌کرد، ولی وقتی اطلاع دادن که فیلم تمامی جلسات رو در دسترس خواهند گذاشت، با خیال راحت اولویت‌بندی کردیم.

همیشه به اختتامیه که نزدیک میشیم، آدم دچار احساس دلتنگی میشه و دچار حس حسرت که کاش بیشتر استفاده کرده بودم و خب من دچار هر دو حس شدم. خیلی چیزها دوست داشتم از افرادی که اونجا هستن یاد بگیرم و خیلی تجربه‌های جدید که دوست داشتم کسب کنم.

اما زمان در گذر است ….

تجربه جدید امروز این بود: اکانت توییتر iBRIDGES_news رو به من سپردن تا روز آخر رو حسابی توییت کنم. من هم تا جایی که تونستم برای هر دو اکانت توییت پست کردم. واقعاً کار سختی بود دو زبانه توییت کردن. بابت این تجربه واقعاً خوشحالم و ممنونم که مسئولیتی رو بهم سپردن. داشتن مسئولیت همیشه برای من لذت‌بخشه.

آهان، ناهار امروز فوق‌العاده خوشمزه بود، یه لازانیا گیاهی فوق‌العاده عالی که به شدت لذت بردم ازش.

به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی است ….

– – –

پی‌نوشت ۱: این سفرنامه بیشتر به حواشی و تجربیات من به یک سفر خارج از ایران هست و قراره فقط دل‌نوشته باشه، به همین خاطر اصلاً به مسائل تخصصی نپرداختم.

پی‌نوشت ۲: سرعت اینترنت خیلی خوب بود. البته ظاهراً برای ما. دوستانی که از سیلیکون ولی در کنفرانس شرکت کرده بودن، از سرعت اینترنت ناراضی بودن.

چهارشنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۴، یک روز قبل از شروع رسمی همایش، ساعت ۸:۲۵ صبح طبق چیزی که روی بلیت نوشته شده بود رسیدیم برلین. دقیقاً سر ساعتی که توی بلیت نوشته شده بود. حتی ۱ ثانیه هم تاخیر نداشت. چقدر برای زمان بقیه ارزش قائل هستن.

اینترنت رایگان فرودگاه رو استفاده کردیم تا آدرس هتل رو بگیریم و یکی از دوستان مسیر اتوبوس رو برامون فرستاد. اول از همه برای من عجیب بود که چرا مسیر اتوبوس رو فرستاد، مگر نه اینکه میریم بیرون و تاکسی سوار میشیم، طبیعیه تو ذهن من فقط چنین پروسه‌ای وجود داشت، اما به محض اینکه از سالن اصلی فرودگاه Tegel برلین خارج شدیم خط‌های مختلف اتوبوس در ایستگاه‌های مشخص قرار داشتن که ما ایستگاه خط مورد نظر رو از یکی از راننده‌ها پرسیدیم و به راحتی سوار اتوبوس شدیم. جالب بود که خود راننده بهمون گفت که این بلیت تا دو ساعت اعتبار داره و میتونین هر چند تا اتوبوس خواستین سوار شین در طول این دو ساعت.

پیدا کردن هتل یه کمی سخت شد، که به کمک گوگل مپز تونستیم مسیریابی کنیم و اونجا بود که من فهمیدم GPS هیچ نیازی به اینترنت نداره.

توی هتل خیلی راحت مستقر شدیم و بعد از اون به سمت سالن همایش iBridges رفتیم. City Cube در قسمت جدید برلین قرار داشت به همین خاطر افراد آدرس دقیق رو نمی‌دونستن، اما نکته قابل توجه اینجا بود که وقتی از کسی سوال می‌پرسیدیم سریع به سراغ نقشه شهر و نقشه مسیر اتوبوس‌های شهر می‌رفت و بهمون می‌گفت سوار چه اتوبوسی بشیم و کجا پیاده بشیم و اتوبوس رو عوض کنیم.

در تمام ایستگاه‌ها تابلویی نصب شده بود که دقیقه ورود اتوبوس بعدی رو نشون می‌داد و دقیقاً سر اون زمان دقیق اتوبوس در ایستگاه می‌ایستاد. توی اتوبوس وقتی می‌خواستیم کرایه رو پرداخت کنیم سنت نداشتیم و یه پسر بچه بهمون سنت داد و باهامون حساب نکرد. فهمیدیم که عادت دارن به کمک کردن اینطوری و یکی از شادی‌ها و حس‌های خوب زندگی براشون هست که هر طوری می‌تونن کمک کنن.

رسیدیم به City Cube. برای من به عنوان یک ایرانی که در زمان همایش‌های مختلف در محل‌های مختلف انواع تبلیغات دیده میشه، دیدن یه فضای خالی اطراف محل برگزاری، بدون حتی یک پوستر یا بنر عجیب بود. پیش خودم فکر کردم، وااااااااای اینا هنوز آماده نیستن.

دانشجویان ایرانی از سراسر آلمان و حتی کشورهای دیگه مثل آذربایجان به عنوان نیروی داوطلب تیم برگزاری اومده بودن، به تیم‌های مختلف تقسیم‌بندی شده بودن و هر تیم شرح وظایفش رو تحویل گرفته بود.

حدود ساعت ۵ بعد از ظهر بود که فعالیت‌هایی اجرایی و آماده کردن میز پذیرش و غیره شروع شد. یک بنر بزرگ برای درب ورودی، و چند بنر کوچک برای میز پذیرش که فقط و فقط لوگوی iBridges رو نشون می‌داد.

نه از لوگوی اسپانسرها خبری بود، نه جمله‌های معناگرای عجیب و غریب و چیزهای دیگه‌ای که ما در رویدادهامون استفاده می‌کنیم. سادگی لذت‌بخشی در کل همایش وجود داشت. برای من به عنوان یک فرد ایده‌آل‌گرا واقعاً دیدن چنین محیطی لذت‌بخش بود.

برای پکیج پذیرش چی میدن؟ یک آویز گردنی با اسم و مشخصات و یک قمقمه برای آب.

– همین؟

– – بله، همین. [نقطه ته خط]

– وا !!!!!! چقدر بی‌توجه و واه و واه و واه، چقدر بی‌احترامی!!!!!!!!!
حالا اصن چرا قمقمه میدن؟؟!!!! چقدر عجیب؟؟

– – برنامه کنفرانس رو دیدی؟

– نه بابا پکیج پذیرش که ندادن، برنامه‌شون کجا بود؟؟؟

– – اپلیکیشن کنفرانس رو بگیر، هم برای اندروید هست، هم iOS و هم ویندوزفون

– خب حالا چه ربطی به برنامه داره اصن این قمقمه؟؟

– – خب طول بعضی از برنامه‌ها بیشتر از ۱ ساعته، به این فکر کردن شاید یکی تشنه بشه و می‌تونه با خودش آب ببره داخل سالن تا به خاطر تشنگی قسمتی از برنامه رو از دست نده. *

شاید بد نباشه اینجا بگم کاش ما هم می‌تونستیم تجمل‌پرستی و تجمل‌گرایی رو توی رویدادها و همایش‌هامون کنار بگذاریم، همایش iBridges همایش بزرگی بود با حضور بیزنس‌من‌های** بزرگ، سرمایه‌گذاران و افرادی که از نظر کلاس کاری و توان اقتصادی در سطوح بسیار بالا قرار دارن، اما درگیر تجمل نبودن.

کاش و کاش و هزار کاش ما هم می‌تونستیم چنین کاری برای پکیج پذیرش انجام بدیم و درگیر خواسته‌های اسپانسرهایی که در ازای دادن ۱ میلیون تومن، هزارها انتظار دارن نمی‌شدیم.

افرادی بودن که برای این همایش ۴۰ هزار دلار پول داده بودن اما هیچ جا ازشون اسمی برده نشد، چون دوست نداشتن شناخته بشن، دوست داشتن به صورت ناشناس به پیشبرد و پیشرفت این کنفرانس کمک کنن.

و باز هزاران هزار کاش که ما چنین افرادی رو در کشورمون داشتیم.

موقع پذیرایی، چون اسنک مرغ بود و کسی نمی‌دونست حلال هست یا نه، آقای زواشکیانی لطف کردن و برای من و بقیه دوستان پیتزای گیاهی سفارش دادن و روز اول برلین با پیتزای بسیار خوشمزه به سر شد.

ترکیبات: اسفناج و پنیر

– – –

* این مکالمه یک مکالمه خیالی است و اتفاق نیفتاده، فقط شبیه‌سازی رفتارهای مشابه در ایران که در رویدادها و همایش‌های قبلی دیده بودم.

** نتونستم کلمه معادلی برای Businessman به کار ببرم. اگر کلمه مناسبی سراغ دارین ممنون میشم معرفی کنین.

– – –

پی‌نوشت: آلمان فضای سبز زیادی داره و هم شهر فرانکفورت و هم برلین از بالا به شدت سبز بودن. لذت‌بخش بود دیدن چنین شهرهای صنعتی که اینقدر فضای سبز دارن.

سلام.

هفته گذشته فرصتی پیش اومد تا بتونم در کنفرانس iBridges 2015 که در آلمان برگزار شد شرکت کنم. اینکه میگم فرصت، واقعاً فرصت بود، چون یک بار ویزام ریجکت شد و با لطف تیم اجرایی برلین، همینطور زحمات آقای غانم‌زاده و همکاری سفارت آلمان در عرض یک روز ویزای من رو صادر کردن و تونستم به این سفر برم.

پیش از این تنها سفر خارجی که رفته بودم، حج عمره بود که با توجه به اینکه با کاروان و همراه با خانواده سفر می‌کردم تجربه به نسب راحتی بود.

اما این سفر اروپایی که نسبتاً در اون تنها بودم و لازم بود به نوعی کشف ناشناخته‌ها داشته باشم، واسم پر از ترس و دلهره بود.

در طی این پست و چند پست آینده، می‌خوام تجربیاتی که از این سفر داشتم بنویسم.

شروع: فرودگاه امام خمینی – تهران

صف طولانی که جلوی کانتر پرواز فرانکفورت هواپیمایی Lufthansa بود برای من خیلی جالب بود، فرودگاه فرانکفورت یکی از فرودگاه‌های بین‌المللی هست که به تمام کشورها پرواز داره.

بعد از گذر از صف طولانی تحویل بار، مهر خروج از کشور و سوار شدن به هواپیما، اولین تجربه خوبی که داشتم، این بود که راهرو مستقیم به سمت هواپیما منتهی می‌شد و از انتظار برای اتوبوس و طی کردن مسیر طولانی فرودگاه مهرآباد خبری نبود. وقتی وارد هواپیمایی غربی میشی، طبیعی بود که خانم‌ها توی هواپیما حتی قبل از خروج از فرودگاه امام، بی حجاب بودن.

پذیرایی هواپیمایی با اینکه شب بود و اکثر مسافرها خوابیده بودن، اینقدر زیاد بود که دلم می‌خواست به مهماندارها بگم لطفاً برید بخوابید.
چند وعده نوشیدنی مختلف از آب معمولی و آب گازدار، نوشابه، آب‌میوه و آب جو رو چندین بار سرو کردن. همینطور دستمال گرم مرطوب که واقعاً برای سبک کردن صورت از فشار داخل کابین کارآمد بود.
آخرین پذیرایی هم مربوط به صبحانه می‌شد و یک وعده کامل غذایی بسیار خوشمزه.

فرودگاه فرانکفورت

وقتی وارد فرودگاه فرانکفورت شدیم، یک نفر فارسی زبان جلوی خروجی بود و همه مسافرها رو به پرواز بعدی‌شون راهنمایی می‌کرد. فرودگاه فرانکفورت اینقدر بزرگ بود که برای رفتن از یک ترمینال به ترمینال دیگه، بایستی سوار ترن می‌شدیم. ترن‌هایی بدون راننده که واقعاً برای من جالب بود چطوری اتوماتیک در اون ارتفاع کنترل میشن. یه کمی که به شرایط فکر کنین واقعاً ترسناک بود.

یکی از بزرگترین دغدغه‌های من این بود که، یعنی خودشون چمدون من رو می‌فرستن برلین؟ نیازی نیست تحویل بگیرم و خودم تحویل هواپیمایی بعدی بدم؟
حقیقتش این بود که تا لحظه‌ای که بارم رو تحویل نگرفتم، همش از گم شدن چمدونم می‌ترسیدم.

تجربه جالب بعدی این بود که: وقتی می‌خواستی سوار هواپیما بشی، کسی کارت پرواز رو نمی‌گرفت، خودت باید روی بارکدخوان می‌ذاشتی تا گیت برات باز بشه و به سمت هواپیما بری.

فرودگاه برلین

نیازی نبود سوار تاکسی بشی، تا خود ترمینال اصلی فرودگاه، اتوبوس خط‌های مختلف وجود داشتن و به راحتی می‌شد سوار اتوبوس شد و به مقصد رسید.
و شاید مهم‌تر اینکه، مردم خیلی راحت راهنمایی می‌کردن.
و شاید جالب‌تر اینکه، درصد بالایی از افراد، انگلیسی رو بلد بودن و راحت می‌تونستیم باهاشون حرف بزنیم.

– – –

پی‌نوشت ۱: اگه ۱ ساعت در فرودگاه امام خمینی وقت داشتین، حتماً پیتزاش رو امتحان کنین. اسم پیتزا یادم نیست ولی واقعاً خوشمزه بود.

پی‌نوشت ۲: در طول پرواز، آب بدن به شدت کم میشه، سعی کنین زیاد آب بخورین.

پی‌نوشت ۳: اگه از نظر جسمی ضعیف هستین، قبل از سفر حتماً یه Hype بخورین/بنوشین.