سلام

ریشه‌ها یا همون اصل و نسب! البته اصل نه با اون مفهوم منفی و عجیب‌غریبی که وجود داره!‌ به معنای همون پیشینیان! (چه کلمه سختی شد).

روز ۲۳ دسامبر به “روز ریشه‌ها” نام‌گذاری شده.

– – –

می‌دونم تصویر این پست، بر خلاف تصور نسبت به ریشه‌ها باشه. اینکه ریشه باید در خاکی باشه، اما، نظر من کمی فرق داره، چون ریشه در خاک، حس زمین و کشور رو می‌ده.

این ریشه، ارتباط به اجداد ما داره، خیلی از ما و دوستان ما، اجدادی از کشورهای دیگه داشتن، روسیه، انگلیس، پرتغال و حتی عربستان.

خب حالا این ریشه و اینکه اجداد ما کی بودن چه اهمیتی داره؟

به نظر من هیچی! جز اینکه شاید یه سری ژن معیوب و بیماری ژنتیکی از اجدادمون به ما رسیده باشه، اهمیت آنچنانی نداره.

مهم اینه که ما می‌خوایم تو زندگی کی باشیم و برای چی تلاش کنیم و کجای دنیا رو بگیریم!

چطوری زندگی کنیم! چه مسیری رو تو زندگی انتخاب کنیم!

نام نیکو گر بماند ز آدمی
به کاز او ماند سرای زرنگار

سلام

البته حکمت و تاریخچه پشت Take your parents to Lunch Day چیز دیگری است، اما من از نام‌گذاری روزها، برای ایده گرفتن استفاده می‌کنم.

همه ما یه دوره از زندگی‌مون این حس رو که پدر مادر درکمون نمی‌کنن و حرف ما رو متوجه نمی‌شن و مشابه رو تجربه کردیم، نمی‌گم همه، برخی از ما! اینطوری بهتره.

آره داشتم می‌گفتم که یه دوره‌ای از زندگی، رابطه‌ها و صمیمیت‌ها با مادر پدر کمتر می‌شه. یه وقتایی حتی سخت می‌شه باهاشون حرف زدن یا حتی درد دل کردن. دلتون می‌خواد در سکوت بشینن و به حرفاتون گوش بدن، اما اونا همیشه نگرانن و می‌خوان مشکلات شما رو حل کنن. مادر نشدم، ولی خودم چنین حسی نسبت به خواهر کوچیکترم داشتم و هنوز هم دارم.

یه عشق و علاقه عجیب و غریب، همراه با نگرانی، که طاقت دیدن غم و غصه فرزندشون رو ندارن.

دلایل دیگه‌ای هم وجود داره که این رابطه و صمیمت والد فرزندی، کمی دچار ناهنجاری می‌شه.

وقتی کمی از خانواده فاصله بگیرید، مثلاً ازدواج کنید یا مهاجرت کنید، یه مقداری اون فاصله کمتر می‌شه. حداقل برای من اینطور بود. ساعت‌های بیشتری وقت می‌ذارم باهاشون حرف بزنم. یا حرفای بیشتری دارم برای گفتن و البته راحت‌تر.

حالا بریم سراغ موضوع دعوت کردن پدر مادر به ناهار.

فکر کنم فرصت مهمون کردن مادرم رو نداشتم، ولی پدرم و خواهرم که اومدن خونه‌ام چرا، سفری که مامانم بودن درگیر عروسی بودیم و از مسلم غذا می‌گرفتیم.

هیچ‌وقت به این فکر کردین که غذای مورد علاقه مادرتون چیه؟ اصلاً می‌دونین غذای مورد علاقه مادرتون چیه؟ طبیعیه غذای مورد علاقه پدر رو بدونیم، چون مادرامون همیشه غذاهای مورد علاقه پدرامون رو درست می‌کردن. (برخی از ما بچه‌های این مرز و بوم).

وقتی از خانواده دور می‌شین، واسه تک‌تک لحظه‌هایی که قبل از مهاجرت می‌تونستین باهاشون تجربه کنین دلتون تنگ می‌شه. مثلاً من دلم می‌خواد خانواده‌ام رو ببرم رستوران برنتین شیراز. (بهترین رستورانیه که می‌شناسم، رستوران‌های جدید و خوب رو بهم معرفی کنین)

غذا خوردن و رستوران رفتن یکی از تفریح‌های همگانی محسوب می‌شه (از نظر من) و شاید بهترین جا برای نشستن و دور هم خوش بودن. دیگه لازم نیست سفره پهن کنیم، میز بچینیم یا یکی همش تو آشپزخونه باشه. می‌شه یه فضای گرم و صمیمی رو برای معاشرت ساخت.

قسمت تلخ ماجرا اینه که، همه ما یه روز می‌میریم، تا وقتی فرصت داریم، از وجود هم لذت ببریم.

خدا همه پدر مادرها رو سلامت نگه داره.

نامه‌ای به دخترم یا نامه‌ای به تمام دختران سرزمینم

سلام

عاشق خودت باش! فقط و فقط خودت! تا نفس دهم فقط خودت!

دخترانم، خانواده‌ها از اتفاقات بد دنیا خبر دارن و تلاش می‌کنن دختران‌شون رو از هر آسیبی حفظ کنن. اشتباهه! می‌دونم! باید شما رو در برابر آسیب‌ها مقاوم کنن. به شما آگاهی بدن، کمک کنن تا با سختی‌ها مقابله کنین.

مثل یک نهال، تکیه‌گاهی باشند تا قد بکشید و تنومند بشید و بعد از مدتی، دیگه نیازی به تکیه‌گاه نداشته باشید.

نسل من، با کارتون‌های سیندرلا و سفیدبرفی و زیبای خفته بزرگ شد! بزرگ شدنی اشتباه! انتظار برای شاهزاده سوار بر اسب!

اما، تو شاهزاده خودت هستی! فرمانروای سرزمین و دنیای خودت! محکم‌ترین و قوی‌ترین انسان روی زمین!

عاشق خودت باش و برای خودت زندگی کن.

تا جایی که می‌تونی آهنگ‌های غمگین و افسرده هم گوش نده، چه بهتر حتی به متن آهنگ‌ها توجه نکنی، مثل زالو میفتن به وجودت!

خودت رو با کسی مقایسه نکن. خودت رو با یک لحظه قبل، یک دقیقه قبل، یک روز قبل خودت مقایسه کن.

سینوس و دیفرانسیل به دردت نمی‌خوره، زندگی کن و مهارت زندگی یاد بگیر!

– – –

دخترم، عاشق شدن فیلم و سریال نیست، کلاً زندگی فیلم و سریال نیست، دنیای واقعی خیلی فرق داره به اونچه تو فیلما نشون میدن.

دنبال مدینه فاضله نباش، وجود نداره.

آرامش از درون خودت شروع می‌شه، کافیه خودت رو باور داشته باشی، برای خودت زندگی کنی و برای رسیدن به خواسته‌هات تلاش کنی.

– – –

دخترم، منم حق ندارم بهت بگم چی کار بکن چی کار نکن، من خودم نسبت به تعریف عرف جامعه، سرکش و حرف گوش نکن بودم، هر وقت گفتم ما چی بودیم بچه‌هامون چی شدن، همین جمله رو بکوب تو سر من!

– – –

دخترم، تو مسئول زندگی خودتی، مسئول اشتباهات و تجربه‌های خودت، مسئول خواسته‌هات، مسئول آرزوهات، فقط خودت و خودت!

شاهزاده سوار بر اسب خودت باش، برای رسیدن به خواسته‌هات و آرزوهات تلاش کن، منم کاری از دستم بر میومد کمک می‌کنم. اگه زنده بودم البته.

– – –

دخترم، نمی‌دونم هیچ‌وقت پا رو کره زمین بذاری یا نه، ولی اگه گذاشتی، یه دفتر دارم که واست کلی حرفا رو نوشتم، پیداش کن.

– – –

دخترم، یادت باشه مامانت / بابات بهترین دوستته. هر وقت حس کردی درکت نمی‌کنه، ازش بپرس خودت همسن من بودی چطوری بودی؟ بعد می‌شینه از سختی‌های سن و سال تو می‌گه و غرق می‌شه تو خاطره و نوستالژی!

– – –

دخترم، یادت باشه دوست دارم، همیشه و همه جا!

– – –

پی‌نوشت ۱: شما اگه بخواین نامه به دخترتون بنویسین، چی بهش می‌گین؟

پی‌نوشت ۲: البته من حرفای مفصل‌تری با دخترم دارم، اینا تراوشات ذهنی امروز بود، شاید هم حاصل خستگی‌های ذهنی امروز! جامع نیست! کامل هم نیست! حتی ممکنه درست هم نباشه!

ماه ژوئن به ماه مراقبت از (یا توجه به) پدربزرگ و مادربزرگ (Care For Your Grandparents) نام‌گذاری شده.

اکثر ما، همیشه غرق محبت پدربزرگ مادربزرگ‌هامون شدیم، خیلی از ماها، موقع کودکی وقتی پدر / مادر دانشگاه یا سر کار بوده، خونه پدربزرگ / مادربزرگ می‌موندیم!

عیدی می‌گرفتیم، وقت و بی وقت بهمون هدیه می‌دادن، هر چیزی دوست داشتیم واسمون تهیه می‌کردن و همیشه هم طرفدارمون بودن.

یکی از مادربزرگ‌هام مریض احواله و همین شد که با دیدن نامگذاری ماه ژوئن، فکر کردم که چه موضوعی بهتر از این.

مادربزرگ / پدربزرگ‌ها اول از همه که نوه‌هاشون رو خیلی دوست دارن، دوم اینکه دیدن نوه‌هاشون خوشحالشون می‌کنه و مهم‌تر از همه دوست دارن با نوه‌هاشون حرف بزنن و واسشون قصه تعریف کنن و از گذشته بگن.

ما جوون‌ها ولی درگیر زندگی شخصی می‌شیم و گاهی فراموش‌شون می‌کنیم! کار سختی نیست هفته‌ای یک بار، دو هفته‌ای یک بار بهشون سر بزنیم یا حداقل تلفن بزنیم.

خوشحال کردن مادربزرگ / پدربزرگ‌ها خیلی ساده است، شاید این پست راهنمای خوبی باشه.

– – –

پی‌نوشت: لطفاً برای شفای مادربزرگم دعا کنین.

ما فرزند خودمون هستیم یا مراقب فرزند درونمون باشیم.

وقتی از یه بچه کوچیک (فرض بچه مردمه، چون من بچه ندارم و حس واقعی یه مادر پدر رو نمی‌شناسم) مراقبت می‌کنیم، دقیقاً بهتره که فرض همین بچه مردم باشه، چون به غایت مسئولیت سنگینیه، چون هم امانته، هم دغدغه بیشتری داره، هم نمی‌تونه از خودش مراقبت کنه، هم نسبت به خطرات آگاه نیست، ترس نداره و …

داشتم می‌گفتم، وقتی از یه بچه کوچیک مراقبت می‌کنیم، همه تلاشمون رو می‌کنیم از هر گزند و آسیبی دور باشه، رفاهش رو فراهم می‌کنیم، سرگرمش می‌کنیم و مراقبشیم.

حالا چرا اینو نوشتم؟

ما بچه کوچیک خودمون هستیم. باید مراقب خودمون باشیم!

قصه از اونجایی شروع می‌شه که ما فکر می‌کنیم بزرگ شدیم و دیگه مراقبت از خودمون رو فراموش می‌کنیم. اون وثت همه خطرات و آسیب‌های دنیا حمله می‌کنن سمت ما!

شاید به نظر برسه معنی این حرف اینه که تو ساحل امن بمونیم و ریسک نکنیم، اما اینطور نیست، آدم بزرگا هم بچه‌شون رو می‌برن شهربازی، سفر، کوهنوردی و همه تجربه‌های جدید، ولی مراقبشون هستن که آسیب نبینن.

ما هم باید تو هر لحظه مراقب خودمون باشیم، ما بچه خودمون هستیم!

سریال گمشده، در دو فصل و هر فصل ۸ قسمت پخش شده. هر فصل هم با موضوعی مجزا از فصل دیگه. اینطوری فرق نمی‌کنه کدوم فصل رو اول ببینین.

معرفی سریال در ویکی‌پدیا                    معرفی سریال در IMDB

یکی از سریال‌های متفاوت، با موضوعی جدید و جذاب. البته شاید مخاطبین سریال به نسبت بقیه سریال‌های دنیا تعداد کمتری داشته باشن.

– – –

پی‌نوشت: من این سریال رو خیلی دوست داشتم و امیدوارم فصل‌هایی دیگه‌ای رو بسازن.

– – –

Spoiler Alert

اگه قصد دیدن سریال رو دارین، از این بخش به بعد رو نخونین.

محوریت سریال در مورد جستجو در مورد یک گمشده است که از اسم سریال مشخصه. اما چیزی که باعث شد این سریال برای من جذاب باشه، تصویری بود که از روحیه و عواطف انسانی نشون می‌داد.

اینکه هر شخصیتی چطور با یک مشکل یا غصه (گم شدن عزیزی) کنار میاد یا کنار نمیاد. اینکه آدم عزیزی (فرزند) رو از دست بده چقدر روی تمام روابطش تاثیر می‌گذاره.

نشون دادن این رابطه ناگسستنی و اینکه پدر یا مادر برای بچه‌شون هر کاری می‌کنن، غم گم شدن یا از دست رفتن فرزندشون چه آسیب‌هایی به اون‌ها می‌رسونه.

همیشه این جمله رو شنیدیم: تا پدر / مادر نشی نمی‌فهمی یه مادر / پدر چه حسی دارن. و این سریال خیلی زیبا این حس رو به تصویر کشیده بود.

چیزی که خیلی من رو به فکر فرو برد این نکته بود: غم مشترک باعث شد خانواده‌ها از هم بپاشن! چون برای آرامش نمی‌تونستن به همسرشون رجوع کنن، یکی پذیرش بالاتری داشت، یکی همچنان می‌خواست پیگیر گمشده باشه و در نهایت یکی از زوجین برای آرامش به محیط یا شخص دیگه پناه برده بود!

انگار تنها وفاداری واقعی دنیا، پدر به فرزند یا مادر به فرزنده!

صلح اول به از جنگ آخر vs جنگ اول به از صلح آخر:

اگر فیلم سینمایی حوض نقاشی رو ندیدین، این پست رو نخونین. توی این پست قسمت‌هایی از فیلم رو تعریف می‌کنم.

امروز بعد از ظهر این ویدیو رو دیدم. دیدنش غمناک و دردآور هست. شاید فیلم باشه ولی واقعیت زندگی هست. نه تجملاتی هست نه جلوه‌های ویژه داره، با چند پلان کوتاه یه واقعیت رو نشون میده. همین واقعیتی که در فیلم حوض نقاشی به تصویر کشیده شد.

هم این فیلم کوتاه و هم فیلم حوض نقاشی، عدم رضایت فرزندان از والدینشون که ضعفی دارن نشون میده. توی این ویدیو پدر ناشنواست و دختر احساس سرخوردگی می‌کنه و در فیلم حوض نقاشی هم مریم و رضا ضعفی دارن که این ضعف باعث خجالت پسرشون شده. هر دو فیلم در انتها نشون میدن که فرزند به اشتباه خودش پی برده. ولی فیلم کوتاهی که دیدم واقعی تر هست. زمانی دختر به اشتباهش پی برد که دیگه جای برگشت نبود.

چیزی رو که ما عموماً یاد نمیگیریم این هست که به جای ضعف خوبی رو ببینیم. خیلی بد هست که به خاطر یه کاستی که حکمت خدا در اون نهفته هست تمام خوبی های یک نفر رو نادیده بگیرم.

– – –

پی‌نوشت:

ادامه مطلب و برداشت و تفکر با خودتون.