هر وقت کسی از مشکلاتش میگه، اطرافیان میگن: اینکه چیزی نیست، من یه مشکل دارم بدتر!!! من سختی کشیدم بیشتر!!! این بیماری “من بیشتر” وسعتش به حدی رسیده که کلاً همه میخوان تو باتلاق سختی و بدبختی فرو برن، انگار کلاسش بیشتره، یا انگار تو این مورد هم باید بهترین و اولین باشن. تو داشتن غم و غصه و مشکل امتیاز میدن به هم و میخوان با بار مشکلاتشون تو المپیک شرکت کنن و رکوردشون تو کتاب گینس ثبت شه.
“من بیشتر” بیماری هست که این روزا خیلی زیاد شاهدش هستیم، این بیماری تنها مربوط به محیط اجتماعی نمیشه و هر کسی تو خلوت خودش هم این غم بیشتر رو به خودش تزریق می‌کنه، ولی چطوری؟
وقتی غم داریم ناخودآگاه تمام انرژی‌های منفی دنیا رو جذب می‌کنیم، به حدی که فیلم کمدی نمی‌بینیم، آهنگ شاد گوش نمیدیم و همه چیز به وضعیت دراماتیک کشیده میشه. فیلمای درام و عشق‌های افسانه‌ای، پر از غصه و اشک و آه و اندوه همدم لحظه‌هامون میشن و آهنگ‌های غالب این روزامون به عنوان ناله‌ترین آهنگ‌های سال شناخته میشن. آهنگ‌هایی که تو حالت عادی با شنیدنشون غم عالم خالی میشه تو دل آدم، دیگه وقتی غصه خودش وجود داشته باشه میزان بزرگ‌نماییش رو تصور کنین.
اینجاست که ما هی غم‌زده‌ترین، بدبخت‌ترین، پرمشکل‌ترین و همه ترین‌های دیگه رو به خودمون تزریق می‌کنیم. اعتیاد مبارک !!!
– – –
پی‌نوشت: انتخاب با ماست. فرو رفتن تو باتلاقی پر از کثافت و مشکلات کاذب، یا بلند شدن و ساختن.