سلام
شاید واسه ما ۱۲ اردیبهشت حس روز معلم رو داشته باشه و یاد خاطره‌هامون با معلم‌ها بیفتیم. اما امروز، واسه کل دنیا حکم روز معلم رو داره.
پس معلم‌های عزیز روزتون مبارک.
از معلم آمادگی شروع کنیم تا حتی اساتید دانشگاه. معلم‌های کلاس‌های فوق‌برنامه، کلاس‌های هنری و هر معلمی که چیزی ازش یاد گرفتیم.
که البته اولین معلم همه‌مون پدر مادرمون بودن.
هر کسی بالاخره تو زندگیش، تجربه‌هایی داره. من خدا رو شکر می‌کنم که معلم‌های خیلی خوبی داشتم که به اینجا رسیدم. آدم هیچ‌وقت نمی‌تونه تاثیر محیط رو انکار کنه.
نمی‌دونم شاید آدم‌هایی وجود داشته باشن که اینقدر محکم و خودساخته باشن از همون عنفوان کودکی که هیچ آموزش بیرونی تاثیری روی اونها نذاره. ولی من اینطوری نیستم. من از محیط درس می‌گیرم و اگر الآن هر درصدی از موفقیت رو دارم تجربه می‌کنم، تحت تاثیر آموزش‌هایی بوده که در گذشته توسط معلم‌های مختلف ثبت و ضبط کردم.
گفتم اولین معلم پدر مادرن و خانواده. بعدش رفتم آمادگی (این روزا بهش می‌گن پیش‌دبستانی)، بعدش دبستان، راهنمایی، دبیرستان و آخر از همه دانشگاه، اون وسطا هم کلاس‌های فنی حرفه‌ای و مدیریت صنعتی
کلاس نقاشی، کلاس زبان، کلاس بدمینتون، کلاس شنا، کلاس سفالگری، کلاس موسیقی (ویلن، سلفژ، صداسازی)، مربی باشگاه بدنسازی
چقدر خاطره تو این ۳۱ سال و چند ماه روی هم انباشته شده از معلم‌های متفاوت.
وقتی تصمیم گرفتم این پست رو بنویسم، فکرای دیگه‌ای تو سرم بود، اما وقتی دست به قلم (کیبورد) شدم، انگار همه چی تغییر کرد و پرت شدم تو سال‌ها خاطره!
به احترام همه اون خاطره‌ها، سخن کوتاه! روز معلم مبارک!
