امشب فرصتی پیش اومد که برای تقریباً اولین بار در زندگیم در یک کنسرت پاپ از یک خواننده خوب شرکت کردم. کنسرت محسن یگانه.
تا حالا پیش نیومده بود کنسرت اینطوری شرکت کنم، تنها کنسرت‌هایی که رفته بودم گروه آوازی کر پاسارگاد و ارکستر زهی هنگام بود. یکی دو بار هم کنسرت‌های موسیقی ملل رو شرکت کرده بودم. عموماً افرادی که در این کنسرت‌ها شرکت می‌کنن روحیه هنری دارن و علاوه بر روحیه هنری و توجه تخصصی به موسیقی، فرهنگ رفتاری متفاوتی دارن.
شرکت کردن تو یه کنسرت با آدم‌های معمولی که هر روز می‌بینیم و حالا توی شادی و هیجان یه کنسرت با هم شریک شدیم جالب بود. واقعاً تجربه جدید و نابی بود و میتونم اعتراف کنم که اینقدر دلچسب بود که حاضرم از این به بعد کنسرت تمام خواننده‌ها رو شرکت کنم و اینقدر خوب بود که آدم می‌تونه برای یک هفته انرژی بگیره.
یه «کاش» عمیق هم اینجا نهفته است که خب از گفتنش معذورم.
پیشنهاد: اگه براتون فرصتش پیش اومد، حتماً توی کنسرت‌های پاپ شرکت کنین و سعی کنین همرنگ جماعت باشین و لذت ببرین.
تشکر ویژه دارم از تمام کسانی که برای برگزاری این کنسرت زحمت کشیده بودن.
– – –
پی‌نوشت عجیب: تالار حافظ، بالکن، بلوک D5، ردیف ۱۸، صندلی ۵۵؛ ولی جای صندلی کاملاً خالیه و صندلی وجود نداره، به انتظامات گفتم من صندلی ندارم و یه صندلی معمولی بهم دادن تا همون جلو بشینم. واقعاً جالب بود که اینقدر بی توجهی توی سالن زیاده که حتی مسئولین نمی‌دونستن صندلی‌شون وجود نداره و به راحتی بلیت ۴۰ هزار تومنی (آخرین ردیف بالکن) رو فروخته بودن. امیدوارم این مسئله رو پیگیری کنن تا کسی با مشکلی که برای من پیش اومد رو به رو نشه.