سلام
۱ بهمن زادروز فردوسیه.
یادم نمیاد اولین باری که شعری از فردوسی تو کتاب ادبیات داشتیم، کلاس چندم بودیم. فقط همیشه به خاطر اینکه رستم، سهراب رو کشت، از دست فردوسی عصبانی بودم.
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب
شما اولین خاطره‌ای که از فردوسی دارین، چیه؟
سلام.
امروز ۲۷ شهریور، سالروز درگذشت استاد شهریاره که به عنوان روز شعر و ادب فارسی نام‌گذاری شده. اول باید برای استاد فاتحه خوند و بعدش این روز رو به همه افراد هنرمند تبریک گفت.
این پست به دلایل بسیار دچار پدیده خودسانسوری شد.
اهالی شعر و ادب، روزتون مبارک
چراغی به دستم، چراغی در
برابرم:
من به جنگ سیاهی می روم.
گهواره های خستگی
از کشاکش رفت و آمدها
باز ایستاده اند،
و خورشیدی از اعماق
کهکشان های خاکستر
شده را
روشن می کند.
***
فریادهای عاصی آذرخش –
هنگامی که تگرگ
در بطن بی قرار ابر
نطفه می بندد.
و درد خاموش وار تاک –
هنگامی که غوره خرد
در انتهای شاخسار طولانی پیچ پیچ جوانه می زند.
فریاد من همه گریز از درد بود
چرا که من، در وحشت انگیز ترین شبها،
آفتاب را به دعایی
نومیدوار طلب می کرده ام.
***
تو از خورشید ها آمده ای، از سپیده دم ها آمده ای
تو از آینه ها و ابریشم ها آمده ای.
***
در خلئی که نه خدا بود و نه آتش
نگاه و اعتماد ترا به دعایی نومیدوار طلب کرده بودم.
جریانی جدی
در فاصله دو مرگ
در تهی میان دو
تنهایی-
[ نگاه و اعتماد تو، بدینگونه است!]
***
شادی تو بی رحم است و بزرگوار،
نفست در دست های خالی من ترانه و سبزی است
من
برمی خیزم!
چراغی در دست
چراغی در دلم.
زنگار روحم را صیقل می زنم
آینه ای برابر آینه ات می گذارم تا از تو ابدیتی بسازم.
– – –
پی‌نوشت: علت انتخاب این شعر، نام‌گذاری امروزه، روز تکرار!
دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم
دلت را می‌بویند
روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و عشق را
کنارِ تیرکِ راه‌بند
تازیانه می‌زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
به سوخت‌بارِ سرود و شعر
فروزان می‌دارند
به اندیشیدن خطر مکن
روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابان‌اند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود
روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس
روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد
احمد شاملو
شهرت شیراز نه تنها به بهارنارنج هست بلکه آوازه شعرای شیرازی در همه جهان شنیده شده است. در هفته‌های اول آرامگاه خواجوی کرمانی معرفی شد و دو هفته گذشته آرامگاه حافظ. سومین آرامگاه شاعر معروف و پرآوازه‌ی شیرازی آرامگاه سعدی به نام مجموعه سعدیه در شمال شرق شهر شیراز واقع شده است.
هفته گذشته باغ دلگشا رو معرفی کردم. انتهای بلوار هفت‌تنان و تقاطع بوستان باغ دلگشا قرار داره که اگر خیابان سمت چپ به نام بلوار بوستان رو ادامه بدین، به مجموعیه سعدیه می‌رسید. این خیابان به خیابان سعدی هم شهرت داره.
این مکان در ابتدا خانقاه سعدی بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همانجا دفن شده‌است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط خواجه شمس الدین محمد صاحبدیوانی وزیر معروف آباقاخان، مقبره‌ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد.
ساختمان به سبک ایرانی است با ۸ ستون از سنگ‌های قهوه‌ای رنگ که در جلوی مقبره قرار دارند و اصل بنا با سنگ سفید و کاشی کاری مزین است. بنای آرامگاه از بیرون به شکل مکعبی است اما در داخل هشت ضلعی می‌باشد با دیوارهایی از جنس مرمر و گنبدی لاجوردی.
در این مجوعه مرکز سعدی‌شناسی هم وجود دارد که سایتی در این زمینه ارائه کرده‌اند.
چهارشنبه ها و معرفی بنای تاریخی و سیاحتی و تفریحی شیراز
وقتی وارد شیراز میشین اول از همه دروازه قرآن رو میبینید، در سمت راست دروازه قرآن بنایی هست به نام خواجوی کرمانی که مقبره این شاعر هست.
این مقبره در شب واقعاً زیباست و تا حدی شهر رو میشه از بالای این مقبره دید.، واسه محوطه این مقبره زیباسازی های زیادی انجام شده و حتی یه کارگاه صنایع دستی اونجا هست. با ورود به شیراز شما رو به دیدن این مقبره دعوت میکنم.