این زندگی و دنیای مجازی، سبک تبریک گفتن ها رو هم تغییر داده. سال‌های پیش از هجوم و رسوخ اینترنت تو زندگی روزانه، با وسواس خیلی خاصی برای تمام دوستان و فامیل دور از شهر، کارت پستال می‌خریدیم، برای دوستان نزدیک هم عیدی می‌گرفتیم. بعد از اون پای تلفن و احوالپرسی و گرفتن آدرس ازشون، که اگه آدرس سال گذشته‌شون تغییر کرده باشه، کارت به دستشون برسه حتماً. این هدیه فیزیکی برای کسایی که ازمون دور بودن یه حس خاص داشت و برای خودمون یه حس خاص‌تر. لمس فیزیکی محبت، هر چند اندک. اون سال‌ها جمعیت کمتر بود، دایره دوستی‌ها کوچیک‌تر بود و آدما کمتر دور بودن. برای تمام کسایی که در شهرهای دیگه داخل کشور یا خارج از کشور بودن، کارت پستال می‌فرستادیم.

کم‌کم اینترنت و این کبوتر نامه‌رسان سریع پا به عرصه وجود گذاشتن، زندگی‌ها شلوغ‌تر شد و دل‌هامون دورتر، دم عید، اگه از خونه تکونی وقت اضافه آوردیم، میشینیم پای سیستم و با یه عکس و ایمیل، اون یه ذره احساس باقی مونده ته دل‌هامون رو منتقل می‌کنیم.

امیدوارم حداقل اندک زمانی رو برای انتخاب یه عکس خوب با توجه به روحیه گیرنده اختصاص بدیم و یه ایمیل همگانی رو به تمام دوستان و آشنایان نفرستیم. بذاریم حداقل تو این دنیای مجازی اندکی از حس لمس محبت‌ها باقی بمونه.

– – –

پی‌نوشت: لوگوی صفحه اول گوگل به مناسبت آغاز بهار واقعاً فوق‌العاده است. حتماً ببینیدش.