قصه از اینجا شروع میشه که در یک روز دو تجربه متفاوت با یک برخورد مشابه داری.

جمعه صبح حوالی ۷ تیر تهران به خرید رفته بودم و توی مغازه‌های مختلف می‌گشتم، هر مغازه‌ای که فروشنده میومد می‌پرسید چیزی لازم دارین، باعث می‌شد به سرعت برق و باد مغازه رو ترک کنم، چون حس تصمیم‌گیری و انتخابم مورد حمله قرار می‌گرفت و احساس مزاحمت بهم دست می‌داد. حالا چرا؟ چون ترجیح می‌دادم خودم تمام مغازه رو در آرامش بگردم و اگر از چیزی خوشم اومد، یا سوالی داشتم سراغ فروشنده برم. حس می‌کنم “پاپیچ” یا “سه‌پیچ” شدن فروشنده حس آزادی و اختیار رو ازم می‌گیره.

همون شب به رستوران Giovanni رفتیم. توی رستوران اگه می‌خواستی بلند شی و عکس بگیری، یکی از گارسن‌ها میومد و عکس دسته‌جمعی می‌گرفت ازمون، تا بلند می‌شدی یا سرت رو تکون می‌دادی که چیزی لازم داشتی سریع یک نفر میومد و می‌پرسید چیزی لازم دارین. به نوعی توجهشون بی‌نظیر و لذت‌بخش بود.

برخورد هر دو دسته از افراد یکسان بود، هم فروشنده و هم گارسن، اما چیزی که باعث میشه رفتار گارسن دلچسب باشه و رفتار فروشنده جذاب نباشه چیه؟

– – –

پی‌نوشت ۱: همیشه از فیلم‌هایی که آخرش رو میذاشتن خودتون حدس بزنین چی میشه بدم میومد، اما حالا درک می‌کنم این کار چه تجربه کاربری ویژه‌ای برای مخاطب قائل میشه.
پی‌نوشت ۲: من هم آخر پست رو باز می‌ذارم تا خودتون نتیجه‌گیری کنید. هر کسی برداشت شخصی خودش رو داره و تجربه شخصی خودش رو.

با توجه به اینکه دیشب حال و هوای حافظ پیش اومد، فرصت نشد چالش درونی خودم رو انجام بدم، نوبت به حرف “ب” رسید و باید همه پاراگراف‌ها با “ب” شروع بشه، کار سخت و البته جذابیه.

برای این پست، تصمیم داشتم یک موضوع تخصصی رو شروع کنم، اما با توجه به مورد پیش اومده، تصمیم گرفتم که در یک مورد دیگه پست رو بنویسم. واسه شروع باید یه توضیح مختصر بدم در مورد شرایط کاریم.

با توجه به اینکه من ساکن شیرازم و دفتر اصلی شرکت تهرانه و من امکان انتقال مکان رو نداشتم، به صورت دورکاری دارم کار می‌کنم و سه هفته‌ای یک بار یا ماهی یک بار میرم تهران. از قضا امروز جلسه داشتیم و من نتونستم برم تهران و جلسه رو به صورت اسکایپی برگزار کردیم. همه همکارام توی جلسه بودن و من پای اسکایپ.

برای من اولین باری نیست که جلسات آنلاین و اسکایپی و دردسرهاش رو دارم تحمل می‌کنم. استارتاپ‌تی‌وی، لین استارتاپ ماشین، Lean IN و خیلی پروژه‌های دیگه رو به همین صورت دورکاری دارم پیش می‌برم.

بهترین مزیت دورکاری اینه که هزینه رفت و آمد از نظر زمانی کم میشه و ساعت بیشتری رو می‌تونی به کار اختصاص بدی و من از این نظر راضی ام، اما خب دردسرهای خیلی زیادی هم داره که فعلاً راهی جز تحملش نیست.

باید بگم که، تجربه دورکاری، گاهی اتفاقات بامزه‌ای رو براتون ایجاد می‌کنه، مثل امروز برای من. اول جلسه رو به صورت وویس بودیم و خیلی قطع و وصل میشد. از لحظه‌ای که ویدیو رو فعال کردن تا من هم اسکرین پروژکتور رو ببینم، حتی ۱ ثانیه هم قطع نشد. این بود خاطره جالب من برای امروز.

روز چهارشنبه در نهمین جلسه هفتگی استارتاپی شیراز، از آقای امید سجادی یکی از بزرگترین سردخانه سازان جنوب کشور دعوت کردیم تا برای ما از شکست‌ها و تجربیاتشون صحبت کنند. وویس این جلسه رو می‌تونید در پوشش رسانه‌ای استارتاپ‌تی‌وی بشنوید یا از این لینک دانلود کنید.

آقای سجادی با 33 سال سن، شاید بیش از 10 بار در زندگی شکست‌های مختلفی رو تجربه کرده بودند تا اینکه به یکی از موفق‌ترین اشخاص تبدیل شده بودند. لازم به ذکر هست که حتی در موقعیت فعلی تا نزدیکی یک شکست دیگه رفته بودند و با مشاوره و کمک دیگران از این شکست جلوگیری شده بود.

مهم‌ترین نکاتی که من از آقای سجادی یاد گرفتم، صبر و پشتکار ایشون بود. اینکه برای یادگیری و رسیدن به هر چیزی صبر کردن، تلاش کردن و با پشتکار تمامی راه رو پشت سر گذاشتن و هنوز هم با وجود اینکه در حرفه خودشون یکی از بهترین‌ها هستند برای بهتر شدن تلاش می‌کنن.

یکی از مواردی که آقای سجادی گفتن و برای من خیلی جالب بود، این بود که از کاگری و پایه ترین حالت کاری شروع کردن، تک به تک فعالیت‌ها رو یاد گرفتن، طراحی، ساخت، رنگ زدن و …. تا به اینجا رسیدن. توی این راه هم همیشه مطالعه می‌کردن و هیچ‌وقت دست از تلاش برنداشتن. با وجود اینکه صاحب یک کارخانه هستند، اگر روزی هر کدام از کارگرهاشون غائب باشن، خودشون لباس کار می‌پوشن و به جای اون کارگر کار می‌کنن.

چیزی که نسل ما و جوون‌های ما و حتی خود من فکر می‌کنیم این هست که یک شبه راه صد ساله بریم و از همون اول پشت میز ریاست بشینیم و حاضر نیستیم برای رسیدن به خواسته‌هامون تلاش کنیم. منتظر یک چراغ جادو و غول چراغ جادوییم که با اشاره‌ای همه آرزوها و خواسته‌های ما رو برآورده کنه.

– – –

پی‌نوشت 1: تلاش کنم، تلاش کنی، تلاش کند، تلاش کنیم، تلاش کنید، تلاش کنند. همین صرف فعل و عمل کردن به اون رمز موفقیت هست.

پی‌نوشت 2: از شکست نترسید و یاد بگیرید بعد از شکست دوباره، سه باره و چند باره بلند شید.

پی‌نوشت 3: در صحبت‌های آقای سجادی گفته شد که در زمان بستن سردخانه، به علت نداشتن اطلاعات کافی می‌خواستند فرار کنند، و دقیقاً موضوعی که می‌خواستند ازش فرار کنن باعث شده به موفقیت برسن. پس از یادگیری و کسب تجربه فرار نکنید. شاید علت ترس شما، روزی علت موفقیت شما شود.

تو پست کوله پشتی، یه پاراگراف کوتاه در مورد دوستی‌ها نوشتم، اما این مقوله زندگی اونقدر مهم هست که یک دیوان غزل هم گنجایش مهر و محبت رو نداره و حق مطلب رو به خوبی ادا نمی‌کنه. دوست داشتم یه پست جدا از تجربه‌های دوستانه و پرمحبتم در سال 92 بنویسم. سال 92 واسه من پر بود از دوستی‌های عمیق و قشنگ. دوستی‌هایی چندین و چند ساله‌ای که عمیق‌ترن شدن و دوستی‌های جدیدی که با عمق شروع شدن.

16 مرداد 1392 دو روز پیش از تولدم، دوستام، هدیه‌ای باور نکردنی بهم دادن. دامنه و هاست همین وبلاگ رو بهم هدیه کردن که تا آخر عمر وقتی پست بذارم توی وبلاگم به یادشون خواهم بود و هیچ‌وقت فراموششون نمی‌کنم. دوستانی بهتر از آب روان، دوستانی بهتر از برگ درخت.

قبلاً وبلاگ یک دوست عزیز رو معرفی کرده بودم. حدود 4 سال هست سارا رو از وبلاگ قدیمیش می‌شناسم و نوشته‌هاش رو می‌خوندم، تمام این سال‌ها یه حس جذب فوق‌العاده تو وجودم بود، مث یه انسان تشنه که به دنبال آب می‌گرده، دوست داشتم دوستیم باهاش شکل بگیره. از اواخر سال 91 در تلاش بودیم یه زمان مشترک پیدا کنیم برای دیدار و بالاخره شهریور امسال، دیدار شد میسر. دیدن سارا همانا و واقعیت گرفتن تمامی تصورات من همانا، اینقدری که حس می‌کنم هر لحظه ارادت و علاقه‌ام بهش بیشتر میشه. خوشحالم که در چند ماه گذشته دوستی با ارزش و عمیقی با سارا داشتم. از همین‌جا دعا می‌کنم به همه خواسته‌هاش برسه.

به واسطه استارتاپ‌ویکند دوستان جدیدی پیدا کردم، دوستانی که شاید هیچ‌جای دنیا نشه پیدا کرد. در میون همه این دوستان جدید، یه دوستی خوب و موندگار برام شکل گرفته که امیدوارم بتونم سالیان سال حفظش کنم. امیدوارم و واسش تلاش می‌کنم.

همین‌جا از همه کسانی که تو این سال شلوغ کنارم بودن، دوستم بودن و با تمام بداخلاقی‌های من دوستم موندن ممنونم. سال خوبی رو براتون آرزومندم 🙂

– – –

پی‌نوشت 1: انتخاب عکس واسه این پست یکی از سخت‌ترین کارهای ممکن بود. امیدوارم عکس حاضر، به خوبی مفهوم دوستی رو نشون بده.

پی‌نوشت 2: خیلی تلاش می‌کنم ساده و صمیمی پست‌هام رو بنویسم، که به خاطر ذات وبلاگم و عادت به لفظ قلم و رسمی نوشتن این کار رو برام سخت کرده، امیدوارم خاطرتون با نوشته نیمه رسمی نیمه صمیمی مکدر نشده باشه.

این روزا نوشتن یه کمی سخت شده، چون بعضی وقتا حتی انتقال تجربه‌هامون جنبه نصیحت پیدا می‌کنه یا خواننده‌ها چنین برداشتی می‌کنن، پس وقتی می‌خوای از درسایی که از زندگی یاد گرفتی بنویسی، اینقدر باید در مورد نحوه نگارش و جمله‌بندی و لحن جمله فکر کنی که از نوشتن پشیمون میشی.

اما من سعی می‌کنم بنویسم و هر کسی از ظن خود شد یار من رو بذارم کنار، کسی که می‌خواد فکر کنه جنبه نصیحت داره و کسی که واقعاً درک می‌کنه فقط انتقال تجربه است، اگر براش مفید باشه از تجربیات من استفاده می‌کنه.

هفته‌ی گذشته، درگیر امتحانات بودم که به خاطر بارش برف، دو امتحان روز یکشنبه لغو شد و حس رهایی از امتحان به 10 روز بعد موکول شد، بد نیست پیش از پایان امتحانات این پست رو بنویسم.

درس‌های من به مفهومی و حفظی تقسیم میشن با توجه به نحوه طراحی سوالات اساتید. و البته به خاطر اینکه من زمینه فعالیت آینده‌ام مشخص هست، به درس‌های نامربوط کمتر بها میدم و وقت و انرژی کمتری براشون صرف می‌کنم.

بهترین راهی که من برای درسای حفظی استفاده می‌کنم بلند خوندن مطالب هست، اینطوری همزمان سه بار مطلب از سه طریق وارد ذهن میشه، دیدن، خواندن، شنیدن. خلاصه‌نویسی هم همیشه برای درس‌های حفظی جواب میده، مخصوصاً برای من که استعداد حفظ کردنم ضعیف هست.

برای دروس مفهومی، بهترین راه، بعد از روخوانی مطلب، تحلیل و توضیح دادنشون برای خودم هست. اینطوری مطلب رو خیلی سریع درک می‌کنم و می‌تونم استنباط و نتیجه‌گیری بهتری داشته باشم. من مطالب مربوط رو با دسته بندی دقیق به خاطر میسپارم. تفکیک و گروه‌بندی مطالب در یادآوری‌شون خیلی کمک می‌کنه.

در طول مدت درس خوندن، به خاطر وضعیت نشستن پشت میز، کتف و کمر به شدت آسیب میبینن، پس بعد از هر دو ساعت نشستن، 5 دقیقه قدم زدن و انجام حرکات کششی به سلامت بیشتر کمک می‌کنه.

درس خوندن واسه من باعث میشه سریع‌تر گرسنه بشم، بودن خوراکی‌های مقوی و گاهی انرژی‌زا مثل مویز و شکلات روی میز مطالعه خیلی خیلی خوبه.

یکی از مهم‌ترین مسائلی که من باهاش درگیر هستم، مشکل در تمرکز هست، من پشت میز مطالعه دائم در حال استفاده از لپ‌تاپ هستم و زمانی که می‌شینم پشت میز، اولین کاری که می‌کنم لپ‌تاپ رو باز می‌کنم. این مسئله در ناخودآگاه من ثبت شده. بهترین کار، این هست که جای مشخصی برای درس خوندن برای خودم در نظر بگیرم که در اون محل هیچ کار دیگه جز درس خوندن انجام نداده باشم و تمام تمرکز و حواسم به سمت درس سوق داده بشه. معمولاً در کتابخانه میشه چنین فضایی رو پیدا کرد.

دوست دارم باز از مشکلات تمرکز بگم که خب اینقدر مسئله تمرکز مفصل هست که ترجیح میدم یه پست دیگه براش بنویسم. اینا تجربیات من از درس خوندن بود.