در مسير يه پل عابر پياده اون وسط وسط نشسته بود، يه وزنه خيلي قديمي که هر طرفش پاره شده بود گذاشته بود جلوش، تو اون گرماي ظهر صورتش رو کامل با کلاه کاپشنش پوشونده بود.

جسمم رد شد، روحم همون‌جا، همون بالاي پل عابر پياده ايستاده و داره با خجالت و شرمساري نگاهش مي‌کنه. خجالت اينکه چرا کاري ازم بر نمياد که مردي براي حفظ شرافتش و سير کردن خانواده‌اش ناچار نشه تو اون گرما اينطوري صورتش رو بپوشونه.

کاش دنيا آباد بشه.

کاش ….

این متن برگرفته از یک سکانس عالی از یه سریال هست که در هفته‌های بعد معرفیش خواهم کرد.

Today is the first day of the rest of your life. but what kind of life will it be?

Will it be a life of fear? Oh, No No No, I can’t do this.

You’ll never once believe in yourself??

امروز، اولین روز بقیه زندگیت هست، اما چه زندگی خواهی داشت؟ یه زندگی با ترس؟ اوه، نه نه نه، من نمی‌تونم انجامش بدم؟

چرا واسه یک بار هم که شده خودت رو باور نمی‌کنی؟؟؟

ساعت 4 بامداد امروز، شیراز با زلزله 3.4 ریشتری در عمق 5 کیلومتری لرزید. شاید به نظر شدت کمی داره، اما مدت زمان طولانی و صداهایی که ایجاد کرد، ترس زیادی داشت. زلزله یکی از بلاهای ترسناک هست و وقتی شب، زمانی که خواب هستیم، زلزله میاد علاوه بر ترسناکی دردناک‌تر هم میشه.

بدتر از خود زلزله، واکنش افراد در شبکه‌های اجتماعی هست که شروع می‌کنن به مسخره کردن و درک نمی‌کنن این رفتارشون درد و ترس رو بیشتر می‌کنن.

یادمون رفته که:

بنی آدم اعضای یک پیکرند

در جامعه فعلی ما، “چو عضوی به درد آورد روزگار” سایر عضوها شروع می‌کنند به مسخره کردن و خندیدن، ظاهراً یاد گرفتیم از ترس و وحشت بقیه جوک بسازیم و بخندیم. حالا اینکه عاقبت همه‌مون یه جاست، باعث میشه به فکر فرو بریم که چرا؟؟؟

اگر بلای طبیعی هست ممکنه هر جایی اتفاق بیفته، پس یاد بگیریم تسلی خاطر باشیم نه تکدر خاطر.

میگن: سکوت سرشار از ناگفته‌هاست.

همیشه وقتی پستی به ذهنم می‌رسه، موضوعی که بخوام در موردش بنویسم، حسابی تو ذهنم پرورشش میدم، اسم موضوع رو روی یه sticky note ویندوز می‌نویسم و منتظر میشم تا ذهنم متمرکز بشه و پست رو بنویسم. اما معمولاً به مرحله نوشتن که می‌رسم پشیمون میشم. علتش هم اینه که بیشتر موضوعاتی که به ذهنم می‌رسه جنبه انتقادی دارن. حوادثی که در طول روز می‌بینم، بدی‌هایی که تو جامعه دیده میشه و خیلی موضوعات دیگه؛ موضوعاتی مثل بد بودن رانندگی، خوردن حق بقیه و …

همیشه پیش خودم میگم شاید تمام این بدی‌هایی که به ذهنم میاد رو خودم هم داشته باشم، شاید یه نفر از پستم ناراحت بشه، شاید به یکی بر بخوره و …. اینقدر این تفکرات ادامه پیدا می‌کنه تا در نهایت از نوشتن پشیمون میشم و استیکی نوت تا ابد همون جا که هست می‌مونه.

اکثر اوقات به جایی می‌رسم که سکوت رو به همه چی ترجیح میدم و در سکوت به تمام نوشته‌هایی که نوشته نشدن و حرفایی که گفته نشدن فکر می‌کنم. اینجور وقتا آدم پی می‌بره به اینکه چقدر واسه بقیه ارزش قائله و سعی می‌کنه در مورد رفتارا قضاوت و پیش‌داوری نکنه و با یه اتفاق انتقاد نکنه. در ادامه آدم وقتی می‌بینه چه راحت در موردش قضاوت می‌کنن چه راحت در موردش پیش‌داوری می‌کنن، چه راحت پشت سرش حرف می‌زنن دلش می‌شکنه و توی سکوت فرو میره.

سکوت درمان نداره

وقتی کسی توی سکوت فرو رفت، یادتون باشه، شکوندینش، یادتون باشه دیگه هیچ‌وقت ازش چیزی خلاف میلتون نمی‌شنوین. اینجور وقتا منتظر عواقب بعدش باشین. دلی بشکنید دلتون می‌شکنه.

بعد از یک وقفه طولانی، سلام.

یکی از نقاط قوت زندگی من، برنامه‌ریزی دقیق بود که به واسطه شلوغی برنامه‌هام و در واقع به بهانه شلوغی برنامه و خستگی، این نقطه قوت به بزرگترین ضعف زندگیم در وضعیت کنونی تبدیل شده. شاغل شدن، همزمانی قبول شدن در کنکور ارشد و برگزاری استارتاپ‌ویکند شیراز، فعالیت‌های فوق‌برنامه، کلاس‌های موسیقی، برنامه پوشش خبری CES و … باعث شدن که خستگی زیاد بهانه قوی‌ای بشه واسه نرسیدن به برنامه‌های روزانه‌ام و به جایی رسید که یکی یکی همه فعالیت‌ها رو کنار گذاشتم.

آپدیت روزانه وبلاگم متوقف شد، سریال دیدن و کتاب خوندن متوقف شد، تمام قول‌هایی که واسه ترجمه ویدیوهای استیو بلنک داده بودم، با همزمان شدن به زمان ارائه پروژه و مقاله‌هام کلاً به بن‌بست خوردن. به وضعیتی رسیدم که واقعاً هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم اینقدر خسته و بی‌حوصله باشم. هر سه کلاس موسیقی به بهانه‌ی درس و کار و امتحان و درد شکستگی آرنج دیگه ثبت‌نام نکردم.

من موندم و دروس دانشگاه و کارهای عقب افتاده شغلی. امتحانا تموم شد، پروژه‌ها شروع شد، پروژه‌هایی که تموم نمی‌شن. هر روز به بهونه اینکه کار دارم، پست وبلاگ رو ننوشتم و این بهونه تنها علتش تنبلی بود. و اینکه این تنبلی از چی ناشی میشه واقعاً خودم هم نمی‌دونم.

به هر حال تنبلی من به شکست برنامه‌ریزی منجر شد و بهترین نقطه قوتم به بدترین نقطه ضعفم تبدیل شد. ما هر وضعیتی داریم به انتخاب خودمون برمی‌گرده، پس تصمیم گرفتم انتخاب کنم که باز بشم همون آدم منظم با برنامه قبلی و به تمام فعالیت‌هایی که دوست دارم برسم. نوشته‌های روزانه وبلاگ رو شروع کنم و بقیه فعالیت‌هام رو ادامه بدم.

من می‌توانم. 

منظور از سبک شمرده شدن عبارت‌ مأنوس‌تر “تو سری خور بودن” هست.

تا حالا حتماً خیلی این ضرب‌المثل رو شنیدین که “درخت هرچه بارش بیشتر باشه، افتاده‌تر هست”. این روزا بیشتر از همیشه شاهد آدمایی هستیم که فقط مدعی “داشتن علم” هستند. علم و تخصص این روزا جزئی از دارایی انسان شده و باهاش فخر می‌فروشن. و البته هیچ تناسب مستقیم یا حتی غیرمستقیمی بین “داشتن علم”، “تخصص”، “سواد” و “شعور” نیست. این روزا، هر کسی که یک کلمه بلد باشه، به جای یادگیری کلمه بعدی، یا حتی آموزش کلمه اول، شروع می‌کنه به فخر فروختن با کلمه اول و خب طبیعیه که از کسایی که علم‌آموزی رو رها نکردن عقب بمونه.

“هر که بامش بیش، برفش بیشتر” این روزا شده: “هر کی بی‌سوادتر، صداش بلندتر”. این هم ضرب‌المثل دیگه‌ای که این روزا وارونه شده. کسایی که تخصصی ندارن و صداشون بیشتره و منم منم می‌کنن و معروف میشن به هر طریقی، درآمد بیشتری دارن. کاری به روزی حلال و این مسائل ندارم، به هر حال ارزش‌های این دوره زمونه وارونه شده.

دو مثال زدم تا برسم به افراد فروتنی که بخشی از این اجتماع هستن. کسایی که در سکوت به کارشون ادامه میدن، از نظر علم و سواد “دارا” هستن و البته “غنی”. کسایی که کارشون معرف سوادشون هست، نه صداهای الکی.

یه جاهایی فروتنی زیاد جوابگو نیست، مردم سوارت میشن، خیلی راحت ارزشت رو میبرن زیر سوال و مثل یه آدم اضافی باهات برخورد می‌کنن. گاهی باید توانایی‌هات و تجربه‌هات رو در عمل بهشون نشون بدی.

فروتنی هم مثل بقیه صفت‌ها، جای مناسب خودش رو داره. گاهی آدم باید خودش باشه و خود واقعیش رو نمایان کنه. پس یاد بگیریم شرایط رو بسنجیم، خودمون رو بالا نبریم، پایین هم نیاریم. همون کسی که هستیم رو نشون بدیم.

این روزا نوشتن یه کمی سخت شده، چون بعضی وقتا حتی انتقال تجربه‌هامون جنبه نصیحت پیدا می‌کنه یا خواننده‌ها چنین برداشتی می‌کنن، پس وقتی می‌خوای از درسایی که از زندگی یاد گرفتی بنویسی، اینقدر باید در مورد نحوه نگارش و جمله‌بندی و لحن جمله فکر کنی که از نوشتن پشیمون میشی.

اما من سعی می‌کنم بنویسم و هر کسی از ظن خود شد یار من رو بذارم کنار، کسی که می‌خواد فکر کنه جنبه نصیحت داره و کسی که واقعاً درک می‌کنه فقط انتقال تجربه است، اگر براش مفید باشه از تجربیات من استفاده می‌کنه.

هفته‌ی گذشته، درگیر امتحانات بودم که به خاطر بارش برف، دو امتحان روز یکشنبه لغو شد و حس رهایی از امتحان به 10 روز بعد موکول شد، بد نیست پیش از پایان امتحانات این پست رو بنویسم.

درس‌های من به مفهومی و حفظی تقسیم میشن با توجه به نحوه طراحی سوالات اساتید. و البته به خاطر اینکه من زمینه فعالیت آینده‌ام مشخص هست، به درس‌های نامربوط کمتر بها میدم و وقت و انرژی کمتری براشون صرف می‌کنم.

بهترین راهی که من برای درسای حفظی استفاده می‌کنم بلند خوندن مطالب هست، اینطوری همزمان سه بار مطلب از سه طریق وارد ذهن میشه، دیدن، خواندن، شنیدن. خلاصه‌نویسی هم همیشه برای درس‌های حفظی جواب میده، مخصوصاً برای من که استعداد حفظ کردنم ضعیف هست.

برای دروس مفهومی، بهترین راه، بعد از روخوانی مطلب، تحلیل و توضیح دادنشون برای خودم هست. اینطوری مطلب رو خیلی سریع درک می‌کنم و می‌تونم استنباط و نتیجه‌گیری بهتری داشته باشم. من مطالب مربوط رو با دسته بندی دقیق به خاطر میسپارم. تفکیک و گروه‌بندی مطالب در یادآوری‌شون خیلی کمک می‌کنه.

در طول مدت درس خوندن، به خاطر وضعیت نشستن پشت میز، کتف و کمر به شدت آسیب میبینن، پس بعد از هر دو ساعت نشستن، 5 دقیقه قدم زدن و انجام حرکات کششی به سلامت بیشتر کمک می‌کنه.

درس خوندن واسه من باعث میشه سریع‌تر گرسنه بشم، بودن خوراکی‌های مقوی و گاهی انرژی‌زا مثل مویز و شکلات روی میز مطالعه خیلی خیلی خوبه.

یکی از مهم‌ترین مسائلی که من باهاش درگیر هستم، مشکل در تمرکز هست، من پشت میز مطالعه دائم در حال استفاده از لپ‌تاپ هستم و زمانی که می‌شینم پشت میز، اولین کاری که می‌کنم لپ‌تاپ رو باز می‌کنم. این مسئله در ناخودآگاه من ثبت شده. بهترین کار، این هست که جای مشخصی برای درس خوندن برای خودم در نظر بگیرم که در اون محل هیچ کار دیگه جز درس خوندن انجام نداده باشم و تمام تمرکز و حواسم به سمت درس سوق داده بشه. معمولاً در کتابخانه میشه چنین فضایی رو پیدا کرد.

دوست دارم باز از مشکلات تمرکز بگم که خب اینقدر مسئله تمرکز مفصل هست که ترجیح میدم یه پست دیگه براش بنویسم. اینا تجربیات من از درس خوندن بود.

افرادی که با علم کامپیوتر و شبکه آشنا هستند، با عبارات Client Side و Server Side آشنا هستن. کلاینت میشه کاربر و کسی که ظاهر رو می‌بینه و سرور هسته اصلی هست. آدم‌ها هم چنین وضعیتی دارن، یه ظاهر که همه اطرافیان اون رو می‌بینن و یه باطن که فقط سازنده از وجود اون آگاه هست و فقط به افراد معتمد شاید باطن رو نشون بدن.

باطن هست که ظاهر رو می‌سازه. از نگاه علمی و شبکه‌ای، اتفاقاتی که در سرور ساید میفته باعث میشه یه خروجی در سمت کلاینت نمایش داده بشه. وجود انسان‌ها هم همینطوره، ظاهر شما ناخودآگاه جلوه‌گر باطن شماست.

این یه قیاس بود برای اینکه بدونین واژه “شخصیت” و “باطن” خاص انسان نیست، تمامی موجودات، چیزایی که وجود دارن، مثل یه بلک باکس هستن، افراد کمی از درونشون خبر دارن و ما فقط ظاهر رو می‌بینیم. شناخت باطن کار هر کسی نیست، باید توی اون امر خبره باشین، مثل کسی که تو شبکه و برنامه‌نویسی سرورساید خبره هست و فقط اون می‌دونه درون سرور چه اتفاقاتی افتاده، فقط یه خبره در موضوع انسان‌شناسی می‌تونه انسان‌ها رو بشناسه، با یه تفاوت عمده، اینکه انسان خالق سرور هست و خالق انسان خداست. شناخت انسان خیلی پیچیده‌تر از شناخت سرور هست.

خبره در انسان‌شناسی هم منظور متخصص با تحصیلات دانشگاهی نیست، گاهی استعدادهای بالقوه‌ای تو وجود افراد هست که خیلی خوب اطرافیان رو درک می‌کنن و میشناسن. سعی کنیم به باطن و ظاهر آدما احترام بذاریم. هر کدوم دنیای خودشون رو دارن.

این نوشته، با کمی تفاوت نسبت به ساختار وبلاگ نوشته شده، پس قضاوت نکنید.

ساندکلود باز بود و آهنگ‌ها یکی یکی رد می‌شدن، رسید به یه پادکست که آهنگ پس‌زمنیه‌اش “همیشه با همیم – 25 باند” بود. این آهنگ واسه من یادآور یکی از بهترین خاطرات زندگیم هست. این خاطره برمی‌گرده به شب دوم برگزاری استارتاپ‌ویکند شیراز که شام رو در کنار چند تن از مربیان و میزبان برنامه صفر و یک بودم. مربیانی که الآن از بهترین دوستانم به حساب میان. اولین بار این آهنگ رو اون شب شنیدم. 9 آبان 1392 برای من خاطره شد.

لحظه‌ای که الآن داریم در اون زندگی می‌کنیم برای فردا میشه خاطرات دیروز. باید طوری این لحظات رو بسازیم که وقتی در آینده، به گذشته فکر می‌کنیم از شادی و هیجان اون لحظات انرژی بگیریم و بتونیم لحظات بهتری رو بسازیم. لذت و شادی انتهایی ندارن. ما در مقابل سلامت روحمون و شادی روحمون مسئولیم. شاد باشیم و شادی رو بسازیم، خندیدن سخت نیست. لحظات خوب داشتن سخت نیست، فقط کافیه از قید و بند و تکلف دور بشیم و از کوچکترین لذتی شاد بشیم، لذتی مثل خوردن یه دسر خوشمزه.

یکی از ابعاد وجودی انسان، بعد نیاز و احساس هست. نیاز به ابراز احساس و نیاز به داشتن احساس. این بعد انکارناپذیر در فطرت تمامی انسان‌ها وجود داره. نیاز به توجه ویژه به یک مورد مشخص، نیاز به داشتن یک اولویت و نیاز به یک هدف. تمامی این‌ها از فطرت انسان ناشی میشن.

این نیاز توی وجود همه انسان‌ها هست و اینکه چطوری تامین بشه بستگی به خود شخص داره. کسی تصمیم می‌گیره نیازش رو با تشکیل خانواده و عشق ورزیدن به خانواده تامین کنه و دیگری تصمیم متفاوتی می‌گیره. این تصمیم به وجود هر شخص و زمینه علاقه فردی هر شخص برمی‌گرده. در اطرافتون کسایی رو می‌بینید که تمام لحظاتشون رو مشغول کار کردن هستن و براتون سواله که این افراد مگر خانواده ندارن؟ این سوال برمی‌گرده به اینکه برای شما احساس و اولویت به سمت خانواده سوق پیدا کرده و برای شخص دیگه، این احساس و اولویت به سمت کار. اینکه هر کسی چه اولویتی داره به خود شخص مرتبط هست و من نوعی حق محکوم کردن دیگری رو به علت مغایر بودن اولویتش با من ندارم. درک متقابل افراد که از احترام به حقوق همدیگه ناشی میشه، باعث میشه که به اولویت‌های هم احترام بذاریم.

وقتی تصمیم گرفتم این متن رو بنویسم، روندش کلاً یه طور دیگه بود، اما نمی‌دونم چرا وقتی به مرحله نوشتن می‌رسه مسیر نوشته فرق می‌کنه و حرفایی که می‌خواستم بنویسم تغییر می‌کنن. شاید یکی از خصلت‌های به روی کاغذ (تایپ کردن) افکار همین باشه که چون قراره برای عموم قابل لمس باشه، همه چیز فرق می‌کنه. تلاش می‌کنم هم از هدف نوشته دور نشم، هم منظور نوشته رو به خوبی بیان کنم.

علت اینکه خواستم این نوشته رو بنویسم، یه جورایی برای خودم پیدا کردن سر رشته کلافی بود که اخیراً پیداش کردم. آدما در دوره زندگی، علایقشون و اهدافشون با توجه به شرایط، امکانات، دانش، اندیشه و محیط تغییر می‌کنه. زمانی بود که من دلم می‌خواست معماری بخونم و یه آرشیتکت بشم، اما الآن یه مهندس فناوری اطلاعات هستم که فعالیت‌های زیادی پیش رو دارم. اگه آرشیتکت می‌شدم یه روند خیلی عادی و طبیعی توی زندگی جلوی راهم بود و کاملاً مشخص بود زمینه کاری ام چی هست. اما وقتی از یه دانشجوی آی‌تی بپرسی قراره در آینده چی کاره بشی، هیچ شناختی نسبت به آینده‌اش نداره و این به علت گستردگی این دانش هست.

حالا بحث نیاز و احساس و ربطش به این مطلب:

آدمیزاد احساس داره، نیاز داره توجهش رو به یه هدف واحد، گاهی به یه شخص، گاهی به یه شی، گاهی به یه شغل و غیره معطوف کنه. من وارد رشته آی‌تی شدم، حس نیازم من رو به سمت گیک شدن سوق داد. علاقه به دیوایس‌های اسمارت باعث شد وارد یه دنیای دیگه بشم. وارد دنیای اینترنت شدم، نیاز به روابط اجتماعی من رو به شبکه‌های اجتماعی سوق داد. شبکه‌های اجتماعی و روابط اجتماعی باعث شد با ابعاد مختلفی از فناوری اطلاعات آشنا بشم. این احساس در وجودم ایجاد شد که می‌خوام در عرصه فرهنگ اینترنت فعالیت داشته باشم، وقتی کدنویسی می‌کنم و یه صفحه وب طراحی می‌کنم لذت و احساسی در من شکل می‌گیره که تمامی نیازهای عاطفی من رو پوشش میده. وقتی وارد طراحی وب و مباحث مرتبط بشین، با دیدن کسی که تو این عرصه فعالیت می‌کنه احساس تحسین تمام وجودتون رو پر می‌کنه، حسی که من روز پنجشنبه در همایش طراحی واکنش‌گرا داشتم.

شاید درکش برای کسی که به این مباحث علاقه نداره سخت باشه، اما افرادی که توی این عرصه هستن، هر سایتی رو که طراحی می‌کنن، هر قطعه کدی که نوشتن، یه حس مسئولیت نسبت بهش دارن، مثل اینکه فرزندشون باشه.

کلام آخر: انسان‌ها نیاز دارن عواطفشون رو به یه موضوع مشخص معطوف کنن، نیاز دارن احساسشون رو در راستای یک موضوع مشخص پرورش بدن. این “موضوع مشخص” یا یک فرد هست یا یک هدف دیگه. من یک هدف دیگه رو به عنوان بعد احساس زندگیم قرار دادم. چیزی که ازش لذت می‌برم و امیدوارم بتونم هر روز بیشتر در این عمق احساس مسئولیت نسبت به دانشی که بهش پایبندم غرق بشم. غرق شدن در علم و دانش، بزرگترین لذت زندگیم هست. یادگیری توانمندترین موضوع برای پوشش دادن نیاز احساس در وجود من هست.