سلام
عنوان خیلی طولانی شد، می‌دونم! انگار خواستم کل قصه رو تو عنوان پست بگم که کار همه رو راحت کنم، از موضوع خوشتون نیومد، بقیه متن رو نخونین 🙂
بازی کندی‌کراش
شاید بیش از سه سال باشه که می‌خواستم در این مورد بنویسم. چه عجیب! سه سال! پس چرا اینقدر دست دست کردم؟!
ظاهراً خیلی‌ها سال ۹۲ درگیر این بازی بودن! ۶ سال پیش! ۶ سال!! ۶!!! ۶ سال پیش در مورد بازی کندی کراش نوشتم.
خب، الآن که بهش فکر می‌کنم، فهمیدم چرا دست دست می‌کردم برای نوشتن این نوشته. آره! فهمیدم. علتش اینه که برای توضیح دادن، لازمه در مورد منطق و روال بازی هم کمی بنویسم.
خیلی تلاش کردم عکس از یه مرحله‌ای رو پیدا کنم که بیشتر قابلیت‌های بازی رو داشته باشه که خب خیلی سخت بود.
خب، به احتمال زیاد با بازی‌های جور کردنی آشنا باشین، اینکه باید سه تا رنگ مشابه کنار هم قرار بگیرن.
هر مرحله هدف و برنامه مشخصی داره که بسته به نسخه بازی، در بالای تصویر یا پایین تصویر نشون داده می‌شه، اینکه روی تبلت، موبایل یا کامپیوتر هم بازی کنین تعیین‌کننده است. تعداد حرکت‌های مجاز هم تو هر مرحله فرق داره.
بیشتر بازی‌ها به ترکوندن خونه‌های یخی مرتبطه، حالا تو مرحله‌های مختلف، طراح بازی، سنگ‌های بیشتری هم جلوی پامون میذاره.
نکنه مهم امکانات اضافی هر مرحله است، مثل بمب و ماهی و غیره که هر کدوم کارایی خودشون رو دارن.
خب بریم سراغ درس گرفتن از بازی کندی کراش
قابلیت‌های کمکی کندی کراش مثل ماهی و دونات(دایره صورتی، تو هیچ کدوم از این عکسا نیست) رو هر چی بیشتر استفاده کنیم، تعداد بیشتری بهمون داده می‌شه.
خب من از این مسئله چه درسی گرفتم: هر چی بیشتر از فرصت‌های زندگی استفاده کنیم، فرصت‌های بیشتری پیش میاد
شکلات، البته شکلات همیشه هم خوشمزه نیست، می‌شه گفت بازی کندی‌کراش واسه ترک شکلات خیلی خوبه! چون یکی از سنگ‌هایی هست که سازنده تو بازی پیش پای ما گذاشته. اگه سر وقت، نتونیم شکلات‌ها رو از بین ببریم، هی تکثیر می‌شن.
درسش واضحه، اینطور نیست؟
البته، نکته قابل توجه اینه که، مغز ما عادت داره خودش رو به یه روال عادت بده تا انرژی کمتری مصرف کنه (این رو از کتاب “از شنبه” یاد گرفتم)
بازی کندی‌کراش دقیقاً کمک می‌کنه که این ساختار شکسته بشه، مثلاً همین شکلات‌ها که یه وقتایی مانع هستن، تو بعضی از مرحله‌ها هدف از بین بردن شکلاته، پس باید صبر کنیم به تعداد کافی شکلات ساخته بشه.
در نهایت اینکه، بازی دقت زیادی لازم داره، فقط تفریح نیست، یک هدف مشخص رو دنبال می‌کنه، برای رسیدن به هدف، سنگ‌اندازی می‌کنه! بالاخره موفقیت ساده بدست نمیاد.
یکی دیگه از چیزایی که من از همین کندی‌کراش یاد گرفتم، تا قدم آخر (حرکت آخر) ادامه دادنه! یهو شاید یه بمب درست بشه و کل خونه‌های یخی بترکه!
شاید هم من زیادی یه تفریح ساده رو جدی گرفتم! نظر شما چیه؟
– – –
پی‌نوشت: فکر نمی‌کردم توضیح قابلیت‌ها و دست‌اندازهای کندی‌کراش اینقدر سخت باشه.
من گاهی خیلی بیش از حد فکر می‌کنم، البته فقط گاهی، بقیه مواقع کمتر فکر می‌کنم و گاهی هم پیش میاد که فکر نمی‌کنم و قابل حدس زدن [ه، است، هست] که بعد از فکر نکردن، آدم گاهی پشیمون می‌شه، گاهی هم که چون از روی حس ششم بوده، نتیجه خوبی حاصل می‌شه.