ما آدم ها

یه جایی خوندم که تو زندگی آدما توی یه صف پشت سر هم حرکت می کنن، هر آدمی دو تا سبد داره، یکی جلوش هست یکی پشت سرش. هر آدمی خوبی هاش رو میریزه تو سبد جلویی و بدی هاش رو میریزه تو سبد پشت سرش.

حالا چون آدمها تو یه صف پشت سر هم هستن، هر آدمی فقط خوبی های خودش رو میبینه و بدی های نفر جلوییش. هیچ کس فکر نمیکنه خودش بدی داره و فکر میکنه خوب مطلقه، اینطوری میشه که آدما:

حق به جانب میشن

مغرور میشن

بهم فخر میفروشن

دیگران رو آدم حساب نمیکنن

فکر میکنن فقط خودشون آدم خوبه هستن

و الی آخر

و این میشه که توی دعواها هیچ کس اشتباهات خودش رو یادش نمیاد چون اونا رو انداخته سبد پشتی، فقط خوبی هاش یادش میاد

و ادامه برداشت و ادامه تفکرات و ذهنیات واسه خودتون …

—————

پی نوشت: خیلی دنبال عکسی گشتم که صف آدما رو با سبد نشون بده پیدا نکردم، دیگه خودتون چنین صفی رو تصور کنید.