فرهنگ قابل یادگیری

کلمه تهاجم فرهنگی رو خیلی زیاد می‌شنویم، اما تهاجم فرهنگی اینکه معنی‌اش چیه و چه چیزی می‌شه تهاجم فرهنگی، به نظر شخصی من یه عبارت خیلی کلی محسوب می‌شه که نمی‌شه در همه مسائل به کار بره.

همه فرهنگ‌ها و عادات افرادی که خارج از کشور ما زندگی می‌کنن بد نیست، خیلی‌هاش هم اینقدر خوب و برازنده است که شاید بد نباشه وارد فرهنگ ما هم بشه.

مثلاً:

وقتی دو نفر نامزد می‌کنن، کلمه من رو به کار نمی‌برن، نمی‌گن من نامزد کردم، می‌گن ما نامزد کردیم:

We are engaged

وقتی خانم بارداره (بهتره بگم یک زوج منتظر تولد فرزندشون هستن)، مرد نمی‌گه زنم بارداره، می‌گه ما بارداریم:

We are pregnant

یا فرهنگ صرفه‌جویی در مصرف انرژی که دارن، یا فرهنگ غذا خوردن، حتی فرهنگ مهمونی‌هاشون، مراسم‌های خاکسپاری و خیلی چیزهای دیگه که شاید هم اگه تهاجم فرهنگی باشه بد نباشه.

شاید که نه، قطعاً خیلی از این فرهنگ‌ها رو ما هم از قدیم داشتیم و به مرور زمان تغییر کرده، مثل همین رسوم مراسم خاکسپاری، که دوستان و آشنایان همراهشون غذا میارن که خانواده متوفی نخوان درگیر پذیرایی باشن. هر کسی هر چیزی می‌تونه میاره با خودش. توی فرهنگ و رسوم قدیمی ایرانی هم، همینطور بوده، کسی از خانواده متوفی هیچ انتظاری نداشته، اما حالا چی؟ عزیزمون کنار خونه با بدن سرده، هنوز ماشین سردخونه نیومده و ما باید درگیر انتخاب رستوران برای ناهار بعد از تشییع جنازه باشیم!

واقعیتش اینه که قصد ندارم از این نوشته نتیجه‌گیری خاصی کنم، فقط هدفم بیان بعضی مواردی بود که به نظر من قشنگ می‌شه تو فرهنگ ما هم جا بیفته. فرقی نداره فرهنگ غربی یا شرقی، اصلاً متعلق به هر کشوری! حتی بورکینافاسو، حتی ماداگاسکار، حتی کومور یا هر کدوم از ۲۰۵ کشور دیگه دنیا.

به نظرم شاید بد نباشه اگه اینقدر به فرهنگ ۲۵۰۰ ساله‌مون ارجاع می‌دیم، فرهنگ واقعی‌مون رو بشناسیم و حداقل مثل همون باشیم! یا تعصب رو کنار بذاریم، فرهنگ‌های خوب رو یاد بگیریم، رسوم و سنت‌هایی که باعث نزدیک‌تر شدن آدما می‌شه رو یاد بگیریم و زندگی ساده و راحت‌تری داشته باشیم، به دور از تمام “وای مردم چی می‌گن” و “چشم و هم‌چشمی‌ها”

ما فقط یک بار زندگی می‌کنیم، پس واقعاً زندگی کنیم.

– – –

پی‌نوشت: اسم کشورها رو از ویکی‌پدیا در آوردم! باورم نمی‌شه این همه کشور داریم، البته از این ۲۰۵ کشور، ۱۸۴ کشور حکومت مستقل دارن.