یکی از قشنگی‌های کریسمس، بازارچه‌های کریسمسه. همونطوری که یک ماه مونده به نوروز، خیابون و بازار پر می‌شه از هفت‌سین و سنبل، از اواخر نوامبر هم بازارچه‌های کریسمس شروع می‌شن.

البته مطمئنم هر کشور و هر شهری، برنامه‌های متفاوت خودش رو داشته باشه. چیزی که من سال گذشته و امسال دیدم، شهرهای مختلف آلمان بوده. دوسلدورف، برلین و زاربروکن. عکس‌های این پست، بازارچه کریسمس زاربروکنه.

توی بازارچه‌های کریسمس، پر شده از تزیینات کریسمس، شکلات و آب‌نبات‌های مخصوص کریسمس، گلوواین و نوشیدنی‌های مخصوص کریسمس.

یه عالمه دکوراسیون قشنگ و هیجان‌انگیز واسه عکس گرفتن.

مثلاً تو بازارچه کریسمس زاربروکن، این سن رو برای اجرای موسیقی درست کردن. آقای Nutcracker هم که تو اکثر قصه‌ها و افسانه‌های کریسمس حضور دارن.

به عنوان آدمی که کودک درونش علاقه خاصی به این افسانه‌ها داره، از دیدن آقای Nutcracker خیلی ذوق‌زده شدم.

شاید بد نباشه تو این پست کمی در مورد خود کریسمس بنویسم:

کریسمس در واقع تولد حضرت مسیح و در اصل و بنیان، یک جشن و عید مذهبی بوده، اما به مرور زمان، تبدیل شده به مراسمی که خانواده‌ها و بستگان دور هم جمع بشن و به هم هدیه بدن.

کریسمَس (زبان انگلیسی: Christmas) یا نوئل (زبان فرانسوی: Noël) جشنی است در آیین مسیحیت که به منظور گرامی‌داشت زادروز عیسی مسیح برگزار می‌شود. بسیاری از اعضای کلیسای کاتولیک روم و پیروان آیین پروتستان، کریسمس را در روز ۲۵ دسامبر جشن گرفته و بسیاری آن را در شامگاه ۲۴ دسامبر نیز برگزار می‌کنند. اعضای بیشتر کلیساهای ارتودوکس در سراسر دنیا نیز روز بیست و پنجم دسامبر را به عنوان میلاد مسیح جشن می‌گیرند. برخی از مسیحیان ارتودوکس در روسیه، اوکراین، سرزمین مقدس (ناحیه تاریخی فلسطین کنونی) و دیگر مکانها، به سبب پیروی از گاهشماری یولیانی، جشن کریسمس را در روز ۷ ژانویه برپا می‌دارند. کلیسای حواری ارمنی طبق سنت منحصر به فردی، روز میلاد و همچنین روز غسل تعمید مسیح را هم‌زمان در روز ششم ژانویه جشن می‌گیرند.

ایام دوازده روزه کریسمس با سالروز میلاد مسیح در ۲۵ دسامبر آغاز گشته و تا جشن خاج‌شویان در روز ۶ ژانویه ادامه می‌یابد. هرچند مهم‌ترین عید مذهبی در گاهشمار مسیحی، روز عید پاک (به عنوان روز مصلوب شدن و رستاخیز عیسی) است، بسیاری به‌خصوص در کشورهای ایالات متحده و کانادا، کریسمس را مهم‌ترین رویداد سالانه مسیحی محسوب می‌دارند.

با وجودی که این روز یک عید مذهبی شناخته می‌شود از اوایل سده بیستم میلادی به بعد به‌طور گسترده به عنوان یک جشن غیر مذهبی برگزار شده و برای بیشتر مردم، این ایام فرصتی است برای دور هم جمع شدن اقوام و دوستان و هدیه دادن به هم. کریسمس با آیین‌های ویژه‌ای به‌طور مثال آراستن یک درخت کاج، برگزار شده و شخصیتی به نام بابانوئل در آن نقشی مهم دارد.

شب کریسمس (Christmas Eve) که میشه شب ۲۴ دسامبر، خانواده‌ها دور هم جمع می‌شن و همونطوری که تو فیلم‌ها دیدین، کادوهاشون رو می‌ذارن زیر درخت کریسمس.

۲۵ و ۲۶ دسامبر هم به عنوان روز کریسمس  تعطیل هستن.

بعد از کریسمس، خیلی سریع می‌رسیم به ۱ ژانویه و شروع سال نو میلادی که اون یه مراسم جداست. نزدیکی این دو روز به هم باعث شده که کریسمس و سال نو، یه جورایی با هم یکی بشن انگار.

تعطیلی‌های کریسمس و سال نو میلادی، در هر کشور و گاهی شهر متفاوته.

در آلمان – برلین:

۲۴ دسامبر – نصف روز کار می‌کنیم.

۲۵ دسامبر – تعطیل

۲۶ دسامبر – تعطیل

۳۱ دسامبر – نصف روز کار می‌کنیم.

۱ ژانویه – تعطیل

بعضی از شرکت‌های بزرگ، از ۲۱ دسامبر رو تعطیل می‌کنن و مرخصی اجباری از کارمندا کم می‌کنن. البته ۲۴ دسامبر و ۳۱ دسامبر در مجموع یک روز حساب می‌شن.

کریسمس جشن جذابیه. به نظرم حداقل تو کشوری مثل آلمان و شهری مثل برلین که از ساعت ۴ بعدازظهر شب می‌شه و همه روزها ابری و خاکستریه، همچین جشن رنگی‌رنگی و پر از نوری، برای جلوگیری از افسردگی خیلی مناسبه. [ایموجی نیش باز]

سلام

زاربروکن برای من حکم سفر رو نداره، چون دفتر شرکت‌مون اینجاست، برای همین هم دفعه پیش هر پستی نوشتم تو دسته‌بندی گردشگری بوده و نه سفرنامه.

اما ترجیح میدم این نوشته رو برای این سفر دو روزه در دسته‌بندی سفرنامه قرار بدم.

تو این سفر با اینکه کوتاه‌تر بود، اما محله‌های بیشتری قدم زدم و اطلاعات بیشتری در مورد زاربروکن کسب کردم. به لطف همکارم که اطلاعات بسیار زیادی داره.

خب بریم سراغ چیزایی که یاد گرفتم:

Saarbrücken

اسم شهر از دو کلمه تشکیل شده، کلمه Saar که اسم رودی هستش که تو شهره، کلمه Brücken که جمع کلمه Brücke به معنی پل‌هاست. این شهر پل‌های زیادی روی روز زار داره و برای همین بهش می‌گن زار-بروکن. اما در واقع این کلمه اشاره داره به قدیمی‌ترین پلی که روی این رود قرار داره که قدمتش حداقل به ۵۰۰ سال قبل برمی‌گرده.

کلمه Saar هم که از Sara گرفته شده که در زبان سلتیکی، به معنای آب در جریانه.

در زمان‌های مختلفی، این شهر به سلطه فرانسوی‌ها در میاد و بعد رفراندوم می‌ذارن که می‌خواین عضو آلمان باشید یا فرانسه و هر دو بار مردم آلمان رو انتخاب می‌کنن.

یکی دیگه از قصه‌های جالبی که در مورد خانه اپرا زاربروکن شنیدم این بود که بعد از پیوستن زارلند به آلمان، این خانه اپرا رو می‌سازن (انگار هدیه هیتلر به زاربروکن بوده)، البته باز در جریان جنگ جهانی دوم تخریب می‌شه و آخرین بازسازی به سال ۱۹۴۸ برمی‌گرده.

وقتی تو خیابون‌های زاربروکن قدم بزنین، ساختمون‌های قدیمی زیادی می‌بینین که هیچ نمای خاصی ندارن و شبیه این می‌مونه که با بودجه محدود در فرصت خیلی کم ساخته شدن. ساختمان‌های بسیار ساده و شبیه به بتنی.

در این مورد تاریخش رو نمی‌دونم، ولی حدس می‌زنم که بعد از تخریب شدیدی که در زمان جنگ جهانی اتفاق افتاده، این ساختمون‌ها ساخته شدن.

کاش دیگه هیچ‌وقت جنگ نباشه هیچ‌جا! آثار جنگ تا نسل‌ها بعد باقی می‌مونن.

اگر به زاربروکن سفر کردین، این سایت ۱۵ جاذبه گردشگری شهر رو معرفی کرده.

تو این سفر، تو پیاده‌رو‌های زابروکن کنار رود زار راه رفتم، گرافیتی‌های جذابی که رو دیوارهای مختلف کشیده شده بود رو دیدم. رستوران Flammerie غذا خوردم که تجربه جدید و متفاوتی بود. الآن هم منتظرم که رستوران ایرانی که اینجاست باز بشه و برم جوجه‌کباب بخورم.

پیام خلاصه بود، خیلی تلاش کردم بتونم بیشتر مطالعه کنم و اطلاعات بیشتری براتون بنویسم، اما خستگی سفر فشرده و البته انتظار برای غذای ایرانی این اجازه رو نداد.

سلام

البته که عشق من به ژاپن بر کسی پوشیده نیست، و فکر می‌کنم لازم به ذکر نباشه که این عشق اشاره دقیقی داره به غذای ژاپنی به جز سوشی [ایموجی خیلی خنده – غذای اصلی‌شون رو دوست نداری؟ این چه عشقیه پس]

دیشب یعنی پنجشنبه گفتم که به علت تجربه رستوران ژاپنی دیر برگشتم خونه و پست غذای وطنی اونقدرها که باید غنی از محتوا نبود، البته عکسش خیلی غنی بود.

قبلاً هم در سفری کوتاه به فرانکفورت، اشاره کوتاهی به رستوران ژاپنی و غذاهای خوشمزه‌شون داشتم.

خب بریم سراغ تجربه این دفعه:

پیش‌غذا: ادامامه (مثل باقالی / باقله گرمک [عبارت شیرازی] خودمون)

غذای اصلی: سوپ نودل با مرغ سوخاری – قبلاً تو دوسلدورف دوستام سفارش داده بودن خوشم اومده بود.

دسر: Mochi Mix – شبیه بستنی بود، ولی تو منو سایت نوشته کیک برنجی [ایموجی تعجب]

نوشیدنی: تنها کلمه‌ای که از منو فهمیدم Apfel بود و در نتیجه آب سیب سفارش دادم که صد سال در زندگانیم دوست نداشتم [ایموجی خیلی خنده به خودم] – همکارم می‌تونست واسم ترجمه کنه، ولی من روم نمی‌شد هی بپرسم، تقریباً کل منو غذا رو ازش پرسیدم.

البته دلم می‌خواست Summer Roll رو تست کنم که یه مدل سوشی با ماهی سوخاری بود، اما کمی دچار ترس از گرسنه موندن شدم. آخه بعد از قرمه‌سبزی ظهر، صحیح نبود شب گرسنه بمونم [چقدر شکمویی آخه دختر]

قیمت‌های این رستوران به نسبت رستوران ژاپنی فرانکفورت به مراتب بیشتر بود. سفارش من شد ۲۲ یورو و ۷۰ سنت در مجموع.  البته با جزییات بنویسم شاید بهتر باشه:

• ادامامه: ۴ یورو
• سوپ مرغ: ۱۲ یورو و ۵۰ سنت
• دسر: ۳ یورو و ۷۰ سنت
• آب سیب: ۲ یورو و ۴۰ سنت

برای tip یا همون انعام هم، هنوز درصدش رو یاد نگرفتم و اختیاری هم هست، من چون پول خرد بیشتری نداشتم، ۱ یورو انعام دادم.  شاید این مطلب براتون مفید باشه.

– – –

پی‌نوشت ۱: قبل از مهاجرت، غذا خوردن با چاپ‌استیک رو یاد بگیرین شبیه من نشین [قهقهه]

پی‌نوشت ۲: تجربه غذاهای کشورهای دیگه خیلی جذابه، فقط مثل من نباشید که فقط یک مدل غذا رو سفارش میدن. غذاهای متنوع رو تست کنین.

سلام

جونم براتون بگه که امثال آدم‌هایی مثل من هم که خیلی سریع به غربت خو می‌گیرن هم، دلشون واسه وطن تنگ می‌شه.

خب نکته بالا رو آویزه گوشتون کنین و قضاوت نکنین، این پست منحصراً در مورد غذاست و بله من هم چونان شکمو [خنده]

شاید اولین چیزی که آدم دلش واسش تنگ بشه، قرمه‌سبزی باشه، البته از نوع مامان‌پز، من دلم واسه آش سبزی شیرازی هم خیلی تنگ می‌شه و هی هوس می‌کنم. از جیگر، دل، قلوه، خوئک و خوش‌گوشت هم که رد بشیم، کله‌پاچه رو چه کنیم؟

یکی از بهترین حس‌های اخیر واسه من، رفتن به رستوران ایرانیه. خبر خوش اینکه، تو کمپ دانشگاهی زاربروکن، یه رستوران ایرانی هست که پنجشنبه‌ها قرمه‌سبزی داره، سعی کنین خیلی زود مثلاً قبل از ۱۱:۳۰ برید رستوران که ته‌دیگ هم داشته باشه، من امروز ۱۱:۴۵ رسیدم و پرس‌های آخر قرمه‌سبزی بود و ته‌دیگ هم نداشت.

حس خوب بعدی‌اش اینه که می‌تونی با صاحب رستوران فارسی حرف بزنی و چاق سلامتی کنی! وسط یه روز شلوغ کاری که دائم انگلیسی حرف زدی و گاهی هم آلمانی شنیدی، شنیدن زبان فارسی خیلی لذت‌بخشه.

می‌دونم به خوشمزگی قرمه‌سبزی مامان‌پز نمی‌شه، ولی خب منابع محدوده!

در کل، خمیرمایه وجود ما ایرانیه، هر چیزی مرتبط با ایران ببینیم ذوق می‌کنیم. حداقل من اینطوری‌ام.

– – –

پی‌نوشت: پست امروز خلاصه بود چون یه رستوران ژاپنی رو امشب تجربه کردم که شاید تصمیم بگیرم در موردش بنویسم. برای همین دیر برگشتم خونه و خستگی باعث شده محتواهایی که برای این پست تو ذهنم داشتم رو فراموش کنم. شاید در آینده آپدیت بشه!

سلام.

امروز عصر رفته بودم خرید و در این راستا چند تجربه کوچیک بدست آوردم که گفتم شاید بد نباشه تو پست امروز باهاتون به اشتراک بذارم.

شاید بهتر باشه با این جمله شروع کنم که:

آلمان یه کشور ایالتی هست و هر ایالتش مکانیزم‌های شهری متفاوتی داره. بعد از چندین ماه زندگی در برلین و عادت کردن به سیستم شهری و حمل و نقل برلین، حالا یهویی سر پیری باید سیستم یه شهر و ایالت دیگه رو یاد بگیرم.

جونم براتون بگه که، امروز با سختی بسیار، داشتم تلاش می‌کردم از دستگاه اتوماتیک، بلیط ماهیانه بخرم. نور خورشید هم یه طوری بود که کلاً صفحه دستگاه پیدا نبود. حدود ۱۰ دقیقه طول کشید تا بالاخره بفهمم عه، زبان دستگاه رو می‌تونستم تغییر بدم و اینجا بود که فهمیدم دستگاه اسکناس ۵۰ یورویی و قبول نمی‌کنه و مجبور شدم برم خرید تا اسکناس ۵۰ یورویی رو خرد کنم.

دیگه بالاخره با هر مشقتی بود، موفق شدم بلیط ماهانه رو بخرم دیگه. قیمت بلیط ماهانه برای منطقه ۱۱۱ زاربروکن ۶۵ یورو و ۱۰ سنته. اینکه مثل دستگاه‌های برلین می‌شد تاریخ رو انتخابی زد یا نه رو نمی‌دونم، من فقط ماه ژوئیه رو پیدا کردم و انتخاب کردم، چاره دیگه نداشتم. به هر صورت کمتر از سه هفته دیگه از اقامتم مونده و کافی بود.

اگه به شهر زاربروکن سفر کردین، این نکته‌ها رو برای خرید بلیط یادتون باشه:

• یه دکمه شکل پرچم روی دستگاه هستش که باهاش می‌تونین زبان رو تغییر بدین
• اسکناس‌های ۱۰ یورویی و ۲۰ یورویی داشته باشین.
• روی دستگاه به دو زبان آلمانی و فرانسوی نوشته شده. (تعجب نکنین، اینجا مرز فرانسه است)
• فقط توی ایستگاه‌های Tram دستگاه اتوماتیک خرید بلیط هست، یادتون نره که توی Tram دستگاه خرید بلیط مثل برلین نیست.
• اتوبوس هم مثل برلین از راننده می‌تونین بلیط بخرین ولی فقط بلیط یک بار مصرف! ( Single Ticket)
• برای خرید بلیط، باجه‌هایی داخل شهر هستن که فقط تا ساعت ۵ یا ۶ بعدازظهر بازن.
• همونقدر که زاربروکن کوچیکه، همونقدر هم سیستم حمل و نقلش کوچیکه، پس انتظار ِ ۲۰ دقیقه انتظار واسه اتوبوس رو داشته باشین!

قسمت بعدی تجربه اینجاست که، توی برلین من برای پیدا کردن هر مسیری، از گوگل مپ استفاده می‌کنم که خیلی دقیق، می‌گه چه خط اتوبوس، ‌U Bahn یا S Bahn یا Tram یا حتی RE باید سوار بشم، کدوم ایستگاه تغییر خط دارم، کجاها پیاده‌روی داره و غیره.

گوگل‌مپ عزیزم، اینجا تو شهر بسیار زیبای زاربروکن فقط مسیر با ماشین یا پیاده رو نشون می‌ده و هیچ اثری از اتوبوس و Tram (تنها سیستم حمل و نقل عمومی اینجا) نیست.

اینجاست که خود (احتمالاً شهرداری) زاربروکن یه اپلیکیشن منتشر کرده: Saarfahrplan که اگه به زاربروکن سفر کردین، برای مسیریابی می‌تونین از این اپلیکیشن استفاده کنین.

تا اینجا دو تا تجربه اول بود، دستگاه اتوماتیک خرید بلیط و اپلیکیشن مسیریابی زاربروکن.

تجربه سوم رو فکر می‌کنم ۴ سال پیش هم تو نوشته‌های سفرنامه برلین بهش اشاره کرده بودم، شاید هم نه، بالاخره ۴ سال گذشته و حافظه من اونقدرا هم قوی نیست.

مقدمه‌چینی بسه! یه فروشگاه زنجیره‌ای اینجا هست به اسم Rewe، من چون برلین همیشه عادت داشتم از این فروشگاه خرید کنم (اولین فروشگاهی که رفتم و به چیدمان طبقاتش عادت کردم و یاد گرفتم هر چی کجاست)، اینجا هم برای خرید رفتم سراغ همین فروشگاه.

نکته‌ای که خیلی خیلی زیاد توجهم رو جلب کرد این بود: قیمت ثابت اجناس و مشابه با قیمت در برلین! یعنی روغنی رو اگر من برلین می‌خریدم ۹۹ سنت، اینجا هم دقیقاً همون قیمته. برداشت با شما!

– – –

پی‌نوشت ۱: اگه از فروشگاه Rewe خرید می‌کنید، یه سری محصولاتی هستش که روشون نوشته Ja! برند یا کارخونه یا شرکت‌شون اینه انگار (تحقیق نکردم، نمی‌دونم). تقریباً بهترین قیمت و مقرون به صرفه‌ترین قیمت‌ها رو داره این مارک.

پی‌نوشت ۲: سعی کنین به هیچ محیطی عادت نکنین، من الآن واسه یه پیدا کردن مسیر یه بار می‌گم کجایی برلین که یادت بخیر. بماند که بارها و بارها تو متروها و قطارهای برلین هم گم شدم [بین خودمون باشه – ایموجی خنده]

پی‌نوشت ۳: همین خاطره‌های شاید بیهوده من، ممکنه یه جایی به درد کسی بخوره که تازه وارد یه کشور و شهر غریبه شده. واسه همینه که می‌نویسم.